ยัยนางฟ้ากะนายสุดฮอต :)
8.3
เขียนโดย cream11
วันที่ 21 มกราคม พ.ศ. 2560 เวลา 19.13 น.
34 ตอน
4 วิจารณ์
33.08K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 5 ตุลาคม พ.ศ. 2560 14.01 น. โดย เจ้าของนิยาย
28) เขินเปนน่ะ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเช้า
''ก๊อกๆๆขออนุญาติน่ะค่ะ''
ฉันลืมตาขึ้นเพราะมีคนมาเคาะประตูหันไปทางประตูก้อเห็นแฮวอนนอนอยู่ที่โซฟา
''คือป้าเตรียมอาหารเช้าไว้ให้แล้วน่ะค่ะ''
''ค่ะขอบคุณค่ะ''
ฉันส่งยิ้มไปไหนป้าแกก้อเดินออกจากห้องปิดประตูอย่างเบามือฉันเริ่มหันไปสนใจคนที่นอนอยู่ที่โซฟา ฉันลุกขึ้นจากเตียงเดินไปหาคนที่นอนอยู่ นั่งยองๆมองคนที่นอนบนโซฟาใบหน้าเนียนใส ไม่มีที่ติ ริมฝีบางแดงระเรื่อ เผลอคิดไปตอนที่เคยมาเรียนทีีนี่ตอนมัธยมปลายนึกไปตอนเหตุการที่มีคนมาสารภาพรักฉันตั้ง3คนแต่ตอนนี้มีแค่คนๆนี้ที่ชื่อแฮวอนรอฉันตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ เป็นคนเดียวที่ยังคงรักฉันไม่ทิ้งฉัน ฉันมองอย่าใจจดใจจ่อ บุคคลที่นอนอยู่ค่อยๆลืมตามาเห็นว่าฉันนั่งมองอยู่ฉันลุกขึ้นยืน แต่ มือของแฮวอนกลับดึงให้ฉันไปอยุ่ในอ้อมกอดของเค้ามันรุ้สึกอบอุ่นแบบไม่เคยเปนมาก่อนใจเริ่มเต้นแรงขึ้น
''เอิ่มมแฮวอนเราไปกินข้าวกันเถอะ''
''ก้อได้ค่ะ''
แฮวอนค่อยๆปล่อยมือออกแล้วเอามือมากุมหน้าเรา*เขินเปนน่ะแล้วค่อยๆเลื่อนริมฝีปากมาเรื่อยๆ ตามองตาฉันเราสบตากันใกล้มาเรื่อยๆฉันปิดตา แฮวอนก้อหัวเราะออกมา*ตลกไร แล้วก้อเอามือออกจากหน้าฉันแล้วเดินไปในห้องน้ำ*อึ๋ยยเขิน
''งะงั้นเราไปรอด้านล่างน่ะ''
''ค่ะที่รัก''
ที่รักอารัยบิดสิค่ะ.บิดไปพร้อมเดินออกจากห้องเดินลงมาอาหารเพียบ เปนข้าวต้ม ปลา ไข่ปลา และก้อไข่ต้ม เครื่องปรุงต่างๆ น่ากิน
''มาแล้วคับ''
''เชิญเลยค่ะ''
คุณป้านิทลากเกาอี้ให้แต่แฮวอนดักเอาไว้
''ไม่เป็นไรคับคุณป้า''
''ทานด้วยกันสิค่ะคุณป้านิท''
''เอ่อ...''
ป้านิทแกคงไม่กล้าฉันเลยไปพาแกมานั่งเก้าอี้ข้างๆ
''เดี่ยวรีนไปเอาข้าวต้มให้น่ะค่ะ''
''คุณมารีนค่ะป้าว่า...''
''ไม่เป็นไรค่ะ ป้านิทเรียกว่ารีนก้อพอค่ะ''
''ขอบคุณค่ะคุณรีน''
''ม่เปนไรค่าา''
ว่าแล้วลุกพรวดไปในครัว
''เอิ่มคุณป้านิทคับขอถามอะไรหน่อยน่ะค่ะ''
''ได้สิค่ะคุณ....''
''อ่อผมชื่อแฮวอนคับ''
''อ่อค่ะ คุณแฮวอนถามอะไรหรอค่ะ''
''คือรีนชอบทานอะไรเป็นพิเศษหรอคับ''
''อ่อคุณรีนชอบทานต๊อกโบกีเกาหลีค่ะ''
''อ่อขอบคุณคับ''
''มาแล้วค่าาาา''
*ขอโทดน่ะค่ะพอดีไม่ค่อยว่าและก้อสมองไม่แล่นเลย555 ไม่โกดกันน่ะค่ะ*
''ก๊อกๆๆขออนุญาติน่ะค่ะ''
ฉันลืมตาขึ้นเพราะมีคนมาเคาะประตูหันไปทางประตูก้อเห็นแฮวอนนอนอยู่ที่โซฟา
''คือป้าเตรียมอาหารเช้าไว้ให้แล้วน่ะค่ะ''
''ค่ะขอบคุณค่ะ''
ฉันส่งยิ้มไปไหนป้าแกก้อเดินออกจากห้องปิดประตูอย่างเบามือฉันเริ่มหันไปสนใจคนที่นอนอยู่ที่โซฟา ฉันลุกขึ้นจากเตียงเดินไปหาคนที่นอนอยู่ นั่งยองๆมองคนที่นอนบนโซฟาใบหน้าเนียนใส ไม่มีที่ติ ริมฝีบางแดงระเรื่อ เผลอคิดไปตอนที่เคยมาเรียนทีีนี่ตอนมัธยมปลายนึกไปตอนเหตุการที่มีคนมาสารภาพรักฉันตั้ง3คนแต่ตอนนี้มีแค่คนๆนี้ที่ชื่อแฮวอนรอฉันตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ เป็นคนเดียวที่ยังคงรักฉันไม่ทิ้งฉัน ฉันมองอย่าใจจดใจจ่อ บุคคลที่นอนอยู่ค่อยๆลืมตามาเห็นว่าฉันนั่งมองอยู่ฉันลุกขึ้นยืน แต่ มือของแฮวอนกลับดึงให้ฉันไปอยุ่ในอ้อมกอดของเค้ามันรุ้สึกอบอุ่นแบบไม่เคยเปนมาก่อนใจเริ่มเต้นแรงขึ้น
''เอิ่มมแฮวอนเราไปกินข้าวกันเถอะ''
''ก้อได้ค่ะ''
แฮวอนค่อยๆปล่อยมือออกแล้วเอามือมากุมหน้าเรา*เขินเปนน่ะแล้วค่อยๆเลื่อนริมฝีปากมาเรื่อยๆ ตามองตาฉันเราสบตากันใกล้มาเรื่อยๆฉันปิดตา แฮวอนก้อหัวเราะออกมา*ตลกไร แล้วก้อเอามือออกจากหน้าฉันแล้วเดินไปในห้องน้ำ*อึ๋ยยเขิน
''งะงั้นเราไปรอด้านล่างน่ะ''
''ค่ะที่รัก''
ที่รักอารัยบิดสิค่ะ.บิดไปพร้อมเดินออกจากห้องเดินลงมาอาหารเพียบ เปนข้าวต้ม ปลา ไข่ปลา และก้อไข่ต้ม เครื่องปรุงต่างๆ น่ากิน
''มาแล้วคับ''
''เชิญเลยค่ะ''
คุณป้านิทลากเกาอี้ให้แต่แฮวอนดักเอาไว้
''ไม่เป็นไรคับคุณป้า''
''ทานด้วยกันสิค่ะคุณป้านิท''
''เอ่อ...''
ป้านิทแกคงไม่กล้าฉันเลยไปพาแกมานั่งเก้าอี้ข้างๆ
''เดี่ยวรีนไปเอาข้าวต้มให้น่ะค่ะ''
''คุณมารีนค่ะป้าว่า...''
''ไม่เป็นไรค่ะ ป้านิทเรียกว่ารีนก้อพอค่ะ''
''ขอบคุณค่ะคุณรีน''
''ม่เปนไรค่าา''
ว่าแล้วลุกพรวดไปในครัว
''เอิ่มคุณป้านิทคับขอถามอะไรหน่อยน่ะค่ะ''
''ได้สิค่ะคุณ....''
''อ่อผมชื่อแฮวอนคับ''
''อ่อค่ะ คุณแฮวอนถามอะไรหรอค่ะ''
''คือรีนชอบทานอะไรเป็นพิเศษหรอคับ''
''อ่อคุณรีนชอบทานต๊อกโบกีเกาหลีค่ะ''
''อ่อขอบคุณคับ''
''มาแล้วค่าาาา''
*ขอโทดน่ะค่ะพอดีไม่ค่อยว่าและก้อสมองไม่แล่นเลย555 ไม่โกดกันน่ะค่ะ*
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ