สัญญาใจ ฉันและเธอ

ฉันก็เดินเล่นอยู่กับยูอาร์เพื่อนใหม่ของฉัน เดินกับเธอนี่มีแต่สายตาจับจ้องอะนะ ก็ใช่น่ะสิ เธอสวยนี่นา ขนาดฉันเองยังเผลอมองหน้าเธอบ่อยๆเลย
"เฮ้ ริน ทำมายมีแต่คนมองหน้าฉ้านละ รู้สึกแปลกๆชัง"
"อ้าวก็เธอสวยนี่ยูอาร์ใครๆก็ต้องมองอยู่แล้วนะ"
ฉันก็เดินคุยกับยูอาร์ไปเรื่อยๆตามประสาเพื่อนใหม่ก็ถามนู่นถามนี่กันไปเรื่อยๆ ฉํนโฮเคกับเพื่อนใหม่คนนี้มากเธอเป็ฯคนนิสัยดีและน่ารักค่ะ ใครๆก็อยากเข้าหาแต่เธฮก็ไม่ได้ทิ้งฉันไปไหนเลยเธออยู๋กับฉํนด้วยเหตุผลที่ว่าฉันเป็นเพื่อนใหม่คนแรกของเธอ
ฉันกำลังนั่งทานข้าวเที่ยงอยู่กับยูอาร์พูดเล่นกันบ้างแต่ทว่า
"รินดา ใช่ป้ะวะ เฮ้ยรินใช่ป้ะ"
ฉันก็หันหน้าไปมองเค้าคนนั้น เอ่อเค้าคือใครฟะ? ไม่คุ้นเลยอะ 
"ห๊ะ ใช่ฉันรินดา นายเป็นใคร"
"ยัยบื้อนี่เธอจำฉันไม่ได้รึไง ย้ายมาอยู่กรุงเทพเมื่อ3ปีก่อน ผ่านมาแค่ไม่กี่ปีเะฮลืมฉันแล้วหรอ น่าน้อยใจจัง ยัยบื้อ"
"นี่นายเป็นใครเนี่ย มาเรียกฉันอยู่ได้ยัยบื้อๆ นายเป็นใครมีสิทธิ์อะไรห๊ะ!!!!"
ฉันโกรธนะกับคำที่เค้าพูดก็ใช่ฉันย้ายมากรุงเทพเมื่อ3ปีก่อน แต่ฉันจะไปจำเพื่อนที่เชียงใหม่หมดได้ยังไงกัน ไหนจะที่โรงเรียนไหนจะแถวบ้านฉํนจะไปรู้รึเปล่าว่านายนี่คือเพื่อนที่ไหน อีกอย่างผ่านมา3ปีเค้าก็ต้องหน้าตารูปร่างเปลี่ยนไปบ้างฉํนคงจะจำได้อยู๋หรอก เหอะ
"ฉันไง กันต์ เพื่อนสมัยประถมของเธอที่เชียงใหม่ไงเล่า"
กันต์หรอฉันนึกอยู่ประมาณ2นาทีเค้าคือคนที่เคยพาแม่มาหาม๊าของฉันและบอกผู้ใหญ่ว่าชอบเค้ามากจะมาขอคบเป็นแฟนกับฉํนแต่ฉันไม่ยอมเพราะตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรและเค้าก็บอกว่าจะทำให้ฉันยอมเป็นแฟนกับเเค้าให้ได้ แต่วันที่ฉันย้ายมากรุงเทพเค้าไม่สบายนอนอยู่โรงพยาบาลมาส่งไม่ได้ทำให้เราไม่ได้เจอกันอีกเลย
"อ๋อ นายคือกันต์หรอ เปลี่ยนไปเยอะแฮะจำไม่ได้เลย แล้วนี่มีอะไรหรอ"
"ฉันก็มาทวงสัญญาจากเธอไงยัยบื้อ"
"สัญญาอะไรของนาย"
"เธอยังไม่ต้องรู้ตอนนี้หรอก ฉันไปละน้ะ บัยย"
อะไรกันมาทิ้งระเบิดให้ฉํนสงสัยแล้วก็เดินไปเนี่ยนะอิตาบ้านี่
"รินด๊า คนเมื่อกี้ ใครหรา ฉ้านว่าเขาหล๋อดีหนา น่ารั๊กมากๆเล้ย"
"อ๋อเพื่อนสมัยเรียนปีะถมน่ะ"
"ว้าว เค้าดูดีจังเนาะฉันตะลึงไปเลยแหละ"
ก็อย่างที่ยูอาร์บอกค่ะฉันก็คิดอย่างนั้นว่ากันต์หล่อมากค่ะ เค้าดูดีกว่าแต่ก่อนมาก แต่สิ่งที่ฉํนกำลังคิดและทบทวนอยู่ก็คือสัญญาที่ว่านั่นคือสัญญาอะไร และตลอดเวลาทั้งวันนั้นฉันก็เอาแต่คิดว่าฉันเคยไปให้สัญญาอะไรไว้กับอิตาบ้ากันต์นั่นรึเปล่า แต่ฉันก็นึกไม่ออกสักที ทำเอาวันนั้นฉันเหม่อทั้งวันเลยล่ะ พอตกเย็นเลิกเรียนก็ได้เวลากลับบ้านฉันกำลังเดินออกจากโรงเรียน แต่ทว่า
ตึก!!
"โอ๊ย" มีแรงปะทะจากร่างใหญ๋ร่างนึงทำเอาฉันเซล้มลงไปก้ยจ้ำเบ้าอยู่กับพื้น ตายล่ะเอวฉันจะหักมั้ยเนี่ย "นี่นายจะรีบไปไหนห๊ะถึงจะรีบก็วิ่งดูทางบ้างเส้"
"ขอโทษทีฉันไม่ได้ตั้งใจน่ะ"
ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองผู้ชายคนนั้นลมพัดผมสีเหลืองทองของเค้าปลิวไสวบวกกับดวงตาสีฟ้าคลื่นทะเลควบคู่ไปกับใบหน้าเรียวเล็ฏอันขาวนวลดูไม่ยากเลยว่าเค้าต้องเป็ฯลูกครึ่งประเทศใดประเทศนึง เค้าเห็นฉันเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าเค้าก็สตั้นไปสักพัก
"เอ่อฉํนขอโทษจริงๆนะ ฉันอาร์มนะเธอ..."
"รินดาจ้ะ เรียกรินก็ได้นะ"
หลังจากทำความรู้จักกับอาร์ฒเค้าก็อาสาไถ่โทษโดยการไปส่งฉันที่บ้าน ระหว่างทางเราก็ไม่ได้คุยอะไรกันมากค่ะ
กรี๊งงงง!
-ฮัลโหลค่ะ ม๊า ว่าไงคะ-
-รินจะกลับบ้านรึยังลูก-
-อยู่ระหว่างทางแล้วค่ะม๊า-
-อ้าวทำไมกลับเร็วล่ะ ม๊าไม่อยู่บ้านออกมาทำธุระกะว่าจะให้รินไปรับยัยอันนาให้ม๊าหน่อย ยังพอกลับทันมั้ยลูก-
-ทันค่ะม๊า เดี่ยวรินไปรับอันนาเอง"
ตู๊ดๆๆๆๆ
"เอ่อนายเดี่ยวฉํนต้องกลับไปรับน้องสาวฉันที่โรงเรียนประถมไฮสคูลก่อนน่ะ นายไปส่งฉันที่นั่นแล้วก็กลับไปก่อนเลยนะ"
"ฉันกลับมาส่งเธฮใหม่ได้ไม่เป็นไรยังไงทางไปบ้านฉํนก็ทางเดียวกับบ้านเธอ"
"แต่ฉันเกรงใจ"
เค้าแค่ยิ้มหวานละลายใจมาให้ฉันและหันไปบิดมอร์เตอร์ไซค์เพื่อที่จะมุ่งหน้าไปยังโรงเรียนของน้องสาวฉัน
โรงเรียนประถมไฮสคูล
"น้องอันนา ผู้ปกครองมารับแล้วค่ะ"
สิ้นเสียงประกาศของครูหน้าชั้นเรียน เด็กสาวตัวเล็กผมสีน้ำตาล ดวงตาพราวที่เต็มไปด้วยเสน่ห์
และเสียงหวานๆของเธอก็ดังขึ้นพร้อมกับรีบก้าวยาวๆเพื่อมาให้ถึงตัวฉัน
"สวัสดีตอนเย็นพี่ริน"
"สวัสดีจ้ะอันนา"
อันนาปลายตามองรอบๆและบังเอิญไปสะดุดสายตาเข้ากับอาร์มที่ยืนอยู่ด้านหลังฉัน
"สวัสดีค่ะพี่สุดหล่อ พี่เป็นใครกันมายืนอยู่ข้างพี่สาวหนู เอ๊ะ?หรือว่า.."
สาวน้อยพูดและหยุดลงที่ประโยคนั้นพร้อมกับส่งสายตาหยอกล้อมาที่ฉันกับอาร์มจนฉันรู้สึกเก้อเขินแปลกๆจึงรีบขัดขึ้นมาไม่ให้น้องสาวตัวดีแซวไปมากกวานี้
"หยุดนะอันนาพูดจาไม่น่ารักเลยนะ นี่พี่อาร์มเป็นเพื่อนของพี่ เกิดอุบัติเหตุกันนิดหน่อยพี่อาร์มเลยอาสามาส่งน่ะ แล้วนี่จะกลับกันได้หรือยังห๊ะยัยตัวแสบ"
ฉันยิ้มแหยให้น้องสาวและจับมือยัยอันนาเดินไปที่รถของอาร์ม 
"ไปกันเถอะ ว่าแต่น้องสาวเธอจะซ้อนมอร์เตอร์ไซค์ได้ใช่มั้ย"
"นายพูดเหมือนนายจะให้น้องสาวฉันนั่งหลังสุดอย่างนั้นแหละ"
ฉันก็พูดไปขำไปเพราะคำพูดของเค้าเหมือนเป็นแนวบ่งบอกแบบนั้นจริงๆนี่นา ทำเอาฉันกลั้นขำไว้ไม่อยู่ที่จริงแล้วผู้ชายคนนี้เค้าเป็นคนน่ารักมากเลยนะถึงจะรู้จักกันได้ไม่นานแต่ฉันก็ดูออก
"นี่พี่ๆคะ จะสวีทกันอีกนานมั้ยเอ่ย? อันเริ่มหิวแล้วน้าา"
ยัยอันนาพูดด้วยสายตาหยอกล้อเช่นเคย หลังจากวันนั้นกลายเป็นว่าฉันกับอาร์มสนิทกันไปเลยล่ะเราคุยกันบ่อยขึ้นส่วนอิตากันต์บ้านั่นน่ะหรอ หลังจากเรื่องสัญญาบ้าบอเค้าก็หายไปเลย เค้าทำแบบนี้ก็เหมือนกับเค้ามาวางระเบิดไว้ให้ฉันเลย ว่ามั้ยล่ะ?