สัญญาใจ ฉันและเธอ
เขียนโดย มายมิมิ
วันที่ 21 ธันวาคม พ.ศ. 2559 เวลา 09.25 น.
แก้ไขเมื่อ 18 มกราคม พ.ศ. 2560 09.06 น. โดย เจ้าของนิยาย
6) ละครเวที
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความฉันเดินกลับมาที่หห้องเรียนพยายามระงับสติอารมณ์ไม่ให้นึกถึงเรื่องนั้นแต่จะไม่ให้นึกได้ไงล่ะ อิตากันต์บ้า โธ่เว้ยยยยยยยย
"ฮัลโหล ริน เท้อเป็นอารายเหรอ หน้าตาดูม่ายโอเคเลย เอ่อเท้อโก๊ด?"
นี่สีหน้าฉันออกชัดขนาดนั้นเลยหรอยะ มันไม่น่าจะชัดขนาดนี้นะ หรือฉันจะโกรธเค้าจริงๆกันนะ
"ป่าวจ้ะ เทอมานานแล้วหรอ"
"เอิ่ม สักพ้ากแหล้วจ้า"
ขณะที่ฉํนกำลังคุยกับยูอาร์ก็มีเสียงขัดจังหวะจากคุณครูที่ปรึกษาดังขึ้นที่หน้าชั้นเรียน เป็นการหยุดเสียงจ้อกแจ้กจาเด็กนักเรียนเมื่อครู่ได้ดีเยี่ยม เหมือนเปลี่ยนโรงเหล้าให้เป็นลานนั่งสมาธิเลยล่ะ
"โอเค สวัสดีจ้ะนักเรียนทุกคน เทอทุกคนคงทราบน้ะจ๊ะว่าอาทิตย์หน้าคือวันอะไร"
"วันเปิดโลกนิทรรศการครับอาจารย์" นายแว่นตุ้ยนุ้ยยกมือตอบอาจารย์อย่างรู้ดีและมั่นใจ
"ใช่แล้วจ้ะ อานันต์ อาทิตย์หน้าเป็นวันเปิดโลกนิทรรศการห้องเราได้รับหน้าที่จัดละครเวทีนะจ๊ะ ในตรีมของเจ้าหญิงหิมะผู้เลอโฉม มีใครสนใจเข้ารับการแสดงบ้างรึเปล่าจ๊ะ ยกมือด้วย ครูจะส่งชื่อให้ฝ่ายวิชาการ" อาจารย์นิ่งไปสักพักแต่ก็ไม่มีใครยกมืออาสาสมัครแหงล่ะสิ ตรีมเจ้าหญิงหิมะผู้เลอโฉมเนี่ยนะ พวกเราม.4นะไม่ใชอนุบาล4ไปแสดงอะไรแบบนั้นก็เขินแย่สิ ยิ่งเพิ่งเปิดเรียนยังไม่ค่อยรู้จักกันด้วย
"เอาล่ะเมื่อไม่มีใครอาสาครูจะเลือกเองนะจ๊ะ เอาล่ะมาที่บทเจ้าหญิงหิมะก่อนแล้วกันนะ ครรูยังไม่ค่อยรู้จักพวกเธอเท่าไหร่แต่ดูจากบุคลิกแล้ว ครูให้บทนี้กับเธอแล้วกันนะจ๊ะ"
หะ..หา นิ้วชี้ของอาจารย์ชี้มาที่ฉํนนี่หมายความว่า?ฉันงั้นหรอเจ้าหญิงหิมะไม่น้า ไม่เอาเด็ดขาดฉํนแสดงไม่เป็นหรอกนะ แย่แล้วจะแก้ตัวกับอาจารย์ยังไงดี ทำไมวันนี้ฉันซวยแบบนี้นะ หึ้ย
"เทอ นิรินดาใช่มั้ยจ๊ะ โอเคนะครูจดชื่อเธอละ เอาล่ะต่อไปมาที่บท เจ้าชายเอเลียตนะจ๊ะ เอิ่มครูขอยกให้เป็นบทของ..."
อาจารย์ยังพูดไม่ทันจบ ทว่า มีหนุ่มหล่อหน้าใสตัวสูงที่ขโมยจูบแรกของฉันไปเดินเข้ามาขัดจังหวะอาจารย์เสียก่อน
"ขออนุญาตเข้าห้องฮะจารย์" เค้ายกมือไหว้ขออนุญาตอาจารย์แบบไม่ได้สนใจใยดีนัก
"เธอแล้วกันนะจ๊ะ ยินดีด้วยเจ้าชายเอเลียต"
"หะ หา อะไรนะคะอาจารย์"
"เจ้าชายอะไรฮะจารย์" ฉันกับอิตาบ้านั่นพูดพร้อมกันแบบไม่ได้นัดหมายเท่าเอาเพื่อนร่วมชั้นและอาจารย์เหวอไปเลยทีเดียว หรือเหวอเพราะฉันพูดเสียงดังกันนะ เอ๊ะ?นี่ฉันพูดดังไปงั้นหรอ
"ก็ละครเวทีไงจ๊ะ ศุภกันต์" หลังจากอธิบายให้กันต์ฟังแล้วอาจารย์ก็หาบทให้นักเรียนต่อไปเรื่อยๆจนหมดคาบโฮมรูมแล้วนัดซ้อมในเย็นวันถัดมา
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ