หลุมพรางเหล่าตัวร้าย

 เพลง Fri. Sat. Sun.
 
(พีพี)  ความวุ่นวายเริ่มขึ้นตั้งแต่ตอนเช้าตรู่
พวกเขาก็คอยเอาแต่ผลักไสฉันไปมา
ฉันพยายามแล้วพยายามอีก แต่กลับมองไม่เห็นปลายทาง
แต่ละวันก็เหมือนเดิม 
(ฮอนมิน)  ซ้ำไปซ้ำมา
(ยูยะ)  ทุกๆวันผ่านไปแบบไม่มีสติ
ฉันก็แค่ต้องการวันเพิ่มขึ้นอีกซักสองสามวัน
วันนี้มันสิ้นสุดลงแล้ว เริ่มต้นกันเลยล่ะกัน
(ฮอนมิน) Don’t call me....
(ยูยะ) จนกว่าจะถึงวันมะรืนนะ
 
(พีพี) วันศุกร์ วันเสาร์ วันอาทิตย์ มาเต้นกันโดยที่ไม่มีใครรู้จักกัน..
(สต็อป) Move your body like   Move your body like
(พีพี) ไม่เห็นต้องจำอะไร เมื่อตื่นขึ้นมาก็ Monday Monday Monday
(สต็อป) Baby dance
(ยูยะ) วันศุกร์ วันเสาร์ วันอาทิตย์ มาเต้นกันโดยที่ไม่มีใครรู้จักกัน...
ฉันดื่มและวิ่งอย่างบ้าคลั่ง แต่เมื่อหลับไปและตื่นขึ้นมาอีกครั้งคง  Monday Monday Monday
 
(สต็อป) ไม่มีใครรู้หรอก    ไม่มีใคร ไม่มีใคร  ไม่มีใครรู้หรอกน่า   ไม่มีใคร ไม่มีใคร  ไม่มีใครรู้หรอกน่า
 
 
 
 
                                                                                                             
ฮุคแรกผ่านไป อย่าบอกนะว่าไอ้สต็อปจะร้องแค่ท้อนพวกนี้น้อยกว่าที่คิดนะ
 
 
 
 
 
(ฮอนมิน) ตั้งแต่ตอนนี้ จะไม่มีเสียงโทรศัพท์ดัง No
พวกเขาไม่รู้หรอกว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่
เธอโทรมาได้นะ แต่ฉันจะไม่รับสายหรอก
เธอส่งข้อความมาได้นะ แต่ฉันจะไม่อ่านหรอก
Call me Call me Call me Call me on Monday
 
 ฮอนมินได้ร้องเยอะกว่าที่ผมคิด ...แต่ออกมาดีมากๆ
 
 
(สต็อป) วันศุกร์ วันเสาร์ วันอาทิตย์ มาเต้นกันโดยที่ไม่มีใครรู้จักกัน..
(พีพี)  Move your body like  Move your body like
(สต็อป) ไม่เห็นต้องจำอะไร เมื่อตื่นขึ้นมาก็  Monday Monday Monday
(ฮอนมิน) Baby dance
(สต็อป) วันศุกร์ วันเสาร์ วันอาทิตย์ มาเต้นกันโดยที่ไม่มีใครรู้จักกัน...
ฉันดื่มและวิ่งอย่างบ้าคลั่ง แต่เมื่อหลับไป และตื่นขึ้นมาอีกครั้งคง  Monday Monday Monday
 
 
สต็อปเป็นเซ็ตเตอร์ท่อนฮุคที่2 ออกมาแล้วพลังเสียงของมัน
 
 
(ฮอนมิน) ถ้าเธอเหนื่อยก็กลับบ้านไปซะ ฉันสนุกคนเดียวได้อยู่แล้ว
(พีพี) เริ่มใหม่ตั้งแต่วันจันทร์ ถ้ามันยังคงวนมาเหมือนเดิม แบบนั้นก็คงเศร้าน่าดู
(ยูยะ) จะไม่มีใครรู้จักกัน มันจะแตกต่างไปจากทุกวัน วันนี้น่ะ ฉันไม่อยากจะใส่ใจอะไรเลย  ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ
(สต็อป) ไม่ชอบคนที่ไม่เข้าใจฉันเลยจริงๆ
 
พลังเสียงปิดท่อนโซโล่มาเต็ม กรรมการอ้าปากค้างครับ
 
(พีพี+ยูยะ) วันศุกร์ วันเสาร์ วันอาทิตย์ มาเต้นกันโดยที่ไม่มีใครรู้จักกัน..
(สต็อป+ฮอนมิน) Move your body like  Move your body like
(พีพี+ยูยะ) ไม่เห็นต้องจำอะไร เมื่อตื่นขึ้นมาก็  Monday Monday Monday
(ฮอนมิน) Baby dance
(สต็อป) วันศุกร์ วันเสาร์ วันอาทิตย์ มาเต้นกันโดยที่ไม่มีใครรู้จักกัน...
ฉันดื่มและวิ่งอย่างบ้าคลั่ง แต่เมื่อหลับไป และตื่นขึ้นมาอีกครั้งคง  Monday Monday Monday
 
(พีพี) ไม่มีใครรู้หรอก
(ฮอนมิน) ไม่มีใคร ไม่มีใคร 
(ยูยะ) ไม่มีใครรู้หรอกน่า
(ฮอนมิน) ไม่มีใคร ไม่มีใคร 
(สต็อป) ไม่มีใครรู้หรอกน่า 
 
 
 
ขอบคุณที่พวกบับเบิลยังไม่เผาตึกนี้ เฮ้อออออออออ การแสดงจบด้วยดี
นั่นคือการแสดงบนเวทีของทีม D หรือทีมของไอ้สต็อปครับ เหมือนมันจะเป็นหัวหน้าทีม สิ่งที่ผมรู้หลังจากดูการแสดงจบคือ
รอบนี้มันแสดงพลังเสียงแล้ว มันโซโล่ในฮุคที่2 และเทียบเป็นเซ็นเตอร์ของทีม ฮอนมินเป็นหน้าตาของทีม การแสดงของฮอนมินดูมีความมั่นใจมากขึ้นและเป็นธรรมชาติมากจนผมตกใจ ส่วนอีก2คนคือ พีพี และ ไคโตะ  ก็ดูพัฒนาการและโตขึ้นมาก ทุกคนในทีมดูเข้ากันมากๆลงตัวสุดๆ ไอ้สต็อปมีความสามารถของโปรดิวเซอร์ อยู่ครับ ผมรู้ได้ทันทีว่ามันผลักดันน้องๆในทีมและเพิ่มพลังให้กับน้องๆ
การแสดงวันนี้ออกมาดีมากๆ
 
เสียงปรบมือดั่งลั่น ทั้ง4คนยืนรอฟังคอมเมนท์กลางเวที
"ว้าววว มันสุดยอดมากๆเลยนะ ดูไม่เบื่อเลย ฮอนมิน"  คุณบังชีฮยอค ชมก่อนเรียกชื่อฮอนมิน ที่ดูตกใจนิดหน่อย
"ครับ" ฮอนมินขานรับ
"นายมีท่อนร้องมากกว่าที่ฉันคิดไว้นะ แต่ออกมาดีกว่าที่คิด ร้องได้ดีขึ้น การแสดงสีหน้าออกมาดีขึ้น นายคงฝึกซ้อมอย่างหนักเลยสินะ"
"ครับ พี่สต็อปเป็นคนจัดการกับท่าเต้นท่อนร้องและ บอกวิธีออกเสียง เราต้องลองออกเสียงหลายรอบมากกว่าพี่สต็อปจะพอใจ แต่...ผมก็ตั้งใจอย่างมากครับ"
"ใช่ มันออกมาดีมากๆ นายโชคดีมากที่ได้อยู่ทีมนี้นะ ส่วนพีพี"   คุณบังชีฮยอนเรียกพีพีเป็นคนต่อมา
"ครับ" พีพีขานรับ
"อ่า... นายเหมาะที่จะเป็นแร็ปเปอร์ แต่นายยังแร็ปไม่เก่ง เป็นทางออกที่ดีนะที่เลือกเพลงนี้ในตอนนี้ ท่อนร้องเหมาะกับนายมาก การแสดงของนายจืดไปนิดหน่อยเมื่อเทียบกับคนอื่นๆในทีม"
"ครับ ผมจะตั้งใจให้มากขึ้น" พีพีตอบ
"ส่วนยูยะ ฉันก็ตกใจพอสมควรนะ นายคือคนที่รูปร่างดีหน้าตาดี ฉันไม่คิดว่าทีมนายจะปล่อยให้นายร้องเยอะขนาดนี้ นายเป็นแพทเทิลแมทกับพีพี มันดูมีสมดุลที่ดีมากๆ น่าทึงนะที่นายร้องออกมาได้ดีขนาดนี้"
"ขอบคุณครับ" ไคโตะขอบคุณ
 
 
ยูยะเป็นนายแบบของค่ายเราครับ จริงๆผมก็ไม่เคยเห็นยูยะร้องเพลงได้ดีขนาดนี้
 
 
"สต็อป" คุณบังชีฮยอนเรียกไอ้สต็อป มันยิ้มรับ ผมมองไปทางคุณบังชีฮยอน ลุ้นกับคอมเมนท์
"นายนี้มันน่าทุบหัวให้แตกจริงๆเลย" เสียงหัวเราะปกคลุมฮอลเลยครับ555
"นายร้องเพลงได้ขนาดนี้ ไม่เคยแสดงออกมาเลย จิมมี่อยู่ไหน ไหงไม่เคยบอกอะไรฉันเลย"
 
 
 
ผมนึกภาพคุณจิมมี่หัวเราะชอบใจอยู่ที่ไหนสักแห่ง
"นายเป็นสายเต้นหนิ ไม่เคยมีคนสนใจเลยว่านายร้องได้ดีขนาดนี้ ฉันคิดว่าทีมนายต้องล่มแน่ๆ แต่มาวันนี้......ดูตอนนี้สิ พวกนายเหมือนIdolที่เดบิวท์แล้วจริงๆนะ ขอบใจมากที่ทำอย่างเต็มที่"
 
 
คุณบังชีฮยอนชื่นชม พร้อมเสียงปรบมือจากรอบด้าน
 
 
"นายมัน น่าทุบหัวจริงๆนะ ถ้าตอนนั้นฉันรู้ฉันจะไม่ปล่อยนายไปแน่" คุณพัก จินยอง จาก JYP พูด เขาจำได้ว่าสต็อปเคยเป็นผู้เข้าแข่งที่ไทย แม้เค้าจะไม่ได้มาดูแลการแข่งด้วยตัวเอง
 
 
ผมมองไปที่ไอ้สต็อปที่กำลังยิ้มมาให้ผม เออใช่เมิงเก่งงงงง
แต่สิ่งที่แปลกคือผมไม่ค่อยดีใจนัก ที่มันทำออกมาได้ดี ผมรู้สึกว่ามันไกลออกไปอีกระดับนึง มันทำให้ผมรู้สึกหดหู่แปลกๆ จนผมหันไปเห็นบับเบิล ซอลและน็อคที่ยิ้มและชูสองนิ้ว
เหมือนกำลังบอกว่าไม่ต้องกังวล 
ผมรู้สึกว่าผมเองก็เริ่มอยากจะเข้าข้างพวกบับเบิลแล้ว อยากชิงเอาคนสนิทมาอยู่ข้างๆ ทางเลือกเดียวคือไว้ใจพวกในทีมที่ไบทมี และเอาสต็อปมาให้ได้
 
 
"สัปดาห์หน้าเราจะเริ่มการแข่งเก็บคะแนนด้วยทีมละ2เพลง ทำให้ดีนะครับ"
 
 
 
 
 
วันนี้จบลงด้วยดี ผมรีบปรี่ไปหลังเวทีอย่างรวดเร็ว เห็นบับเบิลกอดคอซอลข้างนึงน็อคข้างนึง มือกุมปากทั้งคู่ออกไป คนพวกนี้มาทำอะไรกันแน่ แต่จุดที่เห็นบับเบิล ก็เป็นจุดเดียวที่เห็นเทบิน บับเบิลคงไม่ได้ไปปั่นหัวเทบินอีกนะ
"เจ๋งมะ" เสีนงไอ้สต็อปครับ ผมหันไปมองมันที่ยิ้มแย้มสดใส
"เก่งมาก ได้เดแน่นอน"
"ไม่หรอก แค่อยากส่งน้องๆให้เข้ารอบลึกๆอะ"
"แล้วไงต่อวะ"
"แล้วก็ถอนตัวออกมาหามึงไง"
"จริงปะ?"  
"ปล่าว เมื่อกี้คุนแฟรมาแอบบอกว่าจะดึงเมิงเข้ารายการ ไว้ไปคุยกันที่ห้องนะ"  มันกระซิบ
 
เอ๋...? 
เหมือนทางค่ายจะรู้แล้วนะครับว่าถ้าผมไม่ได้เดไอ้สต็อปถอนตัวแน่ แต่จากความสามารถของมันที่ทางค่ายเพิ่งได้เห็นเต็มๆวันนี้ ผมรู้สึกว่าทางค่ายไม่อยากปล่อยมันไปแล้วสิครับ แต่ถ้าเพิ่มผมเข้าไปก็ต้องเพิ่มให้ทุกทีม แบบนี้ทางรายการก็วุ่นวายกันไปอีก คุณแฟรเป็นหนึ่งในกุนซือรายการครับ คงไม่ได้พูดเล่นๆแน่ว่าจะเอาผมเข้ารายการ
เดินไปคิดไป อยู่ๆก็รู้สึกตัวว่าโทรศัพสั่น  พอเปิดดู..
 
 
บับเบิล : ฉันหละอยากเห็นคุณแฟรและผองเพื่อนจมน้ำป๋อมแป๋มจริงๆ
 
 
 
เอาแล้วไงครับ นี้คือสิ่งที่ผมกลัวมากกว่าตึก Big Hit ถูกเผาซะอีก
"แชทกับใครหนะ" ไอ้สต็อปเสื-ก ไม่ได้ๆให้มันดูไม่ได้
"ทีมงาน กรูโดนลดตารางงาน" ผมตอบมันไป
"อ่อ ดีแล้วจะได้พร้อมเข้ารายการกัน" มันกระซิบผมแม้ตอนนี้ผมกับมันออกมาที่ที่ไม่มีใครแล้ว
 
"แล้ววันนี้มีทำไรต่อบ้างเนี่ย" ผมต้องถามมันไว้จะได้กลับถึงห้องก่อนมัน ผมเป็นโรคอะไรครับ ไม่อยากให้มันถึงห้องก่อน
"วางแผนในทีมเลือกเพลง ถ้าเลือกได้เร็วก็เริ่มซ้อมกันเลยอะ ดึกๆเหมือนเดิม"
"อ่อ ตั้งใจนะเมิง"
"แน่นอน ถ้ายิ่งเมิงเข้ามาอยู่ในรายการแล้วกรูก็ต้องพยายามเพื่อจะได้เดกับมึงไงครับ"
"อึ้ม..."
"งั้นไปนะ เจอกันที่ห้องนะ"
"อึม.."
 
ตอนนี้ในหัวผมมีอะไรวิ่งชนกันไปมาไปหมด ถ้าผมเข้าไปในรายการ ... แล้วพวกไบทหละ ดีสุดคือผมหาวิธีที่จะไม่ถูกดึงเข้าไปในรายการได้ แย่สุดคือบับเบิลไปทำอะไรกับทีมวางแผนรายการ
หนีไม่ได้ พาไอ้สต็อปหนีทิ้งพวกน้องๆในทีมมันก็ไม่ได้ จะห้ามหรือตัดขาดจากพวกไบทก็คงจะยากเพราะทุกคนดูจริงจังมาก
 
 
ผมจะทำยังไงดีวะ
 
 
 
"พี่บอมมมมม จะกลับแล้วเหรอครับ" เสียงจุนที่กำลังเดินมาพร้อมกับตุ๊กตาหมีที่เมื่อกลางวันไอ้สต็อปแย่งไปกอด
"อึ้ม จะกลับละ"
"พี่สต็อปสุดยอดเลยนะครับ พี่ไม่เคยบอกผมเลยว่าพี่สต็อปทำได้ขนาดนี้" จุนดูตื่นเต้นมาก  "ผมว่าพี่สต็อปคงได้เดบิวท์แน่ๆ ผมคงไม่ได้เดบิวท์กับพี่สต็อปแล้วสิเนี่ย"
 
ผมมองจุนมองตุ๊กตาหมีหลังจุนพูดว่าจะไม่ได้เดบิวท์กับไอ้สต็อป ผมก็รู้สึกเหี่ยวแปลกๆไอ้นี้ก็อีกคน อยากโดนแกล้งตลอดชีวิตไอดอลรึไงวะถึงอยากจะได้เป็นทีมเดียวกับไอ้สต็อปแบบนี้
 
 
 
 
17.55
ผมเดินคนเดียวเพื่อจะหาอะไรกินเล่นก่อนกลับห้อง แต่แล้วโลกแสนสดใสก็เปลี่ยนไป เมื่อรถของคุณแฟรขับผ่านไป แต่ที่เป็นประเด็นคือ รถแท็คซี่ที่ชะลอมาใกล้ๆ  ผมหันไปมองกระจกหลังถูกเลื่อนลงให้เห็นสามพี่น้อง บับเบิล ซอล น็อค ที่นั่งหน้าเชิดสวมแว่นดำกอดอกกันทุกคน เหมือนจงใจให้ผมเห็น? ก่อนกระจกจะค่อยๆปิดแล้วแท็คซี่ก็ตามรถของคุณแฟรไป
 
 
ไม่นะๆ