ทาสรักซาตาน

“ไม่คิดเลยว่าจะต้องมาปรนนิบัติเจ้าแบบนี้ ไม่สบอารมณ์ข้าเลยจริงๆ”
“ผม….เอ่อ”
“ช่างเถอะ”
ตอนนี้เพียวนั่งจ่อมอยู่ในอ่างน้ำนม โดยมีจอยส์ลีนที่ถูกยัดเยียดมาช่วยเตรียมชุดให้ เพราะทาสรับใช้ตนอื่นไม่อาจทนทานต่อความหอมหวานของเพียวได้ และถูกกำจัดไปหลายตนแล้ว
“เพราะเจ้า ข้าก็เลยพลอยเสียทาสรับใช้ไปหลายตน ไหนบอกมาซิ ว่าจะชดใช้ให้ข้าเช่นไร เจ้ามนุษย์คนรักของท่านพี่”
“เรียกผมว่าเพียวเถอะครับ”
“ฮึ! ถึงท่านพี่จะบอกว่าเจ้าคือคนรัก แต่ข้าไม่ได้อยากยอมรับเจ้าหรอกนะจะบอกให้”
“ขอโทษนะครับ”
“มาขอทงขอโทษอะไรข้าล่ะ”
“ผมคงจะทำให้คุณจอยส์ลีนลำบากใจ”
“ข้าลำบากใจเฉพาะตอนที่ข้าหิวเท่านั้นแหล่ะ”
“เฮือก!”
นึกถึงตอนที่ธิดาโลกันต์กินเหยื่อต่อหน้าต่อตาเพียวเมื่อคราวก่อน จู่ๆร่างกายบอบบางก็สั่นสะท้านขึ้นมาทันที
“อย่าห่วงเลย ข้าไม่เหมือนพวกชั้นต่ำพวกนั้นหรอกน่า”
“คุณจอยส์ลีน…”
“อะไร”
“ซาตานอย่างพวกคุณเนี่ย มีอายุเท่าไหร่กันเหรอครับ”
“อืม…..นั่นสินะ อาจจะมากกว่ามนุษย์เช่นเจ้าหลายร้อยเท่า หรืออาจจะสั้นกว่ามนุษย์เช่นเจ้าแค่ไม่กี่วัน”
“หมายความว่ายังไงเหรอครับ”
“พวกข้าสามารถมีอายุได้เป็นพันปี แต่ในทางตรงกันข้าม พวกข้าก็มีโอกาสแหลกสลายไปได้ทุกเมื่อเช่นกัน เพราะสงครามที่พวกข้าต้องรับมือ มันไม่ได้บอกว่าพวกข้าจะมีวันพรุ่งนี้เสมอไปไงล่ะ”
“สงครามเหรอ”
“เจ้าเป็นมนุษย์ที่อยู่ในโลกมนุษย์ จะมาเข้าใจในโลกที่พวกข้าอยู่ได้ยังไง เฮ้อ ไม่พูดละ ท่านพี่บอกให้ข้าพาเจ้าไปเดินเล่น แล้วส่งเจ้ากลับโลกมนุษย์ มาสิ ข้าจะเดินไปส่งเจ้าเอง”
เพียวเดินตามจอยส์ลีนไปตามทางเดินในโถงปราสาท จะว่าไปแล้วนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เพียวได้เห็นปราสาทของเอลเดอร์เต็มๆ ทุกอย่างถูกสร้างด้วยหินขรุขระแต่ยังมีความหรูหราคลาสสิคไว้กับตัว และที่โดดเด่นที่สุดคือสายน้ำที่ไหลเวียนอยู่รอบปราสาท มันทั้งใสและเย็นจนอยากลงไปลิ้มลอง จอยส์ลีนพาเพียวเดินทางเรื่อยๆผ่านเหล่าซาตานลูกสมุนที่รีบหลีกทางให้พร้อมกับโค้งคำนับอย่างกริ่งเกรง แน่นอนว่าพวกเขาไม่ได้เกรงกลัวอะไรในตัวเพียวหรอก หากแต่เป็นจอยส์ลีนต่างหาก เพียวเดินผ่านสระน้ำวน ผ่านทุ่งดอกไม้สีประหลาดที่เอนไหวราวกับมีชีวิตและมาหยุดที่อุโมงค์หินเก่าๆที่มีเถาดอกไม้ลามเลียชูช่อสวยแปลกตา
“ข้าส่งเจ้าเท่านี้ละกัน”
“ขอบคุณนะครับ คุณจอยส์ลีน”
“เพียวเดินเข้าไปในอุโมงค์ คิดว่านี่คงเป็นประตูที่จะกลับไปโลกมนุษย์ แต่เปล่าเลย เพราะปลายทางของอุโมงค์มันได้พาเพียวโผล่ไปยังอีกฟากหนึ่งของสวน และยังมีคนที่รออยู่ก่อนแล้ว
“เอลเดอร์”
“มาแล้วเหรอ”
ซาตานหนุ่มสวมชุดคลุมสีดำพร้อมเครื่องประดับหรูหราเป็นทางการ ยืนอยู่ทางเดินตรงหน้าเพียว
“ทำไมอยู่ที่นี่ล่ะครับ”
“ข้ารอเจ้าอยู่น่ะสิ”
“ไหนบอกว่ามีงานต้องทำไงล่ะ”
“ข้ารีบสะสางเพื่อจะมาพบเจ้าไงล่ะ”
เอลเดอร์สวมกอดเพียวเอาไว้แนบกายก่อนจะก้มจุมพิตเร่าร้อนบนเรียวปากสีอิ่มนั้นเสียทีหนึ่ง
“อื้ม”
เด็กหนุ่มผู้ถูกชิงพลังชีวิตไปร้องครางปะท้วงกลายๆ และก็ได้ผลเมื่อคนตรงหน้ายอมปล่อยจังหวะให้หายใจ
“เดี๋ยวคนอื่นมาเห็นเข้า คุณไม่อายแต่ผมอายนะ”
“ที่นี่เป็นเขตหวงห้ามของข้า ไม่มีใครเข้ามาได้แม้แต่จอยส์ลีน อย่าห่วงไปเลย”
ถึงว่าสิ ที่นี่ดูแปลกไปจากสวนที่เดินผ่านมา
“เดินเล่นกับข้า”
“ครับ”
มือหนาสอดประสานระหว่างนิ้วกับมือของเพียว สองร่างต่างไซส์เดินเคียงกันไปบนเส้นทางที่ทั้งเงียบสงบและเย็นสบาย เหมือนสถานที่แห่งนี้จะไม่มีที่สิ้นสุดให้มองเห็นเลย
“เอลเดอร์”
“หืม”
“ต่อไปผมจะมาหาคุณแบบนี้ไม่ได้แล้วนะครับ”
“เพราะอะไร”
“ผมต้องกลับไปเรียนต่อแล้ว ไกลมากเลยล่ะคับ”
“หึ เด็กน้อย นั่นไม่ใช่ปัญหาของข้า…ไม่ว่าเจ้าจะอยู่ที่ไหน ข้าก็ไปหาเจ้าได้ทุกเมื่ออยู่แล้ว”
“เป็นอย่างนั้นได้ก็ดี”
“อะไรกัน เพิ่งจะเป็นคนรักของข้าได้คืนเดียว กลัวข้าทอดทิ้งซะแล้วเหรอ”
ผัวะ!
ฝ่ามือลุ่นๆฟาดเข้าเต็มกลางหลังซาตานหนุ่มทันที
“ใช่สิ! มนุษย์อย่างผมอายุสั้นนิดเดียว ได้ผมไปแล้วคุณจะทิ้งง่ายๆก็ไม่เห็นแปลกอะไรเลยนี่”
เพียวชักฉุนขึ้นมาตงิดๆอย่างไม่มีเหตุผล
“ผมจะกลับแล้ว”
หมับ!!!
วงแขนแกร่งทั้งยาวกว่าและไวกว่าคว้าเอวบางของเพียวกลับเข้าไปกอดแนบกาย
“อย่าโกรธข้าเลย ข้าไม่มีทางทิ้งเจ้าเด็ดขาด”
“พูดดีไปเถอะ ตั้งแต่วันแรกที่เจอกันคุณก็กินผมแล้ว”
“ก็เจ้ามันน่ากินเสียขนาดนี้ใครจะห้ามใจได้ลงเล่า”
ไม่พูดเปล่า แต่ซาตานหนุ่มยังขบเม้มใบหูคนรักอย่างเอาใจ พร้อมๆกับลูบไล้ไปใต้ร่มผ้าอย่างถือสิทธิ์ สร้างความวาบหวามให้ร่างเล็กในอ้อมแขนได้อย่างง่ายดาย
“พอแล้ว เมื่อคืนก็เยอะแล้วนะครับ”
“ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ข้าไปอยู่กับเจ้าได้หรือไม่”
“ไม่ได้ครับ”
“ใจร้ายจริง จะไม่ให้ข้าไปช่วยเจ้าเก็บของเหรอ”
“น่ากลัวว่าผมคงเก็บไม่เสร็จแน่ๆ ไม่เอาละ ผมจะกลับแล้ว”
“เพียว”
เอลเดอร์กอดรั้งร่างเล็กเอาไว้และประกบริมฝีปากสีอิ่มนั้นอย่างอ้อยอิ่ง เป็นเวลาเนิ่นนานจนเพียวที่เคลิ้มตามไหลไปตามแรงอารมณ์อย่างลืมตัว
“แล้วข้าจะไปหาเจ้า”
“ผมจะรอคุณครับ”
…………
พรุ่งนี้ต้องกลับไปเรียนต่อที่กรุงเทพแล้ว ภารกิจสุดท้ายคือการเยี่ยมเยียนและดูอาการของชาวบ้าน
“เพียว ไม่ลืมอะไรใช่ไหม”
“อื้ม เราไม่ลืมหรอก เดียร์ลืมอะไรไหม”
“ให้เราไปช่วยเพียวจัดกระเป๋าไหม”
“ไม่เป็นไรหรอก ของนิดเดียวเอง กลับกันเถอะ”
เดียร์กระโดดขึ้นซ้อนท้ายจักรยานของเพียวและกอดเอวเด็กหนุ่มเรียบร้อย เสียงหัวเราะคิกคักตามประสาเด็กวัยรุ่น แต่เพียวก็ไม่เคยรู้เลยว่าเบื้องหลังนั้นยังมีสิ่งชั่วร้ายแอบแฝงและเฝ้ามองหาโอกาสประชิดตัวอยู่สองข้างทาง
“กรรรรร….เข้าใกล้ไม่ได้เลย นางจิ้งจอกน้อยนั่นตามติดเจ้าเด็กนั่นแจ แบบนี้หาโอกาสกินมันยากซะแล้วสิ”
เสียงพึมพำจากร่างที่เร้นกายในเงามืดของชายป่า ชวนให้ขนหัวลุก หากแต่เสียงอัปมงคลนั้นก็ได้สลายไปในเวลาต่อมาด้วยเงื้อมือของผู้เหนือกว่า
ตุ้บ!
ศีรษะขาดรุ่งริ่งอัปลักษณ์กลิ้งไปหยุดอยู่โคนต้นไม้รวมกับชิ้นส่วนอื่นๆของร่างกายที่บิดเบี้ยว ภายใต้เงามืดที่บดบังกายกำยำของผู้เหนือกว่า
ดวงตาสีทองวาวโรจน์ท่ามกลางเงามืดยามสนธยาของชายป่า มองไปยังเด็กหนุ่มสาวที่กำลังปั่นจักรยานกลับบ้าน
วูบ!...
สายลมพัดกลิ่นรวงข้าวจากทุ่งนาสองฝั่งข้างทางกลบกลิ่นคาวเลือดชวนเวียนหัวจนหมดสิ้น หากแต่เด็กสาวที่นั่งซ้อนท้ายจักรยานอยู่นั้นยังคงฉายแววตาสีทองแวววาวกลับไปมองยังด้านหลัง สบเข้ากับดวงตาสีทองอีกคู่ที่มองมาจากชายป่า เหมือนสื่อความนัยน์ที่เข้าใจกันและกันอย่างเงียบเชียบ วงแขนเรียวเล็กกอดเอวเด็กหนุ่มไว้แน่น ก่อนที่เปลือกตาจะกะพริบปริบๆพร้อมกับใบหน้าหวานที่ซบลงบนหลังของเด็กหนุ่ม
“เป็นอะไรเหรอเดียร์”
“เปล่าจ้า เดียร์เหนื่อยแล้ว วันนี้จะนอนแต่หัวค่ำ เพียวก็รีบเข้าบ้านพักผ่อนนะ”
“อื้ม”
“เดียร์จะอยู่กับเพียวตลอดไปเลย”
“พูดอะไรน่ะ”
“จริงๆนะ รักเพียวที่สุดเลย”
“เพียวก็รักเดียร์เหมือนกัน”
เพียวไม่รู้ว่าเพื่อนสาวคนสวยของตัวเองเป็นอะไร ปกติเดียร์มักจะอ้อนเพียวเสมอ แต่มีครั้งนี้แหล่ะที่เดียร์อ้อนเขาจนผิดปกติ แต่ก็สมกับเป็นเดียร์ เพราะคงไม่มีใครเข้าใจและเอาใจใส่เพียวได้เท่ากับเดียร์อีกแล้ว
ถ้าไม่นับว่าตอนนี้มีเอลเดอร์เพิ่มเข้ามาอีกคนล่ะก็นะ……..
 “เด็กมนุษย์กำลังถูกพวกปีศาจตามล่าตัวอย่างไม่ทราบสาเหตุครับ”
ซาตานสมุนชั้นปลายแถวที่เอลเดอร์สั่งให้ไปจับตาดูเพียวที่โลกมนุษย์ได้รายงานความเคลื่อนไหวมาเป็นระยะๆ แต่ก็มีบางอย่างที่ทำให้เอลเดอร์ขมวดคิ้วเป็นปมเหมือนกัน
“เด็กมนุษย์ธรรมดาๆคนนั้น ทำไมถึงมีสัตว์พิทักษ์คอยคุ้มครองอยู่ไม่คิดว่ามันแปลกไปหน่อยเหรอ ท่านพี่”
จิ้งจอกเก้าหาง เผ่าพันธุ์ที่ทำสัญญากับซาตานและคอยพิทักษ์ราชามารุ่นต่อรุ่น แต่เมื่อหนึ่งร้อยปีก่อน ราชาหายสาบสูญในสงคราม เผ่าพันธุ์ของสัตว์พิทักษ์ถูกทำลายไม่มีผู้ใดรอดชีวิต มันเป็นช่วงเปลี่ยนผ่านของยุคสมัยที่เอลเดอร์ได้ขึ้นเป็นราชาและไม่มีเผ่าพันธุ์ของจิ้งจอกเก้าหางคอยพิทักษ์
“ท่านพี่ ท่านจะทำยังไงต่อ จะให้ข้าจัดการกับเด็กนั่นรึเปล่า”
“ดูเหมือนว่าเด็กนั่นจะคอยปกป้องเพียวอยู่ จับตาดูไปก่อน ถ้าเด็กคนนั้นเป็นเผ่าจิ้งจอกจริงๆและทำร้ายเพียวขึ้นมาแล้วล่ะก็ ข้าจะเป็นคนฉีกร่างเด็กนั่นป้อนเจ้าทีละคำเอง”
“ท่านนี่นะ…เอาเถอะ ข้าจะไม่ยุ่งก็แล้วกัน”
พูดจบธิดาโลกันต์ก็หายตัวออกไปจากห้องเหลือไว้แค่ร่องรอยกองไฟจากรอยเท้าของเธอเท่านั้น
เอลเดอร์ลอบถอนหายใจส่งๆ ไม่คิดเลยว่าผ่านมาร้อยกว่าปีจะได้รู้ข่าวคราวของสัตว์พิทักษ์ของราชาองค์ก่อน แถมยังอยู่ใกล้คนรักของเขาอย่างคาดไม่ถึง
แล้วเพียวเป็นใครล่ะ……
เด็กน้อยผู้น่าสงสาร ที่บังเอิญได้เจอกับจิ้งจอกเก้าหาง หรือว่าเหยื่อชั้นดีที่รอวันเชือด
“เจ้าเป็นใครกันแน่ เพียว….”