Love...The Criminal : รักร้ายของยัยนักฆ่า(18+)

 
(เช้าวันถัดมา)
 
               ในวันนี้พวกเราจะต้องดำเนินแผนการอย่างที่ได้วางเอาไว้เมื่อคืนนี้ โดยตัวฉันจะกลับไปที่องค์กรของฉันและหาข้อมูลให้ได้มากที่สุด ส่วนลุคเองในวันนี้ฉันให้เค้าไปทำงานตามปกติ โดยเราจะผลัดกันหาข้อมูลในแต่ละวัน เมื่อได้มันมาเราจะมานั่งวิเคราะห์กัน และตอนนี้ฉันก็กำลังเตรียมตัวอยู่
 
“ถ้าเป็นไปได้ฉันอยากให้คุณคอยรับข้อความจากฉันสักหน่อยนะ”
 
“ก็ได้อยู่เอานาฬิกาของคุณส่งมาให้ผมสิ”
 
“จัดไป”
   ฉันโยนนาฬิกาข้อมือเรือนโปรดของฉันให้กับลุค รู้มั้ยนาฬิกาข้อมือเรือนนี้มันเป็นนาฬิกาแบบพิเศษ ถ้าใครเคยเห็นพวกApple watchน่าจะเข้าใจดี เอาเป็นว่าฉันจะถ่ายรูปหลักฐานทุกอย่างผ่านทางตุ้มหูของฉันและส่งรูปไปยังนาฬิกา ช่วยไม่ได้นะของมีอยู่จำกัดก็ต้องใช้แบบนี้แหละ
 
“ถ้าเกิดอะไรขึ้นอย่าลืมโทรหาผมละกัน”
 
“ได้ ไม่มีปัญหาแต่จะให้ดีนะ ฉันว่าคุณช่วยจับตาดูเจ้านายของคุณก็ดีนะ”
 
“ผมจับตามองเค้าอยู่เสมอนั่นแหละ”
 
“แล้วฉันละ....” ฉันพูดขึ้นและเดินตรงไปยังลุคที่กำลังยืนผูกเนคไทน์ของเค้าอยู่ที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง
 
“เฮ้อ...คนนี้ไม่เหมือนคนอื่น ถ้าผมมองคุณเอามากๆเกรงว่าผมจะควบคุมตัวเองไม่อยู่นี่สิ”
 
“แหม...เขินจัง เอาไว้เสร็จงานเมื่อไหร่เราไปเที่ยวด้วยกันนะ”
 
“ที่ไหนละ”
 
“สักที่....แบบว่าไกลๆหน่อย อาจจะเป็นปารีส หรือฮาวาย”
 
“ฟังดูเข้าท่าดีแต่ว่า....”
 
“แต่ว่าอะไร....”
 
      ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดต่อลุคก็ค่อยๆโน้มตัวลงมาจูบฉันอย่างแผ่วเบา ฉันจึงหลับตาลงเพื่อที่จะซาบซ่านไปกับจูบของลุค เรากอดกันทั้งอย่างนั้น และยิ่งจูบนานเท่าไหร่อ้อมแขนของลุคก็ยิ่งกระชับแน่นขึ้นยิ่งไปอีก จากนั้นฉันจึงค่อยๆละริมฝีปากของฉันออก เปลี่ยนมาเป็นสบตากับลุคแทน
 
“ผมว่าเราจัดกันอีกสักรอบก่อนจะออกไปก็ดีนะ”
 
“ฉันว่าคำพูดนั้น น่าจะเป็นฉันที่พูดมากกว่านะ”
 
“เฮ้อ....คุณทำให้ผมไม่อยากจะไปทำงานเลยรู้มั้ย” ลุคพูดไปพร้อมกับใช้มือข้างหนึ่งลูบไล้ที่แก้มของฉัน
 
“ฉันรู้...ฉันถึงบอกไงเราต้องหาเวลาไปเที่ยวด้วยกัน”
 
“งั้น วันนี้ผมขอไปทำเรื่องลางานก่อนละกัน”
 
“ได้....เอาไว้ฉันหาเอกสารเสร็จแล้วฉันจะรีบไปลางานเหมือนกัน”
 
“ดีมากครับ”
    ลุคโน้มตัวจูบฉันอีกครั้ง....และถึงแม้ความรู้สึกของฉันในตอนนี้จะไม่รู้ว่ามันคืออะไรก็ตาม ฉันรู้แค่เพียงว่าฉันต้องการเค้า อยากอยู่กับเค้าไปตลอด ไม่อยากจะให้เค้าห่างออกไปไหนไกลๆเลย แค่เค้าออกไปทำงานฉันก็คิดถึงเค้าแทบจะขาดใจอยู่แล้ว ทั้งคิดถึง ทั้งโหยหาตัวเค้า ราวกับสิงโตที่กระหายเหยื่อของมัน.....
 
 
(เวลาต่อมา ณ G.Well Corp)
               ในตอนนี้ฉันกำลังเดินเข้าไปยังองค์กรของฉันที่ซึ่งบอสและคู่หูของฉันอยู่ที่นี่ ขั้นแรกฉันต้องเข้าไปพูดคุยกับลูซี่สักหน่อยเพื่อให้ดูเป็นธรรมชาติมากที่สุด และในส่วนของ G.Well ทางด้านบนของที่นี่จะเปิดเป็นบริษัทขายผลิตภัณฑ์เพื่อสุขภาพ
 
    เพื่อความงามแต่หารู้ไม่ว่าภายในองค์กรเหล่านั้นคือ องค์กรอันแสนจะชั่วร้ายฉันเดินตรงเข้าไปทักทายพนักงานประชาสัมพันธ์เล็กน้อยก่อนที่จะมุ่งตรงไปยังลิฟต์ที่ซ่อนอยู่ในห้องเจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์ ฉันเปิดประตูเดินเข้าไป ปิดประตูและมุ่งตรงไปยังลิฟต์ที่ซ่อนอยู่หลังชั้นวางแฟ้มขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ใจกลางของห้อง ดูลึกลับดีใช่มั้ยละ!!
 
   แต่ก็นั่นแหละเพื่อป้องกันไม่ให้ถูกจับได้ยังไงละ เอาละแผนที่ฉันจะต้องทำก็คือเข้าไปตีสนิทกับลูซี่อย่างที่เคยทำและก็ไม่ลืมที่จะเข้าไปพูดคัยกับหัวหน้าของฉันที่ห้องทำงานของเค้าด้วย เอาละฉันกดลิฟต์ลงไปยังชั้น G15 ซึ่งอยู่ลึกลงไปทางใต้ดินของบริษัทแห่งนี้
 
   ดังนั้นถ้าฉันจะทำอะไรฉันต้องรอบคอบสักนิดไม่งั้นความแตกขึ้นมาแล้วฉันจะหนีออกจากที่นี่ยากแน่ เอาละตั้งสมาธิไว้คนสวยเธอต้องทำได้อยู่แล้วไวโอเล็ต คิดซะว่าเป็นงานอีกชิ้นละกัน ทันทีที่ลิฟต์ลงมาถึงยังชั้น G15 ฉันก็ก้าวออกมาจากลิฟต์อย่าสง่างามเป็นที่สุด
 
   เชิ่ดเล็กน้อยในแบบของฉัน ยิ้มอ่อนให้กับเจ้าหน้าที่คนอื่นๆเล็กน้อย และจากนั้นจึงเดินตรงไปยังห้องทำงานของลูซี่.....ห้องที่รวบรวมข้อมูลเอาไว้มากที่สุด ห้องศูนย์ข้อมูลยังไงละ
 
“ไงจ๊ะ ลูซี่!” ฉันเดินเข้าไปทักทายลูซี่ที่กำลังนั่งพิมพ์งานของเธออย่างเคร่งเครียด เฮ้อ ได้เวลาเล่นละครเรื่องใหญ่แล้ว
 
“อ้าวไง!!! ไวโอเล็ต! ทำไมไม่เห็นบอกฉันเลยละว่าจะมาที่นี่อ่ะ!”
 
“แหม ก็พอดีช่วงนี้ไม่ค่อยว่างโทรเลยก็เลยแวะมาหาแบบเซอร์ไพร์ดีกว่า”
 
“ติดหนุ่มละสิไม่ว่า!!!!!”
 
“รู้ดี...”
 
“ว่าแต่ผู้ชายคนนี้เป็นใครละฉันเห็นเค้าหอบข้าวของไปอยู่ที่อพาทเมนต์ของเธอผ่านกล้องวงจรอ่ะ”
 
“ให้ฉันเล่าตอนนี้จะดีหรอ”
 
“หูย! อยากให้เล่าจะตายไปแต่ถ้าเธอกลัวว่าคนอื่นจะได้ยินก็ไม่เป็นไร”
 
“ดีมากจ๊ะ”
 
“ว่าแต่เค้าแซ่บมั้ย!”
 
“อื้ม...แซ่บ!!!”
 
“ว้าว!!! อยากรู้จักจังเลย!!! ฉันเดาว่าต้องดีกว่าแม็ทของเธอแน่ๆ”
 
“ดีกว่าเยอะเลยละ”
 
“ร้ายไม่เบาเลยนะเธอ!!! ว่าแต่เกิดอะไรขึ้นทำไมเธอถึงได้ควง 2 แบบนั้นละ”
 
“ก็....จะพูดยังไงดีจะให้ฉันคบแม็ทคนเดียวก็เสียดายพ่อหนุ่มคนนี้สิ ลีลาเค้าออกจะเด็ดนะ!”
 
“ลีลาเด็ดด้วย!!!!”
 
“ใช่!!”
 
“โอ๊ย!!!!! นี่เธอกินพรวิเศษอะไรเข้าไปยะ!!! คายออกมาแบ่งฉันบ้างสิ!!!” ลูซี่หันมาตะโกนใส่ฉันอย่างเสียงดังทำให้ต้องใช้มือทั้งข้างกดไหล่ของเธอเอาไว้เพื่อให้เธอสงบลง
 
“ก็เธอทำงานอยู่แต่ในออฟฟิสนี่จะไปเจอหนุ่มๆอย่างฉันได้ยังไง”
 
“ก็นั่นสินะ.....เฮ้อ.....สงสัยฉันคงจะอยู่บนคานไปจนตายแน่ๆเลย” ลูซี่ทำหน้าหงอยทันทีเมื่อนึกถึงคานทองที่เธอรักษามันตั้งแต่เข้ามาทำงานยังที่นี่ ก็เธอเล่นทำงานอยู่หน้าคอมแบบนี้ทุกวันจะเอาเวลาไหนไปหาแฟนกันละจริงมั้ย
 
“ไม่ต้องห่วงไปหรอก เดี๋ยวก็มีคนถูกใจเธอเองน่าลูซี่”
 
“แล้วฉันจะพยายามนะ....เฮ้อ..” ลูซี่ถอนหายใจเล็กน้อยพร้อมกับหันไปจ้องมองที่หน้าจอคอมของเธอ
 
“จริงสิฉันว่าจะขอลาหยุดงานสักหน่อย”
 
“ไปไหนอ่ะ”
 
“ก็....ว่าจะไปเที่ยว..พักผ่อนหย่อนใจกับหนุ่มคนใหม่ของฉันไง”
 
“ไม่กลัวปาปารัซซี่บ้างเลยหรอ”
 
“เฮ้อ ถ้าปาปารัซซี่จะเอาเรื่องของฉันไปทำข่าวงั้นฉันก็จะงัดหลักฐานที่แม็ทนอกใจฉันไปมั่วผู้หญิงคนอื่นมางัดข้อแข่งละกัน”
 
“ห๊ะ!!!!!!!!”
 
“ฝากหาภาพจากกล้องวงจรปิดตอนที่แม็ทไปเดทกับสาวคนอื่นให้หน่อยและก็เอาไปปล่อยให้ทั่วๆเลยนะ และก็อย่าลืมทำเรื่องลาให้ฉันด้วยเดี๋ยวจะขอตัวไปคุยกับบอสนิดหน่อย” ฉันสั่งงานให้กับลูซี่ซึ่งดูเหมือนว่าเธอจะอึ้งๆเล็กน้อยก่อนที่จะค่อยหยิบแว่นตาที่วางอยู่บนโต๊ะมาสวมใส่
 
“อ่าๆ......อ่ะ.....โอเค”
 
        ลูซี่ตอบตกลงแบบอ่ำอึ่งพร้อมกับพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นฉันจึงรีบเดินมุ่งตรงไปยังห้องทำงานของเจ้านายของฉันที่ซึ่งอยู่ทางด้านในสุดของชั้นนี้เอาละลูซี่เป็นแค่ด่านแรกแต่นี่สิคือของจริงละ
 
   เจ้านายที่ฉันเคารพรักฉันมาแล้ว คุณเอลตัน หรือจะให้เรียกเต็ม เอลตัน เฮล อดีตนักฆ่าที่ผันตัวมาเป็นนักวิจัยและด้วยความสามารถของเค้าทำให้เค้ามายืนยังจุดสูงสุดในชีวิตของเค้า
 
   และก็รวมไปถึงเรื่องข่าวลือเรื่องความหล่อของเค้ามาตั้งแต่สมัยยังเป็นหนุ่มๆอีกด้วย ประมาณว่าถึงจะมีอายุ 40 แล้วแต่ก็ยังคงรักษาความหล่อเอาไว้ได้ ชุดสูทสีดำและแว่นตานั่นแหละเอกลักษณ์ของเจ้านายฉันเลยฉันเดินตรงไปยังหน้าประตูห้องของเจ้านายของฉัน อิงประตูเล็กน้อยจากนั้นก็เคาะประตู
 
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
 
“เข้ามา” บอสพูดขึ้นหลังจากที่ฉันเคาะประตู จากนั้นฉันจึงค่อยๆเปิดประตูเข้าไปพร้อมกับโบกมือทักทาย บอสที่กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารมากมายที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานของเค้า
 
“สวัสดีคะบอส!!”
 
“ไม่ได้กันนานเลยนะไวโอเล็ต นานแค่ไหนแล้วละ”
 
“ก็ตั้งแต่...ทิ้งฉันไปแต่งงานละมั้ง”
 
“เฮ้อ....เธอนี่มัน...ชอบจิกกัดผมอยู่เรื่อย”
 
    บอสถอนหายใจเล็กน้อยก่อนที่จะถอดแว่นตาของเค้าออกพร้อมกับพับมันลงในกระเป๋าเสื้อของเค้า อ้อ และก็อีกอย่างที่ฉันลืมเล่าเมื่อก่อนฉันกับบอสเคยมีความสัมพันแบบว่าชั่วคืนกันมาก่อน
 
   ที่เค้าจะหนีไปแต่งงานกับสาวนักวิจัยที่อายุอ่อนกว่าเค้าประมาณ 6 ปีได้ ซึ่งเหตุการณ์ในวันนั้นก็ผ่านมานานแล้วด้วย อีกอย่างฉันสังเกตจากไกลๆได้ว่าเอกสารที่เค้ากำลังเซ็นอยู่นั้นเหมือนจะมีเอกสารที่ให้คนของทางการเซ็นรับรองอยู่นะ ดูจากตราประทับของรัฐนั่น..สงสัยคงต้องหาเรื่องคุยสักหน่อยแล้ว
 
“ก็นิสัยของฉันเป็นแบบนี้นี่นา” ฉันเดินตรงไปนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่หน้าโต๊ะของบอส
 
“แล้วมาที่นี่ทำไมละ” บอสลุกขึ้นจากพร้อมกับเดินอ้อมโต๊ะมาทางฉัน
 
“ก็..จะมาขอลางานสักพักบอสจะได้ไม่ต้องมาสั่งงานฉันไง”
 
“เฮ้อ....ลืมนึกไปเลยว่าเธอเองก็ต้องการเวลาพักผ่อนเหมือนกัน ให้ลาได้มากสุดแค่เดือนเดียวพอนะ”
 
“พอคะ” ฉันยิ้มอ่อนเล็กน้อยพร้อมกับลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินตรงไปหยุดอยู่ตรงหน้าบอสของฉัน และจ้องมองไปที่บอสด้วยสายตาที่ยั่วยวนเป็นการแกล้งเล็กน้อยเพื่อให้บอสสบตากับฉัน
 
“เฮ้อ ไม่ทำแบบนั้นสิไวโอเล็ตผมมีลูกมีเมียแล้วนะ”
 
“แค่แกล้งบอสเองจริงจังไปได้”
 
“เอาเถอะๆ เอาเป็นว่าพอบอกผมเพราะเรื่องแค่นี้ใช่มั้ย”
 
“ก็คงประมาณนั้นแหละ ว่าแต่พักนี้มีงานอะไรหรอทำไมถึงได้วุ่นวายนักละ เห็นมีตราประทับของทางการด้วย”
 
“ก็.....งานวิจัยตัวใหม่ของผมต้องใช้งบของทางการช่วยเหลือนี่และก็อีกอย่างเรามีศัตรูคอยขวางอยู่เยอะ ก็เลยงานยุ่งอย่างที่เห็นนี่แหละ”
 
“แล้วเราพอจะมีเวลาให้ระลึกความหลังกันสักนิดบ้างมั้ย” ฉันยกมือขึ้นข้างหนึ่งจากนั้นก็ค่อยใช้มือข้างนั้นลูบไล้ไปที่ไหล่ของบอสจากนั้นจึงค่อยๆเลื่อนมาที่กระดุมเสื้อ
 
“ไวโอเล็ต...อย่าทำแบบนั้นสิ...เธอจะทำให้ผมควบคุมตัวเองไม่อยู่นะ”
 
“ก็ไม่ต้อง......คุมสิแค่ปล่อยใจไป..ตามสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ตรงหน้าของคุณ....”ฉันใช้นิ้วชี้ของฉันไกล่เกลี่ยไปที่ริมฝีปากของบอสอย่างแผ่วเบาและดูยั่วยวนเป็นที่สุด ฉันจะใช้มารยาของฉันล้วงข้อมูลจากปากของเค้าให้ได้
 
“เอางั้นก็ได้...แต่ผมมีเวลาไม่มากหรอกนะ”
 
“แค่เวลาสั้นๆก็เพียงพอแล้ว....เอลตัน......”