สุภาพบุรุษหน้าหนวด

          ในที่สุดนายไทและวดีก็เดินทางมาถึงที่วัดจุดหมายปลายทางสักที จอดรถได้สักแป๊ปเดียววดีก็รีบเดินไปกุฏิหลวงตาจั่นทันทีด้วยความที่อยากจะดูเจ้ากล้ามปูได้ใส่เสื้อตัวสวยที่ซื้อมาให้ใหม่ นายไทเห็นก็ยิ้มเดินตามมาทีหลัง แต่เมื่อวดีเดินมาถึงหน้ากุฏิต้องหยุดตกใจเมื่อมีนางมารทรงโตมานั่งอยู่ที่เก้าอี้หินบริเวณด้านล่างหน้ากุฏิและเหมือนคงจะรอใครสักคนอยู่ก็ขณะเดียวกันที่นายไทเดินมาสมทบจะต้องหยุดชะงักที่ต้องเจอแผลเก่ามาเฝ้ารอ

"สวัสดีค่ะ หลวงตา" วดีไหว้หลวงตาจั่นที่เดินออกมาจากภายในกุฏิ

"วันนี้มาทำบุญหรอหนู" หลวงตาเอ่ยถามวดี

"อ๋อตั้งใจจะมาดูเจ้ากล้ามปูใส่เสื้อตัวใหม่ที่ฝากพี่ไทมาเมื่อวานน่ะค่ะหลวงตา แล้วเดี๋ยวก็จะไปไหว้พระต่อด้วยค่ะ" วดีตอบยิ้มแย้ม

"โยมคนนี้เขามานั่งรอหลานนานแล้วล่ะเจ้าไท" หลวงตาเอ่ยบอก นายไทได้แต่พยักหน้ารับสีหน้าเรียบเฉย ขณะนั้นก็มีสามเณรชัยเดินอุ้มเจ้ากล้ามปูออกมาจากด้านหลังกุฏิพอดี วดีพอได้เห็นก็ดีใจมากที่ได้เห็นเจ้ากล้ามปูกับเสื้อตัวใหม่แล้วโผเข้าหาทันที

"ขอบใจนะโยมพี่วดี ที่ซื้อเสื้อตัวใหม่ให้เจ้ากล้ามปู" เณรชัยเอ่ยขอบใจพร้อมรอยยิ้มแห่งความดีใจที่เป็นของเด็กๆ ทั่วไป

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะเณร พี่เต็มใจขอพี่อุ้มหน่อยได้มั๊ย" วดีอยากอุ้มเจ้ากล้ามปูจนเต็มที่ เณรชัยก็ค่อยๆ วางเจ้าหมาน้อยลงบนพื้นวดีก็รีบอุ้มขึ้นกอดไว้เหมือนตุ๊กตาไม่มีผิด

"เป็นไงบ้าง ชอบไหมกล้ามปู" วดีเอ่ยถามหมาน้อยตามประสา

"ไม่เห็นจะสวยตรงไหน ดูไปก็ธรรมดาปกติ" อุ๊บอิ๊บเห็นแบบนั้นก็พูดเหน็บไปเพราะความริษยา

"ไม่สวยตรงไหน สวยจะตาย" วดีตอกกลับ

"โนเนมชัดๆ เดี๋ยวฉันจะซื้อเสื้อตัวใหม่ของมีแบรนด์เนื้อผ้าดีๆ มาให้เจ้าหมาน้อยใส่แทนตัวนี้มันน่าจะดีใจมากกว่ามาใส่เสื้อผ้ากิ๊กก๊อก" อุ๊บอิ๊บพูดทับ ทำเอาวดีหน้าร้อนฉ่าจนแทบอยากจะบีบคออุ๊บอิ๊บแล้วเขย่าให้แรงซะตรงนี้

"นิ่..... เกินไปแล้วอิ๊บ" นายไทเอ่ยตักเตือน

"พอเถอะโยม มันเป็นหมาได้ใส่เสื้อผ้าก็เป็นบุญของมันแล้วจะเป็นผ้าอะไรจะมียี่ห้อรึเปล่าก็ไม่สำคัญมันใส่ได้ทั้งนั้น ถ้าโยมอยากจะซื้อจริงๆ หลวงตาก็ไม่ว่าเพราะหมาในวัดเยอะถมไปไม่ใช่มีเจ้ากล้ามปูหรอกนะ" หลวงตาสงบศึก

"ขอคุยส่วนตัวได้มั๊ยไท" อุ๊บอิ๊บหันไปบอกนายไท แต่นายไทเองก็ไม่อยากไปกลัวว่าวดีจะเข้าใจผิด

"จะไปคุยกับเพื่อนก็ไปเถอะพี่ไท เดี๋ยวหนูเล่นเจ้ากล้ามปูรอพี่ที่กุฏิแล้วกัน" วดีเอ่ยบอก อุ๊บอิ๊บก็ยังสะกิดแขนอยู่อย่างนั้นนายไทจึงต้องยอมตามไปคุยธุระที่คงมีบางสิ่งบางอย่างหรืออะไรหลายอย่างที่อุ๊บอิ๊บอยากจะพูดจะบอก จึงพากันปลีกตัวออกมาที่ริมคลองข้างวันเหมือนเดิม

"ไท เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้หรอ" อุ๊บอิ๊บพูดก่อน

"มันนานเกินพอที่อิ๊บจะกลับมาพูดคำนี้แล้วนะ" นายไทพูดเสียงเข้มเรียบเฉย

"อิ๊บขอโทษ ไทยังโกรธอิ๊บอยู่มั๊ย" อุ๊บอิ๊บตีหน้าเศร้าเอ่ยถาม

"ไม่..... ผมไม่ได้โกรธอะไรอิ๊บแล้ว..เพราะผมไม่ได้มีสถานะอะไรที่จะต้องไปโกรธมันจบไปนานมากแล้ว" นายไทตอบ

"จะให้อิ๊บขอโทษเป็นร้อยเป็นล้านครั้งอิ๊บก็ทำได้นะไท ตอนนั้นอิ๊บไปชอบศรแล้วทิ้งไทได้ยังไงไม่รู้แล้วเขาก็ไม่ได้เป็นผู้ชายที่จะมาเป็นคู่ชีวิตของอิ๊บได้ แรกๆ นิสัยก็ดีเอาอกเอาใจชีวิตรักแสนหวาน แต่พอหลังๆ แต่งงานกันแล้วศรก็ทำเหมือนอิ๊บไม่มีค่า ชอบดุว่า เจ้าชู้ก็ที่หนึ่ง สงสารอิ๊บเถอะเรากลับมาเป็นเหมือนเดิมกันนะไท" อุ๊บอิ๊บพูดพร้อมเอื้อมมือไปจับมือนายไทจนแน่น แล้วบีบน้ำตาออกมาให้ไหลรินเป็นสาย แต่ก็ไม่ได้ทำให้สีหน้าและอารมณ์ความรู้สึกนายไทหวั่นไหวได้แม้แต่นิดเดียว

"อิ๊บ....... ผมสงสารอิ๊บนะแต่ผม........ ไม่คิดที่จะกลับไปหาเขาควายมาสวมไว้บนหัวอีกหรอกนะถ้ามีอะไรมันหนักหนาอะไรจริงๆ จะช่วยก็บอกแล้วกันถ้าช่วยได้ผมก็ช่วย.. ในฐานะเพื่อนนะ"

          นายไทพูดจบก็ตัวตีจากกลับไปที่กุฏิเหมือนเดิม ส่วนอุ๊บอิ๊บก็ได้แต่เม้มปากกำมือทั้งสองข้างจนแน่น น้ำตาก็ยังซึมไหลมีแต่แววตาแท่านั้นที่เปลี่ยนไปซ่อนความไม่พอใจความอาฆาตแค้นใครสักคน แต่ตอนนั้นทั้งสองคนก็ไม่รู้เลยว่าระหว่างที่คุยเรื่องเก่าเรื่องโศกเศร้ายัยดำบ๊องก็ทำตัวเป็นสายลับแอบมานั่งฟังคนอื่นเขาคุยกันอยู่

"ที่แท้ก็เคยนอกใจพี่ไท สมแล้วล่ะที่พี่ไทไม่กลับไปหาอีก สมๆ หึหึ.. " วดีนึกในใจอีกทั้งยังยิ้มเยาะอย่างสบายใจ
 

                      สาเหตุนี้...................... เราก็ลอยลำแล้วสิ่นะ หนูดี

              *****โปรดติดตามตอนต่อไป นักเขียนมือใหม่ ขอบคุณค่ะ*****