รักออกแบบได้

"ทำไมพูดอย่างงี้อ่ะ"หนิงถาม
"แหม่ครูกับครูเหมาะสมกันจะตาย
อีกอย่างจะได้ไม่ต้องมาหลบๆซ่อนๆไง"
แล้วโจก็เดินออกไปจากบ้านหลังนั้น
แล้วขับรถไปเรื่อยๆ
เขาไม่รู้หรอกว่าเขาต้องการไปที่ไหน
ขอแค่ให้มันไม่เหงาไปก็พอ
เขาชอบที่จะขับรถไปเรื่อยๆ
เวลาที่เขาเศร้าเหมือนกับว่า
ให้แสงไฟสีส้มกับผู้คนรอบถนนและรถที่ผ่านไปมาช่วนปลอบ
เขาคงผ่านช่วงเวลานี้ได้ไม่ยาก
เขาคิดยังนั้น
ส่วนหนิงเธออยากจะบอกเขามากว่าตั้งแต่ที่เธอได้เจอกับเขา
และการได้ทำอะไรหลายๆอย่างรวมกัน
เธอมีความสุขมาก
เธอไม่เคยคิดเลยว่าเรื่องจะเป็นแบบนี้
แต่อาจเป็นเพราะเธอเองที่คิดสั้นเกินไป
ลืมคิดไปว่าเธอต้องเว้นระยะห่า
งระหว่างเพื่อนร่วมงานกับคนรัก
ด้วยแต่ก็น่ะ
ทุกอย่างมันจบแล้ว จบลงเหรอ
ไม่นี่โจแค่เข้าใจผิด
ถ้าเราสามารถปรับความเข้าใจได้ก็ดีน่ะ
คิดอย่างนั้นเธอก็รีบหยิบมือถือขึ้นมาในทันที
และพยายามโทรหาคนที่เธอเป็นห่วงมากที่สุด
ส่วนไอ้เก๊กนี่ก็กำลังนั่งกินข้าวอยู่เลย
เสียงมือถือดังเพลงstand aloneขึ้น
เขาก็รีบหยิบมันขึ้นมาและไม่รีรอที่จะรับ
"ครับ ครู"เขายังไม่เลิกประชดเลย
"หามาหน่อยดิ คุณแฟน"หนิงก็ยังตื้อไม่เลิก
"มีอะไรรึเปล่าครับผมกำลังกินข้าวอยู่"โจถามเหมือนไม่รู้
"คิดถึง"หนิงพยายามอ้อนไป
โจเลยรีบบึ่งรถกลับไปที่บ้านของหนิง
"มีอะไรครับครู"โจถาม
"นั่งก่อนแล้วฟังเค้าน่ะ"หนิงพยายามให้เรื่องมันดีขึ้น
"ครับ"โจก็ยังประชดไม่เลิก
"เค้ามีตัวแล้ว เค้าจะไม่มองคนอื่นอีก"
เธอเริ่มอธิบาย
"แล้วพี่เอกมาใหม่เขาเลยไม่ค่อยมีเพื่อนเค้าเลยต้องไปไหนด้วย"
แล้วหนิงก็กอดโจไว้
"เค้าขอโทษน่ะ เค้ารักตัวน่า"
หนิงทิ้งท้าย
"เค้ารู้แล้ว"โจกอดคืน
"เค้าไม่เลิกกับตัวเพราะเรื่องนี้หรอก
เค้ารู้แล้วว่าแฟนเค้าไม่ใช่คนแบบนั้น"
แล้วทั้งคู่ก็กอดกันแน่น
"รักน่ะหมี"โจพูดขึ้น
"ว่าใครเป็นหมี"หนิงยื่นมือไปหยิกแก้มเบาๆ
"ก็หนิงไง"โจยิ้มให้
"เค้าขอสัญญาน่ะ
ว่าจะไม่เอาเรื่องแบบนี้มาเป็นประเด็นอีก"
โจให้สัญญากับคนที่น่ารักที่สุดของเขา
เวลาผ่านไปตี3กว่าแล้ว
"หนิงไปนอนได้แล้ว เดี๋ยวเค้าจะกลับแล้ว ฝันดีน่ะไอ้หมี"
โจกล่าวก่อนจะเดินออกไป
หนิงไม่รู้หรอกว่านานแค่ไหนแล้ว
ที่เธอมีโมเม้นต์นี้
การนอนคืนนี้คงพิเศษกว่าคืนไหนๆ
เพราะมีคนที่รักมาบอกฝันดีถึงที่
เลยน่ะเนี่ย....................
เช้าแล้ววันนี้ครูหนิงตื่นสายอย่างมากเลย
ทำให้ไปไม่ทันเข้าแถว
แต่ก็ไม่เป็นไรยังไงวันนี้ก็มีสอนห้องโจอยู่แล้ว
และแล้วเวลาที่รอคอยก็มาถึงเธอรีบเดินขึ้นไป
ยังห้องที่ประจำชั้นแต่เมื่อมาถึงก็พบว่าขาดทั้งโจและเจเลย
"วันนี้โจกับเจไปไหนค่ะ"ครูหนิงถามขึ้น
"อ๋อไอ้โจมันขับรถชนฟุตบาทครับครู"
เพื่อนคนหนึ่งตอบ
หลังจากนั้นวันทั้งวันของการทำงาน
หนิงกลายเป็นไม่มีสมาธิเลย
ก็แน่นอนหล่ะเป็นใครๆ
ก็ต้องไม่มีสมาธิกระวนกระวาย
แล้วเวลามันก็เดินทางมาถึง
ตอนเลิกเรียนหนิงรีบบึ่ง
ไปยังโรงพยาบาลทันทีห้อง314
คนไข้คือหัสรินทร์นี่แหละห้องนี้แหละ
"โจเป็นไงมั่ง"หนิงเปิดประตูก็ต้องตกใจ
ในสภาพของโจที่ถูกพันทั้งตัวอีกทั้งยังโดนยกขาไว้อีก
"ไม่เป็นไรหรอก"โจตอบเพื่อไม่ให้เธอคิดมาก
"อ้าวพี่หวัดดีครับ"เจเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี
"อืม แกนี่ชอบออกมาจากห้องน้ำน่ะ"หนิงแซวเล็กๆ
"เดี๋ยวอีกสักพักพ่อแม่เค้าก็มาแล้ว จะอยู่รอป่ะ"โจถามขึ้น
"ได้ดิ แล้วหิวไหม"หนิงถาม