สองภพ

     ดอกแก้วสัมผัสถึงความโหยหาจากใครบางคน แม้เธอไม่เห็นด้วยสายตา แต่ความรู้สึกอุ่นที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย ทำให้ดอกแก้วยกมือขึ้นสัมผัสหัวใจตัวเองก่อนล้มตัวนอน

     ช่างหอมเหลือเกิน ความหอมที่ดอกแก้วไม่รู้ว่ามาจากที่ได เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหลังเธอ "น้องน้อยของพี่" เสียงนั้นทำให้เธอหันกลับมา ไม่ต้องมีคำอธิบายได ดอกแก้วโผเข้ากอดร่างสูงของเขา "พี่ฉัตร"

เธอกอดร่างอุ่นของเขา "พี่ฉัตรหายไปไหนตั้งสิบกว่าปี พี่ฉัตรรู้ไหมน้องคิดถึงพี่ฉัตรเหลือเกิน พี่ฉัตรลืมน้องคนนี้แล้วเหรอคะ" ดอกแก้วตัดพ้อเขาอย่างลืมตัว ลืมแม้กระทั่งว่าเธอโตเป็นสาวสะพรั่งแล้ว เธอกอดเขาราวกับกลัวชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าจะหายไป "ไม่เลย พี่ไม่เคยลืมดอกแก้วที่แสนน่ารักของพี่"ฉัตรภพพูดพร้อมกับซับน้ำตาของดอกแก้วอย่างอ่อนโยน "ไหนยิ้มให้พี่ดูหน่อยซิ นี่เจอพี่แล้วร้องให้เลยเหรอ อืม คงเสียใจสินะที่ได้เจอพี่" ฉัตรภพกระเซ้าหญิงสาว

"ก็พี่ฉัตรหายไปนาน น้องคิดว่าจะไม่ได้พบกันเสียแล้วในชาตินี้" คำพูดของดอกแก้วทำให้ชายหนุ่มชงัก แววตาเศร้าผุดขึ้นบนใบหน้าเขาเพียงชั่ววินาทีก่อนจะยิ้มและตบหัวดอกแก้วเบาๆเหมือนกำลังจะปลอบ  ใช่เขากำลังปลอบใจตัวเองและปลอบใจดอกแก้ว 

"วันนี้มีอะไรแล้วให้พี่ฟังบ้าง" ฉัตรภพพูดขึ้น ก่อนที่บรรยากาศจะเศร้าไปมากกว่านี้ โดยปกติทุกครั้งที่เขามา ดอกแก้วจะเล่าเรื่องราวที่เธอพบมาในแต่ละวันให้เขาฟัง เสียงแจ้วๆของสาวน้อยทำให้เขาอดที่จะอมยิ้มไม่ได้ ดอกแก้วเงยหน้ามองหน้าชายหนุ่มแล้วหัวเราะ "พี่ฉัตรชอบแซวน้องทุกทีที่พบกัน อย่าให้ถึงคราวน้องบ้างแล้วกัน "เธอพูดหยอกล้อเขาด้วยแววตาที่เปี่ยมด้วยความสุข ฉัตรภพประคองหน้าใบหน้าสวย และมองลึกเข้าไปในแววตาหวานปนเศร้า เขาอยากหยุดเวลาอยู่แค่ตรงนี้ ที่นี่ นิจนิรันดร์ แต่ความจริงเขาไม่อาจทำเช่นนั้นได้ เขาต้องใช้พลังจิตทั้งหมดที่มีเพื่อลงมาหาดอกแก้ว และขอร้องท่านปู่ให้เปิดทาง เขาคิดถึงดอกแก้วและไม่มีอะไรจะหยุดความรักที่เขามีให้เธอได้ แม้ว่าท่านปู่จะทักท้วงเขา ว่าการลงมาโลกมนุษย์นั้นถือเป็นความผิดอย่างมหันต์ด้วยสองภพนั้นต่างกัน และเข้าจะต้องใช้เวลานับร้อยปีเพื่อฟื้นพลังจิตของเขาให้กลับมาเหมือนเดิมแต่เพราะฉัตรภพรู้ว่าวันนี้อาจเป็นวันสุดท้ายที่เขาได้พบกับเธอเพราะมิติสวรรค์ปิดทางตั้งแต่วันสุดท้ายที่เขามาหาเธอในขณะที่ดอกแก้วอายุได้แค่สิบเอ็ดปีเท่านั้น และหมุนเวียนอยู่อย่างนี้นับหลายร้อยปี หลายชาติภพ เพียงแต่ว่าครั้งนี้แตกต่างจากทุกครั้ง เขาได้มาหาดอกแก้วอีกครั้งในวันที่เธอโตเป็นสาวน้อยที่งดงามหมดจด ด้วยความเพียรฝึกฝนกระแสจิตของเขา ให้สงบไม่รุ่มร้อนเหมือนทุกๆครั้งที่ผ่านมารวมถึงท่านปู่ที่ช่วยเปิดทางให้เขา 

     "น้องน้อยต้องเข้มแข็ง พี่จะอยู่ใกล้น้องน้อยเสมอ เขาขยับปากได้รูปพูดกับเธอ "ทำไมพี่ฉัตรพูดแบบนั้นคะ พี่ฉัตรจะจากน้องไปอีกแล้วใช่ไหม" เธอถามชายหนุ่มด้วยเสียงระรัว