SAFE ZONE.. เรื่อง (รัก) ของเรา?

 
 
 
เอี๊ยดดดดด
 
ตู้มมมมมม!
 
 
เสียงล้อลากครูดกับพื้นถนนอย่างแรงเมื่อชายหนุ่มเจ้าของรถพอร์ชคันหรูเหยียบเบรกจนมิดแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะรถของเขาได้ชนเข้ากับท้ายรถคันหน้าอย่างจัง!
 
"ขับรถแบบนี้กลัวไม่ได้ตายดีรึไงวะ" เสียงแหบสบถอย่างอารมณ์เสียก่อนจะเปิดประตูรถแล้วเดินลงไปกะเอาเรื่องเจ้าของรถเต็มที่
"นี่คุณ! ขับรถประสาอะไรเนี่ยหะ อยู่ๆมาเบรกกระทันหันแบบนี้ได้ไง จะมาว่าผมผิดไม่ได้นะ" ยังไม่ทันที่หนุ่มเจ้าของรถคันนั้นจะพูดอะไรเขาก็ใส่ๆๆจนอีกฝ่ายทำหน้าไม่ถูก
"เอ่อ..."
"แล้วจะมาเรียกค่าเสียหายไม่ได้นะครับ คิดจะเบรกก็เบรกบนทางแบบนี้ คนอื่นที่เขาไม่รู้ก็จะว่าผมผิดอีก" น้ำเสียงแหบนั้นยังคงพูดใส่เขาอย่างหงุดหงิด ใบหน้ายู่คิ้วขมวดเป็นปมอย่างดูก็รู้ว่าเขากำลังอารมณ์เสียแค่ไหน
"ขอโทษนะครับ" คู่กรณีของเขาเอ่ยออกมาอย่าใจเย็น คราวนี้ทำเอาคนที่กำลังหัวเสียเป็นฝ่ายทำหน้าไม่ถูกแทน
"เมื่อกี้มีรถมอ'ไซด์ขับตัดหน้าผมไปถ้าหักซ้ายก็คงได้ชนอีกคันนึงแน่ๆผมเลยต้องเบรกเพื่อไม่ให้ไปชนคันนั้น ขอโทษอีกครั้งนะครับ ยังไงค่าเสียหายเดี๋ยวผมรับผิดชอบเอง" เขาพูดอย่างสุภาพ
"มันก็ต้องอย่างนั้นอยู่แล้ว" เจ้าตัวยังคงบ่นอุบ
"ยังไงเดี๋ยวผมโทรเรียกประกันมานะครับ รอสักครู่นะ" เขาว่าพร้อมยิ้มให้บางๆก่อนจะไปเปิดรถหยิบโทรศัพท์เพื่อโทรหาประกันรถของเขา
 
 
เมื่อเขาคุยกับประกันของเขาเสร็จจึงเดินมาหาคนที่ยืนหน้ายู่อยู่ที่รถของตัวเอง
"รอแปบนึงนะ ไม่เกิน 15 นาที"
"ครับ" เขาพยักหน้ารับ
 
และเมื่อประกันมาดูสภาพรถพร้อมกับเคลียร์เรื่องค่าเสียหายเสร็จต่างคนจึงต่างจะแยกย้ายกันกลับ แต่ไม่ทันที่หนุ่มหน้ายู่จะเรียกแท็กซี่เขาก็เรียกตัวไว้ก่อน
"เอ้อ เดี๋ยวยังไงผมรบกวนขอเบอร์โทรคุณไว้หน่อยนะครับ เผื่อมีปัญหาอะไรผมจะโทรแจ้ง"
"09867731xx"
"ชื่ออะไรครับ"
"โซน...ครับ"
"ขอบคุณครับ แล้วนี่นามบัตรของผม" เขาพูดพลางหยิบนามบัตรในกระเป๋าเสื้อเชิ๊ตตัวในส่งให้
"มีอะไรโทรหาผมได้ตลอดเวลานะครับ" เขาว่าก่อนจะขอตัวกลับ
"กรพัชร์ ธนกิตติ์" เขาอ่านชื่อบนนามบัตรก่อนจะเก็บมันใส่กระเป๋าเป้ของตัวเองอย่างไม่อยากจะใส่ใจนัก
 
 
 
"เฮ้ยโซน ทำไมวันนี้มึงมาแท็กซี่วะ" เมื่อมาถึงมหาวิทยาลัยยังไม่ทันจะได้นั่งไอ้เพื่อนตัวดีก็ถามขึ้น
"รถชน"
"หะ!!!" เพื่อนทั้งหมดอุทานพร้อมกันด้วยความตกใจ มีเพียงเขาที่ยังทำหน้าเซงไม่หาย
"แล้วมึงเป็นไรมากป่ะวะ" เอิ้นถามเขาอย่างเป็นห่วง เขาเพียงแต่ส่ายหน้าปฏิเสธ
"เอาหน่ามึงอย่ามาทำหน้าแบบนี้ ป่ะ ไปเรียนกันก่อนเถอะ" ว่านว่าแล้วลุกขึ้น เพื่อนๆที่เหลือจึงลุกตามรวมถึงเขาด้วย
 
 
"เฮ้ย ทำไมไม่เลิกทำหน้าเบื่อโลกสักทีวะ" เอิ้นถามเขาที่เอาแต่ทำหน้ามุ่ยไม่หาย ตอนเรียนก็เอาแต่นั่งทำหน้าเบื่อหน่ายอย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
"เซงว่ะ แดกเหล้ามะ"
"เอ้า มาไม้ไหนเนี่ย" เขาทำหน้างง
"จะไปมะ ถ้าไม่ไปกูไปคนเดียว" โซนค้อนขวับเข้าให้ก่อนทำท่าจะเดินไป
"เออๆ แหมมม ใครจะทิ้งเพื่อนลงวะ ไปก็ไป" ว่านเดินเข้าไปกอดคอเขาไว้
"ว่าแต่...ไหนๆชวนแล้วก็เลี้ยงด้วยนะ" เธอว่าพลางมองหน้าเขา โซนทำหน้าเบื่อหน่ายก่อนจะพยักหน้ารับ คนอื่นพากันเฮตาม
ไอ้เพื่อนตัวดีพวกนี้มันจริงๆเลย!
 
โซน จิรวัชร์ สิทธิธาดา นิสิตปีสามมหาวิทยาลัยชื่อดัง ลูกชายคนเดียวของคุณธาดาและคุณธิตา สิทธิธาดา เจ้าของโรงแรมหรูหลายแห่งในประเทศ โซนเป็นคนอารมณ์ร้อนและไม่ยอมคน แต่ยังมีนิสัยของความเป็นเด็กอยู่บ้าง คนที่สนิทกับเขาเท่านั้นที่จะรู้ว่าเขาเป็นคนขี้อ้อนและร่าเริงแค่ไหน เขาไม่ชอบเอาเปรียบใครและไม่ชอบให้ใครมาเอาเปรียบ หลายครั้งที่เขาเคยมีปัญหากับคนอื่นแต่เขาก็ใช้ความเด็ดขาดในคำพูดของเขาสู้จนเอาตัวรอดมาได้
โซนใช้ชีวิตเหมือนวัยรุ่นทั่วไป ใช้เงิน กิน เที่ยวกับเพื่อน แต่เขาจะไม่ใช้จ่ายฟุ่มเฟือยไปกับของแบรนด์เนมเพราะเขาคิดว่าของทั่วไปก็ใช้ได้เหมือนๆกัน เขาเป็นคนรักเพื่อนมาก ใครทำเขาได้แต่อย่ามาแตะต้องเพื่อนของเขา เขาไม่เคยยอม
 
"แล้วตกลงคนที่ชนมึงมันว่าไงวะ" เกมถามขณะที่นั่งดื่มกันอยู่ในร้าน
"ก็รับผิดชอบแหละ"
"ผู้หญิงหรือผู้ชายวะ" เอิ้นถามเขา
"ผู้ชาย" เขาพูดพลางกระดกแก้วเหล้าที่อยู่ในมือลงคอ
"มันพูดกับมึงไม่ดีหรอวะ ถึงทำให้เพื่อนรักของกูนั่งทำหน้าบึ้งทั้งวันอย่างงี้อ่ะ" ว่านถามเขาแซว ทำเอาเขามองค้อนเข้าให้ทีนึง
"เปล่าอ่ะ กูแค่เซงที่ไม่มีรถใช้"
"โถ่ เรื่องแค่นี้ เดี๋ยวกูให้ไอ้เอิ้นรับส่งมึงเองไม่ต้องห่วง" ว่านพูดแล้วยิ้มให้ ทำเอาเขาอดยิ้มตามกับความกวนของเพื่อนสาวไม่ได้
"เห้ยๆๆ เกี่ยวไรกับกูวะ" เอิ้นถามเสียงหลงที่ถูกโยนให้แบบนี้
"อ่าวเห้ย เพื่อนลำบากมึงไม่คิดจะช่วยเลยรึไง ดูสิเหล้าแม่งก็เลี้ยง แค่ไปรับไปส่งช่วงเวลาสั้นๆยังทำให้มันไม่ได้เลย กูเสียใจว่ะ" ว่านพูดแล้วทำท่าปาดน้ำตาอย่างเว่อวังอลังการ โซนขำกับท่าทางของเธอจนบอกให้เลิกเล่น
"ไอสัส พูดซะกูรู้สึกผิด" เอิ้นว่า
"พอเลยพวกมึง" โซนบอกก่อนจะหันไปสั่งเครื่องดื่มจากบริกรเพิ่ม
 
 
Rrrrrrrrrrrrrrr
 
ระหว่างที่นั่งดื่มกันอยู่เสียงโทรศัพท์ของโซนก็ดังขึ้น เขาหยิบมันจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมาดูแล้วมองหน้าจออย่างแปลกใจกับเบอร์แปลกที่โชว์อยู่
"ใครโทรมาวะ" เกมถาม
"ไม่รู้ว่ะ เดี๋ยวกูมานะ" เขาว่าแล้วลุกเดินออกจากโต๊ะเพื่อเลี่ยงเสียงรอบตัวที่กำลังดังกระหึ่ม
 
"ฮัลโหลครับ"
"สวัสดีครับ คุณโซนใช่ไหมครับ" เสียงปลายสายถามมา
"ใช่ครับ นั่นใครฮะ" เขาถามกลับอย่างแปลกใจ
"ผมเซฟนะครับ ที่คุณขับรถชนวันนี้"
"นี่ บอกแล้วไงว่าผมไม่ได้..."
"เอ่อ...ขอโทษครับ ผมที่บังเอิญเหยียบเบรกกระทันหันจนทำให้คุณต้องชนผมครับ" เขารีบตัดบทก่อนที่เจ้าตัวจะโวยวายอีกครั้ง
"แล้วมีอะไร"
"ผมแค่จะบอกให้คุณทราบว่ารถของคุณจะเสร็จประมาณอาทิตย์หน้านะครับ ส่วนวันไหนเดี๋ยวผมจะโทรบอกอีกที"
"อืม...ขอบคุณ...ครับ"
"งั้นผมไม่รบกวนแล้วนะครับ สวัสดีครับ" เขาพูดจบก็วางสายไป โซนมองโทรศัพท์ในมืออย่างหงุดหงิดที่โดนเขากวนใส่
อย่าให้เจอหน้าอีกครั้งนะ!
 
เขาเดินกลับมาที่โต๊ะอีกครั้ง แต่คราวนี้กลับเจอสมาชิกใหม่นั่งอยู่กับเพื่อนของเขาเพิ่มอีกคน
"อ่าว มาได้ไง" โซนถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยก่อนจะนั่งลงข้างๆเขา
"ก็รู้เรื่องเลยรีบมาหานี่ไง"
"ไลน์ไปตั้งแต่เช้าละ" โซนมองเขาด้วยหางตาก่อนจะคว้าแก้วเหล้ามาดื่มต่ออย่างไม่สนใจ
"โห่ ไม่งอนดิ เหนือเพิ่งว่างอ่ะวันนี้เรียนทั้งวันเลย" เขาเอาแขนโอบคนข้างไว้
"ไม่ได้งอน"
"โซน อย่ามาเป็นแบบนี้แล้วก็เลิกกินได้แล้ว" เหนือว่าพลางดึงแก้วจากมือเจ้าตัวมาไว้ที่ตัวเอง
"เหนือ!" เขาเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงขุ่น
"อย่ามาทะเลาะกันที่นี่" เหนือจ้องหน้าเขาตอบก่อนจะกระซิบบอก
"เอ่อ เอาหน่าพี่เหนือ วันนี้มันเซงปล่อยมันวันนึงเหอะเดี๋ยวพวกว่านดูแลเองไม่ต้องห่วง" ว่านเอ่ยขึ้นเพื่อทำลายบรรยากาศที่กำลังอึมครึมอยู่ตอนนี้
"แล้วจะให้อยู่ด้วยมั้ย" เขาถามด้วยน้ำเสียงเย็นลง
"ไม่อยากอยู่ก็ไม่ต้องอยู่"
"โซน! นี่ถามดีๆนะ..."
"พี่เหนือๆ พี่กลับไปก่อนก็ได้ครับ เดี๋ยวไงผมพามันกลับบ้านเอง" เอิ้นรีบดันตัวเขาไว้ก่อนบรรยากาศจะเสียไปมากกว่านี้ เหนือมองโซนที่นั่งนิ่งด้วยอารมณ์คุกรุ่นก่อนจะผลุนผลันออกไป
 
"มึงเป็นไรของมึงวะ" เกมถามเขาที่เอาแต่นั่งดระดกเหล้าเข้าปากราวกับมันเป็นน้ำเปล่า
"เปล่าอ่ะ"
"แล้วมึงไปหาเรื่องพี่เหนือทำไมวะ" เกมถามอีกครั้งอย่างแปลกใจ
"กูนี่นะหาเรื่อง เหอะ"
"อ้าว ก็อยู่ดีๆมึง...."
"กูเห็นมันตั้งแต่เดินเข้ามาในร้านละ" ยังไม่ทันที่เกมจะพูดจบเขาก็สวนขึ้น เมื่อเขาพูดจบเกม เอิ้นและว่าก็หันมองหน้ากันก่อนจะถอนหายใจแล้วเงียบไป
 
ต่างคนจึงต่างนั่งดื่มกันเงียบๆ