หลงรักนายขี้กวน

"น้องอีฟตื่นได้แล้วนะ"
เสียงใครอีกเนี้ยมาขัดจังหวะคนจะนอนจริงๆแต่นี้กี่โมงแล้วอะ ฉันงมหาโทรศัพท์ลายโดเรม่อนของฉันงมไปงมมาไปจับเอามือใครก็ไม่รู้อะเย็นๆผีรึเปล่าอย่ามาหลอกอีฟเลยนะกลัวแล้ว
"น้องอีฟตื่นได้แล้วพี่อาร์มเองแล้วหาอะไรอะ"
เอ้าพี่อาร์มเองหรอนึกว่าผีที่ไหนพี่ชายตัวฮอตไม่สิพี่ชายสุดฮอตต่างหาก
"พี่อาร์มเองหรออีฟนึกว่าผีซะอีกอะกลัวนะ"
หัวเราะอะไรอะ
"สุดท้ายน้องก็พูดยอมรับออกมาว่ากลัวผีกว่าจะยอมรับนะเราอะ"
"นี่พี่แกล้งอีฟหรอ อีฟจะฟ้องพ่อว่าพี่พายัยเชอรีนขี้เหวี้ยงมาที่บ้านตอนพ่อกับแม่ไม่อยู่เอาให้เลิกไปเลย"
ฉันทำท่างอนใส่แล้วพูดออกมาว่าจะฟ้องพ่อทำให้พี่อาร์มหยุดหัวเราะทันทีแล้วทหน้าเศร้าออกมา เป็นอะไรอีกอะโกรธหรอเนี้ย
"พี่อาร์มโกรธอีฟหรอ"
เงียบแสดงว่าใช่ แล้วเราก็เงียบไปได้ซัก5นาทีพี่อาร์มก็มานั่งลงข้างๆฉันแล้วก็พูด
"พี่นะเลิกกับเชอรีนแล้วนะ"
จริงหรอดีใจจังไม่มียัยแม่มดพี่พายพิ้งค์จะได้มาคบกับพี่อาร์มต่อแต่ว่าฉันดีใจแต่อีกคนกำลังเศร้านะ
"พี่อาร์มจะเสียใจไปทำไมละพี่นะฮอตจะตายเดี่ยวก็หาแฟนใหม่ได้แล้วน่าเดี่ยวอีฟหาให้เอาเปล่า"
"มันไม่จบง่ายอย่างนั้นสิอีฟ"
น้ำเสียงเศร้าน่าสงสารจังแล้วทำไมมันไม่ง่ายอย่างนั้นละมันหมายความว่าไง
"เชอรีนเขาไม่ยอมเลิก ถ้าเลิกเขาจะทำให้พี่เจ็บไปตลอดชีวิต"
"เจ็บไปตลอดชีวิตยังไงค่ะอีฟไม่เข้าใจ"
"พี่เองก็ไม่รู้เหมือนกัน ช่างเถอะเรานะไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะเดี่ยววันนี้พี่ไปส่งนะ"
"เอ้าแล้วพี่อาร์มไม่ไปเรียนหรอค่ะ"
"ไม่ละขี้เกียจ"
"เลือกที่จะไปไม่ไปได้ด้วยหรอค่ะ"
"ได้สิ แต่จะเสียคะแนนนะถ้าอาจารย์สั่งงานนะเพราะเราไม่รู้แต่ถ้าทำส่งย้อนหลังน่าจะได้พี่นะเคลียได้น่า แต่เรานะอย่าทำเหมือนพี่นะมันไม่ดี"
นี่แหละข้อดีของพี่ชายฉันถ้าคนไม่สนิทจริงๆไม่มีทางรู้นิสัยแกหรอกขนาดแฟนแก แกยังไม่บอกเล้ยเวลามีปัญหาอะไรพี่อาร์มก็จะมาปรึกษาฉันตลอดแหละเพราะพี่อาร์มเชื่อใจฉันแต่ไม่ใช่ว่าพี่อาร์มไม่เชื่อใจพ่อกับแม่นะแต่พี่อาร์มกลัวว่าพ่อกับแม่จะว่าแกอีกเลยไม่บอก
"พี่ไปรอข้างล่างนะ"
"ค่ะ"
เสร็จพี่อาร์มก็เดินออกจากห้องไปทันทีฉันก็วิ่งไปอาบน้ำ แต่งตัว เสร็จก็ลงมาข้างล่างเห็นพี่อาร์มนั่งรอทานข้าวอยู่เลยไปทานเสร็จพี่แกก็พามาส่งโรงเรียน
"ตั้งใจเรียนนะอีฟ"
"ค้าาพี่นะรีบทำใจแล้วไปเรียนนะเดี่ยวพ่อกับแม่ว่านะ"
"คร้าบบบบ น้องรัก"
ลาเสร็จก็เดินตรงมาที่ห้องวันนี้เราไม่มาพร้อมนายเขาจะว่าไรไหมน้า ก็อยากพามาด้วยหรอกแต่พี่อาร์มไม่ชอบนายซักเท่าไหร่เลยพามาไม่ได้ถ้าพามารถต้องกลายเป็นสนามรบแน่ เดินมาหน้าห้องก็มีคนมายืนขวางอยู่ใครอะ ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นสำรวจจากเท้าไปใครที่ไหนไม่ได้ไอ้หยาบคายที่ฉันเดินชนวันนั้นนะสิ เจอนายนี่ทีไรอารมณ์เสียมากเลยอะ
"ถอยไปฉันจะเข้าห้อง"
ยังไม่ถอยอีกยืนขวางอยู่ได้คนเค้าจะเดิน
"ถอย ไป"
ฉันพูดเสียงแข็งใส่แต่หมอนั่นก็ทำเป็นเหมือนไม่ได้ยินฉันว่าฉันกำลังหมดขีดความอดทนเลยกะจะไปเข้าทางหลังแต่หมอนั่นวิ่งมาดักไว้อีกนี่เขาจะเอายังไงกันแน่นะจะถอยไม่ถอยวะ
"ถอยไป ฉันจะพูดครั้งสุดท้ายนะ"
"แล้วถ้าไม่ถอยละ"
เอะนายจะเอายังไงกันแน่ ถอยอย่ามากวนนะฉันจะไม่มีเรื่องเด็ดขาด
"ทำไมอะอยากขยันเอาอะไรตอนนี้"
"เรื่องของฉันอย่ายุ่ง"
     ฉันกำลังหมดความอดทนแต่ตอนนี้กำลังกดเอาไว้แล้วใช้มือผลักเขาไปแล้วเดินเข้าไปวางกระเป๋าแล้วเดินออกมามุ่งไปจะไปเข้าแถวอีกเดี่ยวจะเข้าแถวแล้ว นายนั่นมองฉันกะจะวิ่งตามมาแหละแต่กลับหยุดไปแล้วเข้าห้องไปทันที เวลาผ่านไปตอนนี้ฉันกลังเข้าแถวตอนนี้ท่านผู้อำนวยการกำลังพูดเรื่องการเรียนแนวใหม่ทีจะแยกเวลาเรียนเรียนแค่2ชั่วโมงอีก5ชั่วโมงให้ลองเรียนเองเพื่อจะได้ให้เวลาทบทวนด้วยส่วนถ้าใครไม่อยากเรียนใน5ชั่วโมงนั่นทำอะไรก็ได้ที่ไม่รบกวนคนอื่นและไม่ทำอะไรที่วุ่นวายโดนจะตั้งออกแนวชุมนุมประมาณนั้นแยกเด็กเรียนก็เรียนเด็กคนอื่นจะทำอะไรก็เชิญแต่ต้องไม่รบกวนคนอื่น เสร็จเราก็เรียนแล้วก็พักมาถึง5ชั่วโมงฉันกบเพื่อนๆอีก5คนตั้งชุมนุมที่เป็นเด็กเรียนชื่อชุมนุุมว่า แบล็กโฮ สมาชิกก็มี  นาย เด ฝน พิมพ์ และก็ อายและก็ฉันอีกคนนึงด้วย พวกเราคือเด็กเรียนเราก็เดินมายังห้องที่ตั้งชุมนุมติดแอร์สบายฟังเพลงเบา ทำการบ้านอ่านหนังสือ แต่ต้องมีปัญหาก็เพราะมีผู้ไม่ค่อยจะรบกวนคนอื่นเล้ย (ประชดนะค่ะ) เปิดเพลเสียงดังแล้วก็สะเทือนจนฮันต้องออกไปเคาะประตูบอกว่าให้เงียบแต่ที่ตกใจคือ พวกผู้ชาย3คนผู้หญิง2คน ฉันเงยหน้าไปดูชื่อชุมนุมคือ เรลคิง พวกเด็กเต้นที่จะซ้อมเต้นประธานชุมนุมคือ