สุภาพบุรุษหน้าหนวด

               ทันใดที่นายไทกลับมาถึงวัด บึ่งรถเข้าจอดข้างกุฏิหลวงตาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นอดีตรักเก่า มานั่งเฝ้ารอคอยเขากลับมาจากที่ทำงาน อิ๊บดีใจมากที่เห็นนายไทกลับมาก็รีบลุกจากเก้าอี้ม้าหินอ่อนโอยรีบเดินเข้าประจันตัวของนายไทเลย
"ไท อิ๊บมีอะไรอยากคุยด้วยหน่อย" อิ๊บพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงและหน้าตากังวลปนเศร้า
"อืม... ว่ามาสิ่" นายไทตอบกลับ
"คุยตรงนี้คงไม่ค่อยสะดวก ไปตรงศาลาวัดริมคลองกันเถอะ" อิ๊บเอ่ยขึ้น
"ถ้างั้นผมก็ไม่สะดวกเหมือนกัน ผมต้องทำความสะอาดกุฏิ" นายไทกล่าวปฏิเสธพร้อมหันหลังจะเดินเข้ากุฏิ
"เดี๋ยวไท อิ๊บมีเรื่องสำคัญจริงๆ นะ...ไท" อิ๊บร้องรั้งไว้พร้อมน้ำเอ่อคลอในดวงตา นายไทเห็นก็หยุดชะงักถอนหายใจก่อนที่จะยอมไปคุยธุระสำคัญตามที่อิ๊บบอก
         ถึงที่ศาลาริมคลอง
"เรื่องอะไรว่ามาเถอะ" นายไทกล่าวเสียงเย็นชา
"คือตอนนี้อิ๊บ............." อิ๊บต้องหยุดชะงักลงเมื่อมีเสียงหนึ่งดังขึ้นที่ด้านหลังจนต้องรีบหันกลับมองหาเจ้าของเสียง
"นิ่......... พูดไม่รู้เรื่องนะบอกไม่ให้มาหามันอีก ท้องโย้เย้ก็ยังจะมาหาของเก่าอยู่ได้" เสียงนายศรที่แอบตามมาดังมาแต่ไกล
"ท้องหรออิ๊บ........" นายไทเอ่ยถาม อิ๊บหน้าเหรอหราทันที
"เออ!....... เมียฉันท้องแล้วยังจะเอาคืนกลับไปอีกมั๊ยล่ะ" นายศรรีบพูดสอดแทนอิ๊บเมื่อเดินมาหยุดที่ศาลา ส่วนอิ๊บก็ทำสีหน้าไม่ถูกเลยทั้งอายทั้งเศร้าเสียใจ
"ฉันไม่เคยคิดที่จะแย่งของของใครและไม่เคยทำเหมือนแกด้วยไอ้เพื่อนทรยศ!" นายไทพูดเสียงเข้มใส่หน้านายศรเพื่อนเก่าสมัยมหาวิทยลัย
"เพื่อนแกไม่ได้ทรยศแก แต่แฟนแกต่างหากที่ทรยศแกส่วนฉันอยู่เฉยๆ มีแต่ได้กับได้" นายศรเอ่ยยิ้มสีหน้าเยาะเย้ยใส่
"หยุดพอแล้ว... ไทอิ๊บกลับก่อนนะ" อิ๊บทนฟังคำพูดต่างๆ นาๆ ไม่ไหวแล้วก็รีบกล่าวลารีบวิ่งขึ้นรถออกตัวไปจากวัดทันที เหลือแต่นายศรกับนายไทสองคนที่ยังยืนมองจ้องดวงตากันอยู่
"ฉันไม่ยอมปล่อยให้อิ๊บกลับมาหาแก่แน่..... หรือแกจะรอให้อิ๊บคลอดลูกก่อนก็ได้นะเผื่อฉันจะคืนให้" นายศรพูดอย่างไม่เกรงใจ นายไทเต็มทนกับคำพูดดูถูกและเหยียดหยามของนายศรก็พุ่งกำปั้นใส่หน้านายศรทันที
"เอาวะ ไม่ได้เจอกันมานานละ ลองสักตั้ง" นายศรพูดจบก็สวนกลับทันที คนละทีสองที จนหยุดชะงักขึ้นเมื่อเสียงหนึ่งเอ่ยดังขึ้น
"หยุดได้แล้วโยมทั้งสองน่ะ วัดนะโยมไม่ใช่สนามมวย" หลวงพี่รูปหนึ่งเอ่ยขึ้นเมื่อเดินเอาหารมาให้พวกหมาจรจัดแล้วมาพบมวยคู่นี้ นายศรก็ยอมหยุดได้แต่ทำหน้าตาฟึดฟัดใส่นายไทแล้วเดินขึ้นรถจากไป
"เป็นไงบ้างล่ะไท หูย....ปากแตกเชียว ไป! เดี๋ยวหลวงพี่ทำแผลให้พอมียาอยู่ถ้ากลับไปกุฏิหลวงตารับรองโดนสวดยาวแน่" หลวงพี่เอ่ย
"ขอบคุณครับหลวงพี่" นายไทกล่าวขอบคุณพร้อมเดินตามหลวงพี่ไปใส่ยารักษาแผล แผลที่ปากไม่ได้ทำให้ตายแต่แผลที่ใจจากคำดูถูกเหยียดหยามนี่สิ่มันเจ็บเหลือเกิน
 
                      แผลที่กายไม่เจ็บเท่าแผลที่ใจ จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีกล่ะเนี่ย...
                 ***** โปรดติดตามตอนต่อไป นักเขียนมือใหม่ ขอบคุณค่ะ *****
 
                                       .