หลุมพรางเหล่าตัวร้าย

 

16.20

วันที่แสนสดใสของผม วันที่เต็มไปด้วยพลังงานด้านบวกของผม 

วันนี้ผมฝึกแบบทั่วๆไป ช่วงนี้ไม่มีตารางงานเลย คุณจิมมี่คงตัดหางผมปล่อยวัดละ ผมคงจะต้องเป็นลูกทีมของไบทแล้วจริงๆ

"นี้ วันนี้ไปกินข้าวเย็นกันนะ"

"หา???? ข้าวเย็น"

"อึ๊มมม"

"ฉันกับนาย"

"ใช่ ..ไปบ้านไบทกัน"

"ทำมัยฉันต้องไปด้วยหละ"

"ก็เพราะเราเป็นทีมเดียวกันไง"

พูดแล้วร่างเตี้ยๆของบับเบิลก็โดดขึ้นมากอดคอผม ผมต้องย่อตัวลงหน่อยๆ 

 

ไม่นานนักผมก็มาถึงบ้านของไบท ไม่อยากเชื่อครับ บ้านจริงๆ ไม่ใช่หอพักหรือคอนโด มันคือบ้าน

"นี้บ้านไบทจริงๆเหรอ?"

"ใช่ บ้านของไบท"

"อย่าบอกนะว่าเก็บตังซื้อเอง"   ไบทเป็นเด็กกำพร้าครับเท่าที่จำความได้ หรือไม่พ่อแม่บุญธรรมต้องรวยมากแน่ๆ

"อ่อ ไบทปล้นเงินธนาคารมาซื้ออะ"

"ถามจริงๆ?"

"นายคิดว่าฉันโกหกรึไง"

"นายมันน่าเชื่อถือได้ที่ไหนหละ ...พวกนายเลย"

"เอ๋.... นายไม่เชื่อใจเหล่าฮยองของนายรึไง"

"ฉันยังไม่ตกลงเลยนะไอ้เตี้ยนี้"

"เฮ้ นายอยากมีเรื่องกับฉันสักครั้งใช่มะ"

"ชิ"

 

เป็นคนที่ผมต้องเถียงด้วยทุกวันเลยจริงๆ

"เข้าไปข้างในได้ละ"

บับเบิลพูดก่อนจะเลื่อนรั้วบ้านของไบท 

"เอ๋ ไม่ได้ล็อกเหรอ?"

"จริงๆ ก็ไม่เคยล็อกนะ"

"ไม่กลัวขโมยหรอ?"

"สำหรับฮยองไบทหนะ ไม่มีอะไรหน้ากลัวเท่ากับจิ๊งจอกในหนูน้อยหมวกแดงหรอก"

 

หมายความว่าไงวะ

ผมกับบับเบิลเดินเข้ามาในบ้านชั้นเดียว เพียงเลื่อประตูกระจก กลิ่นเหล้ากับกลิ่น......วนิลลา ก็ฟุ้งออกมา

สภาพในห้องเหมือนเมื่อคืนเพิ่งผ่านปาร์ตี้มา

"จะเอายังไงวะ เธอก็เลือกๆเลยสิ   ได้เจอกัน"

เสียใครสักคนในอีกห้องไม่ไกล เหมือนจะเป็นห้องครัว ผมหันตามเสียง หนุ่มผมบลอนทองอ่อนๆเดินออกมา ท่าทางตกใจ

"ซอลลลลลลลล"

บับเบิลเรียกด้วยความดีใจ

"บับเบิล" 

"กลับจาก LA แล้วจริงๆด้วย ไม่ติดต่อฉันสักคำ"

"อ่า... ฉันขอโทษนะ แต่ไว้คุยกันนะฉันรีบมากเลย" พูดจบก็เดินออกไปเลยครับ เหมือนเขาจะเคลียดๆ

"เฮ้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" บับเบิลไม่ทันโวยวาย

"เขาเป็นใครเหรอ"

"ไอ้บ้านั้นเป็นแรปเปอร์ของเราไง เกิดปีเดียวกับสต็อปแต่เกิดก่อนสต็อป3เดือน"

"ใช่เพื่อนสมัยเด็กของนายกับไบทป่าว"

"ใช่ๆ ไอ้นั้นแหละ ไม่เจอกันตั้งนาน ดูมันคุยกับฉันสิ ไอ้บ้านี้ น่าจะดีใจแล้ววิ่งปรี่มากอดฉัน แต่ดูมันดิ"

"เขาอาจจะรีบมั้งดูเคลียดๆ"

"จะมีอะไรสำคัณกว่าฮยองบับฮ๊ะ บอม..." เรียกชื่อผมเสียงอ้อน

"อะไร เรียกฉันแบบนั้นฉันกลัวนะ"

"กอดเค๊าหน่อย"

 

หึๆไอ้ท่าทางหน้ารักขี้อ้อนของบับเบิลไม่มีผลกับผมหรอกครับบอกเลย

"ไม่" ย้ำเสียง

"ชิ"

 

ผมรู้สึกเหมือนถูกบับเบิลทำท่าจะตีหัวอยู่ข้างหลังยังไงไม่รู้

"แล้วไบทหละ"

"คงยังไม่ฟื้นหรอก นายช่วยฉันเก็บกวาดที่นี้ทีสิ"

"เอ๋ รกจะตาย" ผมเตะกระป๋องใกล้ๆเป็นท่าทางประกอบ

"น่า ถ้าไม่ใช่นายจะใครหละ ไม่สงสารฮองตัวน้อยๆรึไง"  ทำหน้าตาน่าสงสาร

"ชิ เลิกทำหน้าตาแบบนี้สักทีเถอะ"

"น่ารักใช้ปะหละ"

"ไม่"

 

บับเบิลเริ่มเก็บของแล้วครับ

"นี้เก็บแค่ที่นี้เหรอ?"

"ทุกห้องอะ ทุกซอกของบ้านเลย เพราะอีกหน่อยที่นี้จะเป็นฐานทัพของเรา"

"เอ๋ทุกห้องเหรอ?"

"ใช่ นายไปได้ทุกทีเลยไม่ต้องเกรงใจหรอกน่า งั้นนายไปห้องโน้นนะ"

บับเบิลชี้ไปห้องอีกฝั่งที่เป็นพื้นยกระดับ สภาพมันเหมือน.... ห้องเก็บของ ผมกำลังจะทำหน้าไม่พอใจ แต่บับเบิลก็ก้มลงไปเก็บของต่อ ไปก็ได้ว้า

 

ผมมาถึงหน้าห้อง กลิ่นเหมือนๆวานิลลาฟุ้งออกมา พอเข้ามาถึงก็เห็นเงาลางๆว่ามีโต๊ะเล็กๆที่มีแท่นบาลากุตั้งตะหง่าอยู่ เอาเข้าไป นี้มันเป็นที่เก็บตัวทีมไอดอลหรือเป็นแหล่งมั่วสุมกันวะ ห้องมีทีวีจอใหญ่ครับ เครื่องเล่นเกมส์วางเกลื่อนพื้น แก้วช็อตที่นอนระเนระนาด ผมควรจะเริ่มจากตรงไหนดี สวิชไฟอยู่ไหนวะ ผมหาไม่เจอ 

 

ผมพยายามลูบกำแพงหาแต่ไม่เจอ ก็เลยเดาว่าตรงเตียงเตี้ยๆนั้นน่าจะมีปุ่มเปิดไฟของทั้งห้องอยู่แบบที่หลายๆที่ทำกัน ผมเดินตรงเข้าไป

 

 

แกร๊กกกกกกกกกกกกกก

 

 

เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยย

 

ผมลื่นกระป๋องเบียล้มลงบนเตียงที่...........................มีคนนอนอยู่ ไบทเหรอ? ทันที่ที่ผมจะลุกกับถูกแขนท่อนใหญ่รัดตัวไว้

"เฮ้ยยยยยยย ปล่อยยยยย"

"ผมคิดไว้แล้วคุณต้องกลับมา"

"ไม่ใช่แล้วไบท ปล่อยผมมมมม"

ผมพยายามดิ้น แต่ก็พบว่าผมตัวเล็กกว่าผมถูกพริกตัวนอนหงายกับเตียงโดยมีร่างใหญ่นั้นทับผม

"มินะ ผมคิดถึงคุณ"

"ไม่ใช่นะ ช่วยด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"

 

ตะโกนลั่นบ้านครับ ผมโดยไซ้คอ มันเป็นจุดที่แค่โดนจับผมก็ขยับตัวไม่ได้แล้ว ผมใช้มือดันหน้านั้นออก แสงจากน้องห้องลอดผ่านเข้ามาให้เห็นหน้าเลือนราง 

 

"ไม่ใช่ไบทหนิ"

"ผมไงน็อคไงครับ คุณ........... อย่าแกล้งจำผมไม่ได้สิครับที่รัก"

 

แล้วมันก็ใช้มือสองข้างจับแก้มผม ไม่นะๆ ไม่ไหวแล้วโวยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

 

 

เปรี๊ยงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

 

 

 

ผมตัดสินใจช็อตไฟฟ้าไส่มันเลยครับ

 

"โอ้ยยยยยยยยยยยยยย"

 

ยังไม่สลบอีก?????  

 

ผมมองร่างนั้นลุกจากขอบที่นอนขึ้นนั่งข้างๆ แล้วสับหัวลงบนที่นอน

"คุณไม่ต้องการผมแล้ว"

นั่นๆ ร้องห้ายด้วย ผมว่าไอ้นี้เมายาครับ ดูหนักมาก หืยยย ขนลุก

"เป็นไรอะ" เสียงบับเบิลจากหน้าประตู

"ปล่าวๆ นายเก็บห้องนี้เองนะ"

 

 

ผมเดินออกมาทันทีครับ

"บอมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม" เสียงไบทที่กำลังกอดราวบันไดลงมาอย่างยากลำบาก จนผมต้องรีบเข้าไปประคอง เดี๋ยวตกลงมาทำไง

"ไหวไหมเนี่ย"

"ฮิฮิ เรื่องไรจะไม่ไหว ไปหามาอีกสัก10ช็อตซิ"

"นี้ มันจะค่ำของอีกวันแล้วนะ"

"เห๋"

ผมรู้สึกว่าไบทยังคงเมาอยู่ครับตานี้ลอยเชียว 

 

 

"เฮ้ยยยยยยยย นมหายไปไหนนนนนน!!!!!!!!!"

"ไม่มีหรอกกกกก 555555555"

"นายเป็นผู้ชายหนิ ไอ้เด็กบ้านี้ เข้ามาได้ไงอยากตายรึไงฮ๊าาาาาาาาาาาาา"

" เอ๋ นายมากอดฉันเองนะ คุณมินะคุณมินะ ผมคิดถึงคูนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน 5555555"

 

ได้ยินเสียงบับเบิลเถียงกับคนในห้องนั้นครับ เหมือนบับเบิลจะจงในแกล้งหมอนั้นมากกว่า

"นั่นใครหนะ"

"อ่อออ น็อคกี้ไงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง คนที่เผากองถ่ายนายอะ"

"น็อคกี้"

"อ่อ ฮยองของนายไง เขาเซ็นสัญญาแล้วด้วย"

"ไอ้ขี้เมายานั้นหนะนะ"

"เฮ๋ เขาเป็นเภสัชนะนั่น"

"ขายยาบ้านี้เรียกเภสัชได้เหรอออออ"

"เอาน่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา เขาเป็นแร็ปเสียงต่ำของเรานะ"

 

 

ผมวางร่างไบทลงบนโซฟากลางห้อง ภาพพวกนี้มันอะไรกันวะ

"นี้ นายจะเป็นไอดอลจริงๆเหรอเนี่ย"

"จริงซิ น็อคกี้หนะเค้าเป็นฮยองที่ดีนะอีกหน่อยนายต้องชอบแน่ๆ"

 

 

หึๆ น่ากลัวจะตายเผลอวันดีคือดีเมายามา พวกผมคงโดนข่มขืนแน่

 

"ซอลหละ"

"คนผมบอลนปะ?" ไบทผงกหัว "ออกไปแล้ว"

"เอ๋ ....สงสัยไปเคลีย เมื่อคืนที่นี้เป็น Sad Paradise"

"เอ๋" สวรรณ์แห่งความโศกเศร้า?

"ก็น้องๆของฉันอกหัก รักมีปัญหากัน เราเลยดื่มกันนิดหน่อย"

"ผมว่าไม่ใช่แค่ดืมนะ"

"อุ๊ยยยยตายแล้ว ความลับแตก"

 

เฮ้อออออออออออ ไอ้ท่าทางไม่รู้ร้อนรู้หนาวนี้มันอะไรกัน

 

"บ้าเอ้ยยยย"

เสียชายอีกคนที่น่าจะเป็นคนในห้องนั้น เหมือนหนีบับเบิลออกมา ในชุดบ็อคเซอร์ตัวเดียว เขาเดินโซเซมานั่งลงบนโซฟาเล็กด้านหัวโต๊ะแล้วหงายท้องพิงโซฟา สถาพดูไม่ได้เลยครับแต่ละคน

"กี่โมงแล้วเนี่ยยยยยยยยยยยย สองทุ่มมีส่งของนะเนี่ยยยยยยยย"

นั่น มันโวยวายแล้วยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู

"มองไม่เห็นเลยยยยยย แย่แล้วตาฉันเป็นอะไรไป"

เฮ้ออออออออออ ผมชักไม่อยากจะร่วมทีมกับไบทแล้วสิครับ

"ฉันไม่ไส่แว่นนะ ...ไม่เอานะ"

 

 

5ชั่วโมงผ่านไป นี้มันสี่ทุ่มกว่าๆแล้วครับบ้าเอ้ย ผมกับบับเบิลเพิ่งเก็บบ้านเสร็จ ที่นี้เป็นบ้านยก3ระดับครับ มีห้องอยู่ 6 ห้องย่อยเลยครับ แต่ที่ต้องเก็บมีแค่ห้องโถง ห้องครัวและห้องที่ไอ้น็อคนอนเมายาอยู่

 

ตอนนี้ผมกำลังนั่งมองบับเบิลจัดของกินที่เพิ่งสังซื้อมาอยู่ครับ น็อคกับไบทเริ่มได้สติแล้วครับ กำลังแยกกันไปอาบน้ำ

 

"นี้พวกนายจะพาฉันเสียคนแทนเป็นไอดอลรึไง"

"555 ไบทก็เป็นแบบนี้แหละอย่าเครียดไปเลย"

"แบบนี้ไม่ไหวนะ"

"555 เอาน่า อย่าเพิ่งเครียด ฉันจะดูแลนายเอง"

"นายเนี่ยนะ"

"เน่ๆ ฉันเป็นฮยองนะ"

"อะไรเหล้า ฮยองๆๆๆ นายตัวเตี้ยกว่าฉันตั้งเยอะ"

"เตี้ยแล้วไงวะ"

 

เฮ้อออออออออออออ กุมขมับเลยครับผม

 

"อ่า...." 

เสียงน็อคที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ ดูมีสติแล้วครับ ผมมองหน้าแบบเคืองๆ

"ฉัน... ทำอะไรพวกนายไปรึปล่าว?" 

สีหน้าดูรู้สึกผิดอยู่ครับ บับเบิลหัวเราะคิ๊กคัก น็อคเอามือสองข้างปิดหน้าแล้วตีเบาๆ ก่อนจะนั่งลงบนโซฟา

"ขอโทษนะ ...ฉัน.. เมาไปหน่อย"

ผมยังคงมองแบบเคืองๆครับ น็อคทำหน้าหงอย

"ฉันชอบๆ 5555" บับเบิลพูด ไอ้บ้านี้ก็ชอบการสกินชิพเหลือเกิน

"โอ้ยยยยยยย!!"

เสียงน็อคร้อง ผมกับบับเบิลหันไปมอง 

"เป็นไรอะ เห๋  ไฟฟ้าสถิตทั้งตัวเลย" บับเบิลถาม

"ไม่รู้สิ ตัวมันชาๆ ขยับนิ้วไม่ค่อยได้เลย โดนน้ำเย็นในแก้วเหมือนถูกไฟช็อตเลย เมื่อกี้อาบน้ำนังไม่เห็นมีไร" น็อคตอบ

"555 นายคงโดนไฟช็อตจริงๆแหละ 555555" บับเบิลชี้มาทางผม

"นายทำเหรอ?" น็อคหันมาถามผม

"เออ" หน้าเคืองๆ

"นายจะฆ่าฉันรึไง ฉันก็แค่.."

"นายจะข่มขืนเค้า 5555555555" บับเบิลแทรกก่อนจะขดตัวลงไปกลิ้งหัวเราะในโซฟาเล็ก ผมโยนหมอนไส่

"ขอโทษแล้วกัน" ผมหันไปพูดกับน็อค

"แฮร่... ฉันต้องขอโทษนายมากกว่า ฉัน....เมามากไปหน่อย"

 

"ว้าวววววว น้องๆของฉันมารวมตัวกันตั้งครึ่งทีม มีความสุขจังงงงงง" เสียงไบทที่เพิ่งลงมา

"ฉันยังไม่ตกลงนะ" หน้าเหวี่ยง

"ใจเย็นๆก่อนนะ" น็อคพูด ไม่ต้องมาพูดเลยยยยยย ผมมองแรงไปน็อคยกมือสองข้างขึ้นเชิงเข้าใจ

"เอาน่าาา เดี๋ยวก็ชิน" บับเบิลบอกผม

 

ไบทนั่งลงบนโซฟายาวฝั่งตรงข้ามผมด้วยรอยยิ้มอิ่มใจ ดูอารมณ์กรูด้วยคราบบบบบ

 

"อ่า บอม บับบี้ นี้น็อคนะ" ไบทแนะนำตัวให้น็อคผมหันไปมอง น็อยยกมือขวาแล้วยิ้มแหยๆให้

"หวัดดี" บับเบิลทักทายเสียงใส

"น็อค นี้คือ บับเบิล และ นี้บอม"

 

เกรียจท่าทีที่ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น กรูเป็นผู้เสียหายนะโวยยยย ขวัญเสียนะเนี่ยยย

 

"คือ..วันนี้ฉันเรียกมารวมตัวอะ อยากแนะนำให้รู้จักกันไว้ก่อน แต่ซอลหายไปไหน ไม่กลับมาเลยอ่อ"

"ไม่ ไอ้บ้านั้นไม่กอดฉันเลยด้วยซ้ำ" บับเบิลกอดอกพองแก้ม

"คริสก็ไม่ว่างติดงาน เอาไว้นัดกันอีกทีเน้อออ 555"

 

ยังจะอารมฌ์ดีอีกกก ผมหละเหลือเชื่อกับคนพวกนี้จริงๆ 

 

ไบทกดเปิดทีวี บับเบิลลุกจากโซฟาเล็กมานั่งโซฟายาวกับผม ภาพตรงหน้าจอสลับช่องไปมา ก่อนไบทจะหยุดที่ภาพ....

มันเป็นอินโทลของรายการ FourID แบบ FullVer ผมนังดูเงียบๆ

"นั่นสต็อปหละ" บับเบิลพูด พร้อมชี้หน้าจอที่แสดงช็อตไอ้สต็อปอยู่จุดเซ็นเตอร์พอดี ตรงจังหวะเป๊ะเพราะบับเบิลเป็นสตาฟหนินะคงได้ดูก่อนทุกคนแล้ว

"น้องเล็กของเราเหรอครับ?" น็อคถามไบท

"ใช่แล้วหละ"

"เขาดูมีเสน่ห์มากเลย" น็อคพูด

 

ผมหันไปมอง จริงๆไอ้สต็อปก็เคยยุ่งกับพวกสารเสพติดนะครับ ถ้านึกภาพสต็อปมาอยู่ในทีมที่มีเอเย่นค้ายาอย่างน็อค ผมหละหวั่นใจจริงๆ

 

"นายดูไม่ค่อยชอบฉันเลยนะ ฉันขอโทษจริงๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ"

น็อคพูดผมหันไปมองสีหน้ากังวลของน็อค เฮ้อออออออ

"คงจะดีนะถ้าเราลดๆเรื่องพวกนี้ได้ ฉันคงจะสบายใจกว่า"

"...งั้นตารางของเดือนนี้หมดฉันจะเลิกขายแล้ว นายอย่าเพิ่งตัดสินใจหนีทีมของเรานะ"

"นะนะ อย่าโกรธกันเลยนะ พี่น้องกันหนะ" ไบทแทรก

"ก็ได้ๆ ฉัน...ผมเองก็จะค่อยๆปรับตัวและยอมรับตัวตนของฮยองแล้วกัน"

 

ชิ ทำมัยกรูต้องใจอ่อนด้วยวะ

 

"พวกนายเหมือนลิตเติลโพนี่ทั้ง6ของฉัน พวกนายดูแตกต่าง แต่พวกนายทุกคนมีสไตลที่ชัดเจนเด่นชัดกันทุกคน มันทำให้ฉันหลงไหลในตัวพวกนาย ไม่ต้องกังวล เอาความฝันของพวกนายมาฝากที่ฉัน รวมมาที่ฉัน ฉันจะพาไปเอง ไปให้ถึงฝังของพวกนาย"

 

 

แหม่ บทจะพูดจาน่าเชื่อถือก็พูดขึ้นมาดื้อๆ แต่ทานโทดนะ ไม่เชื่อ

 

 

คืนนี้ไบทขับรถไปส่งพวกผมครับ จริงๆแล้วน็อคก็ดีเป็นคนที่ไม่ได้เลวร้ายอะไรครับ ออกจะดูอึนๆ เรียบง่าย จริงๆบับเบิลยังจะดูเลวร้ายกว่า ผมเองที่สนิทกับไอ้สต็อปก็ควรจะชินกับการมองคนในมุมต่างๆให้มากกว่านี้

 

"อะไรหนะ ซอล ...สต็อป"

 

บับเบิลพูดพร้อมชี้ออกไปตรงฟุตบาตที่... ที่กำลังมีคนสองคนเหมือนคนนึง ..ซอล กำลังจะถูกอีกคนที่ดูแทบไม่ออก แต่ผมรู้ว่าคือสต็อป บับเบิลจำสัมผัสรูปแบบพลังของคนอื่นได้เลยรู้แม้สต็อปจะแต่ตัวมิดชิดปกปิด

 

 

นั่นไอ้สต็อปกำลังจะ

 

ตุ๊ปปปปปปปปปป

 

ต่อยซอล

 

!!!!

 

 

 

 

Knock

อายุ23 ชาวเกาหลี เกิตช่วงกลางเดือนกรกฎา เลือดกรุ๊ปAB

พ่อเป็นเอเย่นรายใหญ่ที่ต่างประเทศ แม่เปิดร้านเนื้อย่าง

นิสัย อึนๆ มึนๆ ขี้เกรงใจ รู้สึกผิดง่ายๆ แต่คลั้งไคร้อาชญากร เป็นเจ้าของแคทตาล็อกขายอาวุธ เป็นบ่สิ่งเสพติดของกลุ่ม

สีประจำตัว น้ำตาล ส้มแดง

Skill แม็คม่า ดิน

ตำแหน่ง แร็ปเสียงต่ำ ซัพพอตเสียงต่ำ

ความสามารถพิเศษ กลอง กีตาร์  ประกอบอุปกรเสพติด?? ผู้ติดต่อการค้ามืด

 

(ภาพประกอบรูป BM K.A.R.D)