เมื่อฉันมีเพื่อนเป็นผี

"โม!!!"

ฉันรีบเปิดประตูห้องน้ำและพบกับ...

แมลงสาบ...

"นี่โมเธอทำอะไร?" ฉันถามโมที่กำลังกรีดร้องอย่างเอาเป็นเอาตาย

"มะ...แมลงสาบ" โมวิ่งเข้ามากอดฉันแต่ก็ทะลุผ่านฉันไปอยู่ดี

"นี่เป็นผีแต่กลัวของแบบนี้งั้นหรอ"

พูดจบฉันก็เอาสายฉีดตูดมาฉีดแมลงสาบให้ลงท่อน้ำในห้องน้ำไป

"ทีหลังห้ามส่งเสียงดังอีกนะ!" ฉันกำชับโม

"ก็มีแต่เธอนั่นแหละที่ได้ยินยังจะต้องกลัวอะไรอีก" 

"นั่นแหละเสียงเธอมันทำให้ฉันสะดุ้งอยู่ดีนั่นล่ะ" 

จากนั้นโมก็อาบน้ำเสร็จและฉันก็เข้าไปอาบจนเสร็จ

"นี่เธอไม่คิดจะทาครีมหรืออะไรที่มันบำรุงหน้ากับผิวหน่อยหรอ?" โมถามฉัน

"ไม่ล่ะ!! ฉันใช้อะไรก็แพ้ไปหมดยิ่งพวกครีมทาหน้าสิวฉันนี่ยกขันหมากมาขึ้นเลยล่ะ" ฉันตอบกลับไป

"น่าสงสารจัง" โมพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าใจ

"ฉันว่าเธอต่างหากที่น่าสงสารน่ะ!" ฉันตอบกลับ

จากนั้นฉันก็เอาเท้ากุมขมับทันทีว่าจะทำไงต่อไปกับเรื่องของโมสมองฉันรู้สึกตันไปหมด

"นี่! คดีของเธอนี่ดังมากไหม?" ฉันถามโม

"ก็รู้ทั้งวิทยาลัยนะ" โมตอบกลับ

"แล้วที่วิทยาลัยเธอสนิทกับใครมั่งไหมล่ะ?"

"หึ! มีแต่พวกเพื่อนจอมปลอมน่ะถ้าสนิทจริงๆก็มีแต่ป้าอวบร้านข้าวแกงที่เธอไปซื้อนั่นแหละ" โมตอบ

"นี่เธอใช้ชีวิตในวิทยาลัยคนเดียวเลยว่างั้น?" 

"ก็น่าจะอย่างนั้นบางคนก็มาเพื่อแสวงหาผลประโยชน์จากตัวฉันนั่นแหละ" ดมตอบ

"ชีวิตเธอนี่่หรรษาดีจริงๆนะ" 

จากนั้นพวกเราก็หันหน้าเข้าหากัน

"ทำไมฉันไม่เจอเธอให้เร็วกว่านี้นะ" โมพูด

"สงสัยฉันแก่ไม่ทันเธอน่ะ" ฉันตอบ

"ฮ่าๆ/ฮ่าๆๆๆ" 

เราทั้งสองคนต่างพากันหัวเราะก่อนที่โมจะกล่าวฝันดีละหายไป

ไม่รู้แหละฉันจะต้องช่วยโมให้ได้!

เช้าวันต่อมา

วันนี้เป็นเช้าที่ค่อนข้างสดใสและฉันไม่มีเรียนแต่ก็ยังมีการรับน้องบ้าๆอยู่ดี ซึ่งฉันไม่จำเป็นต้องไปเพราะการรับน้องมันไม่ได้มีผลการเรียนกับตัวฉันหลายครั้งที่ฉันถูกรุ่นพี่ขู่ว่าไม่ต้องเอารุ่นนั่นก็ไม่ทำให้ฉันเดือดร้อนอะไรมาก

เอาล่ะ!! วันนี้ฉันต้องไปสืบเรื่องของโมให้ได้!!

ฉันอยู่ที่สวนสาธารณะที่ฉันกับโมเคยมา

"คือคุณลุงคะ!"

"ว่าไงอิหนู"

โมบอกกับฉันว่าเธอคุยกับลุงยามคนนี้ก่อนที่เธอจะเริ่มเดินในสวนสาธารณะเสมอเผื่อลุงแกจะเจอเบาะแสอะไรที่เกี่ยวกับคนร้ายได้บ้าง

"พอดีหนูเป็นเพื่อนกับโมน่ะค่ะ" 

"อ้อ..แม่หนูคนนั้นน่ะหรอที่ตายไปเมื่อปีก่อน" คุณลุงพูดขึ้น

"ชะ..ใช่ค่ะ พอดีหนูอยากทราบว่าคืนก่อนที่โมตายมีใครแอบสะกดรอยตามมารึเปล่าน่ะค่ะ"

"อืม..อันนี้ลุกก็ไม่รู้นะเห็นมีแต่แม่หนูนั่นเดินมาคนเดียวน่ะก็ไม่เคยเห็นมากับใครเลยเจอแม่หนูนั่นทีไรก็เดินมาเที่ยวคนเดียวตลอดนั่นแหละ" 

"ค่ะขอบคุณมากนะคะ" 

จากนั้นฉันก็เดินเล่นไปเรื่อยๆ

"นี่ได้เบาะแสอะไรบ้างมั้ย?" โมถามฉัน

"ไม่ได้อะไรเลยน่ะสิแสดงว่าคนร้ายก็ไม่ได้สะกดรอยตามแกใช่ไหมเพราะจากข้อมูลเขาก็บอกว่าไม่เห็นมีคนเดินตามแกหรือใครรอบตัวแกที่น่าสงสัยทั้งนั้น"

"แล้วฆาตกรมันมาบุกฆ่าฉันถึงที่ห้องได้ไงถ้ามันไม่เตรียมการเพราะมันเองก็ไม่ได้ทิ้งร่องรอยอะไรเอาไว้เลย?" โมพูด

"เป็นไปได้ไหมว่าฆาตกรจะเป็นคนที่แกรู้จักน่ะ?" ฉันถาม

"อาจเป็นไปได้เพราะไม่มีใครสะกดรอยตามฉันแต่รู้ว่าฉันอาศัยอยู่ห้องไหนแถมก่อนตายฉันไม่ได้โดนข่มขืนแต่ผลชันสูตรบอกว่าฉันถูกข่มขืนนี่" โมบอก

"หรืออาจเป็นพวกบ้ากามที่ฆ่าข่มขืนเห็นแกพอดีอย่างงั้นหรอฉันว่าไม่น่าใช่แน่นอนเพราะมันไม่ทิ้งหลักฐานคราบอสุจิหรืออะไรสักอย่างไว้เลยแสดงว่ามันต้องเตรียมตัวมาดีแน่นอนสิ"

"โอ้ยปวดหมองเลยนะเนี่ย" โมพูด

"แถมเธอยังบอกอีกว่าตอนมันถอดหน้ากากออกมันเป็นผู้หญิงน่ะ" ฉันพูดเสริม

"นั่นสิแต่ฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่เพราะเห็นแค่ผมที่ยาวไม่แน่อาจเป็นการปลอมตัวเพื่อปกปิดอีกขั้นนึง

"ตันไปหมดจริงๆเลยแม้กระทั่งกล้องวงจรยังเสียดวงเธอนี่โชคร้ายจริงๆ" ฉันพูดเชิงปลอบโม

"เหอๆ" โมได้แต่ตอบกลับสั้นๆจากนั้นเราจึงชวนกันกลับหอ

จากข้อมูลที่ได้มาเป็นประโยชน์เพียงส่วนนึงจากที่เหลือเรามโนและไตรตรองเองเอาล้วนๆ ฉันเข้าใจตำรวจแล้วว่าทำไมหาตัวคนร้ายไม่ได้สักที

"นี่! แล้วใครกันที่มาเห็นศพเธอคนแรกน่ะ?" ฉันถามโม

"แม่ฉันเองแม่ฉันกลับมาเยี่ยมฉันพอดีน่ะตอนที่ฉันออกจากร่างกลับไปยังบ้านมีแต่พ่อเลี้ยงของฉันคนเดียวส่วนแม่ตั้งใจจะมาหาฉันน่ะแต่ก็.." โมได้แต่เงียบไว้

ฉันนั้นที่พยามกลั้นน้ำตาเอาไว้

มำไมชีวิตเธอน่าสงสารขนาดนี้นะโม...

โปรดติดตามตอนต่อไป