สะดุดรักคุณชายวายร้ายกับยัยสาวเอ็นจิเนียร์

     วันนี้เป็นวันสุดแสนจะเฮงซวยของผม เพราะตอนเช้าผมได้เจอกับยัยผญ.ปากเสีย แถมหน้าตาไม่ค่อยสบอารมณ์ผมสักเท่าไหร่ แถมมายืนด่าผมฉอดๆแล้วเดินหนีเฉย  = = เหอะยัยนี่อย่าให้ฉันเจอเธออีกนะฉันจะเอาคืนให้สาสมเลย ไม่รู้ซะแล้วว่าฉันเป็นใคร
     ผม "กาเอล"  ทายาทคนที่2ของตระกูล เคมลอนด์ เจ้าของอสังหาริมทรัทย์ขนาดใหญ่ระดับต้นๆของประเทศ ตอนนี้ผมเป็นนศ.คณะ Supperstarของมหาวิทยาลัย S
          “เห้!! เอล เป็นไรทำหน้าไม่สบอารมณ์เท่าไหร่เลย” ผมเหลือบตาไปมองแมท เพื่อนสนิทของผม แต่ไม่ได้ตอบอะไรกลับ
          “มองหน้าฉันแล้วทำหน้าแบบนั้นหมายความว่าไงฟ่ะ - -”
     แมท หรือ แมทเทียส ดีแลน ลูกประธานเจ้าของบริษัท DL กรุ๊ปเอนเตอร์เทนเมนท์ เจ้าของค่ายเพลงยักษ์ใหญ่ แมทเป็นเพื่อนสนิทกับผมตั้งแต่เด็กๆเพราะพ่อของเราเป็นเพื่อนกันเลยได้ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยจนถึงที่เรียนเราก็ได้เรียนด้วยกัน
          “ยัยบ้านั่นทำให้ฉันหงุดหงิด- -”
          “อ่อ ผญ.ตัวเล็กผมดำยาวๆหน้าคล้ายๆตุ๊กตาน่ะหรอ”
          “ตุ๊กตาผีน่ะหรอ= =”
          “55555 เอลฉันว่าน่ารักออกนะ เรียนคณะไรน้า><”
          “พอเถอะแมท นายเป็นเพื่อนฉันนายต้องเข้าข้างฉัน เข้าใจ!”
          “555 โอเค นายนี่เอาแต่ใจเหมือนเดิม เอลไปหาไรกินกันเถอะๆฉันหิวแล้วววว”
          “= =”
ณ.โรงอาหาร
     ตอนนี้ผมอยู่ในโรงอาหารของมหาวิทยาลัย โรงอาหารที่นี่กว้างพอสมควร เป็นห้องกระจกติดแอร์ ผมว่าให้อารมณ์เหมือนฟู๊ดคอสตามห้างสรรพสินค้ามากกว่า - -
          “เอล นายจะกินไรไหม^^”
          “ฉันว่าจะไปซื้อกาแฟน่ะ”
          “โอเค”
ผมเดินมาหยุดที่ร้านกาแฟ ก่อนสั่งเมนู
          “เอสเปซโซ่ครับ/ค่ะ”
          “นี่ผมมาก่อนนะครับ รู้จักคำว่าต่อคิวไหมครับ” ผมหันไปพูดกับคนที่สั่งกาแฟแทรกผม แต่คนนั้นก็คือ..
          “เอ่อ ขอโทษนะค่ะ พอดีเห็นว่าคุณนึก นึกว่ายังนึกไม่ออก อีกอย่างร้านนี้เค้าก็ไม่ได้ขายให้คุณคนเดียวนะค่ะ”
ยัยนั่น = = ผมเจออีกแล้วววววว หึหึ ก็ดีถึงตาที่ผมจะเอาคืนบ้างแล้ว