Love Return รักสุดหัวใจเพื่อนายคนเดียวอีกครั้ง

EP.6: เรื่องนี้อาจจะไม่มีนางร้าย(หรอ)

พอมาถึงที่โรงเรียนฉันเดินโซซัดโซเซมาที่ห้องเรียน เอาหน้าฟุบเข้ากับโต๊ะเรียน เพราะเนื่องจากเมื่อคืนมัวแต่อ่านมังงะที่ยืมมาจากคาโอรุ ที่ตอนนี้ยืมมังงะเป็นกองเท่าภูเขา
“นี่ๆ” เอ๊ะ ใครมาสะกิดหลังของฉัน
ควับ =^=
“ใครอ่ะ?” ฉันพยายามปรับสายตาให้มองบุคคลที่สะกิดหลังฉัน เธอเป็นคนผมบลอนด์ออกส้ม ตาสีน้ำตาล กอดอกมองหน้าฉัน ฉันไม่ได้ทำอะไรใครนะ ไม่มีๆ
“ฉันชื่อมากาโนนะ ริกานะ ห้อง C” อ๋อ ริต้านี่เอง ว่าแต่มาหาฉันทำไมอ่ะ “ที่อยู่ชมรมเชียร์ลีดเดอร์” ฉันเคยไปขอเธอถ่ายรูป เนื่องจากอาจารย์ประจำชมรมให้ถ่ายรูปคนที่สวยที่สุดในโรงเรียน
“ว่าแต่มาหาเราทำไมหรอ?”
“ช่วยเลิกยุ่งกับชิโระ” หืม ชิโระกับฉัน? งง
“ทำไมอ่ะ ฉันกับชิโระเป็นเพื่อนสมัยเด็กนะ” ฉันกระพริบตามองริต้าปริบๆ
“นี่ไง” ริต้าโชว์รูปจากหน้าจอโทรศัพท์ของเธอ ซึ่งในรูปเป็นรูปเมื่อเช้าที่ฉันกับเข้าจ้องหน้ากัน “พอดีเมื่อเช้าฉันเห็นเข้าพอดี จึงถ่ายมาเพื่อมาบอกเธอว่าเลิกยุ่งกับเขา”
“...” ฉันเงียบไม่พูดอะไร จนริต้าทนไม่ไหวชี้หน้าฉัน แล้วพูดเสียงดังว่า
“ก็ได้ ถ้าไม่เลิกยุ่งกับเขา เราได้เห็นดีกันแน่!” พูดจบริต้าก็เดินออกไป ทุกคนหันมามองหน้าฉันแล้วหันกลับไปเหมือนเดิมเหมือนกับว่าเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เป็นห้องที่ดีจริงๆ =_=;;;
“ใครอ่ะ?” โอริ(ที่อดีตเคยเป็นเพื่อนรักและซี้ของเอมิ ปัจจุบันเลิกคบแล้ว) เดินมานั่งโต๊ะคาโอรุ
“ริต้า มากาโนนะ ริกานะ ห้อง C แฟนคลับชิโระที่คลั่งม๊ากมากจนอดีตแฟนคลับที่ปัจจุบันเป็นแฟนชิโระยังชิดซ้ายเลยค่ะ” เผื่อทุกคน(อ่าน)จะงง คือ กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว เอ๊ย! ผิดๆ เอกิโนะ เป็นแฟนคลับชิโระและยังเป็นเพื่อนในกลุ่มของฉัน เธอเป็นแฟนคลับชนิดที่ว่าถ่ายรูปชิโระ นางจะกดชัตเตอร์รัวๆๆๆๆๆ จนเกือบพังไปแล้ว =_=;;; ปัจจุบันเป็นแฟนของชิโระเรียบร้อยจ้า เอกิโนะคนเดิม เพิ่มเติมคือยังกดชัตเตอร์รัวๆเหมือนเดิม
“ทายาทของเอกิโนะสินะ” โอริมองหน้าฉันแล้วเอานิ้วเคาะโต๊ะเบาๆ
“น่าจะ...นะ” ฉันทำหน้าเจื่อนๆ
“เฮ้ย! มาซาโกะดูนี่สิ” เพื่อนในห้องคนหนึ่งในกลุ่มโต๊ะข้างหน้ากวักมือเรียกฉัน ทำให้ฉันเดินไปหากลุ่มคนที่กวักมือเรียกฉัน
“มีอะไรหรอ?” อย่าบอกนะว่า...ริต้า
“คือข้อนี้น่ะ ทำยังไงหรอ?” แป่ว นึกว่าริต้าเอาเรื่องฉันไปแฉอะไรก็ไม่รู้ ซึ่งฉันมโนไปเอง
“ข้อนี้น่ะ ต้องเอาตัวนี้มาบวกแล้วก็หารกันนะจ้า พอเข้าใจมั้ย?” ฉันหยิบดินสอแล้ววงกลมเล็กตรงตัวเลขข้อที่เขาไม่ได้ พออธิบายเสร็จฉันก็หันมาถาม
“แต้งกิ้วนะ” เพื่อนคนนั้นจึงยิ้มให้ฉัน
“ไปไหนมา” เสียงของคาโอรุดังขึ้นมาในขณะที่ฉันกำลังนั่งลงบนเก้าอี้
“ไปสอนโจทย์ให้ ทำไมอ่ะ?” ฉันมองหน้าคาโอรุอย่างงงๆ
“หรอ” คาโอรุพูดก็หยิบแผ่นกระดาษออกมาจากกระเป๋า แล้ววางลงบนตรงกลางระหว่างโต๊ะฉันกับคาโอรุ “นี่ๆ ฉันแนะนำอนิเมะสนุกๆให้เธอดู” คาโอรุคลี่กระดาษออกมา ซึ่งกระดาษมีรายชื่ออนิเมะ แล้วแบ่งแนวต่างๆ มีบางเรื่องที่วงเล็บไว้ว่า ‘เรื่องนี้มังงะเรามี’ ซึ่งบางเรื่องฉันก็อ่านแล้ว แต่บางอันก็เห็นชื่อลางๆ แต่พอจำได้
“ไหนๆ” ฉันชะเง้อมองกระดาษ แล้วคาโอรุก็เล่าเนื้อเรื่องแบบย่อๆให้ฉันฟัง
...
หลังเลิกเรียน
ฉันเดินลงบันได หางตาเหลือบไปมองริต้าที่อยู่ตรงประตูทางเข้าหันหลังให้กับโรงเรียน กำลังมองออกไปข้างนอกโรงเรียน ซึ่งฉันเห็นอย่างนั้นจึงแอบไปประตูหลังโรงเรียน
“วิ่งทำไมล่ะ?” คาโอรุที่ไม่รู้มาจากไหน อยู่ข้างหน้าฉันแล้วจับฉันเพื่อหยุดเดิน
“หนี” ฉันพูดจบก็ทำท่าจะวิ่ง แต่คาโอรุคว้าเอาไว้ก่อน
“ทำไมไม่รอกลับพร้อมเราล่ะ” คาโอรุขยี้ผมฉันเบาๆ แต่เกือบปล่อยผมแล้ว =_=
“วันนี้ต้องไปรับทาเคชิ แถมต้องไปซื้อของอีก” ฉันรีบไล่สิ่งที่ต้องทำหลังเลิกเรียน
“เราก็ไม่ว่างด้วยสิ ชมรมน่ะ” ไม่ต้องพูดฉันก็รู้
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวไปกลับเอริก็ได้” ฉันเหลือบเห็นเอริที่กำลังเดินออกมาจากอาคารเรียน
“งั้นรอแป๊บนึงนะ” คาโอรุวางไหล่ฉันแล้วก็วิ่งไปที่สนาม ผ่านไปสัก 10 นาที คาโอรุใส่ชุดนักเรียนวิ่งมาหาฉัน แล้วก็จับมือฉัน “ไปกันเถอะ” พูดจบเขาก็ยิ้มให้ฉันแล้วเราก็เดินไปด้วยกัน
“แล้วชมรมล่ะ” ฉันทำตาปริบๆถามคาโอรุ ที่ตอนนี้พวกเราอยู่ประตูหลังโรงเรียน
“วันนี้ขอหยุดน่ะ” คาโอรุหันมามองฉัน
“ทำไมล่ะ?” ฉันหยุดเดินตาม แล้วก้มหน้า ทำให้คาโอรุหยุดเดินแล้วหันมามอง
“ก็เพราะเธอเป็น...” เป็น.... ฉันเงยหน้ามองคาโอรุ “เป็นเพื่อนที่สำคัญยังไงล่ะ”
“O///O” ถึงแม้จะเป็นเพื่อน แต่ไม่รู้ทำไมมันทำให้ฉันหน้าแดงก็ไม่รู้
“ไปกันเถอะ” คาโอรุพูดจบรีบมาจับมือฉัน
 
อีกด้านหนึ่งของประตูหลังโรงเรียน
“แหม่ ไม่คิดเลยว่าคนที่นายแอบชอบจะเป็น...มาซาโกะ” ร่างของเอมิที่หลบอยู่อีกฟากของประตู ออกมาจากที่ซ่อน “ทั้งๆที่ยัยนั่นเป็นแม่สื่อให้”
 
เมื่อหลายวันก่อน....
หลังจากที่คาโอรุเลิกกับเอมิ เอมิพยายามติดต่อคาโอรุอยู่หลายครั้ง แต่คาโอรุก็ไม่เคยรับสายเธอ แต่วันหนึ่งคาโอรุโทรมาหาเธอ ทำให้เธอดีใจมากๆ
‘คาโอรุ เรื่องพวกนั้นไม่ใช่อยากที่นายได้ยินหรอกนะ’
[ยังไงสิ่งที่ฉันได้ยินมันคือเรื่องจริง เมื่อวานคู่หมั้นของเธอมาบอกกับฉันทุกอย่างทั้งหมด]
‘กลับมาคบกันเหมือนเดิมได้มั้ย’
[เธอยังมีคู่หมั้นอยู่นะ อีกอย่างถึงขอกลับมาคบฉันก็ไม่กลับมาคบกันหรอกนะ]
‘ทำไมล่ะ’
[ฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว]
‘ใคร! มันเป็นใคร!’
[ไม่จำเป็นต้องรู้หรอก เอมิ]
‘ฉันอยากรู้ เพราะว่าฉันยังรักนายอยู่’
[แต่ฉันไม่ได้รักเธอแล้ว เราเป็นเพื่อนกันเหมือนเมื่อก่อนที่เราจะเป็นแฟนกันดีกว่า]
‘…’
เอมิตัดสายไป พร้อมกับขว้างโทรศัพท์ของเธอลงบนเตียงอย่างแรง
“เพราะเธอคนเดียว!” เอมิหยิบรูปในอัลบั้นที่เขียนไว้ว่า ‘เกลียดที่สุด’ เป็นรูปของผู้หญิงคนหนึ่ง “ยัยมาซาโกะ!!! แกต้องได้รับความเจ็บปวด 555+” พูดจบเธอก็จัดการฉีกรูปนั้นทิ้ง พร้อมกับหัวเราะอย่างโรคจิตออกมา
 
“ฮัลโหล ฉันมีเรื่องที่เธอแก้แค้นให้เธอแล้วล่ะ มันก็คือ...” เอมิกดเบอร์โทรหาใครสักคน พอวางสายไป เธอก็พูดบอกมาพร้อมกับหัวเราะหึๆอย่างฆาตกรโรคจิตในหนัง “แกจะต้องอับอาย หึๆ”
โปรดติดตามตอนต่อไป