ตำนานรักดอกกุหลาบ

มีคนเคยกล่าวไว้ว่า...ความรักมักทำให้คนเจ็บปวด เสียใจ แต่มีบางหลายคน ที่เลือกที่จะพยายามต่อไป แม้จะต้องเจ็บปวดก็ตาม
 
ณ วันหนึ่ง ใน ฤดูฝน อันเงียบเหงา...
 
หลังจากมินนี่ได้พบไลท์และแฟนของเขาไปดูหนังด้วยกันในวันนั้น มินนี่ก็ได้หายเงียบไปเลย ด้วยความผิดหวังและเศร้าใจ กับภาพที่ได้พบเห็น
 
ซ่า ซ่าๆ! [เสียงฝนตกลงมาอย่างหนัก]
 
"เลวที่สุด ไอ้บ้าเอ้ย ไหนมาบอกกับเราว่าไม่มีแฟน เลิกกับเขาไปแล้วยังไงล่ะ แล้วที่ฉันเห็น มันคืออะไร ทำไมนายถึงทำแบบนี้" 
มินนี่มองออกไปที่นอกหน้าต่าง ขณะที่ฝนกำลังตกลงมา น้ำตาก็ไหลออกมาเช่นกัน
 
"ต่อไปนี้ฉันจะต้องเลิกยุ่งกับไอ้หัวลูกชิ้้นบ้านั่นจริงซะทีแล้วสินะ คนไม่ดี คนไม่ดี" 
มินนี่ทำใจยอมรับกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อไป
 
แต่ทันใดนั้นเอง!!!
 
เอี๊ยดด!! 
 
 
เสียงรถสปอร์ตหรู ขับมาจอดตรงหน้าต่างที่มินนี่กำลังมองอย่างเศร้าเสียใจ ยังไม่รู้ว่าใครกันที่เป็นเจ้าของรถ
 
พรึ่บ!
 
 
 
ใช่แล้ว! ชายหนุ่มสันทัด รูปงาม เดินลงมาจากรถ อย่างไม่เกรงกลัวฝนที่กำลังตกลงมาย่างหนัก เขาลงมายืนอยู่ข้างๆรถของเขา
 
ไลท์!!! 
 
 
 
"นายมาได้ยังไงกัน แล้วนี่นายมาทำไม" มินนี่ตกใจ ได้แต่คิดอยู่ในใจ
 
ไลท์ได้เข้าไปหยิบสิ่งของบางอย่างออกมา เป็นป้ายข้อความและมีดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่ซะด้วย
 
"ขอโทษนะมินนี่"
 
 
 
ป้ายขนาดใหญ่และดอกไม้ถูกถืออยู่โดยไลท์ท่ามกลางสายฝนที่กระหน่ำตกลงมาไม่ขาดสาย
 
"อิอิ นายแคร์ฉันขนาดนี้เลยหรอ งั้นฉันยกโทษให้ก็ได้" มินนี่ส่งยิ้มทั้งน้ำตาไปให้ไลท์ที่มองมาที่หน้าต่างของบ้านเธอ
 
ทั้งคู่สบตากันผ่านบานหน้าต่าง มินนี่มองลงไป ไลท์มองขึ้นมา
 
ตี๊ดๆๆๆ [เสียงโทรศัพท์มินนี่]
 
"ฮัลโหล ยัยไฝบ้า ให้อภัยฉันได้หรือยัง?"
 
"ก็ได้ๆ นายกลับไปเถอะ เดี๋ยวพ่อแม่ฉันมาเห็นเข้า มันจะแย่เอานะ" มินนี่พูดด้วยน้ำเสียงดีใจ และรีบบอกให้ไลท์กลับไป
 
"โอเคๆ งั้นไว้เจอกันนะ ขอโทษนะมินนี่ ฉันทำไปเพราะมีเหตุผลจริงๆ" ไลท์พูดลาก่อนวางสายไป
 
จากนั้นไลท์ก็ได้ขับรถไปท่ามกลางสายฝน ของเย็นวันนั้น มินนี่ที่เห็นภาพคู่รักในวันนั้น กลับลืมซะสนิทใจ ได้แต่คิดในตอนนี้ว่าไลท์จริงใจกับเธอจริงๆ และความพยายามของเธอเริ่มส่งผลสำเร็จแล้วสินะ

 
 
และแล้วก็ถึงวันที่ไลท์จะพามินนี่ไปทดลองนั่งเรียนที่ คณะของเขาที่มหาลัย...
 
เด็กสาวน่ารักตัวเล็ก เตี้ย ป้อม ใส่ชุดนักศึกษาเตรียมพร้อมที่จะไปเจอชายหนุ่มที่เธอใฝ่ฝัน ในเช้าของวันนั้นเอง
 
"มินนี่จะไปไหนแต่เช้าเนี่ยลูกแถมใส่ชุดนักศึกษาอีก มหาลัยลูกยังไม่เปิดภาคเรียนเลยไม่ใช่หรือไง" แม่มินนี่ถามด้วยความมึนงง สงสัย
 
"อ๋อค่ะ! พอดีวันนี้จะไปลองเรียนมหาลัยของเพื่อนดูอะค่ะ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะ หนูกลับไม่ดึกหรอกค่ะ" มินนี่พูดลา พร้อมเดินออกจากบ้านทันที
 
มินนี่ได้นั่งรถมาจนถึงที่หน้ามหาลัยที่ได้นัดกับไลท์ไว้ และได้เห็นไลท์ที่กำลังยืนรออยู่พอดี
 
ไลท์!!!! [มินนี่ตะโกนเรียกพร้อมส่งยิ้ม]
 
"มาสายชะมัดเลยนะ ฉันรอเธอตั้งนานแหนะ ไปเถอะไปกันได้แล้ว" ไลท์บ่นทำหน้าตาหงุดหงิด
 
"สายอะไรของนาย นี่มันเลยมาแค่ 5 นาทีเองนะ" มินนี่บ่นเถียงและเดินตามไลท์ไป
 
"นี่เธอ! ไม่ต้องมาเดินใกล้ฉันมากก็ได้นะ เดี๋ยวคนอื่นเขาจะเข้าใจผิดเอาได้" ไลท์พูดเหมือนสั่งให้มินนี่เดินห่างออกไป
 
"ห๊า! อะไรของนายวะ" มินนี่ทำหน้าเศร้าตามระเบียบ
 
"ไปเดินใกล้ๆไอ้โจ้โน่น ไปสิๆ ไม่งั้นก็ไม่ต้องไปเรียนกับฉัน จะเอาไง" ไลท์ยังคงใช้น้ำเสียงดุสั่งมินนี่
 
"มินนี่ มาเดินกับฉันก็ได้ มันก็ไม่ได้ต่างอะไรกันมากนักหรอก มึงนี่ก็เนอะ เรื่องเยอะไม่มีที่สิ้นสุดจริงๆ" โจ้ทำหน้าเซง
 
จากนั้นทั้งสามคนก็ได้เดินขึ้นไปเรียนบนห้องในมหาวิทยาลัย โดยมินนี่คิดว่าตอนนี้ไลท์ต้องมีใจให้เธอแน่ๆ ถึงได้พาเธอมาเรียนด้วยเนี่ย ในที่สุดไลท์ก็ใจอ่อนแล้วสินะ
 
ณ ที่ห้องเรียน วิชาภาษาอังกฤษ [อาจารย์ชาวต่างชาติ]
 
"อยู่นี่เองหรอจ๊ะ บังเอิญจังเลยนะที่เราอยู่ห้องเดียวกันอะ อิอิ" มินนี่ทำตัวเนียน ยิ้มทักทายนั่งอยู่ข้างหลังไลท์
 
แบบนี้แหละได้นั่งเรียนกับไลท์ไปพร้อมๆกัน เหมือนที่เราเคยจินตนาการไว้ตอนเรียนมัธยมปลายเลย ดีใจจริงๆ
 
มินนี่กุมมือยิ้มคิดในใจ อย่างมีความสุขที่สุดในโลก ฤดูรักของมินนี่กำลังเริ่มผลิบานแย้ว
 
"คนที่นั่งหลังเธอน่ะตามเธอมาหรือเปล่า?" ไลท์ยิ้มปฏิเสธที่จะคุยด้วย
 
"มินนี่จ๋า" โจ้ยิ้มทักทายให้ ทันทีที่มินนี่หันไปมอง
 
"เรียกเรามาเรียนด้วยซะเปล่า แต่ดูสิ ไม่สนใจเราสักนิด" มินนี่มองไลท์ ที่ไม่สนใจเธอเลย
 
ตึ้งปัง! [เสียงเปิดประตูห้องเรียน]
 
"ขอโทษค่ะ อาจารย์โทษทีหนูมาสายค่ะ" 
หญิงสาวใส่แว่น ผมยาวสวย คนนึงเดินเข้ามาที่ห้องเรียน
 
"มีใครนั่งหรือเปล่า? ช่วยหยิบของออกไปด้วยนะคะ" เอวาบอกให้มินนี่หยิบของ ของเธอออกไป
 
"บังเอิญจังเลยนะ เรียนห้องเดียวกันอีกแล้ว" เอวายิ้มทักทายไลท์ ท่าทางคล้ายกับมินนี่ตะกี้ไม่มีผิด
 
"อะไรของนายวะ นัดฉันมาเรียนแล้วทำไมต้องนัดแฟนนายมาด้วยวะเนี่ย" มินนี่มองไลท์แบบเศร้าๆและเซง
 
"เอวา! ฉันไม่เข้าใจตรงนี้เลยอะ ว่าทำไมฉันถึงคิดถึงเธออยู่เรื่อยเลยนะ" 
ไลท์แกล้งชี้ไปที่หนังสือเรียนแกล้งทำเป็นถามเกี่ยวกับการเรียน แต่ก็หยอดหวานใส่เอวาต่อหน้ามินนี่
 
"จะบ้าหรอไลท์ อายคนอื่นเขามั่งเหอะ" เอวายิ้มร่า
 
"แหวะ จะอ้วกเว้ย!" มินนี่ตะโกนออกมาตัดบทหวาน
 
"เป็นอะไรของเธอห๊ะ ยัยไฝเรด้าห์ มีปัญหาอะไรมิทราบ" ไลท์ถามกวนแบบไม่สำนึกผิด
 
"เปล่าหรอก พอดีเมื่อเช้าฉันกินข้าวไม่อร่อยน่ะ ก็เลยจะอ้วก เลี่ยนมากด้วย เพราะมันหวานแบบเน่าๆอะนะ" มินนี่ประชดประชัน
 
"เชอะ! เอาฉันมาทำไมวะเนี่ย" มินนี่บ่นทำปากขมุบขมิบ ขณะที่มองไลท์และเอวานั่งสวีทกัน
 
"Hey! What are u eating?" อาจารย์ชี้ไปที่เธอ ถามเป็นภาษาอังกฤษว่าคุณกำลังกินอะไร เพราะเข้าใจว่ามินนี่กำลังเคี้ยวไรอยู่ในปาก
 
"นี่ๆ นายๆ ต้องตอบว่ายังไงอะ" มินนี่ฟังไม่รู้เรื่อง สกิดให้ไลท์ช่วยเธอ แต่แล้วก็ไม่มีเสียงตอบรับ
 
"คะ...หนูหรอ? หนูขอโทษนะคะ หนูแอบมาลองเรียนที่นี่ดูอะค่ะ อยากรู้ว่าเป็นยังไง หนูจะทำตัวดีๆนะคะ" มินนี่ตอบมั่วไปเรื่อย
 
ฮ่าๆๆๆๆ [เพื่อนในห้องหัวเราะขึ้นมากันหมด]
 
"ถ้าโง่ก็ควรเจียมเนื้อเจียมตัวไว้บ้าง ไม่ได้เรียนที่นี่ก็ออกไปซะทีสิ ค่าเทอมที่นี่เขาเสียกันมาเรียนแพงๆทั้งนั้นนะ" เอวาหันไปด่าซ้ำใส่มินนี่ที่ทำหน้าซึม
 
"................" มินนี่ทำหน้าเหยเก
 
"เอาล่ะนักศึกษาทุกคนเลิกเรียนได้ ไว้เจอกันอีกทีอาทิตย์หน้านะ และอย่าลืมงานที่อาจารย์ให้กลับไปทำมาส่งด้วยล่ะ" อาจารย์บอกเลิกเรียนให้นักศึกษาแยกย้ายกลับบ้านได้
 
"เอวาจ๋า!! เดี๋ยววันนี้เราไปเที่ยวห้างกันต่อนะ" ไลท์พูดชักชวน
 
"เธอเองก็ไปด้วยกันสิ มินนี่กับโจ้อะ ยังไงก็ว่างอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง" ไลท์เหล่มองแบบชวนไปงั้น
 
"ก็ได้ มินนี่ไปด้วยกันนะ" โจ้ตอบรับทันทีและหันไปชวนมินนี่ด้วยความดีใจ
 
ส่วนเอวานั้นก็คงไม่ต้องบอกเธอพร้อมที่จะกลับมาเป็นแฟนไลท์อีกครั้งนึง เธอคงไม่ปฏิเสธโอกาสอยู่แล้ว
 
ณ ห้างสรรพสินค้าฟิวเจอร์ พาร์ค [zpell]
 
ทั้งสี่คน ไลท์ โจ้ เอวา และมินนี่ ก็ได้มาเดินเล่นกันที่ห้างตามที่ตกลงกันไว้
 
หมับ!! [เอวาคว้าจับมือไลท์]
 
"เอวา นี่เธอยอมให้ฉันจับมือเธอแล้วหรอ?" 
ไลท์ตกใจและซาบซึ้งในอย่างมาก เพราะเอวาไม่เคยให้เขาจับมือเลย แต่นี่เอวาดึงมือไลท์ไปจับเองด้วยซ้ำ
 
"เป็นแฟนกันก็ต้องจับมือกันสิ และเอวาก็อยากจะเป็นแฟนที่ดีของไลท์ด้วย" เอวายิ้มเขินและจับมือไลท์ไว้แน่น
 
"หนอย...ไอ้บ้าเอ้ย แกนะแกรร! บังอาจมานัดฉันมาดูแกหวานใส่กันกับแฟนแก เห็นฉันเป็นตัวอะไรห๊า" 
มินนี่บ่น มองด้วยสายตาแห่งความริษยา เครียดแค้น ไปที่ไลท์และเอวาที่ยังไม่รู้อะไรเลย
 
"ร้านไอศกรีม! เราแวะกินกันดีกว่าเนอะ เอวาอยากกินพอดีเลย" เอวากอดแขนไลท์แน่นและอ้อนอย่างน่ารัก
 
"ก็ได้ๆ ไลท์ก็อยากกินเหมือนกันเลยล่ะ" ไลท์ตอบรับ
 
ไลท์ในตอนนี้ตกอยู่ในห้วงแห่งความรักอย่างหนัก เหมือนกับว่าโลกทั้งใบมีแค่เขากับเอวาสองคน บรรยากาศเป็นสีชมพูไปซะหมดจริงๆ
 
"มีกอดแขนกันด้วย แถมส่งวิ้งค์ให้กันอีก จะให้ฉันมาเห็นภาพพวกแกทำไม" มินนี่คิดในใจ สีหน้าของเธอเศร้าและเครียดแค้นขึ้นไปอีก
 
มินนี่ในตอนนี้ตกอยู่ในความแค้นและความโกรธ บรรยากาศรอบๆตัวเธอเป็นดั่งไฟแห่งภูมิมรณะก็ไม่ปาน
 
จากนั้นทั้งหมดก็ได้เข้านั่งในร้านเพื่อที่จะกินไอศกรีม
 
"เอวาขอกินถ้วยเดียวกับไลท์นะ พอดีเอวากินคนเดียวคงไม่หมดแน่ๆ"
 
"ได้เลยๆ ไม่มีปัญหาอยู่แล้วเอวา"
 
จากนั้นไอศกรีมก็ได้มาเสริฟที่โต๊ะ...
 
"เดี๋ยวก่อน!! เดี๋ยวเอวาป้อนไลท์เองนะ เพราะมันมีช้อนแค่อันเดียว" เอวารีบเบรคไลท์ที่กำลังคว้าช้อนกับถ้วยไอศกรีม
 
"มีอันเดียวก็ขอเพิ่มสิวะ แค่นี้คิดไม่เป็นหรือไง" มินนี่คิดในใจพร้อมกับมองไปที่ทั้งสองคน เหมือนมีไฟอันร้อนแรงแผดเผาใส่
 
ไม่ไหวแล้วนะโว้ย!!!
 
มินนี่ลุกขึ้นยืน และเตรียมที่จะขอตัวกลับก่อน
 
"ฉันขอตัวกลับก่อนนะ พอดีลืมไปเลยว่ามีธุระตอนเย็นที่บ้านน่ะ" มินนี่ลุกขึ้นยืนและพูดออกมาแบบรุกรี้ รุกรน
 
"กินอีกคำสิจ๊ะไลท์ เดี๋ยวเอวาป้อนเองนะ" ทั้งสองยังคงอยู่ในผวังแห่งรัก ไม่ได้สนใจมินนี่เลย
 
"..............." มินนี่ยืนมองด้วยความเศร้า
 
พรึ่บ!! [มินนี่กำลังจะเดินจากไปทันที]
 
แต่แล้วก็ เจ้ากรรมนายเวรกระโปรงของเธอดันไปเกี่ยวกับโต๊ะไอศกรีมเข้า
 
ว้าย!!!
 
 
 
"นี่เธอหยุดเดี๋ยวนี้นะ! เลอะหมดเลยดูสิ นี่เธอตั้งใจแกล้งฉันหรอไง" เอวาตะโกนว่าไปที่มินนี่ ที่เดินหันหลังไปไม่ไกล
 
"ไลท์ดูสิ ทำไมเพื่อนไลท์ทำกับเอวาแบบนี้ล่ะ ไม่พอใจอะไรก็น่าจะบอกกันตรงๆ" เอวาไม่หยุดแค่นั้น
 
"นี่เธอ!! ทำไมถึงทำแบบนี้ล่ะ ฉันไม่แปลกใจเลยนะ ทำไมเธอถึงยังไม่มีแฟน เพราะนิสัยเธอเป็นแบบนี้ไง" ไลท์ตะคอกใส่
 
"ฉันเกลียดเธอ"
 
 
 
"ฉะฉันขอ......" มินนี่ยังไม่ทันได้พูดหรืออธิบายอะไร
 
"ต่อไปนี้เธออย่ามายุ่งกับฉันอีกนะ จะไปไหนก็ไปเลย ไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้าเธออีก" ไลท์ต่อว่ามินนี่
 
"เฮ้ยไลท์! ใจเย็นๆก่อน ตะกี้ฉันเห็น...." โจ้กำลังจะอธิบายช่วยมินนี่ แต่ไม่ทันได้พูดอะไร
 
"มึงหยุดเลย พวกมึงสองคนรักกัน ชอบกันก็ไป ชอบหรือรักกันไกลๆกูเลยได้ป่ะ อย่ามายุ่งกับกูอีกนะ เชิญไปรักกันไกลๆกูเลย" ไลท์โมโหขึ้นไล่ให้โจ้กับมินนี่ไปไกลๆด้วยกันทั้งคู่
 
"ไลท์ พูดแบบนี้หมายความว่าไง นี่นายไม่เคยจริงใจกับฉันเลยใช่ไหม ที่ผ่านมานายคิดยังไงกับเรากันแน่ ที่มาทำดีกับเรา ทำอะไรให้เรามากมาย หมายความว่ายังไงกันล่ะ?" มินนี่น้ำตาคลอ ขณะที่ตะโกนถามไลท์
 
"เธอมันก็แค่ขยะ คนไม่มีค่าคนนึง จะไปไหนก็ไป ไปซะ ไปได้แล้ว ฉันบอกให้ไปไงล่ะ" ไลท์ตะโกนไล่มินนี่ซ้ำไปอีก
 
"นายแน่ใจนะไลท์ ที่พูดอะ งั้นต่อไปนี้ฉันจะไม่มารบกวนนายอีกต่อไป" มินนี่ตอบรับคำด้วยความเสียใจ
 
"ดีใจจังที่ได้ยินเธอพูดแบบนั้นอะ ต่อไปนี้ชีวิตฉันจะได้มีความสุขซะที เป็นปกติซะที" ไลท์เย็นชาอย่างมากกับเธอ
 
"ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละ ลาก่อนนะไลท์" มินนี่น้ำเสียงอ่อยและพูดลาด้วยความเสียใจ
 
ขณะเดียวกัน ฝนก็ได้ตกลงมาอย่างหนักพอดี เธอเดินตากฝนที่กำลังตกลงมาอย่างไม่สนใจ ฝนที่ชะล้างน้ำตาของเธอ ก่อนที่เธอจะขึ้นรถกลับบ้าน
 
มินนี่กลับมาถึงบ้านในห้องนอนของเธอ ด้วยความรู้สึกที่ยังคงเสียใจอยู่มาก
 
มินนี่ คิดย้อนไปถึงเรื่องเก่าๆที่ผ่านมา ตอนไลท์นั่งกินข้าวกับเธอ ตอนที่สบตากันตอนเข้าแถวเครพธงชาติ ตอนที่นั่งคุยเล่นหยอกล้อกันที่ป้ายรถเมล์หลังเลิกเรียนประจำทุกวัน ในวันที่พบกันครั้งแรก งานเต้นลีลาศประจำปีของโรงเรียน น้ำตาของเธอก็ได้ไหลออกมา มินนี่นั่งร้องไห้มองออกไปนอกหน้าต่างของเธอ ที่ไม่มีไลท์ขับรถมาจอด ยืนรอเธอท่ามกลางสายฝนอีกต่อไป กลับเป็นฉันที่ต้องร้องไห้ท่ามกลางสายฝน
 
https://youtu.be/69uPj8Ym5TA?t=1