My First Love รักแรกของยัยใจร้อนกับคนซื่อบื้อ
เขียนโดย 
NormalWriter
วันที่ 27 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2560 เวลา 21.17 น.
แก้ไขเมื่อ 12 มีนาคม พ.ศ. 2560 17.46 น. โดย เจ้าของนิยาย
9) รอดแล้ว
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความคนที่ยืนอยู่หน้าประตูหน้าตาคุ้นมากเลยแหะ อืม....อืมมมมมมมมมมมม......อืมมมมมมมมมมม...
ออ!จำได้แล้ว ความจริงมันไม่ควรจะลืมไปเลยต่างหาก เธอชื่อว่าพี่บารมี เป็นเจ้าของร้านอาหารที่
ฉันทำงานพิเศษเอง
"คิดจะอู้เหรอ เดี๋ยวหักเงินเดือนซะเลยนี่"เอ็ะ =[]= ถามอะไรของเขาเนี่ย
"พี่ตาถั่วเหรอ ฉันโดนจับมานะเห้ย!" โดนมัดอยู่เนี่ยไม่เห็นเหรอออ
"ออ โอเค"พูดแล้วเดินไปที่ยัยวัวหน้าเมียนั่น
"แกเข้ามาทำไมอยากตายงั้นเหรอ"พูดแล้วหันมีดไปทางพี่บารมี
"ใครจะตายกันแน่พูดให้มันดีๆหน่อย"พี่บารมีวิ่งไปที่ยัยนั่นแล้วเตะไปที่หน้าครั้งนึง
เห็นพี่หน้าตาสวยอย่างนี้แต่พี่เขาเรียนเทควอนโด้มาด้วยนะ ดูท่าแล้วจมูกคงหักเลยล่ะสิ
"สมน้ำหน้า"เป็นไงล่ะโดนเตะหน้าแหกไปเลย 555+ เห้ย! เพิ่งนึกได้
"แล้วพี่หาฉันเจอได้ไงอ่ะ"ขนาดโชคยังไม่รู้เลยแล้วนี่ฉันว่าฉันไม่ได้สายนาน
เท่าไหร่หรอกมั้ง
"ตามจีพีเอสมา"ออ รู้ล่ะที่พี่ซื้อโทรศัพย์ให้ฉันก็เพราะงี้นี่เอง นึกว่าพี่หวังดีเห็นไม่มี
โทรศัพย์ใช้เลยซื้อให้ สงสัยพี่เขากลัวฉันไปทำงานที่อื่นล่ะมั้ง (เห็นงี้แต่ฉันเป็นดามอนน่าของร้าน
เลยน้าาาาา ><)
"แล้วนี่กี่โมงแล้วเหรอพี่?"ฉันถามเพราะว่านห้องนี้ไม่มีนาฬิกา
"แปปนะ"พี่บารมีพูดพลางหาโทรศัพย์
"ตอนนี้ทุ่มสิบห้าน่ะ"
"อ๋อ อืม พี่มาช่วยฉันแก้มัดหน่อยสิ"พี่บารมีมาช่วยฉันแก้มัด
"งั้นพี่ไปก่อนนะ ที่ร้านคนเยอะๆอยู่"จริงที่ร้านนี่ขายดีม้วกกกก
"ค่ะ บาย"พี่บารมีเดินออกไปจากห้องหลังจากนั้นสักพักฉันค่อยเดินตามไป
ถามว่าทำไมสักพักค่อยเดินตามไปน่ะเหรอ? ขามันเป็นตะคริวอ่ะ T^TTTTแต่ตอนนี้โอล่ะ
พอฉันเดินออกมาหน้าโรงเรียนปุ็ป.........ทุ่มสิบห้า!!!!ตูโดนจับไปประมาณบ่ายโมงไม่ใช่เหรอ
T_TTT อดดูละครเลยง่า กลับบ้านไปอาบน้ำแล้วนอนเลยดีกว่า วันนี้แม่มโคตรเหนื่อยเลย
ที่บ้าน
ฉันนอนฟุบอยู่ที่เตียง เฮ้อออเหนื่อยจุงเบยยย แต่ว่านอนตอนเหนื่อยนี่แหละฟินสุดละ ><
"ติ้ง"ใครมันส่งแมสเสจมาป่านี้ฟะสามทุ่มแล้วนะ(ที่จริงแล้วไม่ได้ดึกอะไรเลย)
[วันนี้ไม่ได้กลับบ้านพร้อมฉันนี่เป็นไรป่าว] โชคนี่เอง
"วันนี้โดนลักพาตัวน่ะ ถือว่าเป็นไรป่ะ"
[เห้ย!แล้วโดนได้ไงอ่ะ]
"ก็เพราะนายนั่นแหละ มันชอบนายเลยคิดจะฆ่าฉันทิ้งล่ะมั้ง"
[แล้วรอดมาได้ไงอ่ะ]ทำไมมันดูเหมือนแช่งเงี้ย =[]=
"เจ้าของร้ายอาหารที่ฉันทำงานอยู่มาช่วยน่ะ เขามีจีพีเอสของฉัน"
[แล้วไม่ส่งมาหาฉันล่ะ...]
"ก็โดนมัดกับเก้าอี้อยู่จะส่งได้ไงนี่ =[]=*"
[ออ โอเคตอนแรกคิดว่าเธอไม่ชอบเราแล้วน่ะ 555+]
"บ้า!"
[งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ]
"อือ บาย"
[บาย]
ฉันวางโทรศัพย์บนโต็ะข้างเตียงของฉันพร้อมกับยิ้มแล้วคิดว่า...ซื้อบื้อจังนายคนนี้เนี่ย :)
ปล. ตอนหน้าจะจบแล้วนะครับ ขอให้ติดตามให้กำลังใจกันด้วยน้าาาาาาา
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
