Wizard clock หอนาฬิกาต้องห้าม

 ตอนที่ 00 《บทนำ》 
 
 
ปีโลกศักราชที่ 1789
          ท้องฟ้ามืดครึ้ม ฝนกำลังจะตก และอากาศก็อบอ้าว เช่นเดียวกับบรรยากาศในห้องสี่เหลี่ยมแห่งนี้ ชายคนหนึ่งยืนนิ่งท่ามกลางทหารซึ่งถืออาวุธเตรียมพร้อมที่จะสู้ทุกเมื่อ โดยมีชายในชุดของราชวงศ์ยืนเป็นผู้สั่งการอยู่
"ดูท่าทางนายจะรู้อยู่แล้ว คงสั่งเสียเพื่อนพี่น้องเรียบร้อยแล้วสินะ"
ชายซึ่งสวมชุดที่แสดงถึงยศศักดิ์ว่ามียศที่สูงมากเพียงใดพูดขึ้น แต่เมื่อยังเห็นชายที่เขาพูดด้วยยังนิ่งเงียบ เขาจึงเลิกคิ้วเล็กน้อย แล้วพูดต่อว่า
"นายยังคงนิ่งได้อยู่อีกนะ ไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยเหรอ"
"ต้องการอะไรอีก" ชายที่รู้ตัวว่ากำลังจะตายถามด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย
"ก็ไม่ได้ต้องการอะไรมาก พูดคนเดียวมันรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ว่าไหม"
"ฉันคิดว่านายชอบเสียอีก แกรนด์"
          เมื่อพูดจบชายหนุ่มผู้ถูกเรียกว่าแกรนด์ก็ขมวดคิ้ว เขาไม่เข้าใจคำพูดนี้
"ไม่ต้องทำมาเป็นสงสัยหรอก นายทำเป็นประจำอยู่แล้ว คิดเองเออเองไง"
          ชายหนุ่มผู้ที่พูด แค่นยิ้มก่อนจะหัวเราะอย่างไม่สนใจอาวุธรอบด้าน ทำให้แกรนด์ซึ่งพึ่งถูกด่าทางอ้อม หน้าบูดบึ้งด้วยความโกรธ
"นายมันเป็นพ่อมดจริงๆ"
          ชายหนุ่มที่ถูกกล่าวหา ยิ้มรับคำกล่าวหานั้น เขามองตรงไปยังอาวุธแต่ละอันที่ชี้มาที่เขา แล้วพึมพำเสียงเบา แต่หลายคนก็ยังได้ยิน เพราะในตอนนี้ห้องนั้นเงียบจนได้ยินเพียงเสียงลมหายใจของแต่ละคน "เตรียมมาเพื่อฆ่าฉันโดยเฉพาะจริงๆสินะ"
"แน่นอนคุณพ่อมด รู้ไหมคุณพ่อมด คนอย่างพวกคุณนะไม่สมควรที่จะอยู่บนโลกนี้หรอกนะ"
"แต่พ่อมดอย่างฉันก็สร้างสิ่งที่นายทำไม่ได้ ให้เกิดขึ้นจริงได้ไม่ใช่เหรอ" ผู้ที่ถูกกล่าวว่าเป็นพ่อมดเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนพูดต่อ "หรือว่า....นายกลัวว่าฉันจะแย่งอำนาจนายหรอกนะ"
"ฉันไม่ได้กลัวพ่อมดอย่างนาย!!" แกรนด์ตะโกนเสียงดัง ก่อนจะเบิกตากว้างและแสยะยิ้ม
"นายยอมรับสินะว่าเป็นพ่อมด"
"ใช่ ฉันยอมรับว่าเป็นพ่อมด"
         ชายหนุ่มยิ้มเล็กน้อยก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่าง ท้องฟ้ายังคงมืดครึ้ม ฝนกำลังตกและอากาศก็ยังอบอ้าว "เหมือนกับวันแรกที่มาที่นี้" ชายหนุ่มเอ่ยโดยไม่ได้ออกเสียง
"และนายก็คือปีศาจ เพราะฉะนั้นนายต้องตาย รู้ใช่ไหมเอ็ด"
"ฉันไม่ใช่ปีศาจ แกรนด์ พวกเราไม่ใช่ปีศาจ เพราะพ่อมดนะ...."
พ่อมดอย่างพวกเรานะ
"เป็นนักประดิษฐ์ต่างหาก"
 
ปี โลกศักราชที่ 2098
          'มอโรน่า โลกที่เวทมนตร์ถือเป็นสิ่งต้องห้าม ของแปลกใหม่ที่ไม่มีใครรู้จักกลายเป็นขยะไร้ค่า และน่ากลัว
          "โลกแห่งนี้เป็นโลกที่อิสระในการเรียนรู้ ผู้คนจะไม่ถูกปิดกั้นด้านความคิด สามารถทำอะไรก็ได้ตามที่ใจต้องการ"....แต่ทว่าคำพูดเหล่านั้นเป็นจริงหรือ
          ตามหลักแล้วโลกควรที่จะเป็นแบบนั้น แต่น่าเสียดายที่มอโรน่านั้นคิดตรงข้าม โลกที่เป็นอิสระ ง่ายเกินไปต่อการก่อการร้าย โลกที่เป็นอิสระในการเรียนรู้ น่ากลัวที่จะยึดอำนาจและการที่ไม่ถูกปิดกั้นทางความคิดอาจทำให้มอโรน่าล่มสลายเพราะความคิดที่ดำมืดของมนุษย์เอง
          เพราะความคิดตามหลักของมอโรน่าเป็นแบบนี้ ผู้คนจึงยังย่ำอยู่ที่เดิม กับวัฒธรรมเดิม อารยธรรมเดิม ไม่มีเสรีภาพมากพอที่จะแสดงศักยภาพของตนเองออกมา เด็กๆรุ่นใหม่ต้องเดินตามทางที่ถูกปูด้วยกลีบกุหลาบที่ซ่อนก้อนหินขนาดใหญ่เอาไว้ ผู้อาวุฏสต้องปิดตาและประสาทรับรู้เพื่อที่จะก้าวสู่ขั้นบันไดขั้นต่อไป โดยไม่ต้องห่วงกังวล
          และมีอีกหนึ่งคำถามเกิดขึ้น นี่ดีแล้วจริงหรือ...... ไม่ใช่ว่าเราควรปรับปรุง เปิดกะลาที่ครอบมอโรน่าออกให้แสงสว่างสาดส่องเข้ามา ทำให้มอโรน่าเกิดใหม่ในแบบฉบับที่ดีกว่าเดิม แบบนั้นจะไม่ดีกว่าหรือ นี้ไม่ใช่การต่อต้าน แต่เป็นข้อชี้แนะที่น่าลองทำ หากลองย้อนคิดใหม่ เปิดความคิดที่ตัวเองฝังไว้ในขวากหนามออกมา คิดใหม่เริ่มใหม่ในเส้นทางที่มีทั้งขวากหนามและกลีบกุหลาบที่ไร้ซึ่งก้อนหินคอยขัดขวาง
          ขอให้ท่านลองพิจารณาดู ว่าคำพูดของผมนั้นถูกหรือไ.....@#&*/*('
          มีเพียงหยดเลือดเปื้อนกระดาษที่ปิดกั้นข้อความระบายความคืดที่อยากส่งต่อ แต่น่าเสียดายที่ความคิดนั้นจะต้องถูกปิดลงอีกครั้ง ด้วยความตั้งใจของผู้เขียนเอง นี่เป็นเพียงหนึ่งส่วนของความคิดของผู้อาวุโสท่านหนึ่งซึ่งคิดต่างจากมอโรน่า จากใครหลายคน และจากใครบางคนที่ใช้มันในทางที่ผิด
ลงชื่อ อิลแกน มอลล์เลียส'