รักข้างใจ

                “แก้มกลับบ้านกัน” เด็กชายรวีเก็บอุปกรณ์การเรียนลงกระเป๋าเป้แล้วเรียกเพื่อน

                “รอเดี๋ยวนึงนะวี” แก้มรีบคว้าของทุกอย่างใส่ลงเป้เมื่อทั้งคู่เก็บของเรียบร้อยก็พากันเดินไปที่ลานจอดจักรยาน ตลอดแนวรั้วมีต้นชงโคดอกสีชมพูอ่อนบานสะพรั่งไปทั่ว

                “สวยจังเลยวี” เด็กหญิงแก้มหยิบดอกไม้ที่ร่วงขึ้นมา

                “หอมด้วยต้นอะไรกันนะ”

                “ต้นชงโค” รวีตอบแล้วอมยิ้ม

                “เก่งจังเลยวี” แก้มชื่นชมจากใจจริง เธอไม่มีความรู้รอบตัวเอาซะเลย

                “มันเขียนอยู่ตรงโคนต้นนี่ไงแก้ม” รวีหัวเราะชอบใจแล้วชี้ให้เพื่อนดู

                “วีก็ช่างสังเกตกว่าเราอยู่ดี” แก้มทำหน้ามุ่ยแล้วเดินลากขาไปซ้อนที่เบาะหลัง

                “ไม่ทำหน้ายุ่งสิไม่น่ารักเลย”

                “เราไม่ช่างสังเกตแล้วก็ไม่ช่างพูดเราจะมีเพื่อนกับเขาหรอวี” แก้มระบายความในใจให้เพื่อนสนิทฟัง วีเป็นเพื่อนคนแรกของเธอเพราะที่บ้านเก่าเธอไม่ได้ออกไปไหนเลยแถมเด็กๆ รุ่นเดียวกันก็ไม่มีสักคนพอมาเจอวีเธอก็สนิทกับเขาอย่างรวดเร็วเพราะวีไม่เคยล้อเรื่องที่เธอขี้อายสักครั้ง

                “วีจะเป็นเพื่อนแก้มตลอดไป วีสัญญา” รวียื่นนิ้วก้อยไปให้แก้มแล้วเธอก็ส่งนิ้วก้อยเล็กๆ ของเธอมาเกี่ยวไว้ คำสัญญาที่แสนจริงใจในวัยเด็กจะผูกพันทั้งคู่ไปจนชั่วชีวิต

                เมื่อแน่ใจว่าแก้มนั่งประจำที่ดีแล้ว รวีก็ขับไปตามทางช้าๆ เขาไม่ลืมที่แม่ย้ำหนักหนาว่าให้ระวังเรื่องการขับขี่ให้ดีให้ขับชิดซ้ายไว้ตลอดและยิ่งมีแก้มนั่งซ้อนมาเขายิ่งระวังและขับช้ามากขึ้นไปอีก

                “ให้เราขับบ้างสิวี” เมื่อเข้ามาในเขตหมู่บ้านที่รถไม่พลุกพล่านแก้มก็อยากจะลองหัดขับบ้าง

                “แก้มขับนะเดี๋ยววีเดินตาม” รวีไม่รู้เลยว่าแก้มขับจักรยานไม่เป็น

                “ขอบใจนะ” เด็กหญิงแก้มยิ้มหน้าบานในที่สุดก็ได้เป็นคนขับกับเขาสักที แก้มคิดว่าแค่ขึ้นไปนั่งตัวตรงๆ แล้วก็ออกแรงปั่นเท่านั้นไม่เห็นจะยาก ความคิดของเด็กก็มักจะไม่รอบคอบแบบนี้

                “มะ มัน เฮ้ย” เด็กหญิงแก้มขึ้นไปนั่งบนเบาะแล้วก็เซซ้ายเซขวา

                “แก้มขับไม่เป็นหรอ” รวีถามด้วยความตกใจ

                “ไม่เป็น วี…โครม” เธอพยายามจะถีบให้มันเคลื่อนไปข้างหน้าแต่ขาไม่ถึง ขั้นแรกหน้าของเธอไปฟาดกับมือจับของตัวจักรยานต่อมาแขนและขาก็ครูดไปกับพื้นปูนและสุดท้ายจักรยานคันโตก็ทับลงมาบนตัวทุกอย่างเกิดขึ้นแค่ชั่วพริบตาเดียว

                “แก้ม แก้ม” วีรีบวิ่งเข้าไปดูที่ขาของแก้มเลือดไหลโชกที่แขนแค่ถลอกนิดหน่อย ส่วนที่หน้าเป็นรอยถากแดงๆ ตะกร้าหน้าของจักรยานบิดเบี้ยวเสียทรงแถมโซ่ก็ขาดอีกต่างหาก

                “ฮือ ฮือ เราขอโทษนะวีจักรยานวีพังเลย” แก้มทั้งกลัวทั้งเสียใจเพราะทำจักรยานเพื่อนพังแล้วพ่อกับแม่จะว่ายังไง ชาตินี้เธอคงไม่ได้แตะจักรยายอีกแล้ว

                “ไม่เป็นไรลุกไหวรึเปล่าแก้ม ค่อยๆ นะ” วีประคองให้เพื่อนยืนขึ้นแต่เธอก็ลุกไม่ไหว เขาเลยเปลี่ยนเป็นประคองให้เธอมานั่งที่ข้างทาง แก้มน่าจะตกใจนั่งสักพักให้เธอรู้สึกดีขึ้นดีกว่า

                “เราขอโทษ ฮือ” แก้มมองสภาพจักรยานที่ยับเยินภายในพริบตาด้วยความรู้สึกผิดเต็มหัวใจ

                “ไม่เป็นไรหรอกพ่อดัดให้ก็ไม่เบี้ยวแล้ว แก้มลุกไหวรึยังเรารีบกลับบ้านกันเถอะกลับช้าพ่อกับแม่จะเป็นห่วง” เด็กชายนั่งเฝ้าเด็กน้อยมาได้สิบนาทีแล้วเขารู้ดีว่าแม่ตั้งตารอเขากลับบ้านแม่ของแก้มก็คงไม่ต่างกันผิดเวลามากๆ จะทำให้ผู้ใหญ่เป็นห่วงและสุดท้ายจะอดไปโรงเรียนเองตลอดแน่ๆ เขาไม่อยากให้พ่อกับแม่ไปส่งเขาไม่อยากโดนล้อว่าเป็นไอ้ลูกแหง่

                “เจ็บจังเลยวี” เด็กหญิงแก้มพยายามจะเดินแต่มันก็สุดที่จะฝืนจริงๆ แผลตรงหัวเข่ามันเจ็บมาก

                “มาขี่หลังวี” รวีย่อตัวลง

                “ไหวหรอวี” แก้มลังเล

                “ไม่ไหวก็ต้องไหวก็แก้มเดินไม่ได้ ขึ้นมาเถอะวีจะพยายาม” เด็กชายสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

                “เกาะดีๆ นะแก้ม” เมื่อแก้มขึ้นมาอยู่บนหลังเขาก็ค่อยๆ ลุกขึ้นยืนและมันก็เซนิดหน่อยเพราะยังตั้งหลักไม่ได้แต่เมื่อออกเดินไปสามสี่ก้าวก็เดินได้มั่นคงขึ้น

                “หนักไหม วีไหวรึเปล่า” แก้มมองดูเหงื่อที่ไหลออกมาเป็นทางแล้วก็ซึ้งใจกับความใจดีของรวีเหลือเกิน เธอรู้ว่าเขาต้องใช้ความอดทนและแรงกายเป็นอย่างมากที่ต้องแบกเธอแต่วีก็กัดปากแน่นไม่ยอมเปล่งเสียงโอดครวญออกมาเธอพยายามทำตัวให้นิ่งที่สุดเผื่อจะช่วยให้วีไม่ต้องออกแรงเยอะ

                “ไหว แก้มอดทนนะอีกนิดเดียวก็ถึงบ้านแล้ว” แต่จริงๆ เขาจะไม่ไหวอยู่แล้วทุกย่างก้าวขามันพาลจะหมดแรงเอาดื้อๆ แต่เขาต้องพาแก้มไปถึงบ้านให้ได้...เขาต้องทำให้ได้

                “แก้ม วี” มารดาสองคนเรียกลูกตัวเองพร้อมกันเพราะมันเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วที่ลูกกลับบ้านช้า คุณแม่ทั้งสองมายืนรอหน้าบ้านด้วยความร้อนรุ่มตัดสินใจกันว่าถ้าอีกห้านาทียังไม่มาจะขับรถไปตามกันแล้ว

                “เป็นอะไรแก้ม ทำไมขาเป็นแผลแบบนั้น” วิภาถามลูกด้วยความตกใจ

                “หนู หนูขับจักรยานล้มค่ะ” แก้มตอบแม่โดยไม่ได้สบตา

                “ผมขอโทษครับน้าภา ผมผิดเองที่ให้แก้มขี่” รวีออกตัวปกป้องเพื่อนเต็มที่

                “แก้มขับจักรยานไม่เป็น วีไม่รู้หรือลูก” วิภาถามเด็กชาย

                “ผม เอ่อ” ถ้าเขาบอกว่ารู้ก็จะเป็นการโกหกผู้ใหญ่แต่แก้มก็จะไม่โดนดุ เขาลังเลอึกอักไม่รู้จะพูดยังไงดี

                “วีไม่รู้ค่ะแม่ หนูโกหกเองหนูไม่ได้บอกว่าหนูไม่เคยขับจักรยานเลย” พูดจบหนูแก้มก็ปล่อยโฮออกมา

                “เข้าบ้านไปทำแผลกันก่อน” วิภาอุ้มลูกสาวเข้าไปในบ้านโดยมีรวีเดินตามไม่ห่าง

                “หนูขอโทษค่ะแม่” เธอทั้งขำทั้งสงสารลูกแต่ก็ต้องทำหน้าขึงขังเข้าไว้

                “การโกหกมันไม่ดี หนูแก้มเห็นรึยัง” วิภาทำแผลให้ลูกแล้วก็สอนลูกไปด้วย

                “เห็นแล้วค่ะหนูขอโทษค่ะแม่ เราขอโทษนะวี” เด็กหญิงแก้มยังคงพร่ำขอโทษไม่ขาดปาก

                “วี น้าเช็ดหน้าเช็ดตาให้” วิภาซับหน้าให้เด็กชายตัวน้อยที่หัวใจแข็งแกร่งเหลือเกิน สายตาของรวีใสแจ๋วไร้สิ่งปรุงแต่งแต่ก็เด็ดเดี่ยวและมั่นคงสมกับเป็นผู้นำ ขาเล็กๆ ที่ไม่ย่อท้อต่อความเหนื่อยล้าก็ช่างน่าเอ็นดูเธอเพ่งมองดวงหน้าของรวีแล้วก็เหมือนจะเห็นอนาคตของลูกเธอกับเด็กชายตัวน้อยเคียงข้างกันไปจนโต มันคงเป็นสิ่งที่ฟ้าเบื้องบนกำหนดไว้แล้วที่ลิขิตให้เด็กสองคนนี้ได้มาเจอกัน

                “ขอบใจนะวีที่ดูแลแก้มแทนน้า” วิภาลูบหัวเด็กน้อยด้วยความเมตตา

                “ผมสัญญากับแก้มว่าผมจะเป็นเพื่อนแก้มตลอดไปและผมขอสัญญากับน้าภาว่าผมจะดูแลแก้มเองครับผมจะไม่ให้ใครมารังแกแก้มเด็ดขาด” เด็กชายที่หัวใจยังใสซื่อลั่นวาจาออกมาด้วยเจตนาบริสุทธิ์ รวียังไม่เข้าใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในใจของตัวเองมันคือรักแท้อันมั่นคงมันคือมิตรภาพอันแท้จริงที่ไม่มีสิ่งใดจะมาเทียบหรือมาพรากจากไปได้