สุภาพบุรุษหน้าหนวด

          เช้าสายๆ วันอาทิตย์ก็มีเสียงจอดของรถมอเตอร์ไซต์คันหนึ่งดังขึ้นที่หน้าบ้านของวดี พอได้ยินเสียงรถเท่านั้นวดีก็รีบเดินออกมาจากตัวบ้านไปเปิดประตูรั้วทันทีด้วยความดีใจพร้อมรอยยิ้มแฉ่งตึงมุมปาก
"พี่ขอเข้าไปไหว้ พ่อกับแม่ก่อนนะ" นายไทเอ่ยบอก
"ไปสิ่พี่ พ่อกับแม่อยู่หลังบ้าน" วดีพูดจบก็พลางเดินนำทางนายไท
"สวัสดีครับพ่อ สวัสดีครับแม่" นายไทกล่าวทักพร้อมที่พ่อและแม่รับไหว้เช่นกัน
"จ้ะ..... วันนี้จะมารับหนูดีไปเที่ยวไหนกันอีกล่ะ" แม่เอ่ยถาม
"ไม่ได้ไปไหนไกลหรอกแม่ แค่จะไปวัดเฉยๆ " วดีรีบตอบกลับ
"อืม.... พ่อครับเดี๋ยวผมช่วยเอง" นายไทรีบเอ่ยขอเป็นตัวช่วยพ่อของวดี ที่ดูเหมือนกำลังจะล้างทำความสะอาดบ่อซีเมนซ์ปลาขนาดกลางและถ่ายเทปลา 2 บ่อ
"ไม่เป็นไรหรอก จะไปวัดไปเที่ยวธุระอะไรก็ไปกันเถอะ" พ่อวดีกล่าวบอก
"ไม่เป็นไรครับ..... เดี๋ยวช่วยเสร็จแล้วเดี๋ยวผมกับวดีค่อยไปก็ได้ครับ" นายไทรีบบอกพร้อมรอยยิ้มสีหน้าความเต็มใจ
"ใช่ค่ะพ่อ เดี๋ยวช่วยพ่อเสร็จค่อยไปไม่สายหรอกค่ะ พ่อจะใช้พี่ไทให้ทำอะไรก็เต็มที่เลยค่ะไม่ต้องห่วงพ่อไม่ต้องเสียค่าจ้างด้วยช่วยฟรีๆ พี่ไทเขาเต็มใจค่ะ" วดีรีบเจรจาแกมหยอกเล่น นายไทก็แอบหันหน้ามาสบตาทันที
"ได้ๆ แต่คนที่พ่อน่าจะใช้ได้เต็มที่มากที่สุดก็คือเรานั่นแหละหนูดี ... เอ้าอยากช่วยก็ช่วยกัน" พ่อเอ่ยตอกกลับวดี วดีก็ยิ้มอายพลางนายไทก็หันมาด้วยสีหน้ายิ้มเยาะ
 
          นายไทกับวดี ก็ต่างช่วยผู้เป็นพ่อในการล้างทำความสะอาดบ่อซีเมนซ์ขนาดกลางเปลี่ยนถ่ายน้ำถ่ายเทตัวปลา 2 บ่อ กันอย่างสุดกำลัง ระหว่างที่ทำงานนี้ตัวพ่อเองก็ยังแอบมองมาที่ตัวนายไทกับวดีที่ทำงานกันไปหยอกเล่นกันไปก็ทำให้ตัวพ่อวดีเองรู้สึกสุขใจเหมือนกันและรู้สึกว่านายไทอาจจะเป็นคนที่สามารถดูแลหนูดีได้ต่อจากพ่อและแม่ แต่สิ่งเหล่านี้มันก็ยังไม่ใช่การตัดสินจิตใจใครได้อย่างแน่ชัด คนเราจิตใจสำนึกยังไงเป็นคนแบบไหนจะมีระยะเวลาที่พอสมควรเท่านั้นที่จะสามรถบอกได้แล้วถึงจะเป็นการตัดสินใจของพ่อและแม่จริงๆ ที่จะมอบดวงใจให้ใครคนหนึ่งดูแล
          เมื่องานปฏิบัติการทำความสะอาดบ่อปลา เรียบร้อยต่างก็พากันนั่งพักเหนื่อยกันที่ชุดโต๊ะหินหน้าบ้านพร้อมมีผู้เป็นแม่ยกน้ำยกเย็นๆ ขนมอร่อยๆ มาให้กินกันได้คลายร้อนคลายเหนื่อย พร้อมยังพูดคุยกันเล็กๆ น้อยๆ
"ขอบใจนะไท ที่ช่วยพ่อ" พ่อวดีกล่าวขอบคุณ
"ไม่เป็นไรครับพ่อ ผมเต็มใจ" นายไทพูดตอบถ่อมตนพลางยิ้มเบาๆ
"เหนื่อยเลยสิ่เหงื่อเปียกไปหมดอยากอาบน้ำล้างตัวสักหน่อยมั๊ยล่ะไท" แม่วดีพูดบอกด้วยความเมตตาและเอ็นดู
"ไม่เป็นไรครับแม่ เดี๋ยวพาวดีไปวัดผมค่อยไปอาบน้ำที่วัดก็ได้ครับ" นายไทรีบบอก
"อืม...... ถ้างั้นกินน้ำขนมกันเสร็จแล้วก็ไปกันเถอะ" พ่อเอ่ยขึ้น
"ถ้างั้นพี่ไทนั่งกินไปก่อนนะ เดี๋ยววดีไปอาบน้ำใหม่ก่อนเลอะเทอะหมดเลยเดี๋ยวไม่สวย" วดีพูดบอกทีเล่น
"รีบไปอาบเลยไป เดี๋ยวพี่เขารอ" แม่รีบกล่าวไล่
"รอแป๊บนึงนะพี่ไท" วดีบอกพร้อมยิ้ม ในระหว่างที่วดีขอตัวไปอาบน้ำ ก็ทำให้พ่อกับแม่ของวดีและนายไทได้มีโอกาสได้คุยจริงจังกัน 3 คนสักที
"อืม......... ไท.......ไทคิดที่จะคบกันดูใจกันกับหนูดีจริงๆ รึเปล่า" พ่อวดีเอ่ยก่อน
"ผมไม่เคยหลอกใคร ผมจริงใจกับวดีชอบวดีจริงๆ ครับ" นายไทตอบด้วยสีหน้าจริงใจ
"ถ้าจริงก็ดี เพราะพ่อไม่ยอมให้ใครมาหลอกหนูดีได้ง่ายๆ หรอกนะ จำคำที่พูดไว้ด้วย" พ่อวดีพูดเสียงเข้มหน้าดุ
"แม่มีลูกอยู่คนเดียวอย่าทำร้ายลูกแม่นะไท" แม่กล่าวพร้อมยิ้มละมุน
"ผมจะไม่ทำให้พ่อกับแม่แล้วก็วดี ต้องเสียใจแน่นอนครับ จะมีแต่วดีแหละครับจะทิ้งผมไปก่อนรึเปล่าไม่รู้" นายไทพูดให้คำมั่นและทิ้งท้ายพูดทีเล่นทำให้ยิ้มกันไป
"โอ้ย........... ยัยดำแบบนั้นไม่มีใครเขามาเอาหรอกก็มีแต่เรานั่นแหละไทที่มาคว้าไป" พ่อวดีพูดไปหัวเราะไป
"นิ่ ว่าลูกแบบนั้นได้ยังไงเดี๋ยวเถอะ" แม่วดีพูดดุ แต่ก็ต่างยิ้มเล็กยิ้มน้อยตามกันไปทันใดนั้นวดีก็โผล่ออกมา
"ทำไมพ่อว่าหนูดีแบบนี้ล่ะ หนูก็ดำเหมือนพ่อนั่นแหละแต่ถึงจะดำก็ดำสวยอย่างมีคุณค่านะคะพ่อ" วดีพูดแล้วยังหัวเราะต่อ ทำเอาพ่อและแม่ต้องส่ายหัวส่วนนายไทก็ยิ้มเบาๆ กับคำว่าดำสวยอย่างมีคุณค่านี่แหละ
          หลังจากสนทนากันดื่มกินกันจนเรียบร้อย นายไทกับวดีก็แยกออกมาขอตัวเดินทางไปวัดกันตามความตั้งใจแต่พอได้ขึ้นรถกันก่อนจะสตาร์ทบิดรถไป นายไทก็อดจะขำแล้วเหลียวหลังมาทิ้งวันกับคำคำหนึ่งกับวดีไม่ได้ว่า
"ยัยดำ ดำสวยอย่างมีคุณค่า ฮ่าๆๆๆๆ" นายไทพูดจบก็บิดรถออกตัวทันที ทำเอาวดีไม่มีโอกาสได้สวนกลับเลยได้แต่นั่งซ้อนไปอายไปเขินไปได้แต่นึกว่านายไทนายไทว่า.....บ้า!........
 
             ความรักก็เริ่มอบอุ่นเริ่มมีประจักษ์พยานแล้ว พ่อตาแม่ยายก็ดุไม่เบาเลยนะ                 
                *****โปรดติดตามตอนต่อไป นักเขียนมือใหม่ ขอบคุณค่ะ*****