Love...The Criminal : รักร้ายของยัยนักฆ่า(18+)

 
จะเป็นเมื่อนักฆ่าสาวแสนสวยอย่างฉัน
 
ต้องมาเก็บงำความลับนี้เอาไว้ไม่ให้คนรักของฉันรู้!!!
 
 
(ณ อพาทเมนต์แห่งหนึ่งในย่านไชน่าทาวน์)
 
“เฮ้! ตกลงเหยื่อมากี่โมงฉันมีธุระต้องไปต่อนะ!!!”
 
[ธุระอะไรของเธอมิทราบ ไวโอเล็ต!!]
 
“ก็พอดีว่าฉันนัดเดทกับผู้ชายคนหนึ่งเอาไว้ตอน 2 ทุ่มและนี่ก็ปาไป 1 ทุ่มแล้วด้วย!”
 
[ใจเย็นๆ ฉันกำลังใช้GPSติดตามตำแหน่งของเค้าอยู่!!!]
 
“ให้ไวเลยนะ!!!”
 
[โอเค....จอร์จ รัซซานี่ย์กำลังมุ่งหน้าไปทางโรงแรมที่อยู่ทางด้านตะวันตกของชาน่าทาวน์และกำลังจะเดินผ่านไปทางอพาทเมนต์ของเธอในอีก 2 นาที]
 
“เยี่ยม!! รู้มั้ยว่าฉันเหลือเวลาหนีกับแต่งตัวเพื่อไปเดทอีกกี่นาที!!!”
 
[รู้แล้วๆ!!! ฉันรู้ว่าทำเธอเสียเวลาที่ฉันระบุเวลาไม่ชัดเจนตั้งแต่แรก!!]
 
“รู้ตัวนี่!!! ถ้าเธอไม่นัดเวลาผิดฉันก็คงเลื่อนเดทไปเป็น 3 ทุ่มแล้ว!!!”
 
[แล้วทำไมเธอไม่โทรไปเลื่อนนัดเค้าละ!!!!]
 
“บังเอิญว่าฉันเป็นคนรักษาเวลานะยะ!!! และอีกอย่างเดทนี้สำคัญมากด้วย!!!”
 
[เออๆ ขอโทษละกัน!]
 
“ฉันเห็นเหยื่อแล้ว และฉันจะยิงเค้าในอีก...3...2...1!”
 
 
ปั๊ง!!!!!
 
    วิถีกระสุนจากปืนสไนเปอร์ของฉันพุ่งตรงไปและเจาะเข้าที่สมองของเหยื่อที่อยู่ตรงหน้าฉันเรียบร้อย และจากนั้นฉันจึงรีบเก็บปืนเข้าไปในกระเป๋าสะพายของฉันโดยเร็วเพื่อที่จะหนีออกไปจากบริเวณนี้ทันที!!!
 
      ฉันเจาะฝาช่องแอร์ มุดเข้าไป ปิดฝาช่องแอร์และคลานไปเรื่อยๆตามทางในช่องแอร์ที่แสนจะคับแคบบอกตามตรงฉันไม่ชอบที่แคบๆอะไรแบบนี้เลยแต่มันก็เป็นทางหนีทางเดียวที่ไม่ให้คนจับได้ เฮ้อ...เอาละฉันคลานไปเรื่อยๆจนกระทั่งมาถึงยังปลายทางซึ่งเป็นด้านหลังของตึกอพาทเมนต์แห่งนี้พอและไม่ลืมที่จะโทรกลับไปหาคู่หูของฉันที่อยู่ศูนย์บัญชาการของฉันอ่ะนะ เธอมีชื่อว่าลูซี่ เป็นผู้ช่วยของฉันเอง
 
“เสร็จงานแล้ว อย่าลืมโอนค่าจ้างมาให้ฉันด้วยละ”
 
[ฉันโอนให้อยู่แล้วน่าไม่ต้องห่วง!!]
 
“ค่อยคุยง่ายหน่อยแล้วเจอกัน”
 
[เดี๋ยวสิ!!!]
 
“เดี๋ยวทำไมละ”
 
[ฉันเตือนเธอหลายรอบแล้วนะถ้ามีคนภายนอกรู้เรื่องงานของเธอละก็...]
 
“ฉันต้องลบความจำของเค้าไม่ก็ฆ่าเค้าทิ้ง ไม่ต้องห่วงหรอกน่าเค้าไม่มีทางรู้หรอก”
      ว่าแล้วฉันก็กดวางสายจากลูซี่ไป อื้ม....เอาละได้เวลาเปลี่ยนชุด!!! ฉันจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ใส่อยู่เป็นชุดเดรสสีชมพูอ่อน ภายในรถเก๊งสีดำของฉันที่จอดอยู่ริมฟุตบาทข้างทางซึ่งอยู่ถัดจากร้านอาหารจีนไปนิดหน่อย
 
    เอาละเซ็ทผมสีน้ำตาลเข้มของฉันให้ดูยุ่งๆนิดหน่อย ทาลิปกลอสสีชมพูไข่มุกอีกหน่อย แต้มสีเปลือกตาเล็กน้อย กรีดอายไลน์เนอร์ให้ตาดูเฉี่ยวคม ทาแป้งให้ดูหน้าใสอีกนิด เพอร์เฟ็ค!!! เอาละใส่รองเท้าส้นสูงสีชมพูอ่อนนี่ให้เรียบร้อยและเดินออกไป!
   
  อู้ว! เกือบลืมกระเป๋าสะพายใบโปรดไปเลยขอหยิบหน่อยนะ ฉันก้าวขางามๆของฉันออกไปนอกรถ ลุกขึ้น ล็อครถให้เรียบร้อยจากนั้นจึงเดินตรงไปยังร้านอาหารจีนที่อยู่ใกล้ๆ ที่ซึ่งฉันนัดกับชายหนุ่มคนหนึ่งเอาไว้ และตอนนี้ฉันกำลังยืนรอเค้าอยู่ทางด้านหน้าของร้าน เฮ้อ....หวังว่าเดทครั้งนี้คงจะเป็นไปด้วยดีนะ
 
“ไง!!!” ชายหนุ่มคนหนึ่งทักฉันขึ้น!! เค้ามีผมบลอนด์สีทองเป็นประกายอีกทั้งยังหน้าตาหวานมาก จนเป็นดาราได้เลยก็ว่าได้แล้วไหนจะดวงตาสีเขียวอ่อนนั่นอีก!
 
“สวัสดีคะ! คุณคือ....”
 
“ผมแม็ท คาร์ลวิน”
 
“อ๋อ!! คุณคือคนที่นัดเดทกับฉันเอาไว้ใช่มั้ยคะ!!”
 
“คงใช่ละมั้ง แล้วคุณคือ....”
 
“ฉันไวโอเล็ต แบล็คคะ ยินดีที่ได้รู้จัก”
 
“ผมก็เช่นกัน ผมว่าคุณดูสวยกว่าในรูปเยอะเลย”
 
“ก็...ไม่ขนาดนั้นหรอกคะ ตัวคุณเองก็ดูดีกว่าในรูปเยอะเลย”
 
“ขอบคุณ....เอาเป็นว่าเราเข้าไปทานอาหารกันเถอะผมหิวแล้ว”
 
“นั่นสินะ” ฉันยักไหล่น้อยก่อนที่จะเดินนำแม็ทเข้าไปยังข้างในร้านอาหารแห่งนี้ ฉันเดินตรงไปยังโต๊ะที่ยังว่างอยู่นั่งลงตรงเก้าอี้ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับแม็ทและหยิบเมนูขึ้นมาเพื่อจะสั่งอาหาร
 
“ว่าแต่คุณชอบทานอาหารจีนมั้ยไวโอเล็ต”
 
“ก็ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่แต่นานๆจะมาทานสักทีก็ไม่ได้เสียหายอะไร”
 
“ผมก็เหมือนกัน แล้วคุณอายุเท่าไหร่หรอไวโอเล็ต”
 
“26คะ แล้วคุณละ”
 
“อายุแค่24เองครับ”
 
“ว้าว! นี่ฉันเดทกับผู้ชายอายุน้อยกว่าหรอเนี่ย!”
 
“เฮ้ๆ ถึงผมจะอายุน้อยกว่าแต่ผมก็มีเงินมากพอที่จะขอผู้หญิงสวยๆอย่างคุณแต่งงานได้นะ”
 
“แหม แล้วคุณทำงานอะไรละ”
 
“อื้ม....จะพูดยังไงดี คือ...ผมดูแลกิจการของครอบครัวอยู่”
 
“กิจการของครับครัว?”
 
“ใช่ๆ คือแบบธุรกิจบ่อน้ำมันอะไรประมาณนี้”
 
“อื้ม....อ่าห๊ะฉันพอจะเข้าใจ”
 
“แล้วคุณละทำงานอะไร”
 
“ฉันทำงานฟรีแลนซ์”
 
“ว้าว! ดีจังเลยสาวฟรีแลนซ์กับหนุ่มเจ้าของธุรกิจบ่อน้ำมัน”
 
“ฟังดูพิลึกดีนะ”
 
“ใช่ แต่ถ้าเราลองคบกันมันอาจจะเข้ากันได้ดีนะว่ามั้ย”
 
“ไม่รู้สิ....แล้วคุณว่ายังไงละ...”