เมื่อฉันมีเพื่อนเป็นผี

เช้าวันต่อมา...
ฉันนั่งนึกนอนนึกทะแยงนึกมาหลายคืนว่าจะพยามช่วยโมยังไงดีทั้งเรื่องสืบก็ดูจะไม่มีที่จะคืบหน้าฉันจะทำไงต่อไปเนี่ยส่วนโมก็มีท่าทีไม่ต่างจากฉันฉันรู้สึกกระวนกระวายและระแวงเวลาคุยกับโมเสมอ
"หิวจังอยากกินข้าวในโรงอาหารจังเลย" โมพูดทำตามองมาทางฉันและเอามือลูบท้อง
"นั่นท่าหิวหรือท่าท้องลูกน่ะห้ะจะให้ฉันสั่งสองจานอย่างงั้นหรอ" ฉันถามโม
"ก็ใช่น่ะสิ" โมตอบ
"จะแกล้งฉันหรอ?" 
"เปล๊า!! ก็แค่อยากกินเฉยๆแต่แกก็ไม่ต้องให้ฉันก็ได้นะฉันก็จะแค่น้อยใจโศรกเศร้าเหงาหงอยคอยเก้อละเมอเพ้อฝันและ"
"พอ!!" ฉันรีบห้ามปรามโม
"ใส่กล่องได้ใช่มั้ย?" ฉันถามโม
"อ่าห้ะ" โมตอบกลับสั้นๆ
จากนั้นฉันก็สั่งหมูกระเทียมกับไข่ดาวใส่กล่องและเดินออกมายังทางที่ๆไม่มีคนและยังเป็นจุดอับอีกด้วย
"กินสิ" ฉันเรียกโม
"จุดธุปเรียกชื่อฉันสิ" โมพูด
"ไม่มีอะ" ฉันตอบกลับ
"ช่วยไม่ได้สินะ" 
จากนั้นโมก็นั่งยองกับพื้นละเอามือจกข้าวกินอย่างเอร็ดอร่อย
"ว้าวสาวสวยจกข้าวใส่ปากไปซะแล้วค่าจุดนี้" ฉันพูดขึ้นเมื่อเริ่มเห็นท่าทางของโม
"นี่ฉันไม่โดนผีตัวอื่นแย่งกินก็ดีเท่าไหร่แล้วทีหลังก็จัดโต๊ะจีนไปเลยสิ" โมพูดกับฉัน
"นี่มีผีตัวอื่นด้วยหรอทำไมฉันถึงมองไม่เห็นล่ะ" ฉันถาม
"เพราะเธอถูกโยงเข้ามาให้เกี่ยวข้องกับฉันน่ะสิไม่พรมหลิขิตก็เคยรู้จักกันในชาติก่อนน่ะ" โมตอบ
"สงสัยเพราะฉันเป็นนางฟ้าที่มาช่วยเธอแน่ๆเลย" 
"เห้อะ!!"
"นี่เธอคุยกับใครหรอ?" 
"ห้ะ!!"
จากที่ฉันกำลังคุยกับโมอยู่ดีๆหันหลังมาอีกทีก็พบว่าเซ็นอยู่ข้างหลังของฉันซะแล้ว
"มะ...มาเมื่อไหร่น่ะ" ฉันถามเซ็น
"ก็ตั้งแต่เธอพูดว่า 'ว้าวสาวสวยจกข้าวใส่ปากไปซะแล้วค่าจุดนี้' น่ะ" เซ็นตอบ
"พรึ่บบ!!"
ฉันมองไปยังที่ที่โมนั่งจกข้าวอยู่ก็เห็นโมหัวเราะจนสำลักข้าวออกมา นังโม!! นังตัวดี!!
"พอดีฉันคุยโทรศัพท์น่ะ ฮ่าๆๆ อย่าคิดมากน่าแค่ไม่ได้เอาโทรศัพท์ใกล้หูเฉยๆ" ฉันแถกลบเกลื่อนทันที
"ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อยกะจะมาชวนกินข้าวเฉยๆไปด้วยกันสิ" เซ็นชวนฉันไปกินข้าว
อู้วไฟร่านในตัวของฉันมันพลุกพล่านไปอีก! ของแบบนี้จะปล่อยช้าไปได้เยี่ยงไร
"อะ..อื้ม" ฉันตอบกลับเซ็น
จากนั้นพวกเราทั้ง3 (รวมโม) มายังร้านอาหารหลังวิทยาลัยร้านถูกจัดแต่งด้วยโต๊ะคู่บรรยากาศโรแมนติกสุดๆ
อ่อยฉันแน่นอน!!
"หะๆๆ ร้านสวยจริงๆนะ" ฉันพูดกลบเกลื่อน
"ฉันพาหมามากินที่นี่ประจำเลยล่ะเพราะร้านนี้เขาให้สัตว์เลี้ยงเข้ามาทานได้แต่เสียดายน่ะที่ไม่ได้เปิดเป็นคาเฟ่สัตว์เลี้ยง"
"..." 
ฉันเงียบไปโดยปริยาย นี่ฉันเป็นหมาอย่างงั้นหรอ! 
พวกเราสั่งอาหารจนเต็มโต๊ะและขอเก้าอี้เพิ่มอีกหนึ่งตัวเพื่อให้น้องโมคนงามนั่ง
"ทำไมเธอต้องขอเก้าอี้เพิ่มด้วยล่ะ" เซ็นถาม
"อ้อพอดีฉันมองมันดูโล่งน่ะมันเหมือนมากันสองคนเลยต้องขออีกตัวน่ะ" ฉันสตอ
"อ้อ" 
พอพวกเราทานเสร็จก็ต่างคนต่างย้ายไปยังที่ที่ตนเองต้องการจะไป
"แหมมมมม ผู้ชายชวนกินข้าวซะด้วย" โมพูดขึ้น
"แหมมม อิสตอเบอรี่เขาเดินมาข้างหลังแถมยังทำซุ่มทำให้ฉันขายหน้ามันไม่หน้าช่วยจริงๆเลยน้าาาาาา" ฉันพูดเปรยๆ
"ขอโทษนะค้า" โมพูด
"วันนี้ฉันขอตัวกลับบ้านไปเยี่ยมแม่ฉันนะพอดีแม่ฉันอาการป่วยกำเริบ" โมพูดขึ้น
"อื้มอย่าเถลไถลนะ" ฉันตอบกลับ
"อย่าเหงาล่ะเดี๋ยวฉันจะกลับมาหลอกเธอต่อ"
โมพูดจบก็แว๊บหายไปกับตา
มันเหนื่อยจริงๆแหะวันนี้..
โปรดติดตามตอนต่อไป...