ยัยนางฟ้ากะนายสุดฮอต :)

ฉันรีบตื่นขึ้นมาเพราะวันนี้ต้องไปหาสร้อยคอแห่งน้ำที่หายไป ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วเดินลงมาข้างล่างกะจะเดินไปหาเพื่อนรักซักหน่อยแต่ว่าเห็นคุณพ่อนั่งทานกาแฟอยู่ก็กะจะไปเซอร์ไพรซักหน่อย
''พ่อรู้นะ''
อึยพลาดตลอดเลย
''อึ้มพ่ออะรู้ทุกทีเลย''
''พ่อจะให้ลูกไปเป็นมนุษย์ตามหาสร้อยให้พบแล้วลูกจะได้กลับมาที่นี้ถ้าไม่มีสิ่งอื่นรั้งไว้พ่อจะให้เวลาลูกไปตามหาภายในเวลา3เดือนและนั่นก็จะถือว่าเป็นการทดสอบด้วย''
ออการทดสอบที่ว่าคือฉันจะทดสอบให้คุณพ่อรู้ว่าฉันจะไม่มีความรักต่อมนุษย์ไม่ว่าจะยังไงก็ตามทีนะ
''แต่ว่าหนูขอกลับมาที่นี้ทุกวันแทนได้ไหมอะค่ะ ไหนจะเรื่องเงิน ที่อยู่ ความรู้อีกอะพ่อ''
''พ่อจัดการเองพ่อจะให้อันลันไปด้วยตกลงนะ''
''แต่ว่า.........''
ไม่นานคุณพ่อก็พาฉันมาอยู่ที่หน้าบ้านใครคนหนึ่งในเมืองมนุษย์ข้างๆฉันก็มีอันลันอยู่ด้วยให้ตายสิ
ก๊อกๆๆๆๆ
เสียงคุณพ่อเคาะประตูเรียกเจ้าของบ้านหลังนี้
''หวัดดี''
''เอ้าท่านมีอะไรให้ข้าช่วยหรือ''
''คือฉันจะให้ลูกสาวฉันกับหลานชายฉันมาอยู่ที่นี่จนกว่าจะหาสร้อยคอแห่งน้ำพบภายในระยะเวลา3เดือน''
''ออได้สิท่านเชิญครับ''
''ขอบคุณมากหาที่เรียนให้ด้วยล่ะ''
''ครับ''
''เชิญครับองค์หญิง ท่านชาย  กระผมเป็นชายที่เคยอยู่ปราสาทน้ำแต่มาพบรักกับมนุษย์เลยขอลาจากปราสาทมาอยู่ที่นี่ นี่คือห้องของท่านชาย ส่วนห้องถัดไปขององค์หญิงนะครับ''
''ออขอบคุณค่ะ/ครับ''
''พรุ่งนี้เตรียมตัวไปเรียนกันได้เลยนะครับ''
''ค่ะ/ครับ''
จากนั้นชายคนนั้นก็เดินจากไป
''นี่มารีนเราต้องเรียนด้วยหรอ''
''คงงั้นแหละช่างเถอะไปเข้าห้องดีกว่า ''
จนถึงค่ำเราทานเข้าเสร็จก็นอนจนเช้ามาเราสองคนอาบน้ำแต่งตัวลงมาทานเข้าและก็มาถึงโรงเรียน xxxxx โดยลุงคนนั้นมาส่ง
''เชิญเลยครับองค์ไม่สิมารีนและอันลันเดี่ยวจะมีคนมารับเขาเป็นเหมือนท่านแหละมีเหตุผลเหมือนกระผมครับ''
''เราต้องเดินไปอีกนานแค่ไหนเนี้ย''
ฉันหันไปถามอันลันระหว่างทางทำไมทุกคนต้องหันมามองด้วยดูแปลกๆชอบกลนะเนี้ย
''นี่มารีนคงจะใกล้แล้วล่ะ''
''เดินไปอีกไม่นานก็จะถึงห้องมัธยม6/3แล้ว''
คนที่ลุงคนนั้นบอกว่าเป็นเหมือนกันบอกมาแล้วเดินหายไปเลย
''อ๊ายยยยยพี่คาทินขารอด้วยค่ะ''
    เสียงพวกมนุษย์ที่ขอบกริ๊ดกร๊าดเวลาเห็นคนหน้าตาดีสินะ ระหว่างนั้นฉันกับอันลันกำลังถึงห้องอยู่แล้วอันลันก็บอกว่าปวดท้องไปเข้าห้องน้ำก่อนแล้วให้ฉันเดินไปก่อนเลยช่างปวดได้ถูกเวลาจริงๆระหว่างที่เดินก็มีมือใครไม่รู้มาดึงฉันไปหลบที่ซอกมุมใครว่ะเนี้ย
''นายเป็นใครนะ''
ฉันถามออกไปตอนที่สายตาเขากำลังจ้องมองฉันอย่างน่ากลัวมองไรว่ะ
''เธอเป็นใครเด็กไหม่หรอ''
''แล้วนายล่ะ''
''ฉันมัธยม6/3แล้วเธอล่ะ''
ห้องเดียวกันนี่หว่า
''ห้องเดียวกันฉันเพิ่งมา''
''หรอไปเรียนสิสายหรอก''
''ปล่อยสิมือนะมือ''
''ออขอโทษ''
ผู้ชายไม่มีมารยาทบังอาจมากจริงๆ