สุภาพบุรุษหน้าหนวด

          หลังจากนายไทได้แยกย้ายกลับไป วดีก็ไปจัดการธุระตัวเองจนเสร็จพร้อมขึ้นหนุนหมอนบนเตียงนอนขณะที่วดีนั่งอยู่บนเตียงนอนเหม่อมองออกไปที่ฟ้ายามราตรีนึกถึงเรื่องดีๆ และเรื่องพิเศษๆ ที่่เกิดขึ้นในชีวิตอีกในวันนี้ แม่ก็เปิดประตูเข้ามาหาวดีหรือหนูดี ที่แม้ตอนนี้จะโตเป็นสาวชื่อวดีแต่ยังไงเธอก็ยังเป็นเด็กน้อยหนูดีของพ่อของแม่อยู่เสมอ แม่ค่อยๆ เดินเข้ามาหาพร้อมยิ้มให้ด้วยสีหน้าละมุนอ่อนโยนแล้วนั่งลงที่ขอบเตียงนุ่ม
"หนูดี เรื่องวันนี้แม่ดีใจนะที่หนูมีความสุขแต่แม่ก็อดห่วงลูกไม่ได้หรอกนะ" แม่กล่าวพลางก็ยกมืออุ่นๆ ขึ้นลูบศรีษะวดีเบาๆ วดีก็ยิ้มตอบพร้อมจับมือของแม่เข้ามากอด
"ขอบคุณนะแม่ หนูนึกว่าหนูจะต้องโดนพ่อกับแม่ดุว่าซะอีก" วดีพูดยิ้มหวาน
"ถ้าเรื่องอะไรที่ทำให้ลูกแม่มีความสุข แม่ไม่ขัดหรอกลูกเพราะลูกก็โตแล้วแต่ตอนนี้หนูกับเจ้าไทเพิ่งตกลงคบกัน ก็ค่อยๆ ศึกษาดูใจกันไปนะลูกอย่าเพิ่งไปเทใจไปให้เขาซะหมดเพราะข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้นเขาจะเป็นยังไงในวันข้างหน้าเราไม่รู้ แม่ไม่อยากเห็นวันที่ต้องมีน้ำตาหนูดีไหลออกมาเพราะเรื่องแบบนี้....." แม่พูดสอนเตือนใจวดี
"ค่ะแม่.......... ขอบคุณค่ะแม่ของหนูดีน่ารักที่สุดเลย" วดีรับคำยิ้มหวานพร้อมโอบกอดแม่ไว้แน่น แล้วครู่หนึ่งผู้เป็นแม่ก็แยกกลับไปนอนหลับพักผ่อน ส่วนวดีก็ยังนอนไม่หลับได้แต่นอนหหงายห่มผ้าบางๆ แล้วมองไปบนเพดานเบื้องบนพร้อมคิดอะไรเล็กๆ น้อยๆ ก่อนที่จะค่อยๆ หลับใหลไปในราตรีคืนนี้ด้วยรอยยิ้ม
"สมหวังแล้วสิ่นะแอบชอบมาตั้งนาน หวังว่าพี่ไทคงไม่ได้แกล้งหลอกกันนะ"
          เช้าตรู่ในวันรุ่งขึ้น
"สวัสดีครับพ่อ" นายไทจอดรถที่หน้าบ้านวดีพร้อมยกมือไหว้พ่อวดีที่กำลังรดน้ำต้นไม้หน้าสวนหย่อมหน้าบ้าน
"มารับหนูดีหรอ เขายังแต่งตัวไม่เสร็จเลย อ้าว.....นั่นมาแล้ว" พ่อบอกนายไท
"ขอโทษนะพี่ไท พอดีนาฬิกาปลุกถ่านมันหมดน่ะลืมซื้อมาเปลี่ยนนอนเพลินเลย" วดียิ้มเจื่อนอ้างสาเหตุ
"ไม่โทษนาฬิกา ก็โทษนกโทษไม้นั่นแหละหนูดีน่ะ" แม่พูดขึ้นขณะที่เดินตามหลังวดีออกมา ทำเอาวดียิ้มเขินอายนายไทก็ยิ้มเล็กเหมือนกัน
"เอ้ารีบไปเถอะเดี๋ยวจะพากันไปทำงานสาย" พ่อเอ่ยขึ้น ทั้งนายไทกับวดีก็รีบจัดแจงขึ้นรถสตาร์ทออกรถไปบริษัททันที
 
          เมื่อทั้งสองมาถึงบริษัทก็ต่างแยกย้ายกันเข้าแผนกทำงานทำการในหน้าที่ของตนเอง แต่พอวดีถึงโต๊ะงานเพิ่งได้แค่หย่อนก้นแตะเก้าอี้ ขาเม้าท์ทั้ง 3 คนก็รีบเลื่อนลากเก้าอี้เข้ามาซุบซิบกระแซะเย้าหยอกทันที
"แหมๆ........... ดีจังเลยอ่ะมีม้ารับส่งด้วยอ่ะ" ยัยยิ้มพูดแซว
"อิจฉาอ่ะ" น้องจุ๊บสมทบอีกคน
"สบายแล้วนิ่เนอะ" เกวแกล้งหยอก
"จะบ้าหรอฉันก็สบายของฉันมาตั้งนานแล้ว ไม่ต้องมาอิจฉาด้วยรีบหาคู่ให้ได้ไวๆ กันสิทำงานๆ " วดีโต้ตอบแต่ก็ยังเขินขบคำก็รีบก้มหน้าก้มตาทำงาน เพื่อนๆ เห็นแบบนี้ก็ยิ้มให้กันท่าทีว่ารู้กัน...ว่าเพื่อนสาววดีกำลังมีความรักชมพูเบ่งบานอยู่ในใจอย่างเต็มที่
 
          การดำเนินการงานก็เป็นไปตามปกติ จนถึงในยามเย็นเวลาเลิกงานนายไทก็ยังรับส่งวดีตามเดิม เมื่อขี่รถออกมาพ้นจากหน้าบริษัทสักช่วงหนึ่ง นายไทก็พูดบอกให้วดีเกาะกอดเอวของเขาไว้เพื่อความปลอดภัยแต่วินาทีนั้นวดีก็ยังไม่กล้าที่จะโอบกอดเอวนายไทก็เป็นเพราะความอายนี่แหละ แต่นายไทก็รีบเอ่ยเสียงเข้มให้เกาะขึ้นอีกครั้ง วดีก็รีบโอบรัดเอวนายไทไว้ทันใดนั้นเลยตลอดระยะทางพื้นถนนที่รถวิ่ง วดีก็รู้สึกจั๊กจี๋ในใจขึ้นมาอยู่เต็มอกที่ต้องมานั่งท้ายรถแล้วกอดนายไทไว้แบบนี้แต่อีกใจก็รู้สึกสุขใจอยู่เหมือนกัน ส่วนนายไทก็รู้สึกดีๆ เหมือนกันเมื่อมีอ้อมแขนของวดีมาโอบแน่นไว้รอบเอวมันเหมือนจะเป็นยาที่มาปลุกหัวใจของเขาให้ตื่นฟื้นขึ้นมาได้สักทีหลังจากที่ได้หลับใหลมานานโดยไม่รู้ฟื้น.....
                         หัวใจฟื้นมาแล้วก็รีบเติมไออุ่นๆ ให้หัวใจอีกดวงเร็วๆ สิ.
                 *****โปรดติดตามต่อไป นักเขียนมือใหม่ ขอบคุณมากค่ะ*****