Rogue Night

ลอนดอนซิตี้

19 มกราคม ปี 18xx เวลา 20:31น.

      เกร็ดหิมะสีขาวที่ค่อยๆ พร่างพรายลงมาจากท้องฟ้ายามค่ำคืนสีหม่นช่างดูขัดตากับบ้านเมืองที่เต็มไปด้วยแสงสีเหลืองเรืองรองของความมั่งคั่งยามเมื่อมองจากมุมสูง แม่น้ำเทมส์อันกว้างใหญ่ทอดตัวยาวอยู่ทางด้านซ้ายมือ เรือกลไฟหลายลำส่วนใหญ่จอดนิ่งอยู่กับที่ ในขณะที่เรือส่งสินค้าพากันจอดเทียบท่า พระราชวังเวสมินเตอร์ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้าห่างออกไปครึ่งไมล์

     เอ็ดเวิร์ด เชส แมคเกรย์ขยับร่างสูงสง่าแบบชายวัยกลางคนที่เพรียบพร้อมด้วยรูปร่าง สุขภาพและฐานะเดินไปตามฟุตบาธอย่างไม่เร่งรีบ มือที่สวมถุงมือหนังอย่างดีขยับยกไม้เท้าตามจังหวะก้าวเดินกระทบพื้นหินสีเทาดังก็อก...ก็อก มองผิวเผินอาจดูเหมือนเขาเป็นเสมียณฐานะปานกลางที่เพิ่งเลิกงานและกำลังเดินกลับบ้านเพื่อไปรับประทานอาหารค่ำกับครอบครัวอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา และด้วยบุคลิกเย่อหยิ่งยิ่งอาจทำให้ใครบางคนมองเขาเป็นพวกประจบสอพลอที่ชอบเชิดหน้าชูคออย่างไม่เจียม ถึงแม้ว่าความจริงแล้วเขาจะเป็นถึงเจ้าของบริษัทหนังสือพิมพ์ที่ใหญ่เป็นอันดับสามของอังกฤษก็ตาม

      ชายวัยกลางคนขยับหมวกทรงสูงพร้อมกับเดินผ่านชายจรจัดที่กำลังนั่งกอดขวดเหล้าในสภาพมึนเมาได้ที่อยู่ตรงหัวมุมตึก ก่อนที่เขาจะเดินเลี้ยวไปทางท่าเรือ ควันสีเทาหม่น ๆ ลอยอ้อยอิ่งออกมาจากปล่องสูงสีดำของเรือกลไฟบางลำ ส่งกลิ่นของถ่านหินไหม้ๆ ผสมกับกลิ่นเย็น ๆ ของอากาศและกลิ่นชวนคลื่นเหียนของกองขยะจากมุมใดมุมหนึ่ง

     เขาหยุดยืนที่หน้าลังไม้เปล่าๆ หลายสิบใบบริเวณท่าเรือที่เต็มไปด้วยสิ่งของแต่รกร้างผู้คน  เสียงสรวญเสเฮฮาที่ไม่แน่ใจว่าดังมาจากร้านเหล้าหรือในเรือ  เขาไม่ขยับ มือสองข้างว่างซ้อนกันบนไม้เท้าข้างหน้า ดวงตามองซ้ายขวาเหมือนกำลังสำรวจ

      ร่างปริศนาของใครบางคนยืนลับๆ ล่อๆ อยู่หลังกองลังเก่า ๆ ทางขวามือ เขาขยับตัวอย่างระมัดระวังพลางหรี่ตามองอย่างสงสัย เมื่อชายคนนั้นแน่ใจว่ารอบๆ ไม่มีใครนอกจากเขาและผู้นัดหมายจึงก้าวออกมาอย่างเร่งรีบ

      “ขออภัยที่ล่าช้าครับนายท่าน” เขาเอ่ยเรียกเอ็ดเวิร์ดอย่างเคารพแต่ไม่มีแววนอบน้อม และดูจากท่าทางและการแต่กายก็ไม่ใช่บุคคลที่ค่อนข้างจะไร้ฐานะสักเท่าไหร่...อย่างน้อยก็ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้น

      “ว่ายังไง” เอ็ดเวิร์ดถามด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม มองคนตรงหน้าที่มองซ้ายขวาเหมือนกำลังระแวง

      “กระผมรู้สึกเหมือนมีคนตาม” เขาสอดส่องดวงตาคู่นั้นอีกครั้งอย่างหลุกหลิก ก่อนจะก้าวเข้ามาหนึ่งก้าวเพื่อให้ใกล้กับคู่สนทนามากขึ้นพร้อมกระซิบบางอย่างที่ไม่เบามากนักท่ามกลางบรรยากาศวังเวง “เขาบอกว่าส่งสินค้าจำนวนหนึ่งร้อยชิ้นให้แล้ว อีกสามวันเตรียมรับของได้ที่จุดดับเบิลยูทิศตะวันตกครับ” จบคำกล่าวสีหน้าคนฟังก็ขมวดคิ้วอย่างแปลกใจพร้อมกับถามออกไปทันที

     “ทำไมไกลนัก”

ดวงตาของชายแปลกหน้าหลุกหลิกอีกครั้ง “เขาบอกว่าพวกนั้นระแคะระคายจวนจะรู้แหล่งแล้ว ก็เลยต้องย้ายสถานที่น่ะครับ”

      เอ็ดเวิร์ดชักหัวคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์ ครุ่นคิดสะระตะอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจควักถุงเงินในกระเป๋าเสื้อคลุมด้านในโยนไปให้คนรับที่ทำสีหน้าดีใจอย่างยิ่ง เขาโบกมือปัดเป็นเชิงบอกให้แยกย้ายก่อนที่ชายวัยกลางคนจะพาร่างสูงของตัวเองเดินกลับทางเดิม ส่วนชายแปลกหน้าที่มาส่งข่าวคนนั้นแยกกลับไปอีกทาง

      ชายแปลกหน้ายิ้มใส่ถุงเงินในมืออย่างอารมณ์ดีราวกับหวังว่าให้มันพูดแสดงความยินดีให้ตนได้ฟัง เพราะถ้ารวมกับเงินที่เขาได้รับมาจากผู้จ้างมาส่งข่าวเขาก็มีเงินไปใช้หนี้พนันได้อย่างสบาย ๆ เขาโยนถุงเงินขึ้นลงในอากาศ มีความสุขกับน้ำหนักที่ไม่เบาของมัน ก่อนจะขมวดคิ้วแล้วหยุดชะงักเมื่อรู้สึกเหมือนว่ากำลังโดนสะกดรอยตาม เขาหันขวับไปข้างหลังเพื่อเผชิญกับความว่าเปล่า เขาขมวดคิ้วอีกครั้งแล้วออกเดินไปอย่างเร่งรีบ

      ขาป้อมๆ ในร่างอ้วนท้วนของชายแปลกหน้าก้าวฉับๆ ไปตามทางอย่างเร่งร้อนแต่ไม่กล้าออกวิ่ง เขากลัวว่าถ้าวิ่งอะไรๆ ที่ตามเขาอยู่จะออกมาไล่ล่า เขาวิ่งไม่เก่ง อย่างรู้ตัวดีเลย ดังนั้นจึงได้แต่รีบจ้ำอ้าวไปตามฟุตบาธเลียบอาคารอิฐสีน้ำตาลไปให้ถึงจุดหมายโดยไวที่สุด  หากแต่บางอย่างแว้บผ่านทางหางตา เขาเงยหน้าขึ้นตามสัญชาตญาณก่อนจะเห็นเงาของใครบางคนกระโดดลงมาบังร่างของเขา และก่อนจะรู้ตัวความเจ็บแปรบก็แล่นผ่านหน้าอกหนาๆ กลิ่นคาวเลือดลอยคลุ้งพร้อมกับความรู้สึกเหนอะๆ เขามึนงงอยู่ชั่วขณะก่อนจะรับรู้ได้ว่าเงินที่ได้มานั้นไม่ได้ทันจ่ายค่าหนี้พนันเสียแล้ว

      เอ็ดเวิร์ดชงักฝีเท้าด้วยความรู้แปลกๆ เหมือนได้ยินเสียงร้อง เขาหมุนตัวกลับไปแต่ก็พบกับชายจรจัดที่นอนกลิ้งอยู่บนพื้นหน้าร้านขายเสื้อผ้า เขาหรี่ตา สำรวจรอบตัว ก่อนตัดสินใจหันกลับไปเดินต่อโดยไม่ได้รับรู้ถึงเหตุการณ์ฆาตรกรรมอย่างเงียบๆ ของบุคคลที่เพิ่งคุยกันอยู่เมื่อครู่ และกว่าจะรู้มันก็กลายเป็นข่าวเล็กๆ ในหน้าหนังสือพิมพ์วันรุ่งขึ้นของเขาเอง