ทาสรักซาตาน

พรึ่บ!
เอลเดอร์พาเพียวข้ามประตูมิติมายังหอพักของเด็กหนุ่ม เพราะเพียวยังอ่อนเพลียมากเขาจึงต้องอุ้มร่างเล็กเอาไว้ และเมื่อมาถึงก็พบว่ามีคนที่นั่งกอดเข่าซบหน้าเฝ้าอยู่ที่หน้าประตูห้องพักของเด็กหนุ่ม
“เดียร์”
“อ๊ะ! เพียว!”
เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมา และเพียวก็ชะงักทันทีเมื่อเห็นขอบตาของเด็กสาวแดงก่ำเหมือนคนที่ผ่านการร้องไห้มาแรมคืน
“เพียว ฮึก….”
เดียร์กลายเป็นเด็กน้อยขี้แย เช็ดน้ำตาตัวเองอย่างน่าสงสาร จนเพียวอดไม่ได้ที่จะปลอบใจ
“เอลเดอร์ วางผมลงเถอะ”
“เจ้าแน่ใจนะ”
“ครับ”
เอลเดอร์วางร่างเด็กหนุ่มลงตามคำขอ และยืนมองเด็กน้อยสองคนที่กำลังปลอบใจกันอยู่เงียบๆ
“เดียร์”
“ฮึก….เพียวเกลียดเราแล้วใช่ไหม”
“บ้าน่ะ ใครจะเกลียดเดียร์ลง ไม่เอา ไม่ร้องแล้ว”
เพียวเช็ดน้ำตาให้เพื่อนสาวที่ยังเบะปากร้องไห้ไม่หยุด
“ตาบวมหมดแล้ว ไม่น่ารักเลย”
เด็กหนุ่มยิ้มอ่อนปัดป่ายเส้นผมทัดหูให้เพื่อนสาวอย่างใส่ใจการกระทำของเขาทำให้เด็กสาวโผเข้ากอดและร้องไห้โฮออกมาอีกรอบ
“ฮืออออออออ!!!!!.....”
“ไม่เอา ไม่ร้องนะ….ไม่ร้อง”
กว่าเดียร์จะสงบลงไป เอลเดอร์ก็พาเด็กทั้งสองข้ามมิติเข้ามายังห้องพักของเพียว ก่อนที่ใครๆจะเห็น
“เอาล่ะ ไหนเล่ามาซิว่าเจ้าเป็นใคร แม่สาวน้อย”
“ข้าไม่ใช่เพื่อนเล่นของเจ้า”
เดียร์ยังขู่แว้ดๆใส่เอลเดอร์ ในขณะที่เธอกอดเพียวเอาไว้ไม่ยอมปล่อย เหมือนแมวขี้อ้อน
“ไม่เอาแล้ว เดียร์ เราเองก็อยากฟัง เดียร์เล่าให้เราได้ไหม”
“ก็ได้ แต่เพียวห้ามฟ้องพ่อนะ”
“ไม่บอกหรอก”
“จริงๆแล้ว….เดียร์เป็นลูกครึ่งเรียวโอไนน์กับ…..ซาตานน่ะ”
“ลูกครึ่งงั้นเหรอ….”
ดวงตาเด็กสาวจากสีน้ำตาลหวานค่อยๆกลายเป็นสีทองกร้าวและเหลือบมองเอลเดอร์ก่อนจะหลบสายตาก้มมองพื้นตรงหน้า
“เราคือเผ่าพันธุ์ของผู้พิทักษ์ เรียวโอไนน์ เผ่าพันธุ์ของเราเดิมทีได้ทำพันธะสัญญากับราชาในอาณาจักรโอเอซิสท์มารุ่นต่อรุ่น แต่ว่า สงครามทำให้ราชาองค์ก่อนได้หายสาบสูญไปพร้อมกับการล่มสลายของเรียวโอไนน์ ใช่….ในบันทึกของอาณาจักรคงจะเขียนเอาไว้แบบนั้น แต่ความจริงแล้ว ผู้พิทักษ์ของราชาเจเซียสได้พาเขาหลบหนีมาที่โลกมนุษย์ เจเซียสได้พบกับหญิงชาวบ้านที่น้ำตกเล็กๆกลางป่า เพราะเธอไม่รู้ว่าเขาเป็นใครเธอก็เลยรักษาเขากับผู้พิทักษ์ที่กลายร่างเป็นจิ้งจอกจนหายดี เจเซียสได้ตกหลุมรักมนุษย์นางนั้นเข้าอย่างจัง เขาไม่มีความคิดจะกลับไปที่โอเอซิสต์และใช้ชีวิตกับเธอและสร้างหมู่บ้านนั้นขึ้นมา”
“หมู่บ้านของเราน่ะเหรอ”
“อื้ม….”
“ถ้าอย่างนั้นลุงเดย์ก็คือ….”
“จริงๆแล้วเขาชื่ออาร์เดย์ เป็นผู้พิทักษ์ของราชาเจเซียส ในเมื่อราชาตัดสินใจที่จะอยู่ที่โลกมนุษย์ เขาเองก็ตัดสินใจที่จะเป็นผู้พิทักษ์ของราชาต่อไปเหมือนกัน ตอนนั้นเดียร์ยังเป็นทารก พ่อแอบเข้าไปในอาณาจักรเพื่อพาแม่กับเดียร์ออกมา แม่ของเดียร์คือธิดาโลกันต์ ถูกคุมตัวไว้ในหอคอย ทุกอย่างเป็นกับดักเพื่อจับตัวพ่อ แต่ว่าแม่ได้ทิ้งเดียร์ลงจากหอคอยนั่นแล้วก็เผาตัวเองไปพร้อมกับหอคอยเพื่อช่วยพ่อกับเดียร์ พ่อมาเดียร์มาที่โลกมนุษย์ แม่ของเพียวช่วยเลี้ยงเดียร์ ถึงเดียร์จะเป็นแค่ทารกแต่สายเลือดของเรียวโอไนน์สามารถมีความทรงจำและรู้ความได้ตั้งแต่อยู่ในครรภ์มารดา แม่ของเพียวเป็นผู้หญิงที่ใจดีมากๆเลยล่ะ……..ไม่นานเพียวก็เกิด เด็กทารกตัวน้อยๆที่ร้องไห้อยู่ข้างๆเดียร์ที่ยังอ้อแอ้ เพียวน่ารักมากๆ”
เดียร์ยื่นมือมาแตะแก้มเพียวและใช้หัวแม่มือเกลี่ยแก้มเด็กหนุ่มเบาๆ ใบหน้าเด็กสาวเปื้อนรอยยิ้มจางๆพร้อมกับสายตาเศร้าๆ แล้วเรื่องเล่าก็ยังดำเนินต่อไป โดยที่มือของเธอยังกุมมือของเพียวเอาไว้
“…..แต่ว่าไม่มีความลับบนโลก ไม่นานพวกซาตานก็หาประตูจนพบแล้วก็บุกมาที่หมู่บ้าน ในวันที่เพียวเกิดพอดี ราชาเจเซียสได้ผนึกพลังทั้งหมดของเพียวเอาไว้และให้พ่อพาเราหนีออกมาจากหมู่บ้านก่อนที่พวกซาตานจะมาถึง ส่วนตัวเขายอมตายพร้อมกับแม่ของเพียวที่หมู่บ้านนั้น….วันเดอร์เรอร์ คือชื่อจริงของเพียว”
แปะ……
น้ำตาหยดแรกร่วงออกมาจากดวงตาของเด็กหนุ่มตกกระทบหลังมือของเด็กสาวที่กุมมือเขาเอาไว้
“เพียว……”
“สุดท้ายแล้ว ผมเป็นซาตานหรอกเหรอ เอลเดอร์ คุณได้ยินไหมครับ”
“อืม…..”
เอลเดอร์มองใบหน้าที่มีน้ำตาไหลอาบเป็นสายของเด็กหนุ่มตรงหน้า ในใจเขาตอนนี้ก็สับสนไม่แพ้กัน สุดท้ายแล้วหัวใจราชันที่เป็นเพียงเรื่องเล่ากลับมีตัวตนมีสติสัมปชัญญะและอยู่ตรงหน้าเขามาแต่แรก
“แล้วเดียร์ล่ะ เดียร์มีชื่อจริงไหม ทำไมเดียร์ต้องคอยปกป้องเรา เพราะเดียร์เป็นผู้พิทักษ์เหรอ หรือว่าลุงเดย์สั่งให้เดียร์ทำ”
เพียวหัวใจสลายไปแล้วครึ่งหนึ่ง ตอนนี้เขาไม่ต่างจากตุ๊กตาเหม่อลอย มองเด็กสาวด้วยสายตาพร่าเลือนเพราะน้ำตา
เดียร์น้ำตาเอ่อล้นอาบหน้าส่วยหัวสุดชีวิต
“ไม่…ไม่เพียว ไม่มีใครสั่งเดียร์ได้ทั้งนั้น เดียร์อยากอยู่กับเพียว เดียร์จะอยู่เพียว”
เพียวร้องไห้หนักกว่าเดิม เดียร์โถมตัวเข้ากอดเด็กหนุ่มเอาไว้ทั้งตัว ปล่อยโฮออกมาแบบไม่อายใคร
เหมือนเด็กสองคนไม่ประสีประสากำลังกอดันร้องไห้อยู่ เวลาผ่านไปนานนับชั่วโมง ทั้งคู่ก็อ่อนล้าและหลับไป
เอลเดอร์อุ้มทั้งสองขึ้นนอนบนเตียงและห่มผ้าให้และยืนมองอยู่เงียบๆ
“ยังเด็กอยู่เลยนะ”
เสียงแหลมปนเย่อหยิ่งที่คุ้นหูดังมาจากด้านหลังราชาหนุ่ม ไม่ต้องหันกลับไปมองก็รู้ว่าเป็นใคร
“สงครามจะเริ่มอีกครั้ง ท่านจะทำอย่างไรกับเด็กคนนี้ ท่านพี่”
“นั่นสินะ……”
การจะขึ้นเป็นราชาได้อย่างเต็มตัวต้องมีใช้หัวใจของราชารุ่นก่อนมาสังเวยบัลลังก์ ทั้งที่เอลเดอร์ได้ขึ้นเป็นราชามาหลายร้อยปี แต่เขาก็ยังไม่ได้ถูกยอมรับจากเผ่าพันธุ์ในโลกของซาตาน และยังต้องรับมือกับสงครามแย่งชิงบัลลังก์นั้นมาตลอด จนถึงตอนนี้สิ่งที่เขาเฝ้าตามหาได้อยู่ตรงหน้าเขาแล้ว เขาต้องทำอย่างไร ในเมื่อหัวใจดวงนั้นมีชีวิตและเป็นคนสำคัญของเขา
“ไม่ว่าท่านจะเลือกทางไหนข้าจะไม่ขอยุ่ง ท่านพี่ แต่ท่านควรรู้เอาไว้ ว่าร่างกายของมนุษย์ไม่สามารถรองรับพลังของซาตานได้หรอกนะ……สงครามจะเริ่มขึ้นอีกครั้งถ้าพวกมันรู้ว่าหัวใจราชันอยู่ที่ไหน ข้าหวังว่าท่านจะเลือกสิ่งที่ถูกต้อง เพื่อเผ่าพันธุ์ของเรา”
นั่นเป็นคำเตือนจากธิดาโลกันต์ ก่อนที่ประตูมิติจะหายไป ทิ้งไว้เพียงความเงียบในห้องแคบๆ
“ข้าไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับซาตาน และถ้าเจ้าคิดจะยื่นมือมาทำร้ายเพียวแล้วละก็ ข้าจะพาเขาหนีไปในที่ที่เจ้าตามหาเขาไม่พบตลอดกาล”
เดียร์ที่ควรจะหลับไปพร้อมกับเพียว ตอนนี้เธอยืนอยู่ด้านหลังเอลเดอร์ ร่างเด็กสาวยังคงเหมือนเดิม แต่ดวงตาของเธอกลับกลายเป็นสีทองวาวโรจน์และเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังอำนาจ
“หึ…อย่างนั้นเหรอ”
“…………”
มันช่างเป็นความจริงที่ยากเกินจะรับไหว และทางเลือกที่ล้วนแต่เป็นทางตันสำหรับเขาจริงๆ
เอลเดอร์มองใบหน้ายามหลับของเด็กหนุ่ม
วันเดอเรอร์ ดวงดาวจากแดนไกล หัวใจราชันที่กุมชะตาของเผ่าพันธุ์ซาตานเอาไว้ เด็กหนุ่มตัวน้อย คนรักสุดแสนจะสำคัญของเขา
ถ้าต้องเลือก เขาต้องเลือกทางไหนกัน