Love...The Criminal : รักร้ายของยัยนักฆ่า(18+)

 
(เช้าวันต่อมา)
 
               ‘แล้วคุณ...คิดว่าเหยื่อของผมคือใครกันละ....’
 
        คำพูดของลุคก้องอยู่ในหัวของฉันซ้ำไปซ้ำมาอย่างไม่รู้จักจบ ช่างเป็นเหตุการณ์แรกเจอที่น่าประทับใจจริงๆ ระหว่างสาวนักฆ่ากับหนุ่มบอดี้การ์ดสุดเท่ อีกทั้ง...ฉันรู้สึกราวกับว่าร่างกายของฉันมันดูผิดปกติไป
     
      ตอนที่ฉันอยู่ใกล้กับเค้าข้างในของฉันมันคอยแต่เร้าให้ฉันเข้าไปใกล้เค้า....สัมผัสเค้า...จนฉันแทบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่และยิ่งช่วงเวลาที่เราได้จ้องมองเข้าไปในดวงตาของเค้าแรงดึงดูดมันยิ่งชัดเจนมากขึ้น ไม่ใช่ความรู้รัก
 
     แต่มันเป็นเหมือนกับความหิวโหยของเสือนั่นแหละ...ยิ่งเหยื่อมีกลิ่นที่หอมหวานมากเท่าไหร่ความหิวก็เพิ่มพูลมากขึ้นเท่านั้น..........
 
ริ๊ง!!!!!!  ริ๊ง!!!!!!!!
 
“ฮัลโหล”
 
[ไง!!!]
 
“มีงานอะไรก็ว่ามาลูซี่”
 
[คือวันนี้จะมีพ่อค้ายาเสพติดรายใหญ่มาที่ผับแวนไนท์ บอสเค้าอยากให้เธอไปเก็บเค้าหน่อย]
 
“เฮ้อ.......ผับงั้นหรอ”
 
[ถูกต้อง แถมคราวนี้ไม่มีกล้องวงจรด้วยนะ น่าจะง่ายสำหรับเธอด้วยเพราะที่นี่เป็นผับใต้ดินที่เปิดอย่างผิดกฏหมาย ดังนั้นเรื่องกล้องวงจรหรือสัญญาณเตือนภัยจึงไม่มี มีเพียงแค่การ์ดคอยเฝ้าตามจุดต่างๆเท่านั้นแหละ]
 
“อื้ม...งั้นก็ส่งไฟล์มาได้เลยเดี๋ยวฉันจะจัดการที่เหลือเอง”
 
[จัดไป!! ว่าแต่แม็ทเป็นไงบ้างเค้าดีกับเธอมั้ย]
 
“ก็ดีนะ แต่เค้าค่อนข้างที่จะ...ไม่รู้สิฉันอธิบายไม่ถูก”
 
[ค่อยๆดูกันไป ถ้าเกิดไม่ใช่ยังไงสักวันก็ต้องเลิกกันเอง ถ้าเป็นฉันนะฉันจะหาหนุ่มคนอื่นไว้คุยแก้เซ็งเพิ่ม]
 
“ฉันทำแน่ถ้าเกิดแม็ทนอกใจฉันหรือว่าทำอะไรก็ตามที่ฉันไม่ชอบ แต่เธออย่าลืมสิลูซี่ว่าแม็ทเป็นลูกชายของว่าที่ประธาณาธิบดีเชียวนะ”
 
[จริงด้วย!!!! หลอกเอาเงินแล้วก็ชิ่งหนีสิ]
 
“ทำแบบนั้นไม่ได้หรอกลูซี่”
 
[ฉันล้อเล่นน่า เอาเป็นว่าขอให้โชคดีละกัน]
 
“จ๊ะๆ”
 
      ฉันกดวางสายลูซี่และจากนั้นก็ล้มตัวลงบนเตียงนอนสาบานว่าฉันไม่ได้คิดถึงแม็ทเลยสักนิด ฉันยอมคบกับเค้าเพียงเพราะเค้ามาตื้อฉันและจะว่ายังไงดีฉันไม่อยากให้เค้ารู้สึกเสียน้ำใจกับสิ่งที่เค้าลงทุนทำเพื่อฉันแล้วดูตอนนี้สิ
   
    ในหัวของฉันนึกถึงแต่ลุค! พระเจ้า! ฉันต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ ใจเย็นๆไว้ไวโอเล็ต เธอเป็นนักฆ่านะอย่าให้อารมณ์อยู่เหนืองานสิ....โอเค....รีบจัดการของให้เรียบร้อยดีกว่าฉันว่างานนี้ได้มีเชือดคอแน่ๆคงต้องเตรียมมีดไปใช้สักหน่อยแล้ว หืม.....แม็ทส่งข้อความมา...
 
‘วันนี้ผมมีธุระต้องไปประชุมสักหน่อย เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะพาคุณไปเดทแทนละกันนะที่รัก’
 
     เฮ้อ.....ไม่บอกฉันก็ไม่ไปหรอกวันนี้เพราะวันนี้ฉันมีงานใหญ่ที่ต้องทำ เงินก้อนโตรอฉันอยู่ข้างหน้ามีหรือที่ฉันจะไม่ทำแต่ว่าตอนนี้ฉันรู้สึก.......อยากเจอกับลุคจังเลย....ไม่ๆๆ เรามีแม็ทเป็นแฟนอยู่แล้วนะ เราจะมัวคิดถึงผู้ชายคนอื่นไม่ได้!!!
 
 
(เวลา 4 ทุ่ม 15 นาที ณ ผับแวมไนท์)
 
               ตอนนี้ฉันได้มาอยู่ด้านหน้าของผับเรียบร้อยแล้ว และตอนนี้ฉันก็อยู่ในชุดกางเกงหนังรัดรูป และก็เสื้อยืดสายเดี่ยวเอวลอยสีดำสนิทเพื่อให้ดูเซ็กซี่เล็กน้อยและก็รองเท้าบูทแบบเสริมส้นนิดหน่อยก็โอเคแล้ว
 
     ฉันเดินตรงเข้าไปยังผับแห่งนี้และไม่ลืมที่จะยื่นเงินจำนวนเล็กน้อยให้กับการ์ดที่ยืนเฝ้าอยู่ตรงหน้าประตู เพื่อเป็นค่าผ่านทางเข้าไปยังข้างใน บอกเลยผับแห่งนี้เป็นอะไรที่จี้ดมาก
 
    ตกแต่งด้วยสีดำและแสงไฟสลัวสีแดงเพื่อให้เรายังคงมองเห็น แล้วไหนจะแสงจากไฟตรงฟลอเต้นที่อยู่โซนด้านนี่อีก ฉันชอบที่นี่นะ แต่ก็ว่าแหละ ที่นี่เป็นผับใต้ดินเปิดอย่างผิกกฏหมายดังนั้นถ้ามีการตายเกิดขึ้นที่นี่ทางร้านจะไม่รับผิดชอบใดใดทั้งสิ้น
 
   ว้าว! บังเอิญจัง สายตาของฉันไปสดุดกับผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่ตรงบาร์ อื้ม.....ฉันจำแผ่นหลังนั่นได้ ลุค!! เค้ามาทำอะไรที่นี่กันแน่ เดินไปถามเค้าสักหน่อยดีกว่าเพราะว่าเหยื่อของฉันยังคงระเริงอยู่กับสาวๆที่กำลังเต้นรูดเสาอยู่บนเวที
 
“มานั่งทำอะไรที่นี่คนเดียวจ๊ะ พ่อรูปหล่อ ไม่กลัวสาวๆที่นี่ฉุดรึไง” ฉันพูดทักทายลุคก่อนที่จะนั่งลงตรงเก้าอี้บาร์ข้างๆเค้า
 
“หึ....ผมว่าคำพูดนั้นน่าจะเป็นผมที่พูดมากกว่า และอีกอย่าง...ผมก็ไม่ได้มาคนเดียวด้วย”
                  ลุคหันไปชี้ทางโซฟาตัวใหญ่ที่อยู่อีกฟากหนึ่งของร้านซึ่งตรงนั้น....พระเจ้า!!! แม็ทกำลังนั่งโอบผู้หญิงอยู่ตรงนั้น!! ด้วยท่าทางที่เมามายและดูสนุกสนานซะเหลือเกิน!!! ถึงว่าเค้าบอกมีธุระประชุม ประชุมกับสาวๆละสิ...หึ....ฉันว่างานนี้ได้มีคนตาย 2 คนแน่
 
“คุณมาเฝ้าเค้างั้นสินะ”
 
“ใช่....ทำงานนอกเวลาไม่ได้อยากมาแต่ก็ต้องมา”
 
“มันเป็นหน้าที่...”
 
“ถูกต้อง..”
 
“เฮ้อ....ถ้าฉันเป็นคุณฉันจะลาออกทันทีเลย”
 
“ทำไงได้ นี่เป็นงานที่ผมทำมาตลอด เสี่ยงตาย...เพื่อปกป้องผู้นำอันดับหนึ่งของประเทศ และดูตอนนี้ต้องมาปกป้องลูกชายที่ไม่เอาไหนของเจ้านาย”
 
“งั้น เรามาดื่มกันดีมั้ย” ฉันหันมามองทางลุคด้วยสายตาที่ยั่วยวน
 
“นี่คุณ....คิดจะกินผมแก้แค้นแม็ทใช่มั้ย” และลุคก็เคลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ฉัน นั่นทำให้ฉันสัญชาตญาณของฉันมันพลุ่งพล่าน และรู้สึกอยากจะ....จูบเค้าเหลือเกิน!! นี่ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย!!!
 
“ก็อาจใช่ แต่โดยรวมแล้วฉันว่าเราสองคนมีอะไรเหมือนกันเยอะอยู่นะ”
 
“เช่นอะไร....”
 
“เอ่อ...ไม่รู้สิ......เดี๋ยวก็คงรู้เองแหละ” ฉันพูดขึ้นในขณะที่หน้าของเราสองคนใกล้กันมากจนแทบจะจูบกันได้อยู่แล้ว!! และนั่นก็ทำให้ฉันกับลุคต้องถอยหน้าหนีออกไป เสมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
 
“เฮ้อ แลคุณจะเป็นคนที่ปากไม่ตรงกับใจสักเท่าไหร่เลยนะ”
 
“คุณก็ด้วย”
 
“เอาว่ามาดื่มกันสักหน่อยก็ได้เดี๋ยวผมเลี้ยงเอง”
 
“เยี่ยม! จัดมาหนักๆ!”
 
“ขอวิสกี้ แล้วก็วอดก้าด้วย เอามาอย่างละขวดเลย”
 
“คุณจะทำอะไรนะ!”
 
“ก็คุณขอแบบหนักๆผมก็เลยจะเอาทั้งสองอย่างมาผสมกัน และดูสิว่าคุณกับผมใครจะเมาก่อนกัน”
 
“ว้าว! ต้องแบบนี้สิ!” ฉันรู้สึกตื่นเต้นที่ลุคยอมวางมาดขรึมลงหน่อย และดูเหมือนเหยื่อของฉันเองก็กำลังพาผู้หญิงไปฟัดต่อในห้องน้ำรวมสินะ คงต้องใช้จังหวะนี้แหละจัดการซะ ทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นและเดินออกมาอย่างเฉิดฉาย จบ!!!
 
“พร้อมรึยังละ”
 
“ยัง ขอฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
 
“ได้เลย”
 
        ฉันฉีกยิ้มให้กับลุคเล็กน้อยก่อนที่จะเดินแยกออกมาทางห้องน้ำที่เหยื่อของฉันเข้าไป เอาละไปนัวเนียกันอยู่ในห้องน้ำแถมยังล็อคประตูไม่ให้คนอื่นเข้าด้วยเนี่ย นิสัยแย่ชะมัดเลยว่ามั้ย
 
       แทนที่จะจัดกันที่อื่น ก็ดี...เพราะนี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่พวกแกจะได้ห้องน้ำนี่ ฉันจัดการยืนหันหลังและพิงประตูห้องน้ำนี้ เป็นเชิงเหมือนกับการรออะไรงี้ แต่ไม่ใช่ ฉันแอบสะเดาะกลอนประตูอย่างเบาๆ และแอบเนียนเข้า ตรงมุมนี้เป็นจุดอับสายตาดังนั้นการที่ฉันจะทำอะไรมันก็จะง่ายยิ่งขึ้นและ.....
 
      ให้ตายสิ!!! อุบาทเป็นบ้าเลย!!! อีตาหัวโล้นกับผู้หญิงนี่กำลังนัวเนียกันแบบชวนอ้วกมากๆก็ดีจัดการเรียงตัวก่อนเลยก็แล้วกัน ฉันหยิบถุงมือขึ้นมาสวมไว้ และเริ่มจากยิงยาสลบใส่ผู้หญิงคนนี้ก่อน 1 นัด! และดึงร่างของผู้หญิงคนนี้ออก
 
“เฮ้!!!!”
 
“หุบปากซะไอ้โล้น!!!!” ฉันใช้ส้นสูงของฉันอุดปากของไอ้โล้นนี่และหยิบปืนสั้นขึ้นมาและจัดการเป่าหัวมันซะ
 
ปั๊ง!!!
 
      อ้อ! ไม่ต้องห่วงนะปืนของฉันมันใส่กระบอกเก็บเสียงเรียบร้อยแล้วเพราะฉะนั้นจึงไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องที่เสียงจะดังออกไปถึงข้างนอกและอีกอย่างฉันเตรียมวางปืนไว้โยนความผิดให้กับนังผู้หญิงแล้ว และก็ขออนุญาตใช้ประโปรงของหล่อนเช็ดคราบเลือดหน่อยนะ
 
     น่ารักจัง ขอให้สนุกในคุกนะ และสุดท้ายฉันก็หยิบน้ำยาล้างกลิ่นเลือดออกมาเช็ดตามกางเกงของฉัน ดีนะที่ใส่ผ้าหนังมาไม่งั้นได้เป็นเรื่องแน่ๆ เอาละฉันเดินออกมาจากห้องน้ำแบบเนียนๆโดยไม่ให้มีใครเห็น
 
    ล็อคประตูไว้เหมือนเดิมและเดินไปหาการ์ดที่ยืมเฝ้าอยู่แถวข้างเวทีให้ช่วยไปดูในห้องน้ำหน่อยเพราะฉันเข้าห้องน้ำไม่ได้
 
    อุ๊บ! ลืมบอกยาสลบที่ฉันเตรียมมาวันนี้เป็นแบบอ่อนแค่ได้ยินเสียงกระแทกประตูแรงๆหล่อนก็ตื่นแล้ว! เอาละลุคฉันกลับมาหาคุณแล้ว!
 
“เฮ้อ นึกว่าคุณจะแอบชิ่งหนีซะแล้ว”
 
“เฮ้ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้นสักหน่อย” ฉันหยักคิ้วเล็กน้อยก่อนที่จะลงที่เก้าอี้บาร์ข้างๆของลุค
 
“งั้น ก็มาดื่มกันเถอะ”
 
“จัดไป หมดแก้วเลยมั้ยละ”
 
“ทำได้ก็ทำไป”
 
“เยี่ยม! นายก็ต้องหมดแก้วด้วยสิ!!”
 
“แน่นอน”
 
เราทั้งสองคนต่างพากันยกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มแบบหมดแก้ว!! ยกมาดื่มเรื่อยๆ ซ้ำไปซ้ำมาแบบไม่มีใครยอมใครกันเลย เอาสิ!! ฉันก็คอแข็งเหมือนกันนะ!!!
 
“ว่าแต่คุณจะกลับกี่โมงละ”
 
“ไม่รู้สิ....ทีแรกผมกะว่าจะกลับไปพร้อมกับแม็ทแต่ว่าเมื่อครู่ ตอนที่คุณไปเข้าห้องน้ำก็มีคนมารับเค้ากลับไปแล้วละ”
 
“นี่คุณรอดื่มกับฉันหรอเนี่ย!”
 
“อื้ม...ใช่”
 
“ดีจัง....” คำที่ฉันได้ยินจากปากของลุคทำให้ฉันหลุดยิ้มออกมาเล็กน้อย
 
“คุณยิ้มทำไม”
 
“เปล่า ฉันแค่รู้สึกดีเฉยๆที่คุณยังรอฉัน เพื่อให้มาดื่มกับคุณ”
 
“ความจริงผมจะไม่รอก็ได้...เพียงแต่ว่าผมค่อนข้างที่จะรักษาคำพูด”
 
       ลุคพูดได้ถูกใจฉันจริงๆเลย ผู้ชายที่ซื่อสัตย์อย่างเค้าเหมาะแล้วที่ได้ทำหน้าที่เป็นบอดี้การ์ดปกป้องประธาณาธิบดี แต่ทำไมฉันคิดว่าความสามารถของเค้าน่าจะทำอย่างอื่นได้ดีกว่าเป็นแค่บอดี้การ์ดแบบนี้
 
     ฉันชอบความสุขุมของเค้าเพราะมันเหมาะกับการทำงานเป็นนักฆ่ามาก แต่ว่านั่นเค้าอาจจะไม่ชอบและยิ่งผู้หญิงที่เป็นนักฆ่าอย่างฉันด้วย จะทำยังไงถ้าหากวันหนึ่งฉันถูกจ้างให้ไปฆ่าเจ้านายของเค้ากันละ.......
 
“คุณช่างดีจัง ใครได้คุณไปเป็นแฟนคงจะโชคดีเป็นบ้าเลย”
 
      เมื่อฉันพูดจบลุคจึงหันหน้ามาทางฉันและฉันก็จ้องไปในดวงตาของเค้า ไม่รู้สิ ยิ่งจ้องมันมากเท่าไหร่ความรู้แบบเดิมมันก็ยิ่งหวนกลับมาความอยากที่จะเป็นเจ้าของ ความอยากที่สัมผัสเค้า...ฉันเคลื่อนตัวเข้าไปใกล้ลุคมากขึ้นเพราะฉันรู้สึกอยากจะเข้าใกล้เค้าให้มากกว่านี้ไม่ใช่แค่อยากนั่งใกล้ๆแต่มันมากกว่านั้น......
 
“ไม่หรอก....ไม่มีใครอยากได้ผมเป็นแฟนหรอก”
 
“แล้วถ้าฉันอยากละ....”
 
“ไวโอเล็ต...มันผิด...”
 
“ฉันรู้...”
     
      ฉันเคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ลุคและประทับรอยจูบลงบนริมฝีปากของเค้าอย่างอ่อนโยน ใช่ ฉันรู้ว่ามันผิดที่ฉันมีแฟนอยู่แล้วและเป็นเจ้านายของเค้าอีกด้วย จากนั้นฉันจึงค่อยๆละ ริมฝีปากของฉันออก
 
     บ้าจริง....ฉันทำอะไรลงไป...ไม่ได้การแล้วฉันต้องออกจากที่นี่ ว่าแล้วฉันก็รีบลุกขึ้นและเดินออกไปผับแห่งนี้ และมาหยุดยืนสูดลมหายใจอยู่ที่ริมฟุตบาทข้างทาง....ทำไมฉันถึงได้พูดอะไรแบบนั้นไปละ อาจจะเพราะฉันเมามากเกินไปรึเปล่า ไม่ไหวเลยแบบนี้ฉันว่าฉันควรไปนอนได้แล้ว.....
 
“ไวโอเล็ต!” เสียงของลุคตะโกนขึ้น พระเจ้าช่วย! ฉันอยากจะหนีออกไปจากที่ตรงนี้! จริงๆเลย! ฉันไม่หันกลับไปมองทางลุค รีบเดินข้ามถนนไปยังอีกฟากและเดินเข้าทางซอกตึกนี่ไป ฉันต้องเดินอ้อมสักรอบหนึ่งให้จิตใจดีขึ้น ไม่สิฉันต้องหนีเค้าก่อนแล้วค่อยกลับไปที่รถ!!!
 
“ไวหยุดเดี๋ยวนี้!!!” ลุคตามมากระชากแขนของฉันให้หยุดเดิน
 
“ไม่! ปล่อยฉันลุค ฉันผิดเอง!!!”
 
“เฮ้อ....ผิดอะไรกันละ”
 
“หมายความว่ายังไง...” เมื่อได้ยินที่ลุคพูดดังนั้นฉันจึงหันไปมองทางเค้าทันทีทันใด
 
“มาคุยกันในนี้” ลุคดึงแขนของฉันให้เดินตามเค้ามายังตรอกข้างๆตึกซึ่งบริเวณนี้เป็นอะไรที่มืดมาก แถมยังเป็นจุดอับสายตาอีกด้วย ยิ่งดึกๆแบบนี้ยิ่งแล้วใหญ่ด้วย
 
“ทำไมกันกันลุค....”
 
    ยังไม่ทันจะพูดจบลุคก็ดึงฉันให้เข้าไปจูบเค้า!! ร่างสูงจูบฉันโดยไม่มีที่ท่าว่าจะปล่อยฉันเลยสักนิด จูบของเค้าทำให้ฉันรู้สึกร้อน ราวกับไฟที่กำลังแผดเผาตัวฉัน เผาฉันให้กลายเป็นผงธุลีได้ในคราเดียว
 
   และยิ่งจูบนานเท่าไหร่อารมณ์ของฉันยิ่งพลุ่งพล่านมากขึ้น มากขึ้นเรื่อยๆจนฉันไม่อยากได้แค่เพียงจูบ แต่ต้องการอย่างอื่นด้วย จากนั้นลุคจึงค่อยละริมฝีปากออก
 
“ผมขอโทษ...อันที่จริงผมรู้สึกแปลกๆตั้งแต่เมื่อวานแล้วที่ได้จ้องตากับคุณ”
 
“ไม่ต้องขอโทษหรอกลุค ฉันก็เหมือนกันรู้สึกแปลกๆ แบบว่าจะทำอะไรหรือคิดอะไรคุณก็จะเข้ามาในหัวของฉันตลอด ไม่สิ..ไม่ใช่แค่เค้ามาแต่ร่างกายของฉันกลับเรียกหาคุณตลอดเลย”
 
“ผมก็เหมือนกัน....แต่ว่ามันผิด....”
 
“ฉันรู้...ฉันรู้ว่ามันผิดแต่คุณจะหักใจเอาไว้แบบนี้งั้นหรอลุค....ไม่...ไม่ต้องห้ามมันเอาไว้เพียงแค่เก็บเรื่องของเราไว้เป็นความลับก็พอ.....”
 
“เอาแบบนั้นก็ได้....แต่ว่าถ้าความแตกขึ้นมาละ......”
 
“เดี๋ยวคุณก็รู้เอง....แต่ว่าตอนนี้....ฉันต้องการคุณ...ไม่ใช่แค่จูบนะ....แต่มากกว่านั้น..”
 
“ได้สิ....แต่ว่าคุณต้องขับรถตามผมมา”
 
“ได้...”
 
      ลุคโน้มตัวจูบฉัน 1 ครั้งก่อนที่เราจะเดินไปที่รถของใครของมันและให้ลุคขับนำไปโดยมีรถของฉันขับตามเค้าไป ขอเดาว่าเค้าต้องขับไปที่บ้านของเค้าแน่นอน เพราะคนอย่างเค้าไม่มีทางที่จะไปโรงแรมใกล้ๆแถวนี้แน่
 
     แต่ว่า...ตอนนี้ฉันก็ได้รู้แล้วว่าฉันไม่ได้รู้สึกไปอย่างนั้นคนเดียว ลุคก็รู้สึกแบบนั้นเช่นกันฉันเดาว่าหลังจากนี้คงจะมีเรื่องอะไรสนุกๆอีกแน่ ชักจะอดใจรอไว้ไม่ไหวแล้วสิ
 
    ฉันขับรถตามลุคมาเรื่อยๆจนกระทั่งเราเดินทางมาถึงยังคอนโดของเค้า เป็นคอนโดเล็กๆ ที่พออยู่ได้และยังค่อนข้างที่จะสะอาดมากด้วย และหลังจากที่พวกเราขึ้นมาถึงยังห้องของลุคแล้วก็จัดการซัดกันต่ออย่างนัวเนียอยู่ตรงหน้าประตูนี่แหละ
 
   ลุคจูบฉันอย่างดุเดือดและร้อนแรงมาก จนฉันแทบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่แล้ว!! ลุคจับกดฉันลงกับพื้นตรงนั้นและเลื่อนมาไซร้ที่ซอกคอ ไล่ไปจนถึงเนินอก
 
“จะจัดกันตรงนี้เลยหรอ!”
 
“แล้วแต่คุณ...แต่ถ้าคุณอยากลองหลายๆท่าอาจจะได้เล่นไปทั่วทุกมุมของห้องไปเลย”
 
“เยี่ยม! จัดไปยันเช้าเลยที่รัก!!!”
 
“แล้วอย่ามาร้องโอดครวญทีหลังละกัน...”
 
“นี่! ฉันไม่ใช่ผู้หญิงกากๆแบบนั้นหรอกนะ ขอแค่คุณอย่าแรงตกก็พอ”
 
“อย่าดูถูกผมแบบนั้นสิ”
 
“เปล่าฉันไม่ได้ดูถูก แค่พูดให้คุณรู้สึกมีแรงหึกเหิมก็เท่านั้นเอง”
 
“ไม่ต้องพูดผมก็ทำอยู่แล้ว”
 
“โอ๊ย!!!!!”
 

 
(เช้าวันต่อมา)
 
               อื้ม.....แสงแดดนี่มันอะไรกันแยงตาฉันชะมัดเลย ฉันค่อยๆใช้มือทั้งสองข้างของฉันขยี้ตา และพยายามมองไปรอบๆตัว ดูเหมือนว่าเมื่อคืนคงจะหนักไปหน่อยสินะ แล้วฉันก็จำไม่ได้ด้วยว่าฉันมาอยู่บนเตียงได้ยังไงด้วย ฉันมองไปที่ข้างๆเตียงเห็นลุคกำลังนั่งใส่ชุดสูทของเค้าอยู่คงกำลังจะออกไปทำงานสินะ
 
“เฮ้....นี่กี่โมงแล้ว....”
 
“แปดโมงครึ่ง”
 
“งั้นหรอ...” ฉันค่อยๆลุกขึ้นนั่งและหันไปมองลุค เฮ้อ...แค่มองแผ่นหลังก็ทำให้ฉันรู้สึกดีได้แล้ว ฉันคลานไปหาลุคและกอดเค้าจากข้างหลัง
 
“ไว...”
 
“ทำไมคุณรีบไปทำงานจัง....”
 
“ก็ไม่ได้รีบอะไรขนาดนั้นหรอก...เพียงแต่ว่าต้องรีบจัดการบ้านให้เรียบร้อยก่อนไปทำงานก็เท่านั้นเอง”
 
“โธ่...ไม่ต้องห่วงหรอกเดี๋ยวฉันทำให้คุณเอง...อีกอย่างเวลายังเหลือเรามาจัดกันต่ออีกสักรอบยังได้”
 
“พอแล้ว เอาไว้จัดคืนนี้ดีกว่า”
 
“เอางั้นก็ได้.....ว่าแต่คุณสนใจจะย้ายมาอยู่กับฉันมั้ย”
 
“นี่เป็นคำพูดของผู้หญิงที่พึ่งจะรู้จักกับผู้ชายได้แค่ 2 วันงั้นหรอ”
 
“แหม....มีคุณคนแรกนี่แหละที่ฉันเอ่ยปากชวน...คือแบบ....ไม่รู้สิฉันแค่รู้สึกต้องการคุณ....”
 
“งั้นขอเวลาผมคิดหน่อย”
 
“ได้สิ...ขอแค่นั้นก็พอ” ฉันจูบไปที่ต้นคอของลุคเล็กน้อยก่อนที่จะกอดรัดลุคให้แน่นยิ่งขึ้นกว่าเดิม
 
“ไม่เอาสิไวถ้าคุณทำแบบนั้นมันจะทำให้ผมมีอารมณ์ และผมก็จะไปทำงานสาย...”
 
“ขอโทษที ฉันไม่แกล้งคุณแล้วก็ได้...”
 
    ฉันปล่อยมือออกจากลุคและจากนั้นจึงหันไปหยิบชุดชั้นในของฉันขึ้นมาสวมเอาไว้ จากนั้นจึงลุกขึ้นจากเตียงเดินตรงไปที่ห้องครัวเพื่อดูว่ามีอะไรทานได้บ้าง ช่างเป็นผู้ชายที่ทำงานบ้านเรียบร้อยดีจัง
 
    ฉันหยิบแฮมและก็ไข่ออกมาจากตู้เย็นของลุคเพื่อจะนำมาทำเป็นอาหารเช้า เฮ้อ....เห็นฉันเป็นแบบนี้ฉันก็มีสกิลในการทำอาหารเหมือนกันนะ
 
“เอาเป็นว่าเดี๋ยวผมจะทิ้งกุญแจชุดสำรองเอาไว้ให้คุณก็แล้วกัน”
 
“ขอบคุณ....และต้องขออภัยด้วยที่ฉันใส่แค่ชุดชั้นในมาทำกับข้าวให้คุณแบบนี้อ่ะนะ” ฉันยิ้มให้กับลุคเล็กน้อยพร้อมกับบรรจงทำอาหารไปด้วย
 
“ไม่เป็นไรหรอก...ผมไม่ถือ”
 
“ดีแล้ว” ฉันทำอาหารไปเรื่อยๆส่วนลุคก็เอาแต่ยืนจ้องฉัน นี่ถ้าฉันเป็นปลากัดก็คงท้องไปแล้ว!
 
“แล้วคุณทำงานอะไรหรอไว”
 
“ฟรีแลนซ์ไง”
 
“ผมไม่เชื่อ”
 
“ห๊ะ...”
 
“ผมไม่เชื่อว่าผู้หญิงอย่างคุณทำงานเป็นฟรีแลนซ์หรอกนะ”
 
“หรอ...แล้วคุณคิดว่าอย่างฉันน่าจะทำงานอะไรละ....”
 
“ไม่รู้สิ....รู้แค่ว่ามันจะต้องไม่ใช่งานธรรมดาๆที่คนทั่วไปเค้าทำกัน”
 
“คุณค้นในกระเป๋าของฉันใช่มั้ย....”
     ฉันปิดเตาแก๊ส ตักแฮมและไข่ใส่จานจากนั้นจึงหันกลับมาคุยกับลุคต่อ เค้าค้นกระเป๋าของฉันไม่งั้นเค้าคงจะเชื่อฉันเรื่องที่ฉันทำงานเป็นฟรีแลนซ์ แต่ถึงเค้าจะไม่ค้นกระเป๋าของฉันก็คิดว่าเค้าน่าจะสงสัยฉันอยู่ดี ถ้าเป็นคนที่มีประสบการณ์อย่างลุคก็น่าจะคุ่นเคยกับกลิ่นของดินปืน และน้ำยาล้างคราบเลือดด้วย
 
“ไม่จำเป็นต้องค้นหรอก..”
 
“แล้ว...ยังไงต่อละ”
 
“อย่างแรกเลย กลิ่นดินปืนจากเสื้อของคุณ”
 
“อื้ม...ถูกต้องแล้วมีอะไรต่อละ”
 
“อย่างที่สอง คุณใช้น้ำยาล้างคราบเลือดออกไม่หมด มันยังมีเศษเล็กๆติดอยู่ที่รองเท้าของคุณอยู่”
 
“อันที่จริง....ฉันก็อยากบอกคุณด้วยตัวของฉันเองนะ แต่ติดอยู่ที่ว่ากฏของงานที่ฉันทำอยู่ก็คือห้ามพูด...ดังนั้น....”
 
“ดังนั้นทำไม...”
 
“ฉันคงต้องฆ่าคุณ!”
 
ว่าแล้วฉันก็จัดการเตะไปที่กลางตัวของลุค! แต่นั่นเป็นเค้าจะให้เตะโดนก็คงยาก! เค้าหลบการเตะของฉันได้!
 
“ว้าว ขาคุณสวยดีจัง”
 
“ถ้าชอบก็อย่าหลบสิ!” ฉันหมุนตัวเพื่อจะใช้ขาอีกข้างเพื่อเตะเค้าแต่เหมือนว่าเค้าจะพยายามหลบอีกครั้ง ไม่ได้แบบนี้ไม่ได้คงต้องใช้ของซะแล้ว ฉันหยิบมีดหั่นผักที่อยู่ใกล้ๆขึ้นมาถือเพื่อเป็นอาวุธ
 
“เฮ้...อย่าใช้อาวุธสิ”
 
“ก็ฉันบอกแล้ว ฉันต้องฆ่าคุณทิ้ง”
 
“เฮ้อ...แต่ผมคงจะให้คุณฆ่าผมที่นี่ไม่ได้หรอก เพราะผมมีงานที่ต้องไปทำ”
 
“หรอ!”
 
     ฉันจัดการใช้มีดฟาดฟันไปที่ลุคอย่างต่อเนื่อง! ซ้ำไปซ้ำมา ส่วนลุคก็ถอนหลังหลบไปเรื่อยๆ คงต้องให้เค้าถอยจน จนมุมนั่นแหละ จากนั้นลุคจึงใช้มือของเค้าหันมารวบแขนอีกข้างหนึ่งของฉัน บิดให้ฉันหันหลังและกำข้อมือข้างที่ถือมีดเอาไว้!
 
“ไม่เอาสิ บอกแล้วว่าอย่าใช้อาวุธ”
 
“ถ้างั้นแน่จริงก็ถอดเสื้อสูทกับเสื้อกันกระสุนนั่นออกสิ”
 
“ก็เข้าท่าดี ตัวๆเสื้อผ้าไม่เกี่ยว”
 
“ใช่....แบบนั้นแหละ”
 
    ฉันปล่อยมีดลงกับพื้น ทำให้ได้จังหวะ ลุคปล่อยแขนฉันออกและนั่นทำให้ได้โอกาสศอกไปที่คางของเค้า ถีบไปที่กลางท้องอีกหนึ่งที! จากนั้นจึงก้มลงไปเก็บมีดขึ้นมา และหันกลับไปทางลุคเพื่อที่จะแทงเค้า!! แต่ดูเหมือว่าลุคจะรู้ทัน!
    เค้าต่อยไปที่กลางท้องน้อยของฉันซึ่งนั่นทำให้ถึงกับทรุดลงไปนอนกองกับพื้น ฉันรู้สึกราวกับว่าแรงของฉันมันหายไปและอีกอย่างมันก็รู้สึกจุกมากจนแทบจะขยับตัวไม่ได้ นั่นทำให้ลุคได้โอกาสขึ้นมาคล่อมบนตัวฉัน พร้อมกับปัดมีดออกและยังใช้มือทั้งสองข้างรั้งข้อมือของฉันเอาไว้
 
“หมดฤทธิ์แล้วสิท่า...”
 
“ใช่...เล่นต่อยไปที่ท้องน้อยแบบนี้ฉันก็แย่สิ”
 
“ก็นะ”
 
“แล้วคุณจะ....จับฉันไปส่งตำรวจมั้ย”
 
“ไม่ แต่ว่าผมมีคำถามมากกว่า”
 
“อะไรละ”
 
“ทำไมคุณถึงมาทำงานเป็นนักฆ่าละ”
 
“ให้พูดตามตรง...คือ...ฉันเกลียด”
 
“เกลียด?”
 
“เกลียดพวกสวะพวกนั้น ครั้งหนึ่งฉันเคยเป็นแค่เด็กผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง มีชีวิตที่เรียบง่าย อยู่กับพ่อแม่และน้องสาวอีกหนึ่งคน แต่แล้ววันหนึ่งพวกมาเฟียก็บุกมาที่บ้านของฉัน เพื่อมาทวงหนี้”
 
“หนี้อะไร”
 
“ไม่มีหรอกพวกนั้นอ้างเพียงเพราะว่าอยากได้แม่ของฉัน แต่พ่อฉันไม่ยอมพวกมันก็เลยจัดการฆ่าทั้งบ้าน ส่วนตัวฉันหนีออกได้ ฉันจึงรอดตายและต่อมาฉันก็ถูกส่งไปอยู่บ้านเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ป้าของฉันหามาให้ และพอฉันอายุได้ 12 ปีก็มีโครงการปั้นเด็กให้เป็นสุดยอดนักฆ่า โดยเป้าหมายคือการกำจัดพวกสวะพวกนั้น และก็กลายมาเป็นแบบนี้จนถึงทุกวันนี้”
 
“ตอนนั้นคุณคิดอะไรอยู่...ถึงได้อยากเป็นนักฆ่า”
 
“ฉันไม่รู้...รู้แค่ว่าฉันอยากจะล้างบางพวกนั้นไปให้หมด และยิ่งทำงานแบบนี้มันก็ทำให้ฉันยิ่งเข้าถึงวงใน รู้ว่าใครบ้างที่อยู่เบื้องหลัง รู้ว่าใครเป็นคนชักใย และยังรู้อีกว่าเจ้านายของคุณกำลังทำงานสกปรกอยู่.....”
 
“คุณคาร์ลวิน? คุณคาร์ลวินเนี่ยนะ!”
 
“ใช่...และเค้าจะเป็นเป้าหมายต่อไปถ้าฉันต้องการ..คุณอยากรู้มั้ยละว่าเค้าทำอะไร”
 
“...”
 
“ฉันจะให้เวลาคุณคิดนะ ระหว่างนี้ช่วยปล่อยฉันก่อนนะ เพราะว่าฉันเองก็หิวข้าวมาก”
 
“อะ...โอเค...”ลุคยอมปล่อยฉันแต่โดยดี นั่นทำให้ฉันค่อยๆลุกขึ้นยืนและเดินตรงไปหยิบอาหารมานั่งทานที่โซฟาอย่างสบายใจ