สัญญาใจ ฉันและเธอ

และแล้วเวลาซ้อมที่ฉันไม่อยาให้ถึง ก็มาถึง อาจารย์นัดซ้อมใต้โถงโรงยิมมีพื้นที่กว้างพอสมควร สามารถจุคนที่ใช้แสดงในละครเวทีได้อย่างเหลือล้น อาจารย์เริ่มอธิบายการซ้อมให้นักแสดงทุกคนฟังก่อนจะซ้อมจริงเพื่อให้การซ้อมออกมาดีทีสุด

"โอเคจ้ะ ได้ครูจะให้เริ่มจากบทเจ้าหญิงหิมะหรือเอลซ่า กับเจ้าชายจูเลียตก่อนนะ"

อาจารย์อธิบายบทคร่าวๆว่าฉันกับเจ้าชาย เอ่อหรือกันต์นั่นแหละ ต้องเริ่มจากบทรักเพราะอยากให้สองเราชินกับกันและกัน กันต์เริ่มจากการเดินเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้นเรื่อยๆ เริ่มจากจับมือขึ้นมาบีบไว้เพื่อเรียกกำลังใจ 

"โอเค 123 เริ่มจ้ะ"

สิ้นสุดเสียงของครูกันต์ก็เริ่มตามบทที่ได้ตกลงกันไว้

"โอ้ว เอลซ่า คุณคือยอดดวงใจของผม ไม่รู้ว่าตัวคุณจะคิดเหมือนผมหรือเปล่า"

ทะ...ทำไมใจฉันต้องเต้นแรงขนาดนี้ด้วย ท่องไว้รินดานี่คือการแสดง การแสดงห้ามคิดจริงเด็ดขาดนะ ท่องไว้ๆๆๆๆๆๆๆๆ

"เอ่อ เจ้าชายจูเลียตคุณก็รู้ว่าฉันไม่ใช่เจ้าหญิงแบบที่เจ้าชายทุกคนฝัน ฉันเป็นเพียงเจ้าหญิงที่มีเกร็ดน้ำแข็งและหิมะอยู่ในร่างกาย ฉันสามารถทำร้ายคุณได้ทุกเมื่อ ฉันไม่อยากให้คนที่ฉันรักต้องมาเจ็บปวดเพราะฉันเป็นคนทำ ฉันรักคุณจูเลียตแต่เราอยู่ด้วยกันไม่ได้"

จบประโยคฉันก็ส่งสายตาตัดพ้อให้กับเจ้าชายจูเลียตหรือกันต์นั่นแหละ เอ่อฉันใส่อารมณ์เกินไปรึเปล่า ไม่นะ ฉันว่าฉันก็เล่นตามบทบาทที่ได้มา เอ๊ะหรือว่าฉันแอ็กติ้งเยอะเกินไป

"คัตๆๆๆๆ ดีมากเลยนิรินดา ทำดีมากจ้ะ อินเนอร์ดีอะไรเบอร์นี้ ทำอย่างกับรักกันจริงๆแหน่ะๆ"

"หะ..หา ป่าวนะคะ เราไม่ได้รักกันจริงๆค่ะครู หนูแสดงตามบท จริงๆนะคะ"

"ครูก็แค่เปรียบเทียบ เทอจะตกใจอะไรขนาดนั้นจ๊ะ"

สิ้นเสียงอาจารย์เพื่อนๆที่อยู่ที่ตรงนั้นก็โห่แซวเสียงดังลั่นโรงยิมกันเลย

"ฮิ้วๆๆๆๆๆๆๆ"

แทนที่ฉันจะไม่รู้สึกอะไร แต่เสียงที่โห่แซวของเพื่อนๆก็ทำให้ฉันรู้สึกเขินจนบอกไม่ถูก

"นี่ๆพวกมึง พอได้ละ ยัยรินดาเขินจนม้วนแล้วโว้ยยยย"

อะไรกันฉันไม่ได้เขินจนม้วนแบบที่พวกเค้าบอกซะหน่อย เขินบ้าเขินบออะไร เอ๊ะหรือฉันเขินฉันว่าก็ไม่นะ แต่ถ้าฉันจะเขินก็ไม่แปลกไม่ใช่หรอ พวกเค้าเล่นล้อเลียนกันขนาดนี้ ไม่เขินสิน่าจะแปลก แต่ถ้าฉันไม่คิดอะไรกับกันต์ฉันจะเขินทำไมนะ เอ๊ะๆๆๆๆๆๆๆ

"นี่พวกนายพูดบ้าบออะไรกัน ฉันจะไปเขินอีตานี่ทำไม ไปซ้อมกันนู้นมายุ่งกับฉันอยู่ได้"

"เขินจนอารมณ์เสียแล้วโว้ยยย"

"เอ๊ะพวกนายนี่ยังไงกันก็ฉันบอกว่าฉันไม่ได้เขินไงเล่า"

พูดจบฉันก็เดินออกมาจากตรงนู้น หงุดหงิดเป็นบ้าคุยกับคนพูดไม่รู้เรื่อง หึ้ยยย หงุดหงิดๆๆๆๆ