Love...The Criminal : รักร้ายของยัยนักฆ่า(18+)

 

 

(เวลาต่อมา เวลา 00.47 น.)

 

               ในตอนนี้ฉันกับลุคก็กำลังบรรเลงเพลงรักกันอย่างเมามัน ลุคเองก็ใช่หย่อยทำฉันรู้สึกดีมากจนแบบว่า...พระเจ้าช่วย!! ขนาดกำลังโดนตามล่าอยู่เรายังทำแบบนี้กันได้ถ้าเป็นคนอื่นก็คงจะเผ่นกันไปแล้ว แต่ดูนี่สิเรากำลังทำอะไรกันอยู่!!!

 

“ลุค.....อย่ากัดคอฉันแบบนั้นสิ!!”

 

“ทำไมละ คุณก็รู้นี่ว่าผมชอบกัด”

 

“แต่ถ้าทำแบบนั้นฉันจะเสร็จก่อนสิ...อ๊ะ!!!”

 

     ลุคกัดไปที่ต้นคอของฉันราวกับเสือที่กำลังขยี้เนื้อของมันอยู่ ฉันทำได้ตอนนี้ก็เพียงแค่จิกแผ่นที่เต็มไปด้วยกล้ามของลุคเอาไว้ ให้ตายสิ! เวลาแบบนี้ฉันควรจะนั่งประกอบปืนอยู่นะ!! ไม่ใช่มาทำอะไรแบบนี้สิ!! ..........โอ๊ย!!! ลุคเปลี่ยนมาเลียที่เนินอกของฉันชวนจั๊กจี้ชะมัด

 

“คุณจะเสร็จรึยังละ”

 

“โธ่ อย่าพูดแบบนั้นสิ....”

 

แกร๊ก......

 

    เสียงไขประตูดังขึ้น ทำให้พวกเราทั้งคู่ต้องหันไปมองและหยุดอึ้บกันก่อนจากนั้นฉันจึงเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาห่มตัวของฉันเอาไว้ จากนั้นจึงค่อยๆเดินย่องไปหลบอยู่ตรงมุมกำแพงแล้วจากนั้นจึงค่อยๆชะเง้อมองที่ประตูเล็กน้อย ก่อนที่จะหันไปมองลุคที่ใส่กางเกงแล้วพร้อมกับหยิบปืนขึ้นมาเตรียมเรียบร้อยแล้ว ฉันจึงพยักหน้าบอกเค้าเป็นการส่งสัญญาณ

 

“โอ้ พระเจ้า!!! ลุคแรงกว่านั้นหน่อยสิ!!!!” ฉันตะโกนขึ้นแสร้งให้คนข้างเข้าใจว่าฉันกับลุคยังจัดหนักกันต่อนะไรเงี้ย พร้อมกับขยิบตาไปทางลุคเล็กน้อย

 

“ได้เลยที่รัก!!! เดี๋ยวพี่จะจัดให้!!!!” ลุคตะโกนตอบขึ้นพร้อมกับเดินตรงไปหลบอยู่ข้างตู้เสื้อผ้าที่อยู่ตรงข้ามกับฝั่งของฉัน

 

“โอ้!!! ที่รักแบบนั้นแหละ!!! แรงๆเลย!!” ฉันตะโกนพูดไปพร้อมกับชี้นิ้วไปที่ประตู ลุคพยักตอบรับจากนั้นจึงเดินข้ามมาที่ฝั่งของฉัน และใช้ตัวของเค้ากดตัวของฉันให้ชิดกับผนังห้อง!

 

“ให้ตายสิ! คุณนี้ทำให้ผมคลั่งมากเลยรู้มั้ย!!!”

 

    ลุคตะโกนขึ้นพร้อมกับชักปืนไปด้วย จะทำอะไรของเค้ากันเนี่ย จากนั้นระหว่างที่ฉันกำลังจะสติแตกกับการกระทำของลุคประตูห้องก็ค่อยๆแง้มออก ทำให้ลุคต้องเอาปืนข้างที่ถือมาซุกที่หลังเอวของฉันก่อนที่จะใช้มืออีกข้างหนึ่งยกขาของฉันออกมาพากเอาไว้ที่บ่าของเค้า! นี่กะจะเล่นท่า Ankles Up เลยหรอ!! โอเค....ฉันเล่นตามน้ำต่อก็ได้

 

“ที่รักฉันจะเสร็จแล้วนะ!!!”

 

“งั้นเรามานับถอยหลังเสร็จกันเลยที่รัก!!!”

 

    ลุคทำตาโตใส่ฉันพร้อมกับอัดเสียงเข้ม เพื่อกลบเสียงเท้าของคนแปลกหน้าที่กำลังจะบุกเข้ามาในห้องของเรา และดูเหมือนว่าจะยังคิดว่าเรายังไม่รู้ตัวด้วยแหละถึงได้พยายามก้าวเข้ามาในห้องแบบนี้

 

“งั้น...สะ...สาม”

 

“สอง!!!”

 

“หนึ่ง!!!”

 

ปั๊ง!!!!!!

 

      ลุคลั่นไกปืนออกไปทำให้เกิดเสียงล้มลงดังตุบ! ซึ่งนั่นเป็นเสียงของคนที่เข้ามาสินะ ลุคจูบปากฉัน 1 ครั้งก่อนที่พวกเราจะพากันไปดูสภาพของคนที่บุกรุกเข้า ซึ่งมัน......แม่เจ้า...แซกเข้ากลางหัวเลย!

 

     แต่เดี๋ยวนะเหมือนฉันจะรู้จักกับหมอนี่นะ อืมขอ...นึกชื่อหน่อยนะ อ่อ...ใช่แล้ว นักฆ่าปลายแถวขององค์กรฉันนี่นาคงคิดว่าถ้าฆ่าฉันได้แล้วจะได้เลื่อนขั้นงั้นสินะ

 

“คุณรู้จักมั้ยไวโอเล็ต”

 

“ก็....พอรู้จักอยู่แต่ฉันจำชื่อไม่ได้หรอกนะ เพราะหมอนี่มันเป็นนักฆ่าปลายแถว..”

 

“ฝีมือกากว่างั้น”

 

“ใช่ โคตรกากเลย”

 

“งั้นเดี๋ยวผมจะโทรไปแจ้งล็อบบี้ระหว่างนี้ช่วยแกล้งร้องไห้ได้มั้ย”

 

“ได้สิ ไม่มีปัญหาอยู่แล้วเรื่องดราม่านี่ของถนัดเลย”

 

“ดีมาก”

 

    เมื่อพูดจบลุคก็จัดการเดินไปที่โทรศัพท์เพื่อโทรไปขอความช่วยเหลือจากล็อบบี้ของโรงแรม ว่ามีคนบุกรุกเข้ามาจะทำร้ายและฉันก็ต้องแกล้งทำเป็นว่าตกใจกลัว ร้องไห้เอาเป็นตายอยู่ตรงพื้นอะไรประมาณนั้น

 

   เฮ้อ ฉันว่านะลุคไม่เหมาะที่จะเป็นบอดี้การ์ดหรอก มาเป็นนักฆ่าแบบฉันยังจะเหมาะกว่าเยอะ แต่ตัวฉันที่โดนปลดออกไปแล้วก็ใช่ว่าจะเป็นนักฆ่าไม่ได้อีก เอาเป็นว่าพอจัดการกวาดล้างองค์กรของฉันเสร็จแล้ว อาจจะเปลี่ยนเป็นนักฆ่ารับจ้างอิสระแทนที่จะไปอยู่กับองค์ที่พร้อมจะส่งคนมาเก็บฉันเมมื่อไหร่ก็ไม่รู้ หรือไปก็ผันตัวไปเป็นโจรปล้นเงินปล้นทองแล้วไปเสพสุขอยู่บนเกาะส่วนตัวของสองเราดีนะ

 

   โอ๊ย!!! ตายแล้ว!!! ยิ่งคิดก็ยิ่งเขิน!!! เมื่อลุคติดต่อกับพนักงานของโรงแรมเสร็จแล้วก็เดินเข้ามาโอบกอดฉันไว้แสร้งปลอบฉันเบาๆ จากนั้นพวกพนักงานของโรงแรมก็พากันกรูเข้ามาพร้อมกับยามรักษาความปลอดภัย ส่วนฉันทำอะไรละร้องไห้สิคะ!

 

   ส่วนลุคก็ได้โอบฉัน ปลอบฉันแบบขวัญเอ๋ยขวัญมาอยู่พักใหญ่ ก่อนที่ทางพนักงานของโรงแรมจะมายื่นข้อเสนอขอให้พวกเราย้ายห้องแต่ ลุคก็ยืนกรานว่าจะเช็คเอาท์ออกในตอนเช้า ซึ่งทางนั้นก็ไม่มีอะไรยอมให้พวกเราเช็คเอาท์แต่โดยดีเพื่อความสบายใจของฉัน!

 

  เอ๊ะ! อะไรกันเนี่ยนี่ฉันตอแหลเนียนมากเลยหรอ เขินจัง จากนั้นพวกเราทั้ง 2 คนก็จัดการย้ายสัมภาระทั้งหมดไปไว้ห้องนอนอีกห้องซึ่งอยู่อีกฝั่งของทางเดินเลย ซึ่งห้องนอนนี้จะเป็นห้องนอนสวีทแบบพิเศษ เพื่อเป็นไถ่โทษพวกเราที่ไม่สามารถเช็คคนแปลกหน้าให้เข้ามายังในโรงแรมได้

 

  ก็แหงละ เพราะว่าตรวจเช็คไม่ดีแบบนี้แหละฉันถึงได้พกอาวุธเข้ามาได้ ดังนั้นการที่นักฆ่าคนอื่นจะเข้ามาที่นี่ได้จึงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ฉันวางสัมภาระทุกอย่างเอาไว้บนพื้น จากนั้นจึงล้มตัวลงบนเตียงอันแสนนุ่มที่ทางโรงแรมได้จัดเตรียมเอาไว้ให้

 

“เฮ้อ ทีนี้เราจะทำยังไงต่อละ”

 

“ก็คงจะต้องกลับไปจัดการองค์กรของฉันแล้วละ”

 

“ยังไง” ลุคนั่งลงที่ข้างๆตัวฉัน

 

“ก็...อืม.....ฉันจะไปหาเพื่อนของฉันที่เป็นแฮ็คเกอร์สักหน่อยว่าจะขอให้หมอนั่นช่วยแฮ็คระบบสักหน่อย แล้วคุณว่าไงบ้างละ”

 

“ก็ดีนะ ส่วนผมจะไปขอความช่วยเหลือจากทีมของผมละกัน”

 

“เห!! คุณมีทีมด้วยหรอ!!” ฉันพลิกตัวหันมาทางลุคด้วยท่าทางเซ็กซี่ ก็แบบว่านอนอ่อยอ่ะนะ

 

“ก็ทีมตั้งแต่สมัยฝึกเป็นบอดี้การ์ดนี่แหละ คิดว่าถ้าให้พวกนั้นมาช่วยสักหน่อยก็คงจะดี”

 

“แต่อันที่จริงนี่ก็เป็นเรื่องของฉันนะ ฉันไม่อยากให้คนนอกเข้ามายุ่งกันจนเกินไป”

 

“ก็คิดเอาไว้แบบนั้นเหมือนกัน แต่กลัวพวกเราจะไม่รอดนี่สิ”

 

“ต้องรอดอยู่แล้วน่า!! พวกเราเกง่กันทั้งคู่นะ อย่าลืมสิ!!” ฉันลุกขึ้นนั่งพร้อมกับขยับตัวเข้าไปใกล้ลุคมากขึ้น

 

“ก็จริงอยู่ แต่เรามีคนน้อยนะ จะไปสู้คนเยอะยังไงไหว”

 

“เชื่อใจฉันหน่อยสิลุค ขอแค่ให้เพื่อนฉันเจาะระบบเข้าไปได้ทุกอย่างก็จะเป็นไปได้สวยแน่ เชื่อฉันนะ” ฉันดึงมือทั้ง 2 ข้างของลุคมากุมเอาไว้จากนั้นส่งสายอ่อดอ้อนราวกับลูกแมวเหมียวไปที่ลุค

 

“เฮ้อ อย่าทำตาแบบนั้นจะได้มั้ย”

 

“ทำไมละ ฉันแค่อ้อนเอง”

 

“อยากท้องก่อนเริ่มงานมั้ยละ” ลุคหันมาส่งสายตาเจ้าเล่ห์ใส่ฉัน! เล่นเอาฉันต้องรีบลุกขึ้นและมุดเข้าไปในผ้าห่มเพื่อที่จะนอนทันที

 

“หยุดพูดแบบนั้นเลยนะตาบ้า!!!”

 

“เอ้า!!! ก็คุณเล่นนอนยั่วกับผมนี่นา อีกอย่างคุณเองก็อายุเข้าใกล้เลข 3 แล้วนะ”

 

“ฉันอายุแค่ 26 ยะ!!!!! ยังห่างไกลจากเลข 3 อยู่!!!!! อีกอย่างเคลียร์เรื่องนี้ให้ฉันก่อนเถอะ!!!!”

 

“รู้แล้วๆ” ลุคค่อยๆลุกขึ้นไปปิดสวิตสวิทไฟก่อนที่จะกลับมาหาฉันที่เตียงนอน จุ๊บที่หน้าผากเล็กน้อยเป็นการบอกราตรีสวัสดิ์ เฮ้อ อย่างน้อยเค้าก็ไม่ทำเรื่องอย่างว่าต่อละนะ

 

“นี่....ถามอะไรหน่อยได้มั้ย” ฉันถามขึ้นทำให้ลุคต้องพลิกตัวมาทางทางฉัน

 

“ว่า”

 

“ถ้าเสร็จงานนี้แล้วจะทำอะไรต่อละ”

 

“ผมจะคุกเข่าขอคุณแต่งงานและ....ย้ายไปอยู่ที่อื่นกัน”

 

“ไปที่ไหนละ”

 

“อื้ม....ผมอาจจะไปทำงานเป็นครูฝึกหรือไม่ก็อาจจะไปสมัครเป็นทหาร แต่นะด้วยชื่อเสียงของผมอาจจะทำให้ตัวผมเลื่อนขั้นไปได้เร็วและถึงเวลานั้นคุณก็แค่อยู่บ้านเป็นแม่บ้านเลี้ยงลูกให้ผมนะ ตกลงมั้ย”

 

“อื้ม.....แล้วคดีของฉันละ ฉันฆ่าคนไปเยอะนะ”

 

“ไม่ต้องห่วงถ้าองค์กรของผิดจริง ประวัติของคุณก็จะขาวสะอาดเมื่อความจริงถูกเปิดเผย”

 

“ขอบคุณนะที่อยู่ข้างๆฉัน”

 

“ไม่เป็นไรหรอก....เพราะคุณคือผู้หญิงที่ผมต้องการยังไงละไวโอเล็ต ผู้หญิงที่ผมรัก”

 

“ถึงแม้จะรู้จักกันในช่วงเวลาสั้นๆ”

 

“ความรักไม่ได้ขึ้นอยู่กับเวลา แต่ขึ้นอยู่กับหัวใจของทั้งสองฝ่าย ว่ามันจะตอบรับกันเมื่อไหร่มากกว่า”

 

“ฉันขาดคุณไม่ได้แน่เลย”

 

“ผมก็เหมือนกัน”

 

“ถ้าเป็นแบบนั้น....สัญญาได้มั้ยว่าจะไม่ถึงไปไหน”

 

“แน่นอนผมสัญญา”

 

“รักคุณนะ”

 

“ครับ...ผมก็รักคุณเหมือนกันไวโอเล็ตของผม”

 

    ลุคค่อยๆบรรจงจูบฉันอย่างแผ่วและอ่อนโยนเป็นที่สุด ในที่สุดความสัมพันของเราก็สามารถมองข้ามอารมณ์ที่ลุกพล่านดั่งเปลวไฟที่ร้อนแรงไปได้ และตอนนี้มันได้เปลี่ยนเป็นความรัก

 

   เป็นน้ำเย็นที่สงบนิ่งและสดชื่นทุกครั้งที่ได้สัมผัสมัน จริงอยู่ที่ความรักของเรานั้นเกิดขึ้นเร็วมากแต่ใครจะไปคิดละ จากแรกพบที่รู้สึกชังและความโหยหาแค่เพียงร่างกายเปลี่ยนเป็นความรักที่มาจากใจ ของกันและกัน ความไม่ชัดเจนเปลี่ยนความชัดเจนยิ่งขึ้นเมื่อเสียงหัวใจของทั้งสองคนเต้นจังหวะเดียวกัน นี่แหละความรักละ.......