ยัยนางฟ้ากะนายสุดฮอต :)

ฉันรีบตื่นขึ้นมาเพราะวันนี้ต้องไปหาสร้อยคอแห่งน้ำที่หายไป ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วเดินลงมาข้างล่างกะจะเดินไปหาเพื่อนรักซักหน่อยแต่ว่าเห็นคุณพ่อนั่งทานกาแฟอยู่ก็กะจะไปเซอร์ไพรซักหน่อย

''พ่อรู้นะ''

อึยพลาดตลอดเลย

''อึ้มพ่ออะรู้ทุกทีเลย''

''พ่อจะให้ลูกไปเป็นมนุษย์ตามหาสร้อยให้พบแล้วลูกจะได้กลับมาที่นี้ถ้าไม่มีสิ่งอื่นรั้งไว้พ่อจะให้เวลาลูกไปตามหาภายในเวลา3เดือนและนั่นก็จะถือว่าเป็นการทดสอบด้วย''

ออการทดสอบที่ว่าคือฉันจะทดสอบให้คุณพ่อรู้ว่าฉันจะไม่มีความรักต่อมนุษย์ไม่ว่าจะยังไงก็ตามทีนะ

''แต่ว่าหนูขอกลับมาที่นี้ทุกวันแทนได้ไหมอะค่ะ ไหนจะเรื่องเงิน ที่อยู่ ความรู้อีกอะพ่อ''

''พ่อจัดการเองพ่อจะให้อันลันไปด้วยตกลงนะ''

''แต่ว่า.........''

ไม่นานคุณพ่อก็พาฉันมาอยู่ที่หน้าบ้านใครคนหนึ่งในเมืองมนุษย์ข้างๆฉันก็มีอันลันอยู่ด้วยให้ตายสิ

ก๊อกๆๆๆๆ

เสียงคุณพ่อเคาะประตูเรียกเจ้าของบ้านหลังนี้

''หวัดดี''

''เอ้าท่านมีอะไรให้ข้าช่วยหรือ''

''คือฉันจะให้ลูกสาวฉันกับหลานชายฉันมาอยู่ที่นี่จนกว่าจะหาสร้อยคอแห่งน้ำพบภายในระยะเวลา3เดือน''

''ออได้สิท่านเชิญครับ''

''ขอบคุณมากหาที่เรียนให้ด้วยล่ะ''

''ครับ''

''เชิญครับองค์หญิง ท่านชาย  กระผมเป็นชายที่เคยอยู่ปราสาทน้ำแต่มาพบรักกับมนุษย์เลยขอลาจากปราสาทมาอยู่ที่นี่ นี่คือห้องของท่านชาย ส่วนห้องถัดไปขององค์หญิงนะครับ''

''ออขอบคุณค่ะ/ครับ''

''พรุ่งนี้เตรียมตัวไปเรียนกันได้เลยนะครับ''

''ค่ะ/ครับ''

จากนั้นชายคนนั้นก็เดินจากไป

''นี่มารีนเราต้องเรียนด้วยหรอ''

''คงงั้นแหละช่างเถอะไปเข้าห้องดีกว่า ''

จนถึงค่ำเราทานเข้าเสร็จก็นอนจนเช้ามาเราสองคนอาบน้ำแต่งตัวลงมาทานเข้าและก็มาถึงโรงเรียน xxxxx โดยลุงคนนั้นมาส่ง

''เชิญเลยครับองค์ไม่สิมารีนและอันลันเดี่ยวจะมีคนมารับเขาเป็นเหมือนท่านแหละมีเหตุผลเหมือนกระผมครับ''

''เราต้องเดินไปอีกนานแค่ไหนเนี้ย''

ฉันหันไปถามอันลันระหว่างทางทำไมทุกคนต้องหันมามองด้วยดูแปลกๆชอบกลนะเนี้ย

''นี่มารีนคงจะใกล้แล้วล่ะ''

''เดินไปอีกไม่นานก็จะถึงห้องมัธยม6/3แล้ว''

คนที่ลุงคนนั้นบอกว่าเป็นเหมือนกันบอกมาแล้วเดินหายไปเลย

''อ๊ายยยยยพี่คาทินขารอด้วยค่ะ''

    เสียงพวกมนุษย์ที่ขอบกริ๊ดกร๊าดเวลาเห็นคนหน้าตาดีสินะ ระหว่างนั้นฉันกับอันลันกำลังถึงห้องอยู่แล้วอันลันก็บอกว่าปวดท้องไปเข้าห้องน้ำก่อนแล้วให้ฉันเดินไปก่อนเลยช่างปวดได้ถูกเวลาจริงๆระหว่างที่เดินก็มีมือใครไม่รู้มาดึงฉันไปหลบที่ซอกมุมใครว่ะเนี้ย

''นายเป็นใครนะ''

ฉันถามออกไปตอนที่สายตาเขากำลังจ้องมองฉันอย่างน่ากลัวมองไรว่ะ

''เธอเป็นใครเด็กไหม่หรอ''

''แล้วนายล่ะ''

''ฉันมัธยม6/3แล้วเธอล่ะ''

ห้องเดียวกันนี่หว่า

''ห้องเดียวกันฉันเพิ่งมา''

''หรอไปเรียนสิสายหรอก''

''ปล่อยสิมือนะมือ''

''ออขอโทษ''

ผู้ชายไม่มีมารยาทบังอาจมากจริงๆ