สองภพ

 ชายหนุ่มก้มมองสาวน้อยที่จิตใจเขาถวิลหาทั้งเช้าค่ำ แววตาที่มองมายังเขาคล้ายตัดพ้ดพ้อและหวาดกลัวอยู่ในที ใช่ดอกแก้วหวาดกลัวทุกครั้งที่ฉัตรภพเริ่มเอ่ยคำร่ำลา เพราะเธอไม่อาจรู้ได้เลยว่าอีกนานแค่ไหนที่เธอจะเจอเขาอีก
          ชายหนุ่มมองใบหน้าหม่นเศร้าพร้อมกับไล้นิ้วแผ่วเบาบนแก้มของส่าวน้อยด้วยแววตาเขาเปี่ยมไปด้วยความรัก "น้องน้อยของพี่ต้องเข้มแข็ง รอพี่อยู่ที่นี่นะอย่าอ่อนแอ ฝึกจิตให้เข้มแข็งอย่าให้ความหมองเศร้าครอบงำ จำไว้นะจิตที่เข้มแข็งจะส่งพลังให้น้องเสมอ อย่าให้ความระทมทุกข์มาปิดบังจิตใจที่ใสสะอาดนะ ฉัตรภพกำชับ พร้อมกับเดินถอยห่าง ดอกแก้วรั้งมือเขาไว้ พร้อมกับให้คำมั่นต่อฉัตรภพ "ค่ะพี่ฉัตร น้องจะเข้มแข็งและหมั่นฝึกจิตให้บริสุทธิ์อยู่เสมอนะคะ น้องจะรอพี่ฉัตรอยู่ที่นี่ ฉัตรภพยิ้มให้กับเธอ ก่อนจะเดินลับหายไปท่ามกลางจันทร์นวล
        ดอกแก้วยังหลับสนิทและยังอยู่ในห้วงแห่งฝันเมื่อเขาจากมา ฉัตรภพเริ่มมีความหวังเมื่อคิดได้ว่าเมื่อไหร่ที่จิตใจของเขาและดอกแก้วสงบไมรุ่มร้อนหมั่นฝึกจิตให้บริสุทธิ์อยู่ โอกาสที่เขาและดอกแก้วจะได้เจอและใช้ชีวิตด้วยกันย่อมจะมีมากขึ้นด้วย เขาอมยิ้มอยู่คนเดียวอย่างมีความหวัง "โหนี่ในรอบเกือบร้อยปีเลยนะเนี่ยที่เห็นหลานปู่ยิ้มได้ ฝันดีหรือเจ้าฉัตร" ท่านเมฆาผู้เป็นปู่กระเซ้าหลานชาย และรู้สึกปลาบปลื้มใจที่ฉัตรภพคิดได้ด้วยตัวเอง เพราะนี่คือปริศนาสำคัญที่แม้เขาที่ได้ขึ้นชื่อว่าผู้เป็นใหญ่ในดินแดนแห่งนี้ก็ไมอาจแนะนำให้ได้ถึงแม้จะรู้ เพราะเป็นการฝืนกฎ ฉัตรภพคิดได้ด้วยตัวเองนั่นแสดงว่าจิตของเขา เข้มแข็ง บริสุทธิ์ และดวงจิตแบบนี้แหละที่จะทำให้ฉัตรภพสมหวัง ท่านเมฆาตบไหล่หลานชายเบาๆ ก่อนเดินจากไป 
(ต่อ.)..