สุภาพบุรุษหน้าหนวด

                    หลังจากนายไทเดินกลับกุฏิทิ้งให้อุ๊บอิ๊บยืนอยู่เพียงลำพัง ขณะนั้นวดีจอมบ๊องก็กำลังจะรีบเดินตามนายไทกลับไปเหมือนกันแต่ก็ต้องหยุดชะงักถอยหลังกลับมาแอบซ่อนอยู่ที่เดิมพลางก็แอบมองแอบฟัง เมื่อได้ยินเสียงของชายคนหนึ่งเอ่ยเรียกสาวไซส์ใหญ่
"ว่าแล้วชอบหายชอบแว๊บหายไปอยู่บ่อยในที่สุด ก็กลับมาหาของเก่ากินจนได้นะ" ชายคนนี้ชื่อศรชายผู้หักอกนายไทเมื่ออดีตมาพูดดุเสียงเข้ม ทำเอาอุ๊บอิ๊บต้องตกใจเมื่อรู้ว่านายศรคงตามมา อิ๊บได้แต่เงียบยืนนิ่งไม่พูดอะไรนายศรจึงยื่นมือไปกระชากแขนอิ๊บอย่างแรงแล้วต่อว่า
 "นึกยังไงถึงมากินของเก่า...รสชาติมันดีนักรึไงกลับบ้าน" นายศรกระชากดึงแขนอิ๊บกลับบ้าน
"ไม่..... เราเลิกกันอิ๊บไม่ไหวแล้วศรอยากจะไปมีเมียกี่คนก็เชิญอิ๊บไม่ไปทนอยู่ให้เจ็บไปกว่านี้หรอก" อิ๊บพูดน้ำตาไหล
"เงียบปาก.... ไปขึ้นรถ" นายศรก็ยังดึงดันกระชากลากถูอุ๊บอิ๊บให้ไปขึ้นรถตัวเองให้ได้ แต่อิ๊บก็ยังต้านไม่ไปจนล้มลุกแต่นายศรก็ยังฉุุดยังลากโดยไม่สนใจอะไรด้วยความโมโห วดีเห็นแบบนั้นถึงจะรู้สึกไม่ชอบขี้หนายัยทรงโตรักเก่านายไทสักเท่าไหร่แต่ยังไงความรู้สึกสงสารมันก็ยังมี วดีจึงรีบวิ่งไปตามนายไท
"พี่ไท ...." วดีวิ่งถึงหน้ากุฏิก็รีบเรียกนายไท
"หายไปไหนมาเนี่ย" นายไทเอ่ยถาม
"พี่ไท ตอนนี้ยัยอิ๊บโดนทำร้ายอยู่พี่ไปช่วยหน่อยเถอะ...เร็ว" วดีบอกหน้าตาตื่น นายไทได้ยินก็ตกใจรีบวิ่งไปสถานที่เกิดเหตุพร้อมมีวดี ที่วิ่งตามไปด้วยติดๆ
"ทำอะไรอ่ะศร" นายไทร้องถามนายศรเสียงดังเมื่อเห็นสภาพของอุ๊บอิ๊บที่กำลังโดนลากโดนฉุด
"ยุ่งอะไรวะเรื่องผัวเมียอย่าเสือก....... " นายศรพูดใส่
"ทำแบบนี้ทำไมวะดูเมียแกสิ่ขาได้แผลถลอกไปหมดแล้ว....นิ่เมียแกนะ" นายพูดใส่กลับ
"เมียอ่ะ จะทำอะไรก็ได้อย่ามายุ่งก็เพราะแกนั่นแหละลีลาคงดีเมียฉันถึงต้องกลับมากินของเก่า"
          นายศรพูดว่า อุ๊บอิ๊บก็ยังร้องไห้สะอึกสะอื้น ส่วนวดีก็สับสนเรื่องราวไปหมด แต่พอได้ยินเท่านั้นนายไทรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังโดนดูถูกก็กระโดดเข้าชกหน้านายศรทันที จึงทำให้เกิดสังเวียนขึ้นที่ริมคลองข้างวัดจนมีคนทั่วไปเข้ามารุมดูกันใหญ่
"พอๆ ที่นี่เป็นวัดเป็นเขตอภัยทานหยุดทำร้ายกันได้แล้วโยม" หลวงตาจั่นเดินมาเมื่อได้ยินเสียงว่ามีคนชกต่อยกัน หลวงตาพูดจบทั้งสองจึงได้คืนสติมองไปรอบข้างก็มีทั้งพระทั้งเณรทั้งชาวบ้านมารุมเป็นไทมุงกันจนแน่น
"อิ๊บ กลับบ้านขึ้นรถฉันแล้วรถเธอเดี๋ยวฉันให้คนมาเอา ไป............" ศรพูดบอกอิ๊บพร้อมกระชากแขนอิ๊บไปขึ้นรถทันที อิ๊บก็ยอมเดินตามไปด้วยทั้งความอายและความเศร้า
"โห..... พี่ไทเลือดกลบปากเลยนะไปหาหมอกันเถอะหน้าก็ช้ำไปหมดเลย" วดีรีบเข้าหานายไทด้วยความเป็นห่วง
"อืม.... หนูพาเจ้าไทไปหาหมอเถอะเฮ้อ....." หลวงตาพูดจบก็ถอนหายใจแล้วเดินกลับเข้าวัดไป นายไทเห็นหน้าหลวงตาก็รู้เลยว่าหลวงตาคงผิดหวังและก็ยังเป็นห่วง นายไทก็รู้สึกเสียใจเหมือนกันที่ทำอะไรแบบนี้ให้หลวงตาต้องเป็นห่วง
          ที่คลินิกใกล้วัด นายไทได้เข้าไปตรวจอาการทำแผลจนเสร็จเรียบร้อยก็ออกมานั่งคู่กับวดีเพื่อรอรับยา วดีก็อดอารมณ์เสียไม่ได้แต่มันก็ผสมปนเปไปกับความห่วงเต็มไปหมด
"พี่ไทอ่ะ ดูสิ่หน้ายับเยินไปหมดเลยไม่น่าไปชกต่อยกับเขาเลย" วดีพูดหน้ามุ่ย
"ไม่เป็นไรหรอกพี่แข็งแรงพอ ตอนนี้พี่ก็ยังไม่ได้ตายไปไหนสักหน่อย" นายไทพูดยิ้มแต่ก็เจ็บช้ำใบหน้าเหลือเกิน
"พี่หนวดเนี่ยๆ แล้วถ้าตายไปจะทำยังไงล่ะ โอ้ย!.... " วดีพูดด้วยความห่วงและความงอแง
          หลังจากเสร็จธุระจากที่คลินิกเป็นที่เรียบร้อย นายไทจึงไปส่งวดีกลับที่บ้านก่อนแล้วจึงขี่รถกลับวัด พอนายไทมาถึงหน้ากุฏิก็ไม่เห็นหลวงตามานั่งบริเวณด้านหน้า ก็คิดไปว่าหลวงตาจั่นคงไม่อยู่อาจจะมีกิจภายในวัดอยู่จึงรีบก้าวเท้าเดินขึ้นกุฏิไปด้านในเพื่อเข้าห้องแล้วกินยาพักผ่อน แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นหลวงตากำลังนั่งรออยู่ภายในนายไทเห็นก็ตกใจรีบนั่งลงแล้วกราบหลวงตา
"หลวงตาครับ ผมขอโทษ..." นายไทกล่าวขอโทษหน้าเศร้า
"จะทำอะไรควรมีสติคิดหน้าคิดหลังซะให้ดีก่อนคนเราน่ะควรใช้สติแก้ปัญหาไม่ใช่ใช้กำลัง ถ้าพ่อแม่หลานรู้คงเสียใจ" หลวงตาจั่นกล่าว
"ผมจะไม่ทำแบบนี้แล้ว หลวงตาอย่าเพิ่งไปบอกพ่อกับแม่เลยนะครับหลวงตา" นายไทสำนึกผิด
"อืม.... แล้วอาการเป็นไงบ้าง" หลวงตาถามด้วยความเป็นห่วง
"ก็ทำแผลเรียบร้อยแล้วครับ แล้วก็มียาแก้ปวดแก้อักเสบยากินยาทางมาครบครับ" นายไทกล่าวแกมรอยยิ้มนิด
"ถ้างั้นก็ไปกินข้าวกินยาแล้วนอนพักผ่อนเถอะไป" หลวงตาบอกด้วยความเป็นห่วงเช่นเดิม นายไทก็แยกตัวเข้าไปพักผ่อนในห้องแต่ก็อดจะคิดถึงเรื่องวันนี้ไม่ได้ที่ตัวเองต้องมาเจ็บแบบนี้ตัวเองทำแบบนั้นทำไมและใบหน้าของนายศรที่พูดเหมือนหยามกันก็ยังมีโผล่มาให้เห็น ก่อนจะกินข้าวกินยาแล้วนอนหลับไป
                   ครองสติไว้แก้ปัญหาย่อมดีกว่าครองกำลังแล้วย่อยยับไป
            ***** โปรดติดตามตอนต่อไป นักเขียนมือใหม่ ขอบคุณค่ะ *****