zero เกาะมรณะ
เขียนโดย 
zusuran
วันที่ 13 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2560 เวลา 09.27 น.
แก้ไขเมื่อ 17 พฤษภาคม พ.ศ. 2562 14.23 น. โดย เจ้าของนิยาย
1) มหันตภัยที่ 1 การพุ่งชนของอุกกาบาต…จริงเหรอ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความซีโร่ไอแลนด์ หรือที่เรียกกันว่าเกาะหมายเลขศูนย์
เป็นเกาะที่เกิดใหม่หลังจากเกิดการบิดตัวของแกนโลกเมื่อไม่นานมานี้เอง ถึงจะเป็นเกาะเล็กๆที่ตั้งอยู่กลางคาบมหาสมุทรสองสี ห่างไกลจากเกาะอื่นเป็นพันๆไมล์ แต่ความเจริญ สิ่งปลูกสร้าง สิ่งอำนวยความสะดวกทุกอย่างครบครัน ล่อตาล่อใจให้พวกที่แสวงหาความสุขหลายๆรูปแบบมาที่นี่ ตั้งแต่ดารายันมาเฟียที่ต้องการใช้ที่นี่เป็นที่สิงสถิต
สิ่งที่เป็นจุดเด่นของที่นี่ก็คือศูนย์วิจัย โรงพยาบาล N ที่รวบรวมเอาหัวกระทิของวงการวิทยาศาสตร์เอาไว้ ไม่มีโรคอะไรที่พวกเขารักษาไม่ได้ ที่นี่มีทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นอุปกรณ์ล้ำสมัย ความสามารถ หรือแม้แต่อวัยวะทั้งของแท้และของเทียมที่ทรงประสิทธิภาพ
“นี่น่ะเหรอ อุปกรณ์รุ่นใหม่ล่าสุดไม่เลวเลยทีเดียว”
“เริ่มกันเลยเถอะ เสียเวลามามากแล้ว”
“ทุกอย่างเตรียมพร้อมไว้หมดแล้วใช่ไหม แล้วเด็กคนนั้น…”
“ร่างกาย ระดับเลือด ทุกอย่างปกติดีค่ะ”
“เริ่มได้!”
การทดลองครั้งยิ่งใหญ่ที่มีเบื้องลึกเบื้องหลังเป็นสิ่งที่น่าสะพรึงกลัวที่สุดได้เริ่มขึ้น!
มหันตภัยที่ 1 การพุ่งชนของอุกกาบาต…จริงเหรอ
เมื่อรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้ง รอบตัวตอนนี้ก็มีเพียงซากปรักหักพัง นี่มันอะไรกัน ทำไมห้องทั้งห้องถึงได้มีสภาพไม่ต่างไปจากตึกร้างอย่างนี้ หมอล่ะ พยาบาลอยู่ไหน พ่อของเพทายเล่าอยู่ที่ไหนแล้ว นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทุกคนหายไปไหนกันหมด ร่างบางปวกเปียกพยายามลงจากเตียงคนไข้สีขาวที่เปื้อนฝุ่น สองขาที่ไม่ค่อยมีกำลังวังชานักพยายามก้าวไปหาประตูที่ดูจะเอียงจวนจะล้มอยู่ข้างหน้า
และเมื่อพยามยามเปิดมันจนสำเร็จและโผล่หน้าออกไปดู ความพินาศย่อยยับก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าพร้อมกับความน่าสยดสยอง สะอิดสะเอียน
นั่นมันตัวอะไร ที่กำลังกัดกินพวกหมอกับพยาบาลอยู่ตรงนั้น
เพทายรีบกลับเข้ามาหลบหายใจเข้าออกโดยแรง หัวใจยังคงทำงานตามปกติของมันทั้งๆที่เธอตกใจแทบจะฟุบไปแล้วตอนนี้
หวอออออออออออ~~~~
เสียงสัญญาณเตือนภัยจากที่ไหนซักแห่งทำให้ร่างบางโซซัดโซเซไปชะเง้อมองที่หน้าต่าง และทุกอย่างก็ไม่น่าเชื่อว่ามันจะเกิดขึ้นจริงๆ
เมืองทั้งเมืองกลายเป็นเมืองร้าง ผู้คนกำลังวิ่งหนีอะไรบางอย่าง
อะไรบางอย่าง…มนุษย์ด้วยกันเอง!
ไม่สิ ไม่ใช่ คนพวกนั้นเหมือนไม่ใช่คนเลย ทั้งแผลเหวอะหวะตามตัว การเดิน หรือแม้แต่…กัดกระชากกินเลือดเนื้อของคนด้วยกัน
“อะไรกันเนี่ย”
ใจเริ่มเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ เพทายค่อยๆถอยหลัง แต่ทว่า การถอยหลังครั้งนี้ก็ทำให้แผ่นหลังน้อยๆต้องชนกับอะไรซักอย่าง
ปึก!
กรร!
มนุษย์กลายพันธุ์ที่ยังถือแขนมนุษย์อยู่ในมือ ตาสีขาวเต็มไปด้วยเส้นเลือดจ้องมองลงมาที่ร่างเล็กก่อนที่มันจะอ้าปากที่เต็มไปด้วยน้ำเลือดน้ำหนอง เข้ามาจะงับเด็กสาว
กร๊าซซซซซซซซซซซซ!!!!
“กรี๊ดดดดดดดดด!!!!”
ปัง! ปัง! ปัง!
เสียงปืนดังสนั่นขึ้นหลายนัด ทะลุทะลวงซอมบี้จนน้ำเลือดน้ำหนองกระจายและล้มลงต่อหน้าหญิงสาวที่ตัวสั่นสะท้าน
“ไม่เป็นไรนะ” เสียงหนึ่งดังเข้ามา เมื่อเงยหน้ามองก็พบกับนายทหารคนหนึ่ง
“คะ…ค่ะ”
“ดูแลเธอด้วย” เขาหันไปสั่งลูกน้องที่มาด้วยกันอีกสองคน
“ไปเถอะคุณหนู”
ทหารอีกสองคนอาวุธครบมือเข้ามาหิ้วแขนร่างบางคนละข้างและพาเธอเดินออกไป โดยที่อีกคนหนึ่งคอยนำทาง
“พวกคุณ..เป็นใคร”
“เราเป็นทหาร ถูกเรียกมาที่นี่เมื่อสามวันก่อนน่ะ อ้อ! ผมโจเซฟ แล้วนี่ก็อีทา ส่วนคนข้างหน้านั่นเกรย์หัวหน้าของพวกเรา”
หน่วยปฏิบัติการพิเศษ หรือเรียกง่ายๆว่าคอมมานโด เกิดมาเพิ่งจะเคยเห็นนี่แหล่ะ
“ว่าแต่ ที่นี่มันยังไงกันแน่เนี่ย เมืองทั้งเมืองถูกอุกกาบาตชน แถมผู้ที่ตายไปแล้วยังฟื้นขึ้นมากลายเป็นผีดิบอีก”
อีทาพูดออกมา มองไปรอบๆที่มีแต่ซากปรักหักพัง
“สามวันก่อนพวกเราก็มาที่นี่แต่ไม่ยักเห็นคุณ เอ่อ คุณหนู ชื่ออะไร”
“เพทาย ค่ะ”
“ว้าว ลูกสาวศาสตราจารย์โลฟท์เหรอเนี่ย”
“รู้จักพ่อด้วยเหรอคะ”
“เขาเป็นคนประสานให้พวกเราเข้ามาที่นี่น่ะ”
“มา…สามคน?”
“เอ่อ ที่จริงมันก็…”
“พอได้แล้วอีทา นี่ไม่ใช่เวลามาทักทายกันนะ”
เกรย์ที่เดินอยู่ข้างหน้าสวนกลับมา
“ยังไงก็ต้องตามหาคนที่น่าจะรอดชีวิตซะก่อน…ไอ้ที่รอดเป็นคนอยู่จริงๆล่ะนะ”
พึมพำไป ปืนก็สอดส่ายหาเป้าหมาย ชนิดที่เรียกว่าอะไรโผล่พรวดพราดเข้ามาก็เจอกับกระสุนอาก้านี่ซะก่อน
พอรู้ว่ามีคนที่ยังสมประกอบแถมยังเก่งกาจระดับทหารอยู่ เพทายก็อุ่นใจขึ้นมา แต่ว่า…ทุกคนหายไปไหนกันหมด นอกจากพวกหมอ พยาบาลที่นอนจมกองเลือดอยู่ตามทางเดินนี่แล้วก็ไม่เห็นใครเลย
โครมมมมมมมม!!!!
แกร๊ก!
เสียงดังโครมใหญ่ดังมาประจวบเหมาะกับปืนของทหารสามนายเตรียมพร้อมสอดส่ายหาเป้าหมาย
“เอาล่ะ ทีนี้ตัวอะไรจะออกมา”
อีทาและโจเซฟเข้าประกบหน้าหลังของเพทาย เกรย์ค่อยๆเยื่องเท้าไปหาตู้ล็อกเกอร์ที่มีเสียงดังออกมาเมื่อครู่ ใจเต้นไม่เป็นส่ำขัดกับหน้าตานิ่งๆนั่นซะจริง
และทันใดนั้น…
พรวดดดดด!!!
“ว้าย!”
คน! ตัวเป็นๆไม่กลายพันธุ์
เกรย์ลดปืนลงเมื่อรู้ว่าเป็นคนที่ยังสมประกอบ แถมยังเป็นผู้หญิงที่…เอิ่ม…เซ็กซี่ตามสไตล์ของหมอ ล่ะมั้ง
“คุณเป็นใคร”
“ฉะ ฉันเป็นหมอของที่นี่…. ลิซ่า ถัง”
หมอสาวสวยแนะนำตัว คลายความกลัวลงเล็กน้อย แต่ก็กระตุกคิ้วเมื่อหันมาเจอเพทาย
“เธอยังปลอดภัยดีสินะ เพทาย”
“รู้จักฉันด้วยเหรอ”
“ฉันจะเข้ามาดูเธอที่ห้องพักฟื้น แต่ก็เจอกับพวกมันซะก่อนน่ะสิ”
“ข้างนอกนั่นมีพวกมันเต็มไปหมด”
“อยู่ข้างในนี้ก็ใช่ว่าจะปลอดภัย พวกมันตามกลิ่นเราได้”
“พวกนี้ เป็นอะไร”
“พวกกลายพันธุ์”
“!!!!”
ตึงงงงงงงงงงง!!!!
ครือออออออออออ~
“พวกมันมาแล้ว เอาไงดี”
“ทางออกฉุกเฉิน เร็ว!”
แล้วบุคคลทั้งห้าก็จำต้องร่วมหัวจมท้ายหาทางออกเพื่อหนีไปจากที่นี่ แต่มันคงไม่ง่ายเหมือนอย่างตอนที่เข้ามาหรอก
ตึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ….
“แย่แล้ว ข้างล่างก็มี”
“ข้างบนก็มาเพียบ!”
“ประตู! ตรงนั้นไง เร็วเข้า!”
ประตูบานเดียวที่อยู่ใกล้ที่สุด สองคอมมานโดยิงสกัดหลังไว้ให้ ส่วนอีกคนก็พยายามพังประตูที่ว่า
ปัง! ปัง!... โครมมมมมมมม!!!!
ประตูเปิดได้ในที่สุด เกรย์หันมาคว้าหมอลิซ่าและผลักเธอเข้าไปก่อน ตามด้วยอีทา และเพทาย แต่ว่า…
หมับ!
ก๊าซซซซซซซซ!!!!
ตัวอะไรซักอย่างโผล่พรวดเข้ามาขยุ้มไหล่เพทายและกระชากเธอออกไป
“กรี๊ดดดดด!!!!”
“บ้าเอ๊ย!”
ปังๆๆๆๆๆ!!!!
กระสุนรัวใส่เจ้าตัวติดเชื้อไม่ยั้ง มันร่วงลงไปข้างล่าง แต่ทว่าเล็บของมันจิกเข้าเนื้อเพทาย มันไม่ได้ปล่อยไปด้วย และมันก็ดึงร่างสาวน้อยร่วงไปพร้อมกัน
“โธ่เว้ย!”
“โจเซฟ!”
“ไปก่อนเดี๋ยวตามไป!”
แล้วโจเซฟก็กระโดดตามเพทายลงไป คว้าร่างบางกลางอากาศและกอดไว้
“ฮึบ! ได้แล้ว”
กดศีรษะเธอแนบอกไม่ให้กระแทก พวกที่อยู่ข้างบนค่อยๆไกลออกไปเรื่อยๆจนเหลือให้เห็นแค่จุดเล็กๆ และทุกอย่างก็มืดลง
ตุ้บ!
สุดท้ายแล้วกระแทกกับอะไรและตรงไหนก็ไม่รู้ แต่เมื่อรู้สึกตัวอีกทีก็ปวดระบมไปทั้งตัว และรู้ว่าได้นอนอยู่บนแท่นซีเมนต์ที่แตกร้าว ภายในห้องๆหนึ่งที่ทั้งเย็นแล้วก็คาวคลุ้งไปทั่ว
เพทายลุกขึ้น อดทนกับความเจ็บสุดจะทน เหลียวซ้ายแลขวาไม่เห็นคนที่ร่วงลงมาพร้อมกับเธอเลย
โจเซฟ หายไปไหน… หรือว่าเขาไปแล้ว
“ฟื้นแล้วเหรอ หลับไปนานเหมือนกันนะ เพทาย”
“!!!”
เสียงหนึ่งยังจำได้ว่าเป็นโจเซฟดังมาจากบริเวณประตูห้อง เงาสลัวทำให้มองไม่ชัด เพทายจึงรีบลุกขึ้นและเดินตรงไปที่เขา แต่ทว่า…
“อย่าเข้ามา”
“เอ๊ะ?”
“เงียบไว้ แล้วเดินไปหลบหลังกำแพงนั้นช้าๆนะ”
เพทายไม่ซักไซ้ถามอะไรจากคอมมานโดหนุ่มผมสีทองนั่น และยังทำตามที่เขาบอก ร่างบางเดินไปหลบหลังกำแพง แต่ก็ยังเยี่ยมหน้าออกมามองสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นข้างนอก และมันก็ทำให้เธอแทบจะลืมหายใจไปเลย
ปังๆๆๆๆๆๆๆ!!!!
เสียงปืนรัวสนั่นไม่รู้กี่สิบนัดกับร่างมหึมาที่ไม่ใช่คนนั่น มันน่าเกลียด น่าขยะแขยง และที่สำคัญมันมีถึงสอง โจเซฟสู้มันไม่ไหวแน่ ต้องทำยังไง… ทำยังไงดี
แล้วดวงตาคู่งามก็เหลือบไปเห็นปืนที่ไม่รู้ว่าของใครวางอยู่ใกล้ๆ
เพทายเดินขาสั่นไปจับปืนที่อาจจะทับเธอล้มไปอีกรอบขึ้นมา ถือมันด้วยท่าทางเก้ๆกังๆและเล็งไปที่สัตว์ประหลาดสองตัวนั่น หารู้ไม่ว่า นั่นน่ะ อาวุธทำลายล้างชั้นดีเชียวนะ!
กริ๊ก!
ตูมมมมมม!!!!
กระสุนที่ไม่รู้ว่ารูปร่างหน้าตามันเป็นยังไงถูกปล่อยออกไปทะลวงร่างของสัตว์ประหลาดนั่นจนเป็นพรุน ไส้ทะลัก แต่แรงส่งของมันก็ทำเอาเจ้าของร่างบางล้มหน้าหงาย กลิ้งไปด้านหลังเป็นเมตร
ตุ้บ!
ชิ้นส่วนเครื่องในของสัตว์กลายพันธุ์หล่นตุ้บตั้บลงมาเหมือนห่าฝนก็ไม่ปาน
“เฮ้ ไม่เป็นไรนะ”
โจเซฟโซซัดโซเซเข้ามาประคองเธอลุกขึ้น บนร่างกายเขามีบาดแผลจากเขี้ยวเล็บของมันตะปบ และดูเหมือนมันจะเป็นพิษที่แทรกซึมได้รวดเร็วซะด้วย
“อึ้ก!”
“โจเซฟ!”
“โดนมันเล่นเอาจนได้ กลับไปคงโดนหัวหน้าสวดยับแน่ๆ”
หรืออาจจะไม่ได้กลับ….
“โขลกๆ!!!! อ๊อก!!!!”
ร่างของคอมมานโดหนุ่มล้มลงชักดิ้นชักงออยู่ต่อหน้าเพทายที่ทำอะไรไม่ถูก บาดแผลที่ถูกสัตว์ร้ายตะปบเริ่มกลายเป็นหนอง น้ำสีดำคาวคลุ้งไหลทะลักออกมาจากปากจมูกแล้วก็ตาสองข้าง
“โจเซฟ คุณเป็นอะไร!”
“อึ้ก! อ๊า!!!!!” เขาทรมาน ทรมานมาก
“ยิงผม ยิงผมซะ!!! อ๊ากกกกกกกกกกก!!!!”
“ไม่!!!!”
จะทำแบบนั้นได้ยังไง เธอไม่ใช่คนที่จะถือปืนไปฆ่าใครง่ายๆนะ!
โจเซฟยัดปืนใส่มือเพทาย จับปลายกระบอกปืนจ่อที่หัวใจของตัวเอง
เขาบ้าไปแล้วหรือไง
“ยิง!”
“ไม่!”
“ถ้างั้นก็ไป รีบหนีไปก่อนที่ผม… จะกลายพันธุ์แล้วฆ่าคุณ~ อ๊ากกกกกกกกก!!!”
กลายพันธุ์ นี่มันอะไรกัน
โจเซฟกำลังกลายพันธุ์ เหมือนซอมบี้พวกนั้น
“แค่กๆๆ ฆ่าผม… ยิงที่หัวใจ เร็วเข้า!!!”
เพทายมือสั่นระรัว จับปืนก็แทบจะไม่อยู่
แค่ลั่นไกใส่หัวใจเขา ทุกอย่างก็จบ แต่ว่า…
“ฉันทำไม่ได้!”
“โธ่เว้ย! คนที่ติดเชื้อกลายพันธุ์ไปแล้วก็จะเหมือนศพเดินได้ ไม่มีชีวิต ไม่มีความรู้สึก ถ้าคุณไม่ฆ่าผมซะตอนนี้ ผมก็จะฆ่าคุณ เข้าใจรึยัง”
“มันต้องมียารักษาสิ”
“ไม่มียารักษาพวกกลายพันธุ์ จะบอกให้ว่าคนทั้งเกาะนี้น่ะ กลายพันธุ์แล้วพวกเราก็ต้องตามฆ่าพวกนั้น ทหารนับร้อยเหลือแค่เราสามคน เพราะถูกพวกมันฆ่าตาย บ้างก็กลายพันธุ์ แค่กๆ!! เหมือนตอนนี้ไงล่ะ
“ไม่จริง”
“อย่าให้มันกัดเอาได้ แต่ว่า…คุณก็โดนมันตะปบไม่ใช่เหรอ”
จริงด้วย! ที่ไหลสองข้าง มีแต่คราบเลือด แต่ไม่มีบาดแผล
โจเซฟดูจะอึ้งไปซักหน่อย แต่สุดท้ายเขาก็หัวเราะ
“ฮะๆๆลูกสาวศาสตราจารย์โลฟท์เป็นคนพิเศษเหรอเนี่ย”
“เอ๊ะ!”
“อึก! แค่กๆๆ!!!.....กรรรร~”
การกระตุกครั้งสุดท้ายนำมาซึ่งความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ เพทายถูกซัดจนกระเด็นโดยโจเซฟที่ยังเหลือสติอยู่เพียงนิด ก่อนที่เขาจะกลายพันธุ์ กลายเป็นศพเดินได้
เพทายกระเด็นไปติดกำแพงข้างๆประตู มือคลำถูกปืนที่หล่นอยู่บนพื้น เธอค่อยๆหยิบมันขึ้นมาทั้งที่ยังสั่น เล็งมันไปที่ร่างของคอมมานโดหนุ่มที่ตอนนี้กำลังโงนเงนลุกขึ้น ส่งเสียงคำรามเยี่ยงสัตว์ร้าย และกำลังเดินตางมาที่เธอ
กรรรรรรรร~
แค่เหนี่ยวไก… แค่เหนี่ยวไกเท่านั้น ทำไมมันถึงยากเย็นนัก
ปังงงงงงงงงง!!!
กระสุนจากปืนสั้นยิงทะลุขาของร่างสูงจนล้มพับ แต่ก็ไม่สามารถหยุดการเคลื่อนไหวนั้นได้ ร่างนั้นยังคลานเข้ามาหมายจะขย้ำเพทาย
ปังๆๆๆๆๆ!!!
กระสุนปืนถูกลั่นออกไปอีกหลายนัด จนในที่สุดร่างนั้นก็นิ่งไปในระยะที่ล่อแหลม
เพทายสั่นไปทั้งตัว ปืนในมือก็หล่นลง หมดเรี่ยวแรงไปซะดื้อๆ นี่เป็นครั้งแรกที่ฆ่าคน ถึงจะไม่ใช่คนปกติก็เถอะ
ร่างบางพยายามลุกขึ้นยืน แต่แล้ว…
หมับ!
กร๊าซซซซซซ!!
มือของคนที่เธอฆ่าไปแล้วเข้ามาคว้าขาเธอข้างหนึ่งและดึงจนล้ม
พลั่ก!
โจเซฟที่ไม่ใช่โจเซฟอีกต่อไปแล้ว คืบคลานขึ้นมาคร่อมเพทายเอาไว้ ใบหน้าของคนกลายพันธุ์ช่างน่าสยดสยองเสียยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด โดยเฉพาะปากที่อ้ากว้างจนเห็นฟันที่มีเมือกน้ำลายหยาดเยิ้มเตรียมจะกัดกระชากตัวเธอ
“ไม่!!!!”
ปัง! ปังๆๆๆๆ!!!
เสียงปืนรัวสนั่นพร้อมๆกับร่างซอมบี้ที่คร่อมอยู่บนตัวเพทายกระตุกรัวๆและล้มไปนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น
หมับ!
มือใครบางคนเข้ามาหิ้วคอร่างบางขึ้นจากด้านหลัง
“มานี่”
เสียงทุ้มแต่ออกจะแข็งกร้าวนั่นอยู่ใกล้จนรู้ถึงลมหายใจของอีกฝ่าย และพอหันไปมองก็เจอกับใบหน้าคมชื้นเหงื่อเปื้อนเลือดเปื้อนโคลนของใครบางคน
“คุณ…เป็นใคร”
“ใช่เวลาจะมาถามชื่อกันเหรอ ยัยเอ๋อ”
เจอหน้ากันแค่ไม่ถึงนาทีก็ว่ากันเลยเหรอ!
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
