ทหารที่รัก

                “คุณพ่อคะคุณแม่คะคืนวันศุกร์กับเสาร์นี้หนูขอไปค้างกับอรได้ไหมคะ จะไปติวหนังสือให้อรค่ะ” พราวฟ้าตัดสินใจแล้วว่าการโกหกคือสิ่งที่ดีที่สุด ขืนบอกว่าไปชายแดนพ่อกับแม่ไม่มีทางให้ไปแน่นอน

                “ไปเถอะลูก” ค่ำนี้สามคนพ่อแม่ลูกได้กินข้าวพร้อมหน้ากัน พราวฟ้ามีความสุขที่สุดเวลาที่ท่านทั้งสองได้กลับมาอยู่กับเธอช่วงหัวค่ำ

                พราวฟ้าจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วตอนแรกคิดว่าจะต้องค้างหนึ่งคืนที่ปัตตานีแต่เธอกับอรเปลี่ยนแผนเป็นนั่งรถทัวร์ไปเย็นวันศุกร์ถึงตอนเช้าวันเสาร์ ทำพิธีมอบของแล้วบ่ายๆ ก็กลับเลยและเธอกับอรก็จะมาถึงกรุงเทพเช้ามืดวันอาทิตย์ ได้พักล้างหน้าล้างตานอนเอาแรงแล้วค่อยกลับบ้านตอนเย็นๆ

                “โคตรหนักเลยฟ้า” สองสาวกำลังช่วยกันลากกระเป๋าเดินทางใบโต ข้างในนั้นบรรจุอาหารแมวยี่สิบกิโลกรัมแล้วก็ยังมีขนม ของเล่น ยาสามัญประจำบ้านและอาหารแห้งสำหรับพี่ๆ ทหารด้วย

                “อีกนิดก็ถึงแล้วแก” พราวฟ้าปาดเหงื่อที่หน้าผากเล็กๆ แล้วใช้แรงเฮือกสุดท้ายช่วยกันลากกระเป๋าไปให้ถึงจุดขึ้นรถ

                “แฮ่ก แฮ่ก  ถึงสักที” สองสาวซับหน้าซับตาแล้วนั่งพัก พากันมาถึงก่อนเวลารถออกเกือบชั่วโมงเพราะกลัวตกรถ

                “ตื่นเต้นจังเลยแก” พราวฟ้ากำลังมองไปรอบๆ ด้วยความตื่นตาตื่นใจเธอไม่เคยนั่งรถทัวร์มาก่อนเลย

                “ในเป้มีเสื้อกันหนาวใช่ไหม” อิงอรถามเพื่อนของเธอที่ขี้หนาวมากๆ

                “มี อรนั่งรอนี่นะเดี๋ยวฟ้าไปซื้อขนมกับน้ำมาให้” พราวฟ้าเลือกของโปรดของอิงอรและของตัวเองมาเต็มตะกร้า นั่งกันสักพักคุยนั่นคุยนี่ก็ถึงเวลารถออกพอดี

                “หนึ่งเอกับหนึ่งบีค่ะ” พราวฟ้ายื่นตั๋วให้พี่พนักงานดูแล้วจึงเดินขึ้นไป เบาะกว้างขวางนั่งสบายมากและแอร์ก็เย็นสุดๆ เธอรีบหยิบเสื้อแขนยาวมาใส่ทันที

                เขมชาตินอนกระสับกระส่ายตลอดคืนเขากังวลว่าเด็กสาวสองคนจะเดินทางกันปลอดภัยรึเปล่า เขาหลับไปตอนเที่ยงคืนแล้วสะดุ้งตื่นเอาตอนใกล้รุ่งและก็ข่มตาให้หลับต่อไม่ได้

                “แต่งตัวหล่อเชียวนะไอ้เขม” เพื่อนทหารทักเขาที่หน้าฐาน

                “จะไปตลาด วันนี้จะมีนักเรียนเอาอาหารแมวมาให้”

                “มิน่า โกนหนวดโกนเคราหน้าเรี่ยมเชียวนะมึง”

                “ไอ้ห่า เด็กม. ปลาย กูไม่พรากผู้เยาว์หรอก”

                “รออีกปีสองปีน่า ใจเย็นๆ”

                “ไอ้เวรนี่ จะไปไหนก็ไปเลย” เขาง้างหมัดทำท่าจะต่อย ไอ้เพื่อนตัวแสบรีบวิ่งหนีไปอีกทาง

                เขมชาติขับรถกระบะคันโตออกไปแต่เช้าตรู่ รถทัวร์จะมาถึงประมาณแปดโมงเขาว่าจะแวะไปกินข้าวต้มกับชาร้อนไปพลางๆ ระหว่างที่นั่งรอ

                พราวฟ้าและอิงอรมาถึงสถานีขนส่งปัตตานีตอนเกือบแปดโมง พี่เขมบอกว่าให้รออยู่ตรงนั้นไม่ต้องไปไหนเขาจะเป็นคนไปหาเอง สองสาวลากกระเป๋าเดินทางแล้วมานั่งรอตรงเก้าอี้แถวยาว

                เขมชาติเห็นแต่ไกลแล้วว่าพราวฟ้ากับเพื่อนของเธอมาถึงแต่เขาไม่กล้าเดินเข้าไปหา

                “พราวฟ้า” ช่างน่ารักดั่งนางฟ้า เด็กสาวมีผิวขาวนวลผมยาวถึงกลางหลังมัดรวบไว้หลวมๆ ด้วยโบว์ผูกผมอันโต

                เขารวบรวมความกล้า สูดลมหายใจลึกๆ แล้วเดินไปหาเธอด้วยหัวใจที่เต้นแรง

                “น้องพราวฟ้ากับน้องอิงอรนะครับ”

                “สวัสดีค่ะพี่เขม เรียกฟ้าเฉยๆ ก็ได้ค่ะ นี่อรเพื่อนของหนูค่ะ” พราวฟ้าหันมาเห็นตัวจริงของชายหนุ่มที่เธอแอบชอบทั้งที่ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนแล้วก็หัวใจจะวาย พี่เขมหล่อกว่าในรูปอีก

                “เอ่อ ถ่ายรูปเลยแล้วกันค่ะจะได้ไม่รบกวนวันหยุดพี่เขม” พราวฟ้าจัดการตั้งกล้องบนขาตั้งแล้วเอาของทั้งหมดจากกระเป๋าออกมาวาง

                “นี่แบกกันมาได้ยังไงเนี่ย” เขมชาติตกใจกับจำนวนของที่อัดมาในกระเป๋า หยิบออกมาเท่าไหร่ก็ไม่หมดสักที

                “ช่วยกันลากมาค่ะ แขนเกือบหลุดแน่ะพี่เขม” พราวฟ้าตอบแล้วขำออกมา

                “ฟ้าไม่ต้องใช้ขาตั้งหรอก นี่เป็นงานของแกคนเดียวแกไปยืนเถอะเดี๋ยวฉันถ่ายให้” อิงอรผลักให้พราวฟ้าไปยืนข้างๆ นายทหารที่เพื่อนเธอแอบปลื้มมาร่วมปี

                อิงอรรู้ดีว่าพราวฟ้าคลั่งแมวแค่ไหน ปีก่อนฟ้าเอาเพจเหมียวชายแดนมาให้เธอดูและหลังจากนั้นเพื่อนของเธอก็พูดถึงเพจนี้ทุกวันต่อให้เพจนั้นไม่ได้อัพอะไรใหม่ๆ เลยก็ตาม

                เธอคิดว่ามันก็ไม่แปลกอะไรที่เพื่อนเธอจะคลั่งไคล้หรือชื่นชอบแอดมินเพจ มันก็ไม่ต่างอะไรกับที่ชอบดารานายแบบหล่อๆ มันอาจจะแปลกสักหน่อยตรงที่ก่อนหน้านั้นพราวฟ้าไม่เคยเห็นหน้าค่าตาพี่เขมมาก่อนแต่มันก็ไม่เปลกอยู่ดีนั่นแหละถ้าเราจะชื่นชอบใครสักคนจากนิสัยและการกระทำของเขาอย่างเดียว

                เธอตามเพจเหมียวชายแดนก็เพราะยัยฟ้าและเธอก็ได้เห็นว่าเพจนี้ไม่ได้เรียกร้องคะแนนความสงสารและความเห็นใจแต่อย่างใด พี่เขมไม่เคยบ่นถึงความลำบากในหน้าที่หรืออันตรายที่ต้องพบเจอเขาจะโพสแต่เรื่องดีๆ รูปแมวน่ารักๆ อ่านทีไรก็ยิ้มได้ทุกครั้ง

                “อร” พราวฟ้าถลึงตาใส่เธอ

                “เร็วๆ พราวฟ้า” อิงอรผลักแรงๆ ให้เพื่อนเธอไปยืนข้างพี่เขมเพราะยัยฟ้ายังไม่ยอมเคลื่อนตัวสักที

                พราวฟ้ายืนรวบไม้รวบมืออย่างเรียบร้อยอยู่ข้างๆ พี่เขมและพี่เขมก็ยืนท่าเดียวกับเธอเช่นกัน พี่เขมสูงกว่าเธอเยอะมากและเธอก็ยืนใกล้เขามากจนได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวของเขาเธอคิดว่ามันน่าจะเป็นกลิ่นสบู่ที่เขาใช้อาบน้ำ

                “ขอบคุณนะครับน้องฟ้า น้องอร” เขมชาติหยิบของดูทีละชิ้น ของคนมียาสามัญประจำบ้าน ยากันยุง อาหารแห้งและขนม ส่วนของเจ้าเหมียวมีอาหารเม็ด ขนม ของเล่นแถมยังมีผ้าห่มอุ่นๆ ผืนเล็กแถมมาให้ด้วย

                “ฟ้าไม่รบกวนเวลาพี่เขมแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ” เธอไม่อยากจากเขาไปเลยแต่ก็นัดกันมาเพื่อรับของเท่านั้นและธุระก็เสร็จแล้ว จึงไม่มีเหตุผลอะไรที่เธอจะรั้งเขาไว้

                “กว่ารถจะออกก็บ่ายพี่พาเที่ยวแถวในตัวเมืองก่อนเอาไหมแล้วไม่หิวกันหรอ ตลาดมีของกินเยอะแยะเลยนะ”

                “หิวค่ะ” พราวฟ้าและอิงอรตอบรับเสียงสดใส

                เขมชาติพาพราวฟ้าและอิงอรมานั่งร้านข้าวต้ม ตัวเขาเองตอนแรกก็มาสั่งกินไปชามนึงแล้วแต่ใจมันกังวลเป็นห่วงก็เลยกินไปแค่ไม่กี่คำ

                “ข้าวต้มไก่สามถ้วยครับ” นั่งรอไม่นานข้าวต้มร้อนๆ กลิ่นหอมฉุยก็มาวางตรงหน้า เด็กทั้งสองคนกินกันท่าทางเอร็ดอร่อยน่าดู

                “พี่ออกให้” พราวฟ้าและอิงอรยื่นเงินให้พี่เขมแต่เขาไม่รับ ทั้งสองคนจึงไหว้ขอบคุณเขา

                “ไปดูมัสยิดกันไหม สวยมากเลยนะ”

                “ไปค่ะพี่เขมแต่อรขอไปเข้าห้องน้ำหน่อยนะคะ” พี่เขมชี้ทางให้อรแล้วเพื่อนของเธอก็เดินไป

                ปกติพราวฟ้าจะเป็นคนขี้อายและไม่ได้ช่างพูดช่างคุยขนาดนี้แต่กับพี่เขมเธอกลับรู้สึกสบายอกสบายใจที่ได้พูดคุยกับเขาโดยเธอไม่รู้สึกอึดอัดอะไรเลย

                “ขอโทษอีกครั้งนะคะ ที่มารบกวนวันหยุดของพี่เขม”

                “ไม่เป็นไรครับ พี่เต็มใจ”

                “บึ๊ม” เสียงระเบิดดังกึกก้องแถวๆ ที่อรเดินไป

                “อร อร” พราวฟ้าตะโกนลั่นและจะวิ่งไปหาเพื่อนของเธอ ทุกคนในตลาดวิ่งหนีกันไปคนละทิศคนละทาง

                “น้องฟ้า อยู่นิ่งๆ อย่าวิ่งไปทางนั้น” เขมชาติรั้งตัวเล็กๆ ของน้องฟ้าไว้

                “หนูจะไปหาอร อร อร” พราวฟ้าตะโกนแข่งกับเสียงดังรอบๆ ตัว

                “มาทางนี้” เขมชาติฉุดให้พราวฟ้าเดินไปอีกทาง

                “ไม่ หนูจะไปหาอร”

                “พี่จะพาน้องฟ้าไปหลบก่อนแล้วพี่จะไปหาน้องอร น้องฟ้าต้องเชื่อฟังพี่ถ้าอยากให้น้องอรปลอดภัย”

                “ค่ะ พี่เขม” เธอตอบแล้วร้องไห้ออกมา ถ้าอรเป็นอะไรไปเธอจะเอาหน้าที่ไหนกลับไปบอกพ่อแม่ของอร เพราะเธอคนเดียวแท้ๆ ที่คิดเอาแต่ใจจะมาในพื้นที่อันตรายแบบนี้ให้ได้

                เขมชาติพาพราวฟ้าไปหลบที่ร้านขายผ้า พี่เขมพูดภาษายาวีที่เธอฟังไม่เข้าใจกับผู้หญิงในร้านแล้วเขาก็เดินออกไป เธอนั่งรอด้วยใจจดจ่อ มือเธอเย็นเฉียบทั้งตัวเคลือบไว้ด้วยความหวาดกลัวเสียงระเบิดเมื่อกี้มันช่างน่าสยดสยองเหลือเกิน เธออยู่ห่างความตายคือไม่กี่เมตรเท่านั้น เธอนั่งรอและนับทุกนาทีที่ผ่านไปด้วยความทรมาน

                “อร” พราวฟ้าวิ่งเข้าไปกอดเพื่อนแล้วร้องไห้โฮ

                “เป็นอะไรไหมอร เจ็บตรงไหนไหม ฉันขอโทษนะอร ฉันขอโทษ” พราวฟ้าร้องไห้สะอึกสะอื้นจนหน้าแดงก่ำ

                 “ฉันไม่ได้เป็นอะไรฟ้า ไม่ร้องแล้วนะ” อิงอรกอดเพื่อนของเธอให้หายเสียขวัญ เธอควรจะเป็นฝ่ายขวัญเสียมากกว่าแต่เธอกลับไม่รู้สึกอะไรเท่าไหร่เพราะเธอไม่ได้โดนเลี้ยงมาแบบพะเน้าพะนอเอาใจและเธอก็เป็นคนลุยๆ อยู่แล้ว แต่พราวฟ้าเพื่อนของเธอเป็นคุณหนูดีๆ นี่เอง ฟ้าไม่เคยผิดหวัง ไม่เคยหวาดกลัว ชีวิตของฟ้าราบรื่นมีแต่สิ่งสวยงาม