Call us The L.o.u.d.

            ผมมีชื่อว่า  ‘อิจฉิ มิโอ คาปิโนเอล‘ ผมเกิดที่ เมดีอาช ผมมีพี่ชาย 2 คน ผมเป็นลูกคนที่ 3 ลูกคนเล็กสุดของ
 ครอบครัว 'คาปิโนเอล' ตัวผมเองนั้น 'เป็นปีศาจ' เป็นสิ่งที่ถูกแบ่งให้ออกห่างจากคำว่า  ‘มนุษย์’  ตระกูล คาปิโนเอล
 ล้วนแต่มีสายเลือดผีดิบที่หิวกระหาย และความอยากลิ้มลองเลือดที่เป็นนิสัยอันน่าหวาดกลัว รวมไปถึง
 ความเกลียดชัง ได้ส่งผ่านเข้ามาหาพวกเรา พวกเรานั้นเป็นที่น่าหวาดกลัวเมื่อครั้งที่อดีตกำลังดำเนินไป พ่อกับปู่ของ
 ผมบอกเล่าเรื่องราวสายเลือดแห่งเกียรติยศที่มาจากคาวเลือดในปาก ซึ่งผมไม่ได้อยากฟังมันสักนิด เวลาต่อมาเป็นยุค
 ที่ปีศาจผีดิบกระหายเลือดก็ถูกเรียกว่า  ‘แวมไพร์’  มันคงง่ายกว่าถ้าถูกเรียกแบบนี้ ผมได้ดูหนัง แวมไพร์ด้วยล่ะ
 ‘พวกเราน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ?’  ผมถามพวกพี่ๆ พวกเขาได้ตอบผมกลับมาว่าอะไรนนั้น ผมก็ไม่แน่ใจ
 จากตอนนั้นก็ผ่านนานมาก ปัจจุบันนี้พวกเราเป็นที่ยอมรับของเหล่ามนุษย์และ ปีศาจด้วยกันเอง พวกเราตระกูล
 คาปิโนเอล มีรากฐานที่ดีขึ้นด้วยการชดใช้วีรกรรมของเหล่าบรรพบุรษ์ ที่คนรุ่นก่อนหน้านี้ได้ทำเอาไวให้พวกเรา
 ปู่ของผมเป็นคนรุ่นก่อน ตอนนี้ท่านก็มีอายุมากซะจนผมคิดว่าท่านอาจเป็นอมตะจริงๆ     “ โห่...ลองดูนั้นสิ ”
 การนำมาซึ่งกำลัง ทำให้คนอื่นเจ็บ  "เจ้าหนุ่ม... ไม่ได้ยินรึ" ความโหดร้ายกับการรีดเลือดทุกหยดทั้งภายในภายนอก
 อะไรนั้น รวมไปถึงการฉีกเนื้อแบบในเรื่องเล่าไม่มีอีกแล้ว แล้วเรื่องต่างๆ ของพวกพี่  ทำให้ผมรู้ว่าการใช้กำลังนั้น
 ไม่ช่วยให้ใครดีขึ้นอย่างแน่นอน ต้องมีใครบางคนต้องเจ็บอยู่ดี
           
            “ ... ” อาจเลวร้ายกว่าแค่เจ็บด้วยซ้ำไป
            เสียงดัง แตะ แตะ ส่งสียงเป็นจังหวะที่ถี่เรื่อยๆ
            “ ฮึบ...  ”
            ( แปะ )
            “ อ๊าก!? คุณทำอะไรเนี่ย ”
             ลิมโบ ใช้ชายเสื้อคลุมที่ยาวเกินขนาดลำแขนของตน ตบไปที่หน้าของ อิจฉิ
            “ หนุ่มน้อยเมื่อครู่ไม่ได้สนใจข้าเลยสินะ แล้วใครเล่าจะมาสนใจเจ้า หากไม่ใช่ข้า ที่เดินเข้ามาตบไปที่หน้าของเจ้า”
 
            ลิมโบ ยืนตรงหน้า อิจฉิ ที่กำลัง กล่าวคำขอโทษที่ตัวเองนั้นได้เม่อลอยไปเมื่อใดก็ไม่รู้
 แต่ ลิมโบ ชูมือห้ามไว้ก่อน
            “ คำขอโทษนั้นไม่ใช่ประโยคที่ถูกต้อง ”  ลิมโบ กล่าวต่อ พลางสบัดมือไปมา “ แต่มันคือ... ”
            อิจฉิ ตอบกลับออกไปอย่าง ไม่เป็นจังหวะการพูด
            “ ขอ... อภัยครับ... ท่าน? ” ลิมโบ สบัดหน้าหนีแล้วบอกให้ อิจฉิ เดินตามมา พร้อมพูดต่อด้วยสำเนียงแปลกๆ
            “ เจ้านี้เหมือนกันกับ... Pepe ยังต้องการปรุงแต่งเพิ่มเติม เพื่อให้ตนเองมีรสชาติ ”
            ผมไม่เข้าใจว่า Pepe คืออะไร แล้วผมยังต้องการ
            “ การปรุงแต่ง? มีรสชาติ ”
            ลิมโบ เดินนำมาได้สักพักแล้วก็หยุดเท้าทั้งสอง พร้อมหน้าไปทางขวา เขาเงยหน้าไปข้างบน มองไปยัง
 สิ่งก่อสร้างบางอย่าง  สิ่งก่อสร้างสูง รูปทรงแบบของสี่เหลื่ยมจัตตุรัส และวงรีที่เป็นโดมปกคุมสิ่งก่อสร้างนั้น มันเป็น
 หอคอยหินสีเทารอบๆ หอคอยนี่มีเสาธงประทั้งสี่ด้านของรูปทรงสี่เหลื่ยมของหอคอย ถึงแม้หอคอยนี้จะถูกสร้างโดย
 วัสดุสีเทา ถวาสีของมันได้ถูกแสงแดดของดวงอาทิตย์ สาดส่องลงมากระทบกับกระจกของหอคอย ส่งสองสีขาวสว่าง
 กลางแจ้ง แต่ก็ช่างน่าแปลก ปกติแล้วแสงนั้น มันไม่ควรจะสามารถมองด้วยตาเปล่าได้นานๆ หรือไม่ถึงสิบวิ
 ก็ต้องละสายตาหนีออกมา
 
             ถวา ลิมโบ ไม่ได้เมินตาหลบแสงนั้นแม้แต่วิเดียว ที่สามารถมองได้ไม่ใช่เพราะว่าเป็นอันเดดจึงมองได้โดยไร้ปัญหา สภาพของร่าง
 ที่ ลิมโบ ใช้อยู่นั้นก็ไม่ได้แตกต่างจากมนุษย์ตนใดๆ เลยแม้แต่น้อย ด้วยเหตุนี้ถ้ามองแสงที่สว่างแบบนั้นก็ต้องแสดงอาการแบบเดียวกับมนุษย์ปกติ
 ทั่วไป แต่ถ้าเป็นอันเดดประเภทที่ไม่ถูกกับแสงแล้ว ก็จะผลที่รุนแรงแม้ว่าจะเป็นแสงอาทิตย์อ่อนๆ หากว่า ลิมโบ เป็น อันเดทประเภทนั้น
 เขาคงโดน  แสงแดดแผดเผาจนเหลือเพียงแต่เครื่องในไปแล้ว
            “ นี่เจ้ามีความรู้สึกแสบตาหรืออาการใดบ้างรึเปล่า ”  มันก็แปลกที่ถามคนที่มองแสงสะท้อนจ้าๆ พวกนั้นว่า
แสบตาไหม? แต่จะแปลกกว่า หากว่า ลิมโบ เขาเป็นคนเดียวที่ไม่เป็นไร เขาเกิดความสงสัยพ้อมกับสังเกตว่า หอคอย
นี้จุดที่สว่างที่สุดก็คือชั้นบนรูปทรงแปดเหลื่ยมของหอคอย ที่มีกระจกบานใหญ่ได้ติดตรึงด้วยโลหะสีทอง
อย่างแน่นหนาได้ถูกออกแบบให้ยื่นออกมา ล้วนมีทั้งหมด 4 บาน ที่มุมของหอคอย
            อิจฉิ มองกลับมาที่ ลิมโบ
            “ ผมไม่ได้รู้สึกแสบตาอะไรเลยครับ หอคอยนั้นชอบส่งแสงสว่างแบบนั้นตลอดตอนที่โผ่ลออกมา แต่มอง
เท่าไหร่ผมก็ไม่เคยแสบตาเพราะแสงพวกนั้นเลยครับ ”  ลิมโบ เอียงคอสงสัย
            “ เจ้าเหมือนจะพูดว่า ‘โผ่ล’ บอกข้าเกี่ยวกับคำๆ นั้นได้ไหม? ”
            “ คือ... ผมรู้แค่หอคอยนี้จะหายไปจากหลังอาคารสามเป็นบางครั้ง และโผ่ลกลับมาให้เห็นอีกเป็นบางครั้ง
 เหมือนกันครับ ”
            “ ฮึ.. หอคอยนั้น คงเป็นที่ซ่อนของอะไรบางอย่างที่สำคัญมาก ไม่ก็เป็นหอคอยต้องสาป ซึ่งเป็นที่สถิตของผี
 สางข้าอยากเข้าไปภายในนั้น ว่าสิ่งใดกันที่ถูกซ่อนอยู่ภายในหอคอยกระจกเวทย์ที่แสงสาดออกมางามตาเหลือเกิน ”
            “ งามตาที่ว่าอาจทำให้ตาบอดก็ได้นะครับ และที่นี่ไม่มีผีหรอกครับ คุณ ลิมโบ ”  
             ลิมโบ หัวเราะออกมาทางจมูกดูเหมือน เด็กน้อยกังลำอวดดี  อิจฉิ เองก็คิดเช่นนั้นพลางคิดว่าหากนี้เป็นเด็กชาย
             ถ้างั้นเด็กชายคนนี้จะต้องมีความอวดดีมากกว่าเด็กธรรมดาอย่างแน่นอน อิจฉิ นึกถึงเรื่องที่อารีน่า
            “ ข้าเป็นอันเดทนิ (หัวเราะ )  เจ้าควรนำทางข้าไปหลังจากนี้ ข้ายังไม่คุ้นชินกับที่นี่มานัก ”
            “ ครับแล้วเราจะไปที่ห้อง สภานักเรียน เพื่อถามรายละเอียดสินะครับ... ”
            “ ใช่แล้วพ่อหนุ่ม ก็ในกลุ่มพวกเจ้าไม่รู้ถึงเรื่องนี้ได้ดีเท่าแม่หนู มาเรีย อีกแล้ว ”
            ‘ เรื่องการแข่งเราต้องลงแข่งจริงสินะ ที่จริงเราควรบอกปฎิเสธไป? เรื่องของคุณ ทาโกะ นี่มัน... อีกอย่าง
 เราก็ไม่อยากสร้างปัญหาให้ตัวเองและครอบครัวด้วย ‘  อิจฉิ เดินนำ ลิมโบไป สายตาจองมองลงไปที่พื้น เขากำลัง
 กังวลซึ่งเห็นได้ชัดเจนสำหรับ ลิมโบ
            “ พอข้าหมดเรื่องจะถามแม่หนูมาเรียแล้ว ข้าว่าจะออกไปหา ' เชเน ทาโกะ อิกเนอร์ ' ถ้าเจ้ายังอยากก้าวออกมา
 ก็หยุดทำหน้าเช่นนั้น  พอเจ้าพบกับนาง เจ้าต้องเปลื่ยนบุคคลิกให้มันเหมาะกับนาง แล้วท่าทางต้องไม่ใช่เด็กหนุ่มใน
 ตอนนี้ เจ้าต้องเป็นชายหนุ่ม ”
            “ ผมไม่เข้าใจเรื่องเด็กหนุม ชายหนุ่ม ที่คุณพูด แต่ผมก็ดูไม่เหมาะกับเธอ เรื่องนั้นผมรู้... แต่ผมแค่ต้องการพูด
กับเธอ “
            “ หน้าตากับท่าทางแบบนั้น เจ้าจะเข้าใก้ลนางไม่ได้แน่นอน เจ้าต้องเปลื่ยนตัวเองนั้นคือสิ่งที่ข้าอยากจะกล่าว ”
            ลิมโบ ยิ้ม แฝงไปด้วยความโอหัง
            “ อา... ครับ ”
            “ ส่วนเรื่องคำพูดข้าช่วยเจ้าได้ ไว้ข้าจะบอกให้ฟงทีหลัง ระหว่างนี้เจ้าฟังแนวทางของเจ้า กับ เชเน ทาโกะ
ไปก่อน ”
            “ หา? แนวทางอะไรครับ... ”
 
 
 อาคาร 2 : อาคารเรียน
            ลิมโบ ได้ให้ อิจฉิ นำทางจนมาถึงภายในตัวอาคารเรียน ห้องสภานักเรียนอยู่ไม่ไกลนัก
            ‘ คุณ ลิมโบ เขาพูดมากจังเลยเฮะ ’  อิจฉิ ได้เกิดความคิดเช่นนี้คิด มาได้เพราะเสียงของเด็กชาย
 ที่ชื่อ ลิมโบ นั้น เปล่งออกมาเหมือนกับไม่ได้คุยกับใครมานานจนอยากจะพูดให้ฟังไปเสียทุกเรื่อง  ล่าสุดนี้
 เขาพูดถึงเรื่อง รองเท้าแตะของตัวเอง แล้ววนกลับมาเข้าเรื่องหลักได้อย่างลื่นไหล
            “ องค์รักษ์ ของ เซเน ทาโกะ เป็นตัวปัญหาสำหรับเจ้าสินะ ”
            “ ครับ ” 
 ที่เราได้มาอยู่คลาสเดียวกับ ทาโกะจัง ได้เพราะเขา เขายังช่วยเราไว้เมื่อตอนโดนเวทย์อัดลงพื้น
 แต่เรารู้สึกกลัวแปลกๆ  หรือเป็นเพราะเขาเป็น อันเดทนะ?
            “ ยัยโง่ก็เห็นแล้วนิ มันเละเทะไปหมด มันความผิดของเธอ! ”
            หน้าห้องจัดสรรทรัพยากร ได้มีคนกลุ่มหนึ่งกำลัง ยื่นคุยกัน หน้าห้องที่มีกระใสตรงผนัง มันกว้าง
 พอให้คนโดยรอบมองเห็นภายในห้อง ภายในนั้นเต็มไปด้วยสิ่งของที่ตกหล่นเต็มพื้น และภาชนะแก้วใสบางส่วน
 ที่สามารถมองเห็นได้ผ่านกระจก แตกกระจายบนโต๊ะภายในห้อง
 ลิมโบ กับ อิจฉิ กำลัง ยืนดูอยู่ห่างๆ เช่นเดียวกับคนอื่นที่ยืนมองอยู่ห่างๆเช่นกัน ลิมโบ มองเห็นตัวการสำคัญของ
 เหตุการณ์ข้างหน้า เป็นนักเรียนสองคน
           
           “ เธอทำให้ข้าวของโรงเรียนเสียหาย เธอยังทำหีบของฉันหายอีก เป็นเพราะภูตของเธออีกต่างหาก
 ฉันจะไปเขียนรายงานส่ง ” ชายสวมเสื้อคลุมธรรมดา ตัวสูงผมยาว เขาเป็นมนุษย์ กำลังพูดกับผู้หญิงสวมชุดคลุม
 แบบเดียวกัน
            “ ถึงพวกนายจะบอกว่าเห็นภูต แต่รู้ได้ไงว่านั้นเป็นภูตของฉันที่ก่อปัญหา ”
            “ ภูตของเธอเป็นอีกาใช่ไหมล่ะ พวกเราเคยเห็นมันอยู่กับเธอมาก่อนมันต้องเป็นภูตแน่นอน และเธอจะติดมันไว้บนหัวตอนมันแปลงร่างเป็น
กิบรูปอีกา ตอนนี้กิบของแกอยู่ไหนล่ะ! เธอกลับมาที่นี่ก็เพราะมาหาภูตนั้นใช่ไหม ”  คนในกลุ่มผั่งชายพูดแทรกขึ้นมากะทันหัน
           “ บางทีแกอาจขโมยหีบตอนที่มาตรวจทรัพยากรก็ได้ และก็ให้ภูตทำลายข้าวของในห้อง เบล ”
           “ ใช่ ที่เพื่อนฉัน พูดก็มีเหตุผล ถ้าเธอขโมย แล้วทำลายจริง ฉันจะทำให้ผู้หญิงอย่างเธอเสียใจที่ทำแบบนี้ ไปตลอด
 ชีวิต ฉันจะไปรายงานคุณประธาน หัวหน้าของเธอ คุณมาเรียคงจัดการในทันทีถ้าฉันไปหาถึงตัว ”
 อิจฉิ ยืนฟังคำพูดเหล่านั้นไม่ไหว ต่อให้นั้น ไม่ใช่ตนเองที่อยู่ตำแหน่งนั้น ขาของเด็กหนุ่มขยับเข้าไปหนึ่งก้าว
 ที่เป็นเช่นนั้นไม่ใช่เพราะคำพูด  แต่เป็นใบหน้าของหญิงสาวกำลังขมวดคิ้วแสดงความโกรธา พร้อมน้ำตาที่อดกลั้นไหว
 ในดวงตาทั้งสอง
            เธอได้เชิดหน้าสู้
 ลิมโบ เหลือบมอง อิจฉิ ด้วยความสงสัย “ เจ้าทำอะไรน่ะ ” เด็กหนุ่มหยุดเพราะคำพูด ของ ลิมโบ ที่นิ่งเรียบ
 อิจฉิ สงสัยจึงได้ถามว่า ทำไม ลิมโบ ถึงยังดูต่อไปโดยไม่แสดงท่าทีใดๆ แล้ว อิจฉิ ก็ได้คำตอบนั้นโดยทันที  “ ข้ากำลังคิดอะไรอยู่ ” 
            หญิงสาวกล่าวออกมาโดยพยายามให้เสียงที่ออกมาดูเรียบนิ่งที่สุด
            “ แกแน่ใจเหรอ? ว่าที่ข้าดผมของฉันเป็นอีกาจริงๆ พวกนายไม่เห็นตอนเปลื่ยนรูปซะหน่อย ที่พวกนาย
 เห็นก็แค่อีกาบินหนีออกไปจากห้องไปแค่นั้น พวกนายก็คิดเองอ่อเองเท่านั้นแหละว่าเป็นความผิดฉัน หวังเพื่อจะโจทตีพวกเรา สภานักเรียน
 ฝั่งมนุษย์ล่ะสิ! ”
            บรรยากาศได้เปลื่ยน จากความเลือดร้อนของคนสองคน กลายเป็นว่ากำลังมีความเคลื่อนไหวอื่นเขามาแทรก
            “ ได้! ถ้าตอนนี้ยังไม่รับความผิด หลังจากนี้ฉันทำให้เธอรู้จักผิดจริ- ”
            “ Chotto Mate! ”
             ลิมโบ เดินเข้าไปเขาได้ชู้มือขึ้นมาห้ามคนทั้งสอง และแล้วทั้งสามฝ่ายหันเหความสนใจ มาทางเสียงที่แผดออกมา
             ชายผมยาว
             หญิงสาว
             และอิจฉิที่กำลังทำหน้าหมึนอยู่ด้านหลัง