รักออกแบบได้

"ทำไมพูดอย่างงี้อ่ะ"หนิงถาม

"แหม่ครูกับครูเหมาะสมกันจะตาย

อีกอย่างจะได้ไม่ต้องมาหลบๆซ่อนๆไง"

แล้วโจก็เดินออกไปจากบ้านหลังนั้น

แล้วขับรถไปเรื่อยๆ

เขาไม่รู้หรอกว่าเขาต้องการไปที่ไหน

ขอแค่ให้มันไม่เหงาไปก็พอ

เขาชอบที่จะขับรถไปเรื่อยๆ

เวลาที่เขาเศร้าเหมือนกับว่า

ให้แสงไฟสีส้มกับผู้คนรอบถนนและรถที่ผ่านไปมาช่วนปลอบ

เขาคงผ่านช่วงเวลานี้ได้ไม่ยาก

เขาคิดยังนั้น

ส่วนหนิงเธออยากจะบอกเขามากว่าตั้งแต่ที่เธอได้เจอกับเขา

และการได้ทำอะไรหลายๆอย่างรวมกัน

เธอมีความสุขมาก

เธอไม่เคยคิดเลยว่าเรื่องจะเป็นแบบนี้

แต่อาจเป็นเพราะเธอเองที่คิดสั้นเกินไป

ลืมคิดไปว่าเธอต้องเว้นระยะห่า

งระหว่างเพื่อนร่วมงานกับคนรัก

ด้วยแต่ก็น่ะ

ทุกอย่างมันจบแล้ว จบลงเหรอ

ไม่นี่โจแค่เข้าใจผิด

ถ้าเราสามารถปรับความเข้าใจได้ก็ดีน่ะ

คิดอย่างนั้นเธอก็รีบหยิบมือถือขึ้นมาในทันที

และพยายามโทรหาคนที่เธอเป็นห่วงมากที่สุด

ส่วนไอ้เก๊กนี่ก็กำลังนั่งกินข้าวอยู่เลย

เสียงมือถือดังเพลงstand aloneขึ้น

เขาก็รีบหยิบมันขึ้นมาและไม่รีรอที่จะรับ

"ครับ ครู"เขายังไม่เลิกประชดเลย

"หามาหน่อยดิ คุณแฟน"หนิงก็ยังตื้อไม่เลิก

"มีอะไรรึเปล่าครับผมกำลังกินข้าวอยู่"โจถามเหมือนไม่รู้

"คิดถึง"หนิงพยายามอ้อนไป

โจเลยรีบบึ่งรถกลับไปที่บ้านของหนิง

"มีอะไรครับครู"โจถาม

"นั่งก่อนแล้วฟังเค้าน่ะ"หนิงพยายามให้เรื่องมันดีขึ้น

"ครับ"โจก็ยังประชดไม่เลิก

"เค้ามีตัวแล้ว เค้าจะไม่มองคนอื่นอีก"

เธอเริ่มอธิบาย

"แล้วพี่เอกมาใหม่เขาเลยไม่ค่อยมีเพื่อนเค้าเลยต้องไปไหนด้วย"

แล้วหนิงก็กอดโจไว้

"เค้าขอโทษน่ะ เค้ารักตัวน่า"

หนิงทิ้งท้าย

"เค้ารู้แล้ว"โจกอดคืน

"เค้าไม่เลิกกับตัวเพราะเรื่องนี้หรอก

เค้ารู้แล้วว่าแฟนเค้าไม่ใช่คนแบบนั้น"

แล้วทั้งคู่ก็กอดกันแน่น

"รักน่ะหมี"โจพูดขึ้น

"ว่าใครเป็นหมี"หนิงยื่นมือไปหยิกแก้มเบาๆ

"ก็หนิงไง"โจยิ้มให้

"เค้าขอสัญญาน่ะ

ว่าจะไม่เอาเรื่องแบบนี้มาเป็นประเด็นอีก"

โจให้สัญญากับคนที่น่ารักที่สุดของเขา

เวลาผ่านไปตี3กว่าแล้ว

"หนิงไปนอนได้แล้ว เดี๋ยวเค้าจะกลับแล้ว ฝันดีน่ะไอ้หมี"

โจกล่าวก่อนจะเดินออกไป

หนิงไม่รู้หรอกว่านานแค่ไหนแล้ว

ที่เธอมีโมเม้นต์นี้

การนอนคืนนี้คงพิเศษกว่าคืนไหนๆ

เพราะมีคนที่รักมาบอกฝันดีถึงที่

เลยน่ะเนี่ย....................

เช้าแล้ววันนี้ครูหนิงตื่นสายอย่างมากเลย

ทำให้ไปไม่ทันเข้าแถว

แต่ก็ไม่เป็นไรยังไงวันนี้ก็มีสอนห้องโจอยู่แล้ว

และแล้วเวลาที่รอคอยก็มาถึงเธอรีบเดินขึ้นไป

ยังห้องที่ประจำชั้นแต่เมื่อมาถึงก็พบว่าขาดทั้งโจและเจเลย

"วันนี้โจกับเจไปไหนค่ะ"ครูหนิงถามขึ้น

"อ๋อไอ้โจมันขับรถชนฟุตบาทครับครู"

เพื่อนคนหนึ่งตอบ

หลังจากนั้นวันทั้งวันของการทำงาน

หนิงกลายเป็นไม่มีสมาธิเลย

ก็แน่นอนหล่ะเป็นใครๆ

ก็ต้องไม่มีสมาธิกระวนกระวาย

แล้วเวลามันก็เดินทางมาถึง

ตอนเลิกเรียนหนิงรีบบึ่ง

ไปยังโรงพยาบาลทันทีห้อง314

คนไข้คือหัสรินทร์นี่แหละห้องนี้แหละ

"โจเป็นไงมั่ง"หนิงเปิดประตูก็ต้องตกใจ

ในสภาพของโจที่ถูกพันทั้งตัวอีกทั้งยังโดนยกขาไว้อีก

"ไม่เป็นไรหรอก"โจตอบเพื่อไม่ให้เธอคิดมาก

"อ้าวพี่หวัดดีครับ"เจเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี

"อืม แกนี่ชอบออกมาจากห้องน้ำน่ะ"หนิงแซวเล็กๆ

"เดี๋ยวอีกสักพักพ่อแม่เค้าก็มาแล้ว จะอยู่รอป่ะ"โจถามขึ้น

"ได้ดิ แล้วหิวไหม"หนิงถาม