สองภพ

 
     สิ่งแรกที่เธอเห็นเมื่อก้าวเท้าออกจากห้อง คือความนุ่มนวลของแสงแรกยามเช้าตรู่ หัวใจของเธอเต้นรัวเท้าที่ก้าวชงักงันเมื่อเห็นใครบางคนมองมายังเธอด้วยสายตาอบอุ่นจากสะพานไม้ที่อยู่หน้าบ้าน "เราตาฝาดไปแน่ๆ" เธอพึมพำกับตัวเอง พร้อมหลับตาเพื่อตั้งสติอีกครั้ง หากแต่เมื่อลืมตาเขายังยืนอยู่ที่เดิมทุกอย่างดูชัดเจน เธอเดินไปหาเขาราวกับต้องมนต์สะกด ใจเต้นระรัว ยิ่งเดินเข้าไปใกล้กลับรู้สึกเหมือนยังไกลเหลือเกิน แต่สายตาอันอบอุ่นที่จับจ้องมาเหมือนบอกว่าไม่มีอะไรหรือใครจะทำร้ายเธอได้ตราบที่เขาอยู่ตรงนี้ ทำให้หัวใจดวงน้อยอบอุ่นขึ้นมาหยาดน้ำตาของเธอร่วงพราวแก้ม เวลาเหมือนหยุดนิ่ง เมื่อเธอยื่นมือออกมาสัมผัสเขา เสียงหนึ่งที่คุ้นเคยกระซิบข้างหูแผ่วเบา "พี่อยู่ที่นี่อยู่ใกล้น้องน้อยเสมอ" เสียงนั้นเบาเหลือเกินเหมือนเจ้าของเสียงเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า เศร้าโศก เธอดึงมือกลับเมื่อสัมผัสกับความว่างเปล่า เหมือนอยู่ในห้วงเวลาแห่งความฝัน นี่เธอคิดไปเองอีกแล้วหรือ เขาจากไปนานนับสิบปีจนบัดนี้เธออายุยี่สิบเอ็ดปีแล้ว แต่เวลานี้เขาทิ้งหัวใจดวงน้อยไว้เพียงลำพัง แม้ไม่อาจรู้ว่าเขาจากไปที่ได แต่เธอยังมีความหวังว่าจะได้พบเขาอีกสักครั้ง
     "คุณแก้วคะ กลับเข้าบ้านเถอะค่ะ ข้างนอกนี้ลมแรงเดี๋ยวจะไม่สบายนะคะ" เสียงเตือนด้วยความห่วงใยของป้าสายคนเก่าแก่ของครอบครัวที่เลี้ยงดูมาตั้งแต่เธอจำความได้ทำให้ตื่นจากภวังค์ และมองไปรอบตัวอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าสิ่งที่เห็นเมื่อครู่เป็นแค่ภาพลวงตา เธออยากตะโกนเรียกชื่อเขาดังๆเพื่อให้เขาได้ยินและอยากให้เขารับรู้ว่าเธอยังรอคอยเขาอยู่เสมอ แต่เสียงที่ออกจากริมฝีปากได้รูปของเธอเป็นแค่เสียงแผ่วที่เต็มไปด้วยความคิดถึง"พี่ฉัตร"
     ตั้งแต่รู้จักกันหัวใจเธอก็ถูกเติมเต็มด้วยความรักและความอบอุ่น หลังจากที่พ่อและแม่จากไปตั้งแต่เธอยังแบเบาะด้วยอุบัติเหตุเครื่องบินตก เวลานั้นเธอยังเด็กเกินกว่าจะจดจำรายละเอียดได้ทั้งหมด รู้เพียงแต่ว่าหัวใจเธอต้องการใครสักคนดูแล และเขาหรือ"พี่ฉัตร"ที่เธอเรียกขานก็เข้ามาในชีวิต คอยดูแลปกป้องเธอเสมอมาแม้ว่าการพบกันระหว่างเขาและเธออาจดูเหลือเชื่อ เธอขอบคุณทุกสิ่งที่นำพาเขาเข้ามาในชีวิต เพราะ"พี่ฉัตร"ทำให้เธอมีความสุขจากการได้รักและเธอไม่เคยสงสัยในความรักที่เขามีให้เธอเลย แต่การจากไปครั้งนี้ของเขายาวนานกว่าทุกครั้ง เธอยังนึกสงสัยว่าพี่ฉัตรจะรู้บ้างไหมว่าทุกวินาทีที่เธออยู่โดยปราศจากเขาช่างโดดเดี่ยวยิ่งนัก และไม่อาจรู้เลยว่าชั่วลมหายใจนี้จะได้พบเขาอีกหรือเปล่า เธอหวนคิดถึงครั้งแรกที่พบกันตอนนี้นเธออายุเพียงเก้าขวบ ชีวิตที่ไร้พ่อแม่มีแต่ป้าสายที่เลี้ยงดูเธอมาด้วยความรักในบ้านที่พ่อและแม่ทิ้งเอาไว้พร้อมด้วยทรัพย์สินอีกจำนวนหนึ่ง  บ่อยครั้งที่เธอรู้สึกโดดเดี่ยว แต่ด้วยวัยเก้าขวบทำให้ไม่สามารถอธิบายความรู้สึกนั้นให้ใครฟังได้ รู้เพียงแต่ว่าอยากมีใครสักคนมาคุยด้วย อยากได้รับความอบอุ่นจากใครสักคน
     ทุกคืนเธอเธอแหงนมองดูดวงดาวบนท้องฟ้าและคิดตามประสาเด็กว่าวันหนึ่งจะมีนางฟ้าใจดีมาคุยด้วย มาเล่านิทานให้เธอฟังก่อนนอน ในคืนเดือนดับเธอสงสารนางฟ้าแค่คิดว่านางฟ้าต้องอยู่ในความมืดมิด การมองชีวิตในแง่จินตนาการ ทำให้เธอชอบวาดรูป มีนางฟ้ามีเทวดา รายล้อมอยู่รอบตัว เธออธิฐานว่าขอใครสักคนมาเล่านิทานให้ฟังก่อนนอน
       และแล้วความอบอุนที่เธอเฝ้ารอก็มาถึง คืนนั้นก่อนเข้านอนเธอลงมาเก็บดอกแก้วที่ส่งกลิ่นหอมท่ามกลางแสงจันทร์นวลตา สายตาเธอมองเห็นใครคนหนึ่งยืนเด่นอยู่บนสะพานไม้หน้าบ้านที่เชื่อมต่อไว้ระหว่างลำธารกับบ้านของเธอ เด็กหญิงวัยเก้าขวบตกใจและพยายามวิ่งเข้าไปในบ้าน แต่เหมือนมีอะไรบางอย่างตรึงขาเธอไว้ให้หยุดอยู่กับที่ ในแสงสลัวนั้นเธอเห็นผู้ชายตัวโตคนหนึ่งเดินเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับทักทายเธอด้วยเสียงอันอ่อนโยน "น้องน้อยของพี่" เสียงที่ทักทายนั้นช่างคุ้นหูยิ่งนัก
 (ต่อ...)