School ฆาตกรรมสยองหลอนจนรัก!!

บทที่สอง

หลังจากที่ฉันและนายเคนได้แนะนำตัวกันเสร็จฉันก็เปลี่ยนชุดเป็นชุดของเมล์ ถึงแม้มันจะคับนิดหน่อย แต่ฉันก็

ใส่ได้ต่อมานายเคนก็ได้ไปส่งฉันที่บ้านของเมล์ เพราะฉันอาศัยอยู่ที่นี่กับเค้าชั่วคราว

“ขอบใจนะ ที่มาส่ง” ฉันพูดพลางเปิดประตูรถ

“อืม หวังว่าเธอจะไม่มาก่อเรื่องให้ฉันอีกนะ”

“ว่าไงนะ นายนี่มันดีได้ไม่เกินหนึ่งชั่วโมงจริงๆเลย” ฉันปิดประตูรถแล้วเดินเข้าบ้านทันที

“อ่าว หนูเกล ไปไหนมา อากับน้าเป็นห่วงแทบแย่”

“หนูไปค้างบ้านเพื่อนมาค่ะ” ทำไมพวกคุณอาไม่ทักเรื่องชุดล่ะ หรือว่าจำไม่ได้ว่าเป็นชุดเมล์

“อย่าเพิ่งเข้าห้องเลยนะพอดีเพื่อนเมล์มาที่บ้านเราตั้งแต่เช้าแล้วรู้สึกว่าจะนอนอยู่บนห้อง”คุณน้าพูดพลางสะพายกระเป๋า

“จะไปไหนหรอคะ”

“จะไปช้อปปิ้งจ๊ะ ไปกันเถอะคุณ” คุณน้าและคุณอาออกจากบ้านไปอย่างร่าเริง นี่ลูกสาวเพิ่งเผาไปนะเนี่ย แปลกจริงๆ

ว่าแต่เพื่อนเมล์เนี่ย ใครกันนะ ไปทักทายหน่อยดีกว่า ฉันเดินไปหน้าประตูห้องนอนสีชมพูบานใหญ่ ไม่ทันจะได้บิดลูกบิด

ประตูก็เปิดออกมา ฉันพบกับชายที่สูงราวๆ 180 น่าจะเท่ากับนายเคน หน้าตาน่ารักมากๆ ใบหน้าดูหวานๆ ต่างกับนาย

เคนที่ดูเข้มกว่าแล้วก็ตัวใหญ่ว่า นายคนนี่ดูผอมกว่าแถมผิวก็ขาวเนียนซะจนฉันอิจฉา ผมสีทองนั้นดูเหมาะกับเค้าจัง

“เมล์” มาแบบเดียวกับตาเคนเลยทายได้เลยว่าต่อไปตานี่ต้องกอด...ความคิดของฉันหยุดลงเมื่อ ริมฝีปากเล็กบาง

ของเค้าได้ประกบลงบนปากของฉัน จูบแรกฉัน!!! แต่ว่ามันก็ไม่แย่นักหรอก แม้ว่าจะมีกลิ่นเหล้าเต็มไปหมด แต่ว่าด้วยใบ

หน้าหวานๆของเค้าก็ได้ทำให้ฉันรู้สึกว่าโลกทั้งไปหยุดหมุน พร้อมรู้สึกหนักๆ

“โอ้ย!!” ตอนนี้ตานี้แล้วนอนทับฉันเรียบร้อยแล้ว หายใจ......ไม่ออก กลิ่นเหล่าหึ่งแบบนี้ตานี่เมาหลับไปแน่

ฉันใช้เวลาร่วมสิบนาทีในการผลักเค้าออกแล้วลากเค้าไปนอนบนเตียง หล่อก็จริงอยู่แต่ตัวหนักแบบนี้ก็ไม่ไหวนะ

ตอนนี้ฉันลงไปนั้งหอบบนพื้นโดยหลังพิงอยู่บนเตียง แล้วตาฉันก็เริ่มพร่ามัว และหลับไปโดยไม่รู้ตัว กว่าจะรู้ตัวฉันก็ตื่น

ขึ้นมาบนเตียงโดยที่ไม่มีนายคนนั้นแล้วจากการสำรวจตัวเองคร่าวๆพบว่าไม่มีอะไรบุบสลาย เฮ้อ โล่งอก

“นอนก่อนสิ ดูเหมือนเธอจะเป็นไข้นะ” นายคนนั้นนิ

“ฉันไม่ได้เป็นอะไร นายนั้นแหละมาเมาอะไรในห้องฉัน เอ้ย! ห้องยัยเมล์”

“ผม.....ช่างเถอะ” ยังไม่ทันฉันที่ฉันจะตั้งตัวมือนุ่มๆของเค้าก็สัมผัสบนหน้าผากฉันซะแล้ว ฉันเอามือปัดมือเค้าออกเบาๆ

เพราะตกใจ คนอะไรฉวยโอกาสตั้งแต่วินาทีแรกที่เจอ

“อย่ามาจับนะ คนฉวยโอกาศ เอาจูบแรกฉันไปยังไม่พอรึไง”

“จูบ??” นายนั้นพูดพลางเกะเจลลดไข้

“นายจำไม่ได้หรอ” แกล้งกันรึเปล่านะ จะว่าไปเค้าก็คงเมามากจริงๆ

“งั้นก็จูบแรกของผมด้วยน่ะสิ” นายนั้นจับฉันนอนลงแล้วเอาเจลมาแปะหน้าผากฉัน ฉวยโอกาศอีกแล้ว -_- ที่จริงฉัน

ต้องเป็นคนดูแลสิ ทำไมกลายเป็นคนถูกดูแล ตึกๆๆ ใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลย นายนั่นจะเอามือจับปากเล็กๆแล้วยิ้มให้ฉัน

ใจเต้นจะระเบิดแล้ว ใช่ แล้ว คนที่ทำท่านั้นต้องเป็นฉันสิ!!!

“ตัวร้อนมากเลยนะ เดี๋ยวผมไปเอายามาให้”

“ไม่ต้อง! เรารู้จักกันหรือไง อย่ามายุ่งกับฉันจะดีกว่า”

“ใจดีร้ายจังเลยนะครับ”

“ใช่ ฉันใจร้าย กลับบ้านนายไปได้แล้ว”

“สวยจังเลยนะครับ”

“ว่าไงนะ?”

“ดูมีเสน่แต่ก็ไม่ได้จืดชืด น่าสนใจจริงๆ”

“นายพูดถึงใคร” ชมฉันใช่มั้ย ฉันรู้ตัวว่าสวยมาตั้งแต่เกิดแล้วล่ะ ถึงจะไม่ใครชมมาหลายปีแล้วก็เถอะ

“วันพรุ่งนี้ที่ อาคารเรียนสีเลือด โรงเรียนมัธยม เคน สิบเอ็ดโมง ผมจะฆ่าตัวตาย ถ้าคุณไม่มาหา ผมจะรอนะ แล้วจำไว้ด้วยว่า

นะทันทีที่คุณก้าวขาเข้าไปในอาคารเรียนร้างนั้น คุณคือแฟนของผม”

“ฆ่าตัวตายนายบ้ารึเปล่า นายเองก็จำไว้เลยนะว่า ฉันจะไม่ไป”

“ครับ ผมก็คงต้องบอกลาคุณตรงนี้แล้วล่ะสิ แต่ว่ายังไงผมก็จะรอจนถึงสิบเอ็ดโมงนะ ^_^”

นายเจลลดไข้ส่งยิ้มให้ฉันก่อนจะออกจากห้องนอน ไปสติดีรึเปล่านะตานี่ ยังไงฉันก็ไม่กลับไปอาคารเรียนผีสิงนั้นหรอก ภาพ

ใส้นั้นยังติดตาฉันยังไม่หาย และจะให้ฉันกลับไปที่นั้นอีกหรอ อาคารไม้สีเลือด ชื่อนี้เหมาะกับที่นั้นดีนะ

10:45 น.

เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก ตอนนี้ใกล้เวลาที่นัดไว้แล้ว ทั้งๆที่บอกตานั้นว่าจะไม่ไปแต่ก็ไม่รู้ทำไม ฉันนอนไม่หลับทั้งคืน

แถมยังตื่นมาอาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่เจ็ดโมงเช้า ในเวลาปิดเทอม ไม่รู้ว่าฉันเป็นผู้หญิงซื่อแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่หลงคิดไปได้ว่า

ตานั้นจะฆ่าตัวตายจริงๆ ถ้าฉันไปเท่ากับฉันกลายเป็นแฟนตานั้น ตานั้นเป็นแค่มนุษย์ฉวยโอกาสแท้ๆแต่กลับหวันไหวไป

กับคำโกหกซะได้ แต่ไม่ว่าฉันจะคิดยังไง แต่ฉันก็นั่งวินมอเตอร์ไซมาที่นี่แล้ว ฉันก็แค่มาเอาจักรยานที่ลืมไว้กลับไม่มีอะไร

มากกว่านั้นซะหน่อย

“อย่าทำอะไรโง่ๆ นะครับ” เสียงผู้ชายนิ อย่าบอกนะว่า ตานั้นทำจริงๆ ฉันวิ่งหน้าตาตื่นมาที่หน้าอาคารเรียนไม้ผุๆนี่อีกครั้ง

แต่ว่า จิตใจที่โดนทำร้ายจนสลบในวันนั้นก็โดนทำร้ายอีกครั้ง นั้นมัน รปภ. ผูกคอตายวันนั้นนิ!!!

“ช่วยด้วยครับ” รปภ. คนนั้นหันมามองฉันแล้วขอความช่วยเหลือ

“ หนูจะทำบุณไปให้ค่ะ”ฉันถึงกับทรุดตอนนี้เข่าทั้งสองข้างของฉันสำผัสลงบนพื้นพร้อมมือที่พนมขึ้นอัตโนมัติ

“ไม่ใช่ครับ”

“อย่าฆ่าหนูเลย”

“เธอมาจริงๆด้วย” นายเจลลดไข้ยิ้มอย่างสดใส บนบันไดเหล็ก และมีเชือกอยู่ที่คอ แม้ว่าจะเป็นหน้าอาคารไม่ใช่จุดที่ฉันเห็น

รปภ. ผูกคอตายก็ตามไม่นะหรือว่า ผีตัวนั้นจะหา ตัวตายตัวแทน ไม่น่าล่ะนายนั้นถึงพูดจาแปลกๆ

“ตาผียามนิสัยไม่ดี คิดจะให้ตาเจลลดไข้นี่เป็นตัวตายตัวแทนหรอ มาเลยฉันสวดมนต์บ่อยนะ จำได้หลายคาถาด้วย มาสู้

กันเลยฮื่ม!! นายเจลลดไข้รอแป๊บนึงนะ ฉันจะจัดการผีไร้จรรยาบันนี่เอง มาเลย” แม้จะพูดอย่างนั้นแต่ฉันก็ยังพนมมือที่

สั่นเทาอยู่ อยากจะกล้าแต่ในใจก็กลัวแม้แต่หัวใจก็ยังเต้นแรงเพราะกลัวไม่หยุด

“ผมไม่ใช่ผีนะครับ คุณคงหมายถึงพี่ชายผาแฝด ผมที่ผูกคอตายเมื่อวาน”

“พี่ชาย ฝาแผด?”

“ครับ ผมก็กลัวเค้าอยู่เหมือนกันครับ พวกเราเหมือนกันมากยิ่งเวลาส่องกระจกนะครับ ผมแทบตั้งสติไม่ได้เลย” รปภ. พูด

ด้วยใบหน้าที่หดหู่อย่างเห็นได้ชัด

“เอ่อ..ขอโทษนะคะที่เข้าใจผิด คุณคุณยามคงลำบากแย่” จริงสิ แดดแรงขนาดนี้จะมีผีได้ยังไง

“ไม่เป็นไรครับ”คุณยามพูดพลางเอามือปาดน้ำตาที่คลอเบ้า ต้องตกใจตัวเองตลอกเวลาน่าสงสารจริงๆ

“ผมกำลังจะผูกคอตายนะ ไม่มีใครสนใจผมหรอ” นายเจลลดไข้พูดด้วยใบหน้าน้อยใจ ทำแก้มป่องแล้วน่ารักจัง

“ฉันมาแล้วนายก็ลงมาซักทีสิ”

“เรียกเค้าว่า ที่รัก ก่อนแล้วเค้าถึงจะลง” ใบหน้าหวานๆ แดงขึ้นอีกครั้ง ทำให้หัวใจของฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ

“ไม่เรียกเด็ดขาด ถะ...ถ้าไม่ลงก็ตายไปตรงนั้นเลย” มาเรียกที่รักแบบนี้ฉันก็ละลายสิ สติฉันไปหมดแล้ว ไม่ทันที่ฉันจะหาย

เขิน นายเจลลดไข้มองหน้าฉันด้วยแววตาเศร้าๆ แล้วถีบบันไดเหล็กล้มลง ตอนนี้ผู้ชายหน้าหวานคนนี้กำลัง ใช้มือทั้งสอง

ข้างจับเชือกด้วยแววตาเหลือกถลน ทันทีที่ฉันหันไปมองหน้ายาม ฉันก็สดุ้งเล็กน้อย แล้วภาพพี่ชายฝาแผดของเค้าที่ผูกคอ

ตายก็เข้ามาในหัวอีกครั้ง

รปภ. ที่แขวนคออยู่บนขื่อของอาคารเรียน มีบันไดเหล็กแบบ พับอยู่ใกล้ๆ ดวงตาของชายคนนั้นเหลือกโตและตา

ขาวเป็นสีแดงกล่ำ ดูเหมือนกำลังมองมาทางฉัน ลิ้นของเค้าห้อยยาว ออกมาเกือบถึงหน้าอก ผิวของเค้าซีดเหมือนกับ

ไม่มีเลือดในร่างกาย ปลายนิ้วทุกนิ้วของเค้าช้ำและชุ่มไปด้วยเลือด

“รีบไปช่วยเค้าสิครับ” รปภ. คนนั้นมายืนตรงหน้าฉันพร้อมเขย่าแขนฉันเบาๆ

“กรี๊ด!!!” ฉันถีบ รปภ. สุดแรงเพราะตกใจ ก็กำลังนึกถึงพี่ชายเค้า เค้าดันก็ยื่นหน้ามาตรงหน้าฉัน โชคดีที่เค้านั้นกระเด็นไป

ใกล้บันไดเหล็กพอดี เค้าเลยยกบันไดขึ้นแล้วช่วยนายเจลลดไข้ได้ทัน รปภ. ประคองนายเจลลดไข้มาที่ห้องพยาบาล

ตอนนี้เค้านอนลงบนเตียง พร้อมกับจับคอที่เขียวช้ำเป็นรอยเชือกไม่หยุด

“นายไม่รักชีวิตตัวเองบ้างหรือไง”

“รักชีวิตหรอ ชีวิตที่ต่อให้ตายไปก็ไม่มีใครร้องไห้ ชีวิตที่เป็นผู้ให้ความรักแต่ไม่เคยได้รับความรักตอบมา ชีวิตที่ไม่มีใคร

อยากให้เกิดมาคุณคิดว่ามันสนุกหรือไงที่ต้องมีชีวิตห่วยแตกแบบนี้” นายเจลลดไข้ พูดด้วยใบหน้าที่เศร้าและแววตาที่

เปลี่ยนไปราวกับเป็นอีกคน ใช่เค้าคือนายเจลลดไข้อีกคนที่ฉันไม่รู้จักนายเจลลดไข้ที่มีแววตาชวนหดหู่

“หลังจากนี้นายต้องมีชีวิตต่อไปนะ

ถ้านายตายฉันจะร้องไห้ให้นายเอง ฉันดีใจมากที่นายเกิดมา เพื่อเป็น จูบแรกของฉัน นายอาจจะเกิดมาเพื่อก็ฉันได้ ถ้า

นายเกิดมาเพื่อฉันก็ไม่แปลกที่คนอื่นจะไม่เห็นค่านาย เพราะนายเกิดมาเพื่อฉันคนเดียว แล้วก็ไม่แปลกที่คนอื่นจะไม่รัก

นายตอบ เพราะนายเกิดมาสำหรับฉันเพียงคนเดียว ฉันเท่านั้นที่จะรักนายตอบได้ ฉันเท่านั้นที่นายจะสามารถรับส่งความ

รักกับฉันได้เหมือนลูกบอล ถ้านายส่งมา ฉันก็จะส่งกลับไป บางทีบอลที่มือนายอาจไม่ได้มีไว้โยนใส่กำแพงหรือโยนลงห่วง

ก็ได้ มันอาจมีไว้โยนออกไปเพื่อให้ใครซักคนได้โยนมันกลับมา ใครซักคนนั้นก็อยู่ตรงหน้านายแล้วนะ เอาล่ะเอาธูปเทียน

แล้วก็ผ้าสีมาผูกสิฉันเป็นของหายากนะ รักษาให้ดีๆล่ะ ^^”

ตายล่ะ เผลอพูดจาน้ำเน่าซะได้ ไม่น่าเคลิ้มไปกับสายตานั้นเลย เราพูดแบบนี้เท่ากับว่าจะรักตานั้นน่ะสิ

“คุณพูดจริงๆนะ ถ้าคุณบอกว่าจริง ผมจะรักเธอแล้วนะ แล้วก็กรุณารักผมตอบที ถ้าหัวใจฉันเป็นบอลอย่างที่คุณว่ามันคง

จะเก่าไปหมดเพราะมันอัดกับกำแพงมาเป็นพันๆครั้ง แล้ว คุณจะไม่ทำร้ายฉันเหมือนเพื่อนคุณ ใช่มั้ย”

เพื่อน? เมล์สินะ ทำไมใครๆพากันรักเธอนะ เมล์

“ก็อกๆ ใครอยู๋ในนั้น”

“เสียงนี้มัน” นายเจลลดไข้ลุกขึ้นนั้งโดยมองประตูด้วยแววตาดุชวนขนลุก ฉันปรับอารมณ์ตามนายไม่ทันแล้วนะ

“เปิดไปล่ะนะ” ไม่ทันที่ฉันหายจากอาการขนลุก ชายคนที่ฉันคุ้นเคยก็เปิดประตูออกมา เค้าคือนายเคน ตาโรคจิตนั่น

“เธอ!!” นายเคนจ้องฉันพลางขยี้ตา มันแปลกมาหรือไงยะ ที่ฉันมาอยู่ที่นี่

“สวัสดี ^_^” ฉันส่งยิ้มแบบไม่ค่อยเป็นมิตรให้นายเคนอย่างจริงใจ

“ที่รักรู้จักเค้าด้วยหรอครับ” นายเจลลดไข้ลุกขึ้นยืนพร้อมโอบไหล่ฉัน ความรู้สึกฉวยโอกาสแบบนี้มันคุ้นๆแฮะ

“เพิ่งรู้จักได้ไม่นานหรอกค่ะ ที่รัก” ฉันกัดฟันพูดแล้วหันไปมองนายเจลลดไข้

“บอกเค้าไปสิว่าเมื่อวันก่อน เธอนอนอยู่บนเตียงฉัน” นายเคนเดินมาข้างๆฉัน เค้านั่งไขวห้างลงบนเตียงนอนของห้อง

พยาบาลพร้อมยักคิ้วให้นายเจลลดไข้อย่างกวนประสาท

“แกลองพูดใหม่อีกทีซิ” นายจลลดไข้คว้าคอเสื้อนายเคนแล้วกำแน่น นี่หรือคือฉากศึกชิงนางที่ฉันใฝ่ฝัน >_<

“จะให้เล่าต่อถึงบั้นทายที่แบบราบของยัยนี่มั้ยล่ะว่ามัน แบบขนาดไหน คงคล้ายพวกกระดาน หรือไม่ก็....”

“พลัว!!” ไม่ทันที่นายเคนจะพูดจบนายเจลลดไข้ก็ใช้หมัดต่อยเข้าไปที่ริมฝีปากเล็กๆของนายเคนทันที

“คุณเกลคือแฟนของผม คนชอบแย่งของคนอื่นอย่างคุณไม่มีสิทธิแม้แต่จะมองเธอด้วยซ้ำ”

ใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลย นี่ฉันกำลังโดนปกป้องอยู่สินะ ความงามแบบธรรมชาติของฉัน ถูกมองเห็นซักที รู้สึกดีจัง

“แฟน ? แกนี่มันสุดยอดไปเลยว่ะ เมื่ออาทิตย์ก่อน แกยังส่งข้อความมาบอกเมียฉัยว่ายังรักเมียฉัน จะรอเมียฉัน แล้ว

ตอนนี้แกมีแฟนใหม่แล้ว แถมยังเลือกเพื่อนสนิดเมียฉันอีก แกนี่มันน่าขยะแขยงสิ้นดี”

เคนพูดจบก็ใช้ลิ้นเลียเลือดที่มุมปาก และมองนายเจลลดไข้ด้วยสายตาเหยียดหยาม

“แกล่ะ ดีกว่าฉันหรอ เมล์เป็นแฟนฉัน แกก็รู้ดี แต่พวกแกแอบคบกัน สวมเขาให้ฉัน ถ้าเมล์ไม่ท้องฉันก็คงไม่รู้”

“ช่วยไม่ได้ แกมันโง่เอง นี่แกชื่อเตหรือชื่อว่า กระบือ กันแน่วะฮะ !!!” ไม่ทันจะพูดจบนายเคนก็ใช้มือบีบคอนายเจลลดไข้

ชื่อ เต สินะ นายเต ที่ยังระบมคอดพราะเพิ่งผูกคอตายอยู่ถึงกับร้องออกมา

“โอ้ย” มือทั้งสองข้างของเตจับมือของนายเคนแน่น

ทนดูไม่ได้แล้ว ฉันใช้ขวดแก้วสำหรับใส่น้ำเปล่าฟาดเข้าที่หัวนายเคนสุดแรง แบบที่เคยเห็นนางเอกละครทำ

“เพล้ง” ทันทีที่เสียงแตกดังขึ้นนายเคนก็ปล่อยมือจากเตแล้วจับตรงแผลที่ฉันฟาดไป ฉันรีบวิ่งไปหาเตโดยไม่สนใจอะไร

ทั้งนั้น ทำไมต้องมาบีบตรงแผลด้วยนะ

“เต เป็นอะไรรึเปล่า เจ็บมั้ย” ฉันวิ่งไปประคองนายเตที่ ทรุดลงไปนั้งบนพื้น

“ที่รัก...”นายเต ส่งสายตาหวานซึ้งมาทางฉัน

“พูดแบบนี้เดี๋ยวบีบคอซ้ำอีกทีดีมั้ยฮะ” ฉันพูดเบาๆพร้อมกับง้างมือขู่

“ยัยบ้า เธอทำฉันหัวแตก เธอกล้ามากนะที่ทำกับฉันแบบนี้ “

เคนกลับหลังฉันแล้วเดินออกไปจากห้องพยาบาล ตอนนี่ฉันใจหายราวกับฉันฆ่าเค้าไปแล้ว เมื่อเห็นเลือกที่ไหลเลอะเต็ม

เสื้อด้านหลังของเค้า ทำไมในละครมันไหลน้อยกว่านี้ล่ะ

“เป็นอะไรรึเปล่า” เต หันมามองฉันพร้อมกับเอาใบหน้าที่เนียนใสราวกับก้นเด็กมาพิงบนไหล่ฉัน ฉวยโอกาส อีกแล้วตานี่

ฉันใช้นิ้วชี้ดันหัวตานั้นออกจากไหล่ พร้อมหันหน้าหนีอย่างเหนื่อยใจ ทำไมฉันต้องมาพัวพันกับผู้ชายสองคนนี้ด้วยนะ