สุภาพบุรุษหน้าหนวด

            ในรุ่งเช้าของวันต่อมา

"แม่...หนูไปทำงานแล้วนะคะแม่ จะสายแล้วเนี่ย"

เหมือนเดิมวันนี้อีกวันที่วดีตื่นสายและกำลังจะไปทำงานสายเช่นเดียวกัน      ผู้เป็นแม่เงียบไม่พูดอะไรได้แต่ถอนหายใจแล้วส่ายหัว ทันทีที่สวมรองเท้าเสร็จวดีก็รีบเดินบึ่งจ้ำอ้าวไปขึ้นรถที่หน้าปากซอยเพราะบ้านอยู่ห่างจากป้ายรถเมล์ริมถนนใหญ่ไม่มาก แล้วสภาพของวดีก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม มือกำขยำสายกระเป๋าสะพายหน้าตารีบร้อนชะเง้อมองหารถ      ครู่หนึ่งนายไทก็ขี่รถมอเตอร์ไซต์มาเทียบข้างป้ายรถเมื่อเห็นวดีกำลังจะไปทำงานสายเหมือนเดิมพร้อมเรียกวดี

"วดี ขึ้นรถสิ่อีก 10 นาทีก็สายแล้ว"

"ไม่เป็นไรค่ะพี่เดี๋ยวหนูไปเอง ไม่สายหรอก" วดีพูดตอบเสียงแข็งสีหน้าเรียบเฉย      

วดีพูดจบนายไทก็รีบบิดรถเร่งความเร็วออกไปจากจุดนั้นทันที........ เมื่อเห็นดังนั้นในใจวดีก็อดเสียดายไม่ได้ว่าถ้าตนเองยอมรับน้ำใจไปกับนายไทเธอคงไม่ต้องไปเข้างานสายแน่ๆ.....

          ณ.บริษัทหนังสือสำนักพิมพ์ลูกหมู เวลา 8.05 น.      ในแผนกธุรการทุกคนนั่งประจำโต๊ะเริ่มทำงาน แต่ในกลุ่มมุมงานเดียวกันก็ยังอดห่วงเพื่อนสนิทอย่างวดีไม่ได้เพราะยังมาไม่ถึงที่ทำงาน

"วดี... ไม่สบายรึเปล่าวันนี้ยังไม่เห็นมาเลย" ยัยยิ้มกล่าวกับเกวและน้องจุ๊บ      

"คงไม่เป็นไรหรอกมั๊ง ไม่เห็นวดีโทรมาบอกอะไรเลย" เกวแสดงความคิดเห็น      

น้องจุุ๊บก็อดจะพูดสมทบอีกคนด้วยไม่ได้

"หนูว่าพี่วดี มาสายมีเรตเวลาเหมือนเดิมแหละ"น้องจุ๊บพูดจบ เวลา 8.10 น. วดี ก็ค่อยๆเดินเบาๆ แผ่วๆ มาที่โต๊ะทำงานเพื่อไม่ให้ใครในแผนกหันมาสนใจหันมามองแต่ก็ไม่ทันแล้ว    

"พี่วดีมาแล้ว..." น้องจุ๊บร้องบอก    

ในแผนกก็ไม่ได้มีพนักงานแค่เพื่อนซี้กัน3-4 คน แต่ก็มีคนอื่นๆๆๆๆๆๆๆ อีกด้วย ในชั้น 3 ของออฟฟิศก็ไม่ได้แยกแผนกกั้นเป็นคนละห้องเพียงแบ่งเป็นโซนเท่านั้น แล้วเมื่อน้องจุ๊บร้องบอกขนาดนั้น วดีรู้สึกทันทีว่าตัวเองกำลังเป็นเป้านิ่งวดีนึกในใจ

"จะเอาหัวไปมุดอยู่ไหนล่ะเนี่ย น้องจุ๊บ"    

 เมื่อทุกคนหันมามองกันเป็นตาเดียว วดีก็ต้องเร่งรีบเดินไปให้ถึงโต๊ะทำงานให้ไวที่สุด "นิ่น้องจุ๊บจะพูดเสียงดังทำไม คนอื่นเขาหันมามองหมดเลย" วดีพูดใส่น้องจุ๊บด้วยสีหน้าไม่พอใจเพราะรู้สึกอับอาย  ยัยยิ้มเห็นแบบนั้นก็รีบพูดแทรกขึ้นทันที

"ก็แกสายเองนิ่น้องมันดีใจที่เห็นแกมาแต่น้องมันก็พูดเสียงดังไปเท่านั้น"            

"เพื่อนกันน่ะ อย่ามาทะเลาะอะไรกันเลย" เกวเอ่ยขึ้น.............. 

          เวลา 12.00 น. โต๊ะอาหารกลุ่มเดิมมุมเดิน วดี ยิ้ม เกว น้องจุ๊บ ก็มานั่งกินอาหารตามปกติแต่แค่มีบรรยากาศเท่านั้นที่เปลี่ยนไป ทุกคนเงียบเหตุจากที่วดีไม่พอใจน้องจุ๊บนี่แหละ น้องจุ๊บหน้าเศร้ากินข้าวไปก็เหลือบตามองพี่วดีไปก่อนจะพูดขึ้นเบาๆ

"พี่วดี จุ๊บขอโทษ" วดีได้ยินก็จ้องหน้าน้องจุ๊บก่อนที่จะตอบกลับ

"ไม่เป็นไร..... พี่ผิดเองแหละมาสายเองจะโทษใครก็ไม่ได้ถึงจุ๊บไม่พูดเสียงดังแบบนั้นคนอื่นๆ เขาก็รู้อยู่ดี พี่ขอโทษจุ๊บนะ"

พูดจบสีหน้าของทั้ง 4 สาวก็คลายลงพูดคุยสนุกสนานเหมือนเดิม

          "เอ้าๆๆๆๆ นั่งด้วย" นายโอ๋พูดมาแต่ไกลพร้อมถาดอาหารเดินมานั่งที่โต๊ะเดียวกันกับ4สาว พร้อมนายไทที่เดินมาด้วยกัน      

"พี่ไท ยิ้มถามอะไรหน่อยได้มั๊ย" ยัยยิ้มถาม นายไทพยักหน้ารับ    

 "คือคอมที่บ้านยิ้ม มันพังอ่ะพี่ไทไปดูให้ยิ้มหน่อยสิ่ ตอนนี้ก็กลางเดือนเนอะเงินซ่อมคอมคงแพงอยู่พี่ลองไปดูให้หน่อยได้มั๊ย"      

"อืม... งั้นก็พาพี่ไปบ้านแล้วกันนั่งรถไปด้วยกัน" นายไทตอบ      

"อุ๊ย.....ขอบคุณมากค่ะ" ยัยยิ้มพูดขอบคุณด้วยความตื้นตันดีใจอย่างยิ่ง      

"ชิ่... ไม่สนใจหรอกผู้ชายนิสัยไม่ดีชอบว่าคนอื่นใครอยากจะได้ก็เอาไปเถอะ"

วดีนึกในใจเหมือนจะไม่มีอะไรแต่อาจจะยังไม่รู้ตัวว่าตอนนี้ตัวเอง กำลังจะมีรังศรีนางอิจฉาแผ่ซ่านออกมา.... วดีนึกอย่างนั้นและเผลอจ้องมองหน้านายไทนิ่งไปด้วย    

"นิ่..วดีมองอะไรมีอะไรรึเปล่า" เสียงนายไทกระชากสติของวดีกลับมาอีกครั้ง

ทุกคนบนโต๊ะหันมามองหน้าวดีโดยพร้อมกัน ทันทีวดีสะดุ้งขึ้น

"ออ.... ไม่มีอะไรค่ะพี่ ยิ้ม เกว จุ๊บ เดี๋ยวเราไปห้องน้ำก่อนนะ"      

พูดตัดบทจบวดีรีบเดินไปห้องน้ำทันที ทิ้งไว้แต่ความงง เอ๊ะ อะไร ไว้กับเพื่อนๆ บนโต๊ะแต่ทุกคนก็กินอาหารกันต่อไปจนวดีกลับมาจากห้องน้ำก็ดำเนินจัดการข้าวในจานจนเสร็จเรียบร้อย

          เวลา 13.00 น. หมดเวลาพักกลางวันทุกคนก็ต่างแยกย้ายกันไปทำงานตามหน้าที่ของตนเอง จนเวลาเลิกงาน 17.00 น.

"เกว วดี น้องจุ๊บ วันนี้ฉันไม่ได้ออกไปรอรถเมล์ด้วยนะ จะไปรถกับพี่ไทพี่เขาจะไปดูอาการคอมให้เย็นนี้เลย" ยัยยิ้มกล่าวบอกเพื่อนๆ ทุกคน      

"แหม........ จะแอบกินพี่ไทรึเปล่าเนี่นพี่ยิ้ม" น้องจุ๊บพูดแซว ยัยยิ้มรีบตอบสวนกลับแอบยิ้มนิด

"จะบ้าหรอ พี่ให้พี่ไทไปซ่อมคอมเฉยๆ "      

"พี่ไทมาแล้วโน่น...." เกวพูดบอก      

"ไปสิ่" นายไท เอ่ยเรียกยัยยิ้ม ทันใดนั้นรังศรีอำมหิตก็มาอีกแล้ว    

"ไปแล้วนะ" ยัยยิ้มพูดบอกเพื่อนๆ      

"ไปเหอะ" เสียงกระแทกนิดหน่อยของเจ้าของรังศรีอำมหิต      

เมื่อทั้งยัยยิ้มและนายไทเดินจากไป น้องจุ๊บก็กลับกับพี่ชายนายโอ๋ ก็เหลือ วดี กับ เกว เดินออกไปรอรถเมล์หน้าบริษัทกลับบ้านด้วยกันเหมือนเดิม

          บ้านยัยยิ้ม โต๊ะคอมชั้นล่างห้องรับแขก

"เครื่องมันเปิดไม่ติดน่ะค่ะพี่ไท ลองดูลองทำตรงนั้นตรงนี้ก็เปิดไม่ได้" ยิ้มบอกอาการปัญหาคอมพิวเตอร์    

 "คงไม่ได้เป็นเพราะปั๊กหลุดเหมือนวดีนะ" ไทยเอ่อลอย    

นายไทดูปัญหาคอมดูอาการสำรวจเช็คอุปกรณ์จนเจอต้นตอปัญหาจนจัดการให้เสร็จเรียบร้อยแต่ใช้เวลานานพอสมควร คอมพิวเตอร์ก็เปิดขึ้นมาได้ตามปกติ

"เก่งจังเลยค่ะพี่ไท" ยัยยิ้มดีใจพูดชม      

"ในเครื่องมีฝุ่นเยอะน่ะอาจทำให้ช่องสลอตต่างๆ ของฮาร์ดแวร์หลวม ลองถอดอุปกรณ์ต่างๆ ในเคสมาลองทำความสะอาดซิปกับช่องสลอตดูก็นี่แหละหายแล้ว" นายไทพูดบอกพร้อมจัดเก็บอุปกรณ์กระเป๋าเพื่อเตรียมกลับบ้าน

"เสร็จแล้ว พี่กลับแล้วกันนะ"ไทพูดบอก      

"นี่ก็เย็นมากแล้วกินข้าวก่อนไหมลูก อุตส่าห์มาซ่อมคอมให้ยัยยิ้มแม่เขาทำกับข้าวอร่อยนะ" พ่อยัยยิ้มกล่าว      

"อืมไม่เป็นไรครับพอดีผมต้องไปธุระต่อด้วย ขอบคุณมากครับ" ไทกล่าวตอบพร้อมเดินกลับออกไป    

"ขอบคุณมากค่ะพี่ไท" ยัยยิ้มกล่าวขอบคุณพร้อมโบกมือลา................

                  โปรดติดตามตอนต่อไป จะลงตอนให้เรื่อยๆ นะคะ