If I ain't got you หากฉันไม่มีคุณ
Powerzamp
2) คนที่ไม่ควรเข้าไปยุ่ง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความอา..ให้ตายสิ
ฉันเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องเรียนห้องใหม่ด้วยใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่ได้เดินเข้าห้องเพราะมัวหวาดระแวงกับสิ่งใหม่ๆรอบตัว ไม่รู้จะว่ายังไงดีนะ แต่นี่มันโคตรของโคตรตื่นเต้นเลย
"โซระ เข้าห้องเลยจ้ะ เดี๋ยวไปแนะนำตัวกับเพื่อนๆก่อนนะ"
ฉันสะดุ้งเฮือกออกมาก่อนจะพบว่ามีคุณครูหน้าตาใจดีคนนึงเดินเข้ามาจับไหล่ฉันเบาๆ
"ไม่ต้องกลัวนะ เข้ามาเลย"
ฉันพยักหน้าและเผลอกัดริมฝีปากแน่นก่อนจะค่อยๆย่างเท้าตามเธอเข้าไป
กริบ....
เงียบ ไม่มีเสียงใดๆ
เงียบจนได้ยินเสียงหายใจซึ่งกันและกัน
"อะ..เอ่อ สวัสดีค่ะ ฉันชื่อโซระค่ะ เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนมาจากประเทศไทย ยังไงก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ"
ฉันก้มหัวลงก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองดูปฏิกิริยาของเพื่อนร่วมห้อง
"คาวาอิ้~~ เด็กไทยน่ารักขนาดนี้เลยหรอ"เสียงของผู้หญิงหลังห้องคนหนึ่งตะโกนขึ้นมา
"น่ารักขนาดนี้ มีแฟนอยู่ที่ไทยหรือเปล่าค้าบบ ฮิ้ววว"
ฉันส่งยิ้มให้ก่อนจะส่ายหน้า
"เอาล่ะๆพอๆมีมารยาทหน่อยสิเด็กพวกนี้ เอาเป็นว่าโซระ เธอเข้าไปนั่งด้านหลังนะ เอ่อ.."
ทุกคนต่างพร้อมใจกันเงียบพร้อมทำหน้าเลิ่กลั่ก
"เซนเซย์คะ จะดีหรอ ให้โซระไปนั่งกับ เอ่อ..หมอนั่น"
ปัง!!!
เสียงกระแทกประตูดังขึ้นมาทันทีที่พูดถึงบุคคลปริศนา ปรากฎเป็นร่างของผู้ชายตัวสูง ดวงตาคมกับผมรากไทรสีน้ำตาลเข้มที่กำลังเดินเข้ามาพร้อมกับแค่นยิ้มใส่ฉัน
น่ากลัวชะมัด ผู้ชายคนนี้
"ว่าไงเด็กใหม่ น่ารักดีนี่" เขากระตุกยิ้มก่อนจะเดินไปหลังห้องที่เป็นที่นั่งใกล้ๆกับที่ของฉัน
"ไม่ต้องห่วงหรอกครับเซนเซย์ เดี๋ยวเด็กใหม่ ผมจะดูแลอย่างดีเลย"
....
"สนใจให้ฉันดูแลไหม คนสวย แต่ระวังหน่อยนะ ฉันไม่รับรองความปลอดภัยของหัวใจเธอแน่นอน"
พักเที่ยง
"โซระ ไปกินข้าวกับพวกเราไหม"
อายะ เพื่อนร่วมห้องของฉันพูด
"ไปด้วยคนดิ"
"ริวจิ ไปเล่นไกลๆเลยไป อย่ามาก่อกวนนะตาบ้า"
เธอหันไปเขม่นใส่คนตัวสูงก่อนจะยกมือทำท่าจะตีเขา
"เฮ้ยๆๆ ไปแล้วๆ เธอนี่มันไม่มีความอ่อนหวานเอาซะเลยนะ"
"ย่าห์!! นายริวจิ"
ฉันหัวเราะเบาๆก่อนจะหันไปมองที่นั่งข้างๆ หลังจากที่นั่งอยู่ในห้องได้แค่15นาที คนตัวสูงก็พรวดพราดออกไปกลางคัน พร้อมกับเหตุผลที่ว่าขี้เกียจจะเรียน แต่ก็ช่างเขาเถอะ ไม่ได้อยากจะสนิทด้วยสักหน่อย
"โซระ อย่าไปยุ่งกับเขามากเลยนะ"
"หืม ใครหรอ"
"เคนตะ..."
"เคนตะ?"
"คนที่นั่งข้างๆกับเธอไง เขาน่ะมันตัวอันตราย"
"อันตรายยังไง?"
"ฉันไม่ค่อยอยากจะพูดนักหรอก เอาเป็นว่าเธออย่าไปยุ่งกับเขาละกัน ฉันเตือนไว้ เขาไม่ใช่คนที่เธอควรจะเข้าไปยุ่งเลยสักนิด
เดียว"
ฉันพยักหน้าเบาๆก่อนจะเก็บของใส่กระเป๋า
"ไปกินข้าวกันเถอะ หิวจะแย่แล้ว"
กริ๊ง กริ๊ง
เสียงกริ่งดังขึ้นบอกเวลาหมดคาบเรียนสุดท้าย ฉันหันไปคว้ากระเป๋าสะพายก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
หายไปทั้งวันเลยแฮะหมอนี่
ฉันส่ายหัวไล่ความคิดเบาๆ ก่อนจะคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาเตรียมจะกดโทรหาใครบางคน
"กรี๊ดด ไรโตะ"
"แกๆๆๆ ไรโตะมา โหยย หล่อจังง"
"หน้าเนียนขนาดนี้ ไปกินอะไรมาวะ อิจฉาว้อย"
อา...น้องชายของฉันนี่ เสน่ห์แรงใช่ย่อย
ฉันหันไปโบกมือกับเขาด้วยท่าทีเริงร่า ก่อนจะวิ่งออกมาหน้าห้อง
"กลับเลยไหม"
เขาพยักหน้ากับฉันก่อนจะแบมือออกมา
"อะไรหรอ?"
"กระเป๋าน่ะ เอามาสิ เดี๋ยวถือให้" เขาพูดด้วยเสียงเรียบๆ
"ไม่เป็นไร พี่ถือได้ เกรงใจอะ"
"เอามาเหอะน่า"
เขาเอื้อมมือไปคว้าสายกระเป๋าสะพายของฉันก่อนจะถือมันไว้ในมืออีกข้างหนึ่ง
"กลับกันเถอะ วันนี้แม่จะทำอาหารเลี้ยงเธอด้วย"
ฉันพยักหน้าเบาๆก่อนจะวิ่งตามหลังเขาไป
ให้ตายสิ ฉันจะโดนหมั่นไส้หรือเปล่าเนี่ย
ระหว่างทางกลับบ้าน
"เธออยู่ห้องเดียวกับเขาหรอ"
ฉันเงยหน้ามองไรโตะก่อนจะเอ่ยถาม
"ใคร?"
"เคนตะ"
"อ๋อ ใช่ พี่ได้นั่งข้างเขาด้วย"
"หะ อะไรนะ"
เขาตะโกนขึ้นมา
"พี่นั่งข้างเขา ทำไมหรอ"
"ยัยบ้า เธอนี่มัน..."
เขาสบถใส่ฉันอย่างหัวเสีย
"อย่าไปยุ่งกับเขา"
คนตัวสูงทำเสียงจริงจังจนทำฉันแปลกใจ
"มีแต่คนพูดแบบนี้นะ ทำไม เขาแย่ขนาดนั้นเลยหรอ"
ไรโตะถอนหายใจออกมาพร้อมกับสอดมือเข้าไปล้วงกระเป๋า
"หมอนั่นมันเป็นคนไม่มีหัวใจ ฉันกลัวว่าถ้าเธอไปยุ่ง เธออาจจะเดือดร้อน"
"อันแหน่ เป็นห่วงพี่ละสิ" ฉันหันไปแซวเขา
"ใครจะไปห่วงเธอ ยัยเตี้ย"
"อ้าว..."
เขาหยุดเดินและค่อยๆโน้มตัวลงมาเอามือจับผมของฉันเบาๆ
"ฉันล้อเล่น"
ฉันกัดริมฝีปากแน่น ก่อนจะหลบตาคนตัวสูง
ตึกตัก ตึกตัก
"เธอเป็นพี่สาวฉันนะ ทำไมถึงจะไม่ห่วงล่ะ ยัยบ๊อง"
...............................................................................
มาอัพอีกตอนแล้วว ขอบคุณที่หลงเข้ามาอ่านกันนะคะ ฝากเม้น+ติชมด้วยเน้อออ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
