บันทึกสวรรค์

ในวันที่โลกนี้เริ่มมีสิ่งมีชีวิตเหล่าทวยเทพได้ทำการบันทึกกรรมของแต่ละชีวิตขึ้นมาเริ่มต้นจากหนึ่งและเกิดขึ้นมาเลื่อยๆ

สัตว์บกสัตว์น้ำและสัตว์ปีกแยกแต่ละ สายพันธ์  สัตว์น้ำบางสายพันธ์อาจเดินบนบกได้สัตว์บกอาจว่ายน้ำได้

สัตว์ปีกสามารถอยู่บนบกได้และมันได้พัฒนาขึ้นมาเลื่อยๆจนถึงยุคของมนุษย์   มนุษย์นั้นสามารถวิวัตนาการได้อย่างรวดเร็วมีความสามารถในการพัฒนาอย่างน่ากลัว  มนุษย์ถูกสร้างขึ้นโดยเทพองค์นึงซึ่งเทพองค์นั้น  ได้หายตัวไปก่อนที่มนุษย์

จะเกิดขึ้นมาและเขาได้ทิ้งข้อความไว้ว่าสิ่งที่เขาให้กำเนิดมาจะนำโลกสู่ยุคที่รุ่งโรจน์แม้อาจจะมีสิ่งที่ต้องสูญเสียไปบ้างเล็กน้อย มนุษย์นั้นมีความคิดที่สามารถพัฒนาได้อย่างรวดเร็วและไม่มีสิ้นสุดมีความสามารถในการเอาตัวรอดอย่างดีเยี่ยมแต่ทว่ามนุษย์นั้นยิ่งพัฒนามากขึ้นเท่าไหร่ความอันตรายก็มีมากขึ้นเท่านั้น

ในครั่งที่เทพองค์นั้นได้หายตัวไปเหล่าทวยเทพได้มีการประชุมว่าด้วยเรื่องเทพที่ละทิ้งหน้าที่และสิ่งที่เขาสร้างขึ้นมา

เทพที่เข้าประชุมนั้นมีทั้งหมด12องค์ซึ่งเป็นเทพเจ้าสูงสุดทุกองค์ความสามารถของเทพเหล่านี้นั้นยากจะหยั่งถึง(นะตอนนี้ยังไม่ขอบอกรายระเอียดของเทพแต่ละองค์)

ในการประชุมของเทพทั้งสิบสององค์ ความเห็นแยกออกเป็นสองฝ่าย

ฝ่ายแรก

ลงความเห็นให้กำจัดมนุษย์ทิ้งซะและตามหาเทพหนีจากหน้าที่เพื่อลงโทษอย่างถึงที่สุดโดยฝ่ายแรกนั้นมี   เทพหกองค์ลงความเห็นให้กำจัดมนุษย์

ฝ่าที่สอง

ได้มีการลงความเห็นว่ามนุษย์ที่เทพองค์นั้นสร้าง ขึ้นมาอาจทำให้เรากลับสู่ความมั่นคงได้อีกครั้งเราควรรอดูความสามารถของมนุษย์พวกนั้นสักพักเเล้วค่อยลงความเห็นว่าจะเอายังไงต่อไปฝ่ายที่สองมีเทพลงความเห็นเพียงห้าองค์เท่านั้น ซึ่งน้อยกว่าอย่างเห็นได้ชัด

แต่ทว่าพวกเขาก็ไม่อาจเมินต่อเสียงของเทพอีกองค์ได้เพราะเทพองค์นั้นคือเทพที่มีความสามารถสูงสุด

หรือเรียกได้ว่าเป็นผู้อาวุโสก็ว่าได้เขาอยู่มานานกว่าเทพองค์อื่นๆ ซึ่งทำให้ความเห็นของเขานั้นมีอิทธิพลสูงสุด

อาจบอกได้ว่าหากเขาลงความเห็นเพียงองค์เดียวเทพอีก11องค์ก็จะต้องทำตามอย่าง ไม่อาจฝ่าฝืนได้

เทพทุกองค์มองไปที่เขาเพื่อรอคอยคำตอบ เวลาได้ผ่านไปในที่สุดเทพองนั้นก็ได้พูดด้วย

เสียงที่เสียงแผ่วเบาออกมาว่า

(ข้าจะขอรอดูความสามารถของมนุษย์ซักเลิกน้อยว่า...ความสามารถในการพัฒนาและเอาตัวรอดของมนุษย์จะมีมากพอที่จะอยู่ในโลกที่พวกเราสร้างขึ้นให้ได้รึไม่)

หลังจากนั้นเขาก็เงียบไป ทุกสิ่งทุกอย่างเงียบสงบเทพทั้งห้าองค์ที่ลงความเห็นให้มนุษย์รอดนั้นถอนหายใจด้วย

ความโล่งอก ส่วนเทพที่หวังจะทำลายนั้นก็ได้มีอารมไม่พอใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พุดอะไรออกไป

การประชุมจบลง

ในอดีตเหล่าทวยเทพได้สร้างสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่ขึ้นมามากมายโดยหวังให้พวกมันพัฒนาขึ้นมาอย่างมีคุณภาพ เเข็งแกร่งเเละมั่นคง(พวกใดโนเสาไรเงีย)

แต่พวกเขาก็ได้ล้มเหลวเพราะพวกมันนั้นได้พัฒนาขึ้นมาอย่างน้อยนิดด้วยเวลายาวนานเหล่าทวยเทพเลยจำใจที่จะต้องทำรายล้างพวกมัน ทั้งหมดเพื่อสร้างสิ่งมีชีวิตชนิดใหม่ขึ้นมา

โดยลงความเห็นให้เทพทุกองค์สามารถสร้าง สิ่งมีชีวิตของตัวเองได้โดยมีข้อจำกัดในการสร้างขนาดของสิ่งมีชีวิตที่สร้างขึ้นได้ขึ้นอยู่กับตำแหน่งระดับของเทพองค์นั้น

ถ้าหากเทพองนั้นมีความสามารถโดดเด่นแต่ละดับของเขาไม่สูงมากเขาก็อาจสามารถสร้างสิ่งมีชีวิตขนาดเล็ก แต่เเข็งแกร่งและน่ากลัวได้

ซึ่งเทพที่สร้างมนุษย์ขึ้นมานั้นก็เช่นกันเขาเป็นเทพระดับสูงและความสามารถของเขาก็มีมากจนน่าประหลาดใจ

ความคิดของเขานั้นไม่อาจมีใครร่วงรู้ได้ขณะที่เขาสร้างมนุษย์ขึ้นมานั้นเขาได้หายตัวไปและทิ้งข้อความไว้

ณ หุบเหวสวรรค์แห่งนึงได้มีเทพที่นั่งรอเวลา

เขานั่งอยู่แบบนี้มาเป็นนานนับสิบๆวันจากที่เขานั่งรอมานานในที่สุดเขาก็พูดขึ้นมาด้วยเสียงเสียงแผ่วเบา

(ข้าได้อุทิศทุกอย่างกับการสร้างพวกเจ้าขึ้นมาข้าไม่อาจปล่อยให้พวกเจ้าถูกทำลายได้โดยง่ายมนุษย์เอยจนกว่าพวกเจ้าจะสามารถปกป้องตัวเองได้ข้าจะสอนสิ่งที่จำเป็นในการมีชีวิตให้พวกเจ้าเอง)

เขาคือเทพที่ละทิ้งหน้าที่และเขาคือเทพที่สร้างมนุษย์ขึ้นมา นามของเขาคือ(เทพเเห่งพิภพไฮเซล)

และหลังจากที่เขาพูดจบเขาก็กระโดดลงไปในหุบเหวนั้น เขาได้ปรากฏตัวอีกครั้งนะท้องฟ้าที่ว่างเปล่าเขากำลังตกลงมาจากท้องฟ้าด้วยความรวดเร็วที่น่าเหลือเชื่อเขาได้ตกลงไปกระเเทกภูเขาขนาดเล็กลูกนึงซึ่งทำให้ภูเขาลูกนั้นได้กลายเป็นหุบเขาในทันที

อาจมีคำผิดอยู่พอสมควรขออภัยมณีมา ณ ที่นี้ด้วย

ไม่น่าจะมีคนอ่านเยอะนะคิดว่า

อีกความคิดไม่น่ามีคนอ่าน