Love Return รักสุดหัวใจเพื่อนายคนเดียวอีกครั้ง

1. EP.2:กล่องเพลง

เอ๊ะ แล้วทำไมต้องเป็นฉันล่ะ??!!

“ทำไมอ่ะ -_- ” ฉันทำหน้าอย่างไม่เชื่อก็มันจริงนี่นา คาโอรุอะไรก็เอมิ เอมิ ไม่ได้หมั่นไส้ที่พูดถึงแฟน แต่ทำไมต้องพูดกับฉัน ชิโระมันก็เพื่อนคาโอรุไม่ใช่หรอ

“เอ้า เพื่อตอบแทนในการเป็นแม่สื่อไงล่ะ” ฉันว่าไม่ใช่อ่ะ มาซาโกะรู้สึกว่ามันไม่ใช่การเป็นแม่สื่ออ่ะ อีกอย่างฉันเป็นแม่สื่อเมื่อ 1 ปีที่แล้ว =_=

“มันคืออะไรล่ะ?” ฉันเบื่อกับการพูดเรื่องนี้แล้วล่ะ เฮ้อ

“กล่องเพลงน่ะ” เฮ้ย จริงดิ O_O อยากได้กล่องเพลงมากๆเลย # ตาเป็นประกายเหมือนเด็กได้ของเล่น

“ไหนๆ” ฉันรีบไปเกาะแขนคาโอรุทันที

“นี่ไง” คาโอรุหยิบกล่องเพลงลูกแก้ว ข้างในลูกแก้วเป็นบ้านแล้วมีตุ๊กตาหิมะอยู่ข้างหน้าและมีต้นไม้อยู่ข้างหลัง ส่วนฐาน(?)เป็นลายบ้านมีต้นไม้อยู่ข้างๆ มีภูเขาอยู่ข้างหลัง

“*0*” ฉันประคองกล่องเพลงอย่างดี แต่คาโอรุรีบเก็บมันใส่ถุง เพราะกลัวว่าฉันจะทำมันหล่นแตก

“เพลง Dear Snow ของ Arashi” เพลงน่าฟังมากๆเลยล่ะ >< จริงๆนะ

“อืม ขอบคุณนะ” ฉันยิ้มแล้วหยิบถุงแล้วปิดประตู

“เดี๋ยว!” คาโอรุจับมือของฉันก่อน ทำไมมาขวางการดูการ์ตูนแกล้งจุ๊บล่ะ พระเอกกำลังจูบนางเอกนะ มันฟินมากๆเลยล่ะ กรี๊ดดดดดด # มโนว่าเป็นโคโตโกะ(นางเอกแกล้งจุ๊บ)

“อะไรหรอ?” ฉันเลิกคิ้วแล้วมองคาโอรุอย่างงงๆ

“มิตรภาพของเรายังเหมือนเดิมใช่มั้ย?” เอิ่ม…ทำไมมาถามอย่างนั้นล่ะ เพิ่งฟังจากปากนายก็ตอนนี้ วันนี้ เดือนนี้ และปีนี้

“แน่สิ เรายังเป็นเพื่อนกันตลอดไป” ถึงแม้จะเหมือนหนังโดเรม่อนก็เถอะ เอ๊ะ! ฉันคงเป็นโดเรม่อนจริงๆนะสิ ส่วนคาโอรุคือโนบิตะเวอร์ชั่นหน้าหวานไร้แว่น

“อืม ขอบคุณนะ” มาแปลกแหะวันนี้

“บาย” ฉันปิดประตูแล้วเอากล่องเพลงไปวางไว้ที่ห้องนอน แล้วไปดูแกล้งจุ๊บต่อ

“ใครมาน่ะ? พี่” ยูคิชะโงกมาจากครัว

“คาโอรุ” ฉันตักโยเกิร์ตมากิน ส่วนตาก็จ้องมองไปที่แกล้งจุ๊บ

“เอ่อ...วันนี้ผมเช่าหนังมาด้วยล่ะ” ยูคิหยิบแผ่นแล้ววางไว้บนโต๊ะตรงหน้าฉัน

“เรื่องอะไรหรอ?” ฉันหันไปมองซีดี “เต่านินจา” ฉันพึมพำออกมา

“อืม เห็นว่ามันตลกนะ เห็นเจ้าของร้านบอก” ยูคิบอกฉันแล้วเดินกลับเข้าไปในครัวเพื่อนั่งกินโยเกิร์ตต่อ ชิลเกิน =_=;;;

พอดูจบเสร็จปุ๊บ ฉันก็เดินไปขึ้นห้องเปิดกล่องเพลงฟังซักแป๊บ เพื่อผ่อนคลายสมองแป๊บ แล้วหยิบวิชาวิทยาศาสตร์มาอ่านเพลินๆ สักพักก็มีกระดาษโพสอิทสีชมพูอ่อนๆหล่นลงมาจากกล่องเพลงแล้วมาหล่นตรงมือของฉัน มันเป็นลายมือของคาโอรุ เขียนไว้ว่า...

“กล่องเพลงแห่งมิตรภาพของเราสองคน และ...”

เขียนแค่นี้หมายความว่ายังไงอ่ะ =_= เขียนให้จบสิ คิดว่าฉันเป็นโคนันหรือไง ให้มาเดามันจะได้อะไรขึ้นมา ทำเดาข้อสอบยังง่ายกว่าอีก ถึงแม้ตั้งแต่โผล่มาจากท้องคุณแม่จนโตเท่านี้ฉันยังไม่เคยเดาข้อสอบสักนิดเดียว รอให้เทเลทับบี้มีพลังซุปเปอร์ไซย่าก่อนเถอะ ฉันถึงจะเดาข้อสอบครั้งแรกในชีวิต!!!

“เฮ้อ” ฉันต้อง Let It Go แล้วอ่านหนังสือต่อไป และฟังเสียงเพลงจากกล่องเพลง

Line~ Line~

ใครไลน์หาฉันเนี่ย ฉันคว้าโทรศัทพ์ปรากฏว่าเป็น...คาโอรุ ช่วงนี้เป็นอะไรไปนะ เดินตัวติดกับฉันแล้วยังซื้อกล่องเพลงมาให้อีก แถมยังไม่เห็นพูดถึงเอมิเลยสักนิดเดียว ก็คงจะมีแต่ตอนกลับบ้านที่โทรมาอ่ะนะ ฉันล่ะเซ็งแฟนคู่นั้นจริงๆ

Kaoru : มาซาโกะ

Masako: มีอะไรหรอ?

Kaoru : เพลงเพราะมั้ย?

Masako: เพราะสิ เพราะมากกกกก ชอบมากๆด้วยล่ะ

Kaoru : งั้นหรอ

Masako : ถามหน่อยสิ ทำไมช่วงนี้ไม่เห็นพูดถึงเอมิเลยล่ะ? ลองไปคุยกับเอมิสิ ด้วยเอมิจะคิดว่านายเบื่อเธอนะ

Kaoru : อืม ขอบคุณนะ ^^

จากนั้นคาโอรุก็เงียบหายแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ส่วนฉันเดินไปดูเต่านินจากับน้องดีกว่าจะได้มีความสนุกสนานกับชีวิตชีวา

ซะเมื่อไหร่ล่ะ

ยูคิไม่อยู่บ้านอีก ไปหาเพื่อนที่โรงพยาบาล เอาที่น้องชายสบายใจ ฉันดูยูโนะล่ะกัน ฉันดูอนิเมะตอนล่ะเรื่อง ตอนนี้ยูโนะกำลังจะฟันอากิเสะ สุดหล่อของช้านนนนน กรี๊ดดดดดดด ไม่นะ อากิเสะสุดที่รักของช้านนนน ตอนนี้อยากจะกระโดดเข้าไปในอนิเมะแล้วเชือดยัยยูโนะทิ้งซะ ถึงแม้ยัยนั่นจะเป็นยันเดเระที่ติดอันดับ 1 ที่คาโอรุเล่าให้ฟังก็เถอะ

“ย้ากกกกก” ฉันทำท่าจะกระโดดเข้าไปในทีวีเข้าสู่โลกอนิเมะซะเลย แต่ดันถึงใครคว้าแขนไว้ก่อน

“ทำไมถึงอยากจะกระโดดเข้าทีวีด้วยล่ะ?” คาโอรุนั่นเอง

“อยากฆ่ายูโนะ เพราะว่ายัยนั่นฆ่าอากิเสะคุงของช้านนนนน -*-”

“อากิเสะหล่อหรอ?”

“อืม หล่อด้วยอ่ะ ><”

“ยัยบ้า =_= โลกนี้มันไม่ใช่แฮร์รี่ พอตเตอร์หรือโดเรม่อนซะหน่อย” คาโอรุเอานิ้วดีดกระโหลกฉัน มันเจ็บบบบบบบ T[]T

“มันเจ็บนะ T[]T”

“มันเป็นแค่อนิเมะ เธอจะทำอะไรได้ล่ะ?” นั่นสิ T[]T

“ว่าแต่นายมาที่นี่ ทำไมอ่ะ” ฉันเอียงคอ เพราะสงสัยมานานแล้วล่ะ

“ชวนไปดูดาว” อะไรนะ ชวนดูดาว วันนี้กินยาเขย่าขวดหรือเปล่า วันนี้ซื้อกล่องเพลง แถมตอนนี้ยังจะชวนไปดูดาวอีก โลกต้องพบกับความพินาศศศศศศศ ไม่ต้องหาว่าฉันบ้านะ พอดีฉันเป็นคนชอบแนวภัยพิบัติด้วย ไม่ต้องคิดมาก

“นั่นนายใช่มั้ย? คาโอรุ” ฉันเดินโบกไม้โบกมือ

“ฉันเอง -*-” จบด้วยการดีดกระโหลกฉันเป็นการต่อท้าย T[]T

มันคงเป็นวันที่ดีสำหรับฉันล่ะมั้ง

ทุกอย่างก็จะเหมือนเดิม แค่วันนี้วันเดียวก็แล้วกัน