คุณเชฟสาวที่รัก

ณ. กรุงเทพ
วันนี้ท้องฟ้าเเจ่มใส่เหมาะสำหรับการทำงาน ดูสินกบินกันเต็มเลย เห้อ อากาศดีจิงๆเลย
ต้องเเนะนำตัวก่อน
ฉัน : พิมพา อายุ 28 จบการศึกษาที่มหาลัยสอนทำอาหารพ่อเเม่ดสียไปตั้งเเต่เด็กๆเป็นเด็กกำพร้าอยู่ในสถานเลิ้ยงเด็กไม่มียานพี่น้องฉันชอบทำอาหารมาตั้งเเต่เด็กๆ ช่วยคนที่สถานเลิ้ยงเป็นประจำช่วย หัดผัก ผักหนูเตรียมวัตุดิบต่างๆ ให้จนได้ลองทำเองเพื่อนๆต่างพากันอึงเพราะมันอร่อย พอโตขึ้ยมาอีกหน่อยฉันก็ออกมาใช้ชีวิตเองส่งเรียนเองทำงานฟ้าฟามทุกอย่างไม่ว่าจะเป็น คนส่งหนังสือพิม เซเว่นก็ทำมาเเล้ว หรือขายเครื่องสำอาร เพื่อส่งตัวเองเรียนจนจบ ฉันรักในการทำอาหารม๊วกๆ เรียนจบมาได้ 5 ปีเเล้ว ปัจุบันทำงานอยู่ที่ร้านอาหารไทย สีลมเเน่นอนต้องเจอฝรั่งผู้คนมากมายอยู่เเล้วเเละนี้คือจุดเริ่มต้นของเรื่องนี้
ณ ร้านอาหารไทย
พิม: สวัสดีดีคะทุกคน
เจ้าของร้าน: โอ้เธอมาเเล้วเเม่กุ๊กสาวของเรามานี่ๆ
ฉันทำหน้าตกใจเพราะวันนี้เเกอารมดีเเปลกๆ ปกติเเกขึ้บ่น จุ้จี้ เเถมขึ้งกต่างหาก!!!
พิม :คะ
เจ้าของร้าน: คืองี้ร้านเราจะมีนักท่องเที่ยวนะมาทำรายการอาหารไทยเเละร้านของเราก็ได้รับเลือกมากถ่ายด้วยนะ
พิม : เเล้วพิมเกี่ยวไรคะ
เจ้าของร้าน:  แหม....คืองี้ก็จะให้ทำอาหารตามที่ฉันได้จดเตรียมไว้ให้เธอไงคนยังเธอเก่งอยู่เเล้ว. อะนี่ๆๆๆใบอาหารที่จะสั้งทำ
ฉันยิบใบมาดูเเล้วเปิดดูทันทีเเล้วได้พบว่า...
ฉัน: ห่า..... นี่อะไรเนี้ยยาวเป็นห่างว่าวเลยฉันคนเดียวจะทำไงไว้เนี้ย
เจ้าของร้าน: โห่นอกจากเธอก็ไม่มีใครทำอร่อยเดล้วอะนะนะนะเดะให้ติ๊บ 
ฉัน :เท่าไร 
เจ้าของร้าน 5000
ฉัน: 10000
เจ้าของร้าน:โห่
ฉัน: ยังไง. (เสียงสูง!!!) /มองด้วยสายตายหิวเงิน555+
เจ้าของร้าน: คือ.....
ฉัน: หือ!หรือยังไงหรือว่าจะให้คนอื่นทำก็ได้นะอื้อๆ//  ยิ้นอ่อน