Sick Airline [Bogum x Irene x Sehun]

“เตรียมขึ้นไฟท์กันได้แล้วนะคะ น้อง” ฉันเดินตามรุ่นพี่ไปจนถึงห้องผู้ช่วยกัปตัน ฉันคิดว่ารุ่นพี่คนนั้นจะอยู่ประจำกับฉันซะอีก แต่ที่ไหนได้ล่ะ
“พี่ไปก่อนนะ ไม่ต้องไปซีเรียสกับเรื่องเมื่อกี้หรอก กัปตันเค้าน่ารักจะตาย” รุ่นพี่หันมายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้ฉันก่อจะกลับหลังหัน ฉันก็เรียกรุ่นพี่ไว้ก่อน
“แต่...รุ่นพี่คะ หนูต้องเป็นฝ่ายต้องรับไม่ใช่หรอคะ” ฉันยืดป้ายชื่อให้รุ่นพี่คนนั้นดู
“จริงด้วย แล้วใครทำหน้าที่นี้เนี่ย ก็ว่าล่ะว่ามันแปลกๆ เพราะหน้าที่นี้จะเป็นของสจ๊อตนี่นาแต่กัปตันบอกว่า…” รุ่นพี่เหลือบมองฉันด้วยหางตา
“ว่าหนูอยู่ตำแหน่งนี้ใช่มั๊ยคะ” ฉันพูดก่อนจะเหวี่ยงหน้าไปทางประตูทางเข้าห้องกัปตัน งานนี้น่ะมันก็ไม่ถือว่ายากหรอกนะ แต่มันหนักน่ะสิ คิดจะให้ฉันมาทำตำแหน่งนี้เพื่อที่จะกลั่นแกล้งฉันงั้นหรอ ไม่มีทางซะหรอก!
“อ่าว นั่นไง เจ้าของงานตัวจริง” ฉันถึงกลับตกตะลึกกับคนมาใหม่ บ้าน่า เขาไม่น่าจะมาอยู่ที่นี่ได้นะ ฉันต้องฝันไปแน่ๆ ฉันรีบหมุนตัวหันหลังให้กับคนมาใหม่
“สวัสดีครับผมชื่อโอเซฮุนครับ^^ “ นั่นไงล่ะ เวรกรรมแท้ๆเลย อย่างนี้ก็ทำงานลำบากสิ ก่อนหน้านี้ก็บอกไปแล้วว่าอย่าลงไฟท์เดียวกัน แต่ก็ไม่เชื่อ ทุกทีเลยนะ!
ฉันหันหลังกลับไปหาเซฮุน แฟนหนุ่มฉันเองค่ะ คบกันมาหลายปีจนครอบครัวเราเป็นทองแผ่นเดียวกันแล้วค่ะ แต่! ยังไม่ได้แต่งงานนะคะ อย่าพึ่งคิดกันไปไกล
“ไง” ฉันหันกลับไปทักทายพร้อมส่งยิ้มเฉือดเฉือนไปให้ เพื่อเป็นสัญญาณเตือนกลายๆว่า...จบงานแล้วมีเรื่องแน่
“โอ๊ะ พี่ครับ ใกล้เวลาทำงานแล้วนะครับ ถ้าไม่รีบเดียวจะสายนะครับ”
เมินฉัน...
นี่จะเอาใช่มั๊ย ฉันเดินกระแทกส้นเท้าไปต้อนรับผู้โดยสารดัง ปัง ปัง จนรุ่นพี่ต้องปรามให้เดินเบาๆ
เห้อออ เหนื่อยจัง ขนาดนี่เป็นไฟท์แรกนะเนี่ย ทำไมลูกเรือถึงเยอะขนาดนี้เนี่ย ฉันเดินไปหารุ่นพี่คนเดิมก่อนจะขอไปพัก
“พี่คะ หนูขอพักหน่อยนะคะ...” ฉันพูดยังไม่ทันจบก็มีเสียงคนที่ฉันไม่อยากได้ยินตอนนี้มากที่สุด
“มาพักที่ห้องผมก่อนก็ได้นะครับ คุณไอรีน” ฉันหันไปตามเสียงนั้นที่ไม่ต้องบอกก็คงรู้ว่าใคร
“ไม่เป็นไรค่ะ” ฉันเดินผ่านหน้ากัปตันที่กำลังเกาะขอบประตูห้องพักแอร์อยู่อย่างหน้าตาเฉย ยอมรับเลยว่าฉันไม่เคยหงุดหงิดเลยมองหน้าใครขนาดนี้มาก่อน เค้านี่แหละคนแรก!
“แต่ดูเหมือนห้องจะเต็มแล้วนะนั่น จะไม่ไปห้องพักผมจริงหรอ...ครับ^^ “เต้าเดินข้างหลังฉันก่อนจะยื่นหน้าผ่านไหล่ฉันก่อนจะหันหน้าเข้าหาแก้มฉันพร้อมกับรอยยิ้มอันเปี่ยมไปด้วยความอบอุ่น เหอะ
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจะนั่งพื้น” ฉันพูดแล้วนั่งลงมันซะดื้อๆ แต่ก็ถูกมือของกัปตันจับเอาไว้ก่อนจะชะงักกลางอากาศ นี่เค้าต้องการอะไรจากฉัน? อยากจะให้ฉันไปกับเค้างั้นหรอ จะบ้ารึไง ก้เซฮุนประจำอยู่ตรงนั้นนี่นา ถ้าแนไปกับกัปตันมีหวังทะเลาะกันแน่ๆ
“ลุกขึ้น แล้วเดินตามผมมาเถอะนะ” เค้าก้มมองฉันห่อนจะพยุงฉันและ
ฟึบ
“คุณคะ! ฉันไม่รู้หรอกนะว่าที่คุณทำแบบนี้ คุณต้องการเอาชนะหรืออะไรกันแน่ แต่ฉันอยากบอกคุณว่า...การที่คุณทำแบบนี้มันไม่ได้ทำให้ตัวเองดูดีขึ้นมาเลยนะ” ทำไมฉันถึงต่อว่านายโอกอมแบบนี้น่ะหรอ ตอนนี้น่ะ...ฉันถูกแบกอยู่ไง โดนพาดไหล่เป็นทารกเลยน่ะสิ! กระโปรงฉันก็สั้นนะ ยิ่งทำแบบนี้มันก็ยิ่ง...!
“นี่คุณ... กระโปรงฉันสั้นนะ “ ฉันดันอกแน่นๆของนายโบกอมเพื่อเงยหน้ามองสถานการณ์รอบๆ และบอกให้เค้าเลิกทำเรื่องบ้าๆแบบนี้
นี่ทำไมลุกเรือต้องมองฉันด้วยสายตาหยาดเยิ้มแบบนั้นด้วย... ลูกเรือผู้ชายก็ด้วย ไม่นะ นี่มันผิดเพี้ยนไปหมดแล้ว!!
“คุณคะ คุณฟังฉันหน่อยสิ” ฉันเหวี่ยงหน้าไปหานายโบกอมที่กำลังยิ้มอย่างชอบใจ นี่ไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยรึไงเนี่ย
“ผมรู้แล้วครับ^^” เขาว่าก่อนจะเอามืออีกข้างมา...บิดบริเวณที่เหินขึ้นมาจากด้านท้ายของกระโปรงฉัน อึก นั่นมันเกือบถึง... ก้นฉันเลยนะ
“คุณ! ปล่อย!” ฉันดิ้นเพื่อที่จะได้หลุดจากพันธนาการนี้ บ้าจริง! เซฮุนอยู่ไหนกันเนี่ย มาช่วยเราหน่อยT^T แค่วันแรกโดนทำร้ายทั้งจิตใจแล้วก็ลวนลามเลยหรอเนี่ย ฮืออออ
“ถึงแล้วครับบบบ” เขาวางฉันลงกับเบาะห้องไหนสักห้องในลำเครื่องบิน ฉันกำลังจะอ้าปากด่าเขาได้รู้แล้วรู้รอดไป สายตาก็ดันสอดส่องไปเห็นคนที่ไม่อยากเจออีกคนกำลังรีบเดินมาทางนี้
“ไอรีน คุณทำอะไรแฟนผมครับ”