รักออกแบบได้

หลังจากวันนั้น
โจก็ไม่ไปช่วยครูหนิงถือของอีกเลย
อีกทั้งเวลาเรียนในห้องในคาบของครูเขาก็หลับอยู่ตลอด
ไม่มีแล้วสดใจไม่มีรอยยิ้มใดๆ
จากผู้ชายคนนี้เลยจนเธอสังเกตุเห็น
แล้ววันที่เขาต้องเรียนพิเศษก็มาถึงวันนี้
เขาต้องผ่านไปให้ได้
"เจ โจเป็นอะไรอ่ะ"
ครูหนิงแอบเรียกเจมาถาม
"ไม่ได้เป็นไรนี่ครับ"เจตอบ
"ครูไม่เชื่อเขาคุยกับครูเลยเป็นเวลา1อาทิตย์เธอว่าเนี่ยน่ะที่เรียกว่าไม่ได้เป็นไร"
ครูกดดัน
"มันชอบครูครับ"แล้วทั้งคู่ก็กระซิบกันเบา........
หลังจากเรียนคาบสุดท้ายเสร็จ
ครููหนิงก็ขึ้นมาที่ห้องเลยในทันที
"โจวันนี้เธอมีเรียนกับครูน่ะ"ครูหนิงพูดขึ้น
"ครับ"เสียงเบาๆแผ่วๆก็ออกมาจากปากของเขา
แล้วทั้งคู่ก็ขับรถออกไปเพื่อไปยังที่บ้านครู
"แล้วเจหล่ะครับ"
เขาถามหาเพื่อนของเขาเพราะกลัวจะอึดอัด
"ไม่บอก"ครูตอบไปอย่างนั้น
"งั้นผมลาน่ะครับ จอดตรงนั้นด้วยครับ"โจพูดขึ้น
"ไม่ได้ เธอต้องคุยกับครูก่อน"
ก็ได้ว่ะคุยก็คุย
"เรื่องน้องต้าร์อ่ะ คือว่าเขาเป็นลูกของครู
เมื่อ3ปีก่อนครูเลิกกับพ่อของน้องเขา
แล้วก็ย้ายมาเนี่ย"
เมื่อความจริงกระจ่างโจก็โล่งอก
"แล้วครูมีแฟนยังครับ"
โจเปิดประเด็นเลยในทันที
"ยังค่ะ ครูยังโสด"
โอ้พระเจ้าใครเศร้าอยู่ตั้งนาน
"อ่อครับ"นี่คงเป็นรอยยิ้มแรกในรอบหลายวันของมันสิน่ะ
"โจชอบครูเหรอ"
"ครับ" ถามตรงมาก็ตอบตรงกลับ
"ครูเป็นคนที่ทำให้ผมไม่อยากวุ่นวายครูทำให้ผมอยากหยุด
ครูทำให้ผมอยากดีขึ้น"โจอธิบายต่างๆนาๆ
"เธอก็ทำให้ครูยิ้มได้น่ะ
ทุกครั้งที่ครูคุยกับเธอครูก็มีความสุขทุกครั้ง"
หือ ทำไมชีวิตช่างดีอย่างนี้ว่ะ
"แต่เธอเข้าใจใช่ไหมว่าครูคือครู
ครูมีจรรยาบรรณที่ต้องยึดถือ
ครูขอให้มันจบเพียงแค่นี้แหละโจ"
หลังจากประโยคนี้จบน้ำตาของครูก็ไหลออกมา
"ทำไมครับ ผมชอบครูแล้วมันผิดเหรอครับ"
โจพยายามย้ำ
"เธอไม่เข้าใจหรอก"
ครูหนิงตอบพร้อมกับเช็ดน้ำตา
"ผมรักครูเข้าใจไหม"โจตะโกนเต็มรถ
"ครูก็รักโจน่ะ
ครูก็ไม่ปฏิเสธด้วยว่ามันคือสถานะแฟน
แต่มันเป็นไปไม่ได้จริงๆ"
แล้วโจก็บอกให้ครูหนิงจอดรถ
ในที่ๆไม่มีคนพอสมควร
แล้วจับมือครูไว้แน่น
"หนิงตั้งสติน่ะ ถ้าเราคบกันแบบที่เรารู้แค่สองคนก็ไม่เห็นเป็นไรนี่
เวลาที่อยู่ในโรงเรียนเราก็ทำตัวปกติ
แล้วโจจะไม่ทำตัวให้มันเกินกว่าคำว่านักเรียน
และโจก็จะไม่เอาสถานะของเรามาเพื่อให้คะแนนโจดีขึ้น
อีก2ปีโจก็จบแล้ว ตกลงไหม"
ก็ใช่นิเนอะความรักมันไม่มีกฏเกณฑ์
ไม่มีพรมแดน
มันเลยสามารถเกิดอะไรขึ้นก็ได้
แต่เมื่อสังคมไม่ยอมรับความรักในแบบนี้ก็ไม่เป็นไร
ถ้าเราวางตัวให้เหมาะสม
และไม่ทำให้มันกลายเป็นผลประโยชน์
หรือเรียกง่ายๆว่าไม่ทำให้เกิดข้อกังขามันก็ไม่ได้ผิดอะไร
จงคิดว่านี่แหละคือบททดสอบของความรัก
"ก็ได้ค่ะ โจ"หนิงตอบอย่างเขินอาย
แล้วก็ขับรถไปยังที่บ้านของหนิง
"เดี๋ยวโจเดินไปเปิดประตูน่ะ"
แล้วโจก็เดินลงจากรถไปเปิดประตู
แล้วรถก็เคลื่อนเข้าไปยังที่จอดรถ
แล้วทั้งคู่ก็เดินเข้าไปในบ้าน
"น้องต้าร์อ่ะ"โจถามแฟนใหม่ของเขา
"อ๋อไปอยู่กับคุณยายเขา"
เออว่ะ ลืมไปว่าโรงเรียนประถมปิดเทอมอยู่
"อ๋องั้นเราก็อยู่กับสองคนอ่ะดิ"โจถาม
"แล้วจะทำไม"เธอถามอย่างระแวง
"ก็ดีไงจะได้คุยกันแบบไม่มีคนกวน"
ถึงแม้โจจะดูเกเรแต่เขาก็ให้เกียรติคนทุกคน
และไม่เลยล่วงเกินผู้หญิงเลยสักครั้ง
"ใครมึงว่าอยู่กับครูเขาสองคน"
บุรุษท่านหนึ่งได้เดินออกมาจากห้องน้ำ
"ไอ้เหี้ยเจ"โจอุทานขึ้น
"พูดไม่เพราะเลย"หนิงเสริมก่อนจะดึงหู
"แหม่ หวานกันจังเลยน่ะครับ แปลว่าเคลียร์กันลงตัวแล้วอ่ะดิ"
โจได้แต่พยักหย้าแล้วก็ยิ้ม
"กูรู้ว่าเรื่องมันต้องเป็นแบบนี้ กูเลยไปซื้ออาหารไว้ฉลองแล้ว"
อาหารในเดตแรกของโจกับหนิงและท่านเจผู้น่ารักก็เริ่มขึ้น
มื้อนี้เจลงทุนอย่างมาก
เพื่อเพื่อนที่สนิทที่สุดเลย
มีทั้งไก่ย่างต้มยำกุ้งยำปลาดุกฟูกระเพราะปลาผัดแห้งและอื่นๆอีกมากมาย
การกินมีอรรถรสมากขึ้น
เพราะว่าโจพยายามแกล้วหนิงตลอดเวลา
ไม่ว่าจะเป็นการให้กินพริก
การป้อนอาหารแบบชักช้า
จนทำให้มีเสียงหัวเราะเกิดขึ้นอยู่ทุกเวลา
"เฮ้ยเจเรื่องนี้มึงห้ามบอกใครเลยน่ะ รวมถึงไอ้3ตัวนั้นด้วย"
โจเน้นย้ำ
"แน่นอนดิ กูไม่ทำให้มึงกับครูหนิงเดือดร้อนอยู่แล้ว"เจพูดขึ้น
"จริงๆเรียกหนิงว่าพี่ก็ได้น่ะเว้ย เวลาที่อยู่กันแค่3คน ใช่ป่ะหนิง"โจหันไปถามหนิง
แล้วเธอก็พยักหน้ารับ
"ถึงแม้จะห่างกัน16ปีก็เหอะ"
เสียงหัวเราะของทั้งสองคนก็ดังขึ้น ก่อนที่จะหยุดด้วยการส่งสายตาอาฆาต
"เฮ้ยเค้าล้อเล่น"