Black Wings นิรัติกาลสีดำ

Black wings_นิรัติกาลสีดำ
Intro.
 
 
 
          ท่ามกลางความมืดมิด ไร้ซึ่งแสงของกลุ่มดาวต่างๆ แม้แต่แสงที่ควรส่องสว่างในทุกๆคืนอย่างแสงจันทร์ ยังไม่มีเล็ดลอดจากกลุ่มเมฆสีดำหนาที่ปกคลุมทั่วท้องฟ้า ราวกับว่าเป็นคืนที่มืดมิดโดยสมบูรณ์ เพราะไฟฟ้าในเมืองนี้พร้อมใจกันดับทั้งเมือง...ราตรีนี้สิ่งที่เป็นทุกๆอย่างของผู้คนในเมืองคงเป็นแสงเทียนและแสงจากเทคโนโลยีต่างๆ          "ทำไมถึงพากันดับไปแบบนี้นะ พวกรัฐมัวทำอะไรอยู่ล่ะเนี่ย!"เสียงสบถของหญิงสาววัยกลางคนพูดขึ้น ในขณะที่มือก็สัมผัสจอโทรศัพท์ไปเรื่อยๆ          "นั่นสิ...แม่ครับเวลานี้ไปโรงพยาบาลมั้ยที่นั่นน่าจะมีไฟสำรองอยู่ แบตโทรศัพท์ผมจะหมดแล้วอ่ะ"เด็กหนุ่มวัย16ปีที่นั่งข้างๆเอ่ยบอกหญิงวัยกลางคนหรือแม่ของเขา          "โอดิน ลูกไปตอนนี้ปลั๊กทั่วโรงพยาบาลคงเต็มแล้วล่ะ ตอนนี้พากันแย่งที่เสียบสายออกซิเจนด้วยรึเปล่าก็ไม่รู้ แต่ถ้ามีคนเสียบจริงๆรพ.รอรับระเบิดลูกใหญ่เลยแหละ..."          "อ้าว ทำไมล่ะครับ"          "ก็ปลั๊กที่ใช้เสียบสำหรับพวกออกซิเจนมันจะ..."
 
 
 
พรึบ!
 
 
          เสียงของหญิงสาวเงียบลงไปทันทีเมื่อแสงไฟจากเทียนได้ดับลงพร้อมกับแสงจอโทรศัพท์ของทั้งคู่ หลังจากความเงียบได้ปกคลุมอีกครั้ง 2แม่ลูกก็เริ่มกระวนกระวาย พากันควานหากุญแจรถ          "กะ...เกิดอะไรขึ้น แบตมาหมดตอนนี้ได้ยังไงก็แบตของแม่เหลือตั้ง70กว่าเปอร์เซ็นนะ!!"          "ไม่รู้เหมือนกันครับแม่ แม่!!!ดูนั่น ตรงรพ.ไฟกำลังไหม้!!"ฝ่ายหญิงกลางคนรีบหันไปมองตามที่ลูกชายบอก เปลวไฟที่กำลังลุกโชนตรงหน้า ทำเอาเรี่ยวแรงที่ขากำลังหมดไป...หล่อนทรุดลงกับพื้นก่อนจะพึมพำออกมา          "ค..คุณพ่อ"          "ว่าไงนะครับแม่"          "คุณตาของลูกกำลังรักษาตัวที่นั่น!!"          "ผมมีตาด้วยหรอครับ!?"ไม่มีการตอบรับด้วยเสียงจากแม่ของเขา สักพักเธอก็พยักหน้าแต่เพราะความมืดทำให้ลูกของเธอไม่เห็น แต่เสียงสะอื้นที่ดังขึ้นในความเงียบทำให้เด็กหนุ่มรู้ว่าแม่ของเขากำลังร้องไห้และแสดงถึงคำตอบที่แม่ของเขาต้องการบอกอย่างดี...
          เด็กหนุ่มหรือโอดิน มองเปลวไฟที่จู่ๆก็เริ่มมอดไป ราวกับว่ากำลังถูกน้ำจำนวนมากฉีดใส่ เขาจึงตัดสินใจเดินฝ่าความมืดไปเรื่อยๆ แค่เดินไปยังจุดที่มีไฟ...ไม่ต่างอะไรจากพวกแมงเม่า          "เกิดอะไรขึ้นกันแน่..."          "ในเมืองนี้ทั่วทุกแถบ พบสนามแม่เหล็กสูงมากทำให้อุปกรณ์สื่อสารโดนรบกวน จนใช้การไม่ได้ ครับ...หัวหน้าครับ ตอนนี้เมืองนี้กำลังเกิดเหตุประหลาดขึ้นเยอะมาก กรุณาส่งกำลังเสริมมาช่วยตรวจสอบและนำผู้คนในเมืองอพยพไปเมืองอื่นด้วยนะครับ...ครับ...หัวหน้าครับ! ขออย่างเร่งด่วนด้วย ก่อนที่ผู้คนเมืองนี้จะได้รับผลข้างเคียงจากคลื่นสนามแม่เหล็ก..."โอดินแอบฟังชายหนุ่มคนหนึ่งใช้วิทยุสื่อสารคุยกับใครบางคนก่อนที่ชายหนุ่มจะหัวเสียเพราะจู่ๆวิทยุก็ใช้งานไม่ได้เขาปาวิทยุสื่อสารลงกับพื้นก่อนจะเดินออกไปจากจุดที่ยืนอยู่
 
          คลื่นสนามแม่เหล็ก...ผลข้างเคียงมันจะอันตรายขนาดไหนกัน ฉันจะตายไหม...
 
          โอดินที่แอบฝังเดินถอยหลังไปเรื่อยๆก่อนจะวิ่งหนีไปอย่างไม่รู้ทิศในความมืด ถึงแม้จะชนสิ่งต่างๆมากมายแต่ขาทั้งสองข้างก็ไม่อาจหยุดวิ่งได้ ความกลัวส่งผลให้โอดินต้องวิ่ง...วิ่งหนีออกจากสถานที่แห่งนี้จนกว่าจะถึงตอนเช้า...
 
 
แหมะ...
 
 
          ของเหลวบางอย่างที่หยดผ่านใบหน้า หยดลงสู่แขน ในขณะที่เขากำลังพักเหนื่อย ก่อนที่หยดที่สอง สาม และหยดอีกมากมายหยดลง โอดินยกมือคลำหาจุดสาเหตุที่มาของเหลวนี้ มันหยดจากจมูก ดวงตา ปาก หู...โอดินที่กำลังกลัวเริ่มไม่มีสติ ต่างคิดมากไปต่างๆนานา ว่าเขากำลังจะตายถ้าเขาไม่รีบหนีจากเมืองนี้ หนีไปให้พ้นจากที่แบบนี้ที่ๆชวนให้รู้สึกแย่อยากหนี...เปลือกตาที่หนักอึ้งทำให้โอดินที่กลัวยอมจำนน เขาพ่ายแพ้ สุดท้ายเขาก็ต้องตาย...
 
........
 
          นี่ผมตายแล้วใช่ไหม แสงอะไรกัน...ทำไมมันช่างจ้าแบบนี้ นึกว่าตัวเองทำบาปมามากได้ขึ้นสวรรค์กับเขาด้วยหรอเนี่ย หืม...เดี๋ยวสินี่มันเมืองA เมืองที่เราอยู่นี่ แถวนี้มันอยู่ไม่ไกลจากหมู่บ้านเราเท่าไหร่ เงียบ...จริงสิเขาพากันอพยพออกไปหมดแล้วนี่ แต่ผมที่หนีไม่รู้เรื่องมาหลบในซอกถังขยะนี่ได้ไงนะ
 
 
ฟุดฟิด ฟุดฟิด
 
 
          แหวะ!เหม็นชะมัด เฮ้ย!!! เสื้อผมมันเปื้อน...เปื้อนคราบแดง แดงทั้งตัวเลย จริงสิก่อนที่ผมจะหมดสติ ผมจำได้ว่าทั้งหูตาจมูกปากผมมีของเหลวไหลออกตลอดเวลา...มันคือเลือดงั้นหรอ ไหลจนท่วมตัวตามทางที่ผมน่าจะวิ่งมาก็มีหยดอยู่ ไหลเยอะขนาดนี้ผมรอดมาได้ไง...
 
 
โครก โครก
 
 
แต่ก่อนจะคิดผมควรไปหาอะไรกินก่อนสินะ...
          ผมเดินไปที่ห้างสรรพสินค้า...ไม่มีใครอยู่เลย ชักหิวๆแล้วสิ ผมมองภาพตัวเองที่สะท้อนในกระจก หัวฟู คราบสีแดงเกรอะเต็มตัว เสื้อเปื้อนคราบดำจากถังขยะ ขอบตาแดงๆ...ไม่ต่างจากคนบ้าเลยแฮะ กินให้อิ่มๆแล้วค่อยไปอาบน้ำบ้านใครก็ได้แถวนี้ดีกว่า...เดี๋ยวสิ เดี๋ยวสิ!! เดี๋ยวสิ!!! ผมสามารถใช้อะไรบ้านไหนก็ได้ในระแวกนี้!! มันเป็นความฝันผมเลยเนี่ย ของในร้านทุกอย่างเป็นของผม ผมครองเมืองนี้ฮ่าๆ...แต่พอมาคิดดูอีกทีเมืองที่ไม่มีผู้คนแบบนี้มันก็เหงาเหมือนกันแฮะ อีกอย่างเมืองนี้ก็มีบางอย่างแปลกๆอยู่ไปนานๆคงไม่ดีผมควรออกจากเมืองนี้เหมือนกันสินะ ผมกินขนมที่ผมเคยอยากกินแต่ผมต้องเลือกกินทีละอย่างเพราะมันแพงมาก แต่ตอนนี้ผมกินอะไรก็ได้...ไหนๆก็ไหนๆละ ตรงแคชเชียร์จะมีเงินอยู่ไหมน้อ ขอไป...ทั้งหมดละกันนะ
 
 
 
อั๊ก!
 
 
          กรรม ดันรีบกินเกิน น้ำๆ กินนมนี่ดีกว่า...แหวะ! นมนี่มันบูดแล้วนี่ แปลกจังไฟดับวันเดียวนมจะบูดเลยรึไง...หรือว่าผมนอนหลับไปหลายวัน ก็เสียเลือดขนาดนั้น...งั้นผมก็ได้รับผลข้างเคียงเข้าไปมากเลยสิ แต่ไม่เห็นว่าจะมีอะไรเปลี่ยนเลย มี10นิ้วมือ10นิ้วเท้า หางไม่โผล่หูปกติ ทุกอย่างปกติ แล้วไอ้นั่นล่ะ!
 
พรึบ!
 
 
ก็ปกติ...หรือผมฝัน
 
 
จึ้ก!
 
          เจ็บๆๆๆๆๆ ผมเผลอเอามือไปหยิบโดนเศษกระจกที่ซ่อนอยู่ตรงซองขนม ผมนี่ทำอะไรโง่ชะมัด เลือดออกอีกแน่ๆฮือออ....เอ๊ะ เลือด...ผมว่ามีอะไรแปลกไปแล้วล่ะ ..เลือดผมไม่สิมันจะเรียกเลือดได้หรอก็ที่มันไหลออกจากมือผมมันเป็นสีน้ำเงินออกม่วง นี่หรอผลข้างเคียง...เดี๋ยวสิงั้นผมยังหายใจอยู่ไหม
 
 
ฟืดดด
 
 
          หายใจอยู่ แต่เลือดของผมทำไมกลายเป็นสีนี้ล่ะ งงชะมัด!! ขี้เกียจคิดอะไรยากๆแบบนี้จัง รอดได้มาก็ดีแค่ไหนละ... กินให้อิ่มก่อนแล้วรีบขนเงินไปหาที่อยู่เมืองใกล้ๆนี่ดีกว่า แม่...จริงสิแม่จะเป็นยังไงบ้างนะ จะอพยพทันรึเปล่าจะเสียเลือดจนหมดตัวแบบผมไหม คงเป็นเพราะเลือดไหลไปหมดตัวรึไงถึงได้กลาย...หรือว่านี่คือเลือดเรา แต่ที่ๆทำให้เลือดเราเป็นสีแดงมัน...โดนทำลาย ฮีโมโกบินเราไม่มีฮีโมโกบิน!? แล้วมันจะเป็นยังไงต่อล่ะเนี่ยอ๊ากกกกก ผมว่าผมต้องตายเร็วๆนี้แน่ เม็ดเลือดขาวผมล่ะปลอดภัยอยู่ไหม ถ้าๆ...ไม่มีผมต้องตายเร็วๆนี้แน่ต้องรีบไปตรวจที่อีกเมืองให้ด่วนที่สุดอันดับแรกกลับบ้านไปเตรียมเสื้อผ้า กับกระเป๋าสำหรับขนเงิน!
 
 
          ทำไมผมเกิดอยากโลภนำเงินทั้งหมดของห้างสรรพสินค้าระแวกนี้ให้หมดกันนะ...พวกเพชรพลอยเสียดายจังแต่ไม่มีใครกล้าเข้ามาในระแวกนี้เลยแม้แต่พวกหวังอยากรวยหรอ...หืม คิดได้ไม่เท่าไหร่มีจริงๆด้วยพวกกระหายเงิน มันเดินเซๆแสยะยิ้มแบบคนเสียสติ พร้อมกับเช็ดเลือดที่ไหลจากทุกส่วนคล้ายๆผม มันสัมผัสเพรชอัญมณี ก่อนจะมีเสียงสัญญาณเตือนดังขึ้นมันหัวเราะก่อนจะพยายามเดินออกจากห้างไปแต่มันก็ฟุบลงกับพื้นทันที ผมรีบวิ่งไปเขย่าตัวของมันแต่ไม่มีการตอบรับสลบเฉยๆหรอ ผมลองจับดูชีพจร แต่ผมไม่ใช่หมอนี่ครับ...ผมจับจุดไม่เจอบางทีอาจจะแค่หัวใจเต้นเบาไหมนะผมถึงไม่รู้สึกอะไรเลย ลองเอานิ้วเช็คลมหายใจคงง่ายสุดกับคนแบบผม ไม่มีลมหายใจเลย...งั้นก็แสดงว่ามันตายแล้ว ...
 
 
โฮก...โฮก...
 
 
            เสียงแบบนี้มัน...ควรจะอยู่ที่สวนสัตว์สิ มะ..มาอยู่ที่นี่ได้ไงผมรีบหันซ้ายหันขวามองเสียงมันมาจากตรงประตูร้านเพชร ท่าทางจะหิวซะด้วย แม่จ๋าาาาา!!! สิงโตมาาาา ช่วยลูกด้วยย