ทาสรักซาตาน

8.3

เขียนโดย zusuran

วันที่ 14 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2560 เวลา 13.32 น.

  15 ตอน
  2 วิจารณ์
  13.18K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 2 พฤษภาคม พ.ศ. 2564 20.52 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

15) เปลี่ยนไป

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

“ราชาเอลเดอร์ ข้าจะสอนวิธีกำราบหัวใจของราชันให้ เพราะเพียวมีสายเลือดของมนุษย์ ร่างกายมนุษย์ไม่อาจทนทานต่อพลังแข็งแกร่งนั้นได้ ยามใดที่เด็กคนนั้นคุ้มคลั่งขึ้นมาจงใช้มันเพื่อรักษาชีวิตของเขาเอาไว้”

มันเป็นประโยคสุดท้ายที่เอลเดอร์จำได้จากปากของผู้พิทักษ์อดีตราชา และเอลเดอร์ก็ได้ใช้มันแล้วครั้งหนึ่ง เขาเห็นกับตาตัวเองว่าความคุ้มคลั่งของซาตานสามารถทำให้ร่างกายมนุษย์แตกเป็นเสี่ยงๆได้ง่ายดายแค่ไหน

เอลเดอร์มองเด็กหนุ่มที่นอนหนุนแขนของเขาต่างหมอน ร่างกายเต็มไปด้วยรอยแดงจากการตีตราของเขามาทั้งคืนจนตอนนี้ร่างเล็กๆแทบไม่มีพื้นที่ว่างสำหรับสิ่งใดอีกแล้ว นอกจากเสื้อผ้าที่มิดชิดคอยปกปิดรอยแดงนี้ไปสักสองสามวัน

“อืม…”

“ตื่นแล้วเหรอ”

“กี่โมงแล้วเหรอครับ”

“ยังไม่เช้า เจ้านอนต่ออีกหน่อยเถอะ”

“ผมต้องไปเรียน”

เพียวลุกขึ้นนั่งพร้อมกับขยี้ตาสะบัดความอ่อนล้าออกไป ร่างกายภายนอกไม่ได้เปลี่ยนไป หากแต่สัมผัสที่เอลเดอร์รับรู้มาตลอดนั้นมันได้หนักขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า

“เพียว”

“ครับ?”

“เจ้าอยาก….เป็นราชาหรือไม่”

“เอ๊ะ?”

“ข้าหมายถึง เจ้าต้องการที่จะนั่งบนบัลลังก์แทนพ่อของเจ้าแล้วควบคุมพวกซาตานทั้งหลายในโอเอซิสต์หรือเปล่า”

คำถามของเอลเดอร์ทำให้เพียวหันกลับมามองชายหนุ่มที่ลุกขึ้นมานั่งซ้อนทับตนอยู่ด้านหลัง

วงแขนเอลเดอร์กอดเกี่ยวร่างบอบบางเอาไว้ในอ้อมกอดและรั้งร่างเล็กนั้นให้เอนไปพิงอกของตน

“ถ้าเจ้าปรารถนาจะนั่งบนบัลลังก์นั่น ข้าจะอยู่เคียงข้างเจ้าและคอยเป็นมือเป็นเท้าให้เจ้าเอง”

“คุณจะบอกว่าผมควรจะเป็นซาตานงั้นเหรอ”

“ก็รึไม่จริง”

“ผมเป็นมนุษย์ เอลเดอร์….ผมเป็นคนธรรมดาและจะไม่มีอะไรมาเปลี่ยนผมได้”

“คนธรรมดาที่มีเรียวโอไนน์คอยคุ้มครองงั้นเหรอ ข้าทำใจเชื่อเจ้าได้ แต่พวกที่จ้องเอาบัลลังก์พ่อของเจ้ามันไม่เชื่อและพวกมันก็จะตามล่าเจ้าไปตลอดกาล เจ้าจะไม่มีวันสงบสุข และทีแย่กว่านั้น ตอนนี้ เรียวโอไนน์ผู้พิทักษ์ของเจ้า นางก็ไม่ได้อยู่คุ้มครองเจ้าและไม่มีใครรู้ว่านางจะกลับมาคุ้มครองเจ้าทันไหม”

“คุณก็เลยอยากให้ผมขึ้นไปเป็นราชาเพื่อรักษาชีวิตตัวเองเอาไว้งั้นเหรอครับ”

“ใช่”

“ผมปฏิเสธครับ”

“วันเดอร์เรอร์”

“อย่าเรียกผมแบบนั้น เอลเดอร์ ผมเป็นมนุษย์ และจะเป็นมนุษย์ธรรมดาตลอดไป”

เอลเดอร์ไม่เคยสัมผัสถึงความหัวแข็งจากเด็กหนุ่มมาก่อน เขาเติบโตขึ้นภายในระยะเวลาไม่นาน เพราะเหตุการณ์ที่ทำให้เขาระเบิดพลังออกมามันทำให้บุคลิกของเพียวเปลี่ยนไปโดยที่เพียวเองก็ไม่รู้ตัว

กิริยาที่แข็งกระด้าง แม้แต่เวลามีเซ็กส์เพียวก็รุนแรงขึ้นจนเอลเดอร์รู้สึกได้

“อ๊ะ! ฮ้า!!!!~”

ถึงแม้ว่ามันจะทำให้เขาสนุกเร้าใจขึ้นมากกว่าแต่ก่อนก็เถอะ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาชอบเพียวที่เป็นเด็กไร้เดียงสามากกว่า

“พอก่อนเถอะ เพียว”

เอลเดอร์ประคองใบหน้าชื้นเหงื่อของเด็กหนุ่มเอาไว้หลังจากแลกลิ้นดูดดื่มกันอย่างบ้าคลั่ง

“ผมรู้ว่าคุณชอบ”

“ใช่ ข้าชอบ แต่…”

ปลายนิ้วชี้เล็กๆยกมาจรดริมฝีปากเอลเดอร์ให้กลืนคำพูดที่เหลือกลับลงคอ

“ชู่ว….ในเมื่อชอบก็ไม่ควรหยุด จริงไหมครับ”

“….!!!”

“ผมจะทำให้คุณเอง” เสียงกระซิบสั่นกระเส่าเย้ายวนอารมณ์ให้คล้อยตาม

ร่างอรชรนั่งคร่อมกายแกร่งหมุนวนหยอกล้อให้คนเบื้องล่างเสียวแทน เอลเดอร์มองร่างบางที่เต็มไปด้วยหยาดเหงื่อและรอยกุหลาบที่กำลังแอ่นกายบิดเร้า ส่งเสียงครางกระเส่ายั่วอารมณ์ดิบเถื่อนของเขา

“อ๊ะ…อ๊า….”

“ชิ!”

เอลเดอร์กัดปากตัวเองอดกลั้นอารมณ์ที่กำลังปะทุเหมือนภูเขาไฟ ร่างเบื้องบนกลืนกินกายเขาจนสุดลำ แรงตอดรัดสร้างความทรมานให้เอลเดอร์จนอดทนต่อไปไม่ไหว

หมับ!

สองมือคว้าสะโพกกลมนั้นสองข้างของร่างอรชรก่อนจะยกขึ้นและสวนกลับลงมาแรงๆ

พรืด!!!....ฟึ่บ!!!!!!

“อ๊า!!!!!!!~”

เสียงหวีดร้องดังลั่นกระตุ้นอารมณ์ดิบเถื่อนให้มากขึ้นกว่าเดิม เอลเดอร์กระชับสะโพกเหมาะมือสองข้างเอาไว้และทำเหมือนเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า พร้อมกันนั้นก็บีบคั้นบนผิวสัมผัสนุ่มหยุ่นนั้นอย่างมันมือ เสียงหวีดร้องเย้ายวนไม่ต่างจากร่างกายที่บิดเร้าแอ่นไปด้านหลังอย่างบ้าคลั่ง

เอลเดอร์พลิกตัวกลับมาคร่อมทับร่างบางและยังส่งความร้อนแรงเข้าไปในโพรงสวาทนั้นโดยไม่ผ่อนแรงใดๆ

ยิ่งรุนแรงเสียงร้องจากคนเบื้องล่างก็ยิ่งเรียกร้องและยั่วยวนอารมณ์ของเขาให้ปะทุขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า

เพียวเปลี่ยนไปแล้ว นิสัยของซาตานกำลังครอบงำเขาและทำให้เด็กหนุ่มผู้น่ารักกลายมาเป็นอีกคนที่เอลเดอร์แทบไม่รู้จัก

“คิดอะไรอยู่เหรอครับ”

เพียวนอนพาดบนตัวเอลเดอร์พร้อมกับเกยข้างบนอกแกร่งของซาตานหนุ่ม เอ่ยถามขึ้นหลังจากเสร็จกิจกรรมรักระห่ำที่กินเวลามาทั้งคืน

“ข้าแค่คิดว่าเจ้าเปลี่ยนไป เพียว”

“แล้วคุณจะรักผมน้อยลงไหม”

“ไม่มีทาง”

“สัญญากับผมสิ”

“ข้าไม่มีทางปล่อยเจ้าไป ไม่ว่าเจ้าจะเป็นเพียวหรือวันเดอร์เรอร์ ข้าก็รักเจ้า”

“ผมอาจจะไม่เหมือนเดิม…”

“ข้ารู้”

“ผมรักคุณนะเอลเดอร์”

“ข้าก็รักเจ้า….”

เอลเดอร์หยุดคำพูดตัวเองเอาไว้เท่านั้น ราชาหนุ่มมองใบหน้าคนรักที่เกยคางอยู่บนอก ตอนนี้เขาควรเรียกเด็กหนุ่มตรงหน้าเขาว่าอะไร

เพียว หรือ วันเดอร์เรอร์……

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7.7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.7 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา