สะดุดหัวใจนายจอมกวน ( Yoai )

" ภรีม อย่าทิ้งภัทรไป ภัทรอยากอยู่กับภรีม"
 
      หืม  ไม่ใช่ผีแน่นอนน่าจะเป็นไอ้ภัทรแล้วเข้ามาในห้องเราได้ไงว๊ะ  ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมาไอ้สิ่งที่ผมคิดที่ว่าผีอำ มันคือ มือและขามันทับผมไว้  ผมผลักไอ้ภัทรออกจากตัวผมแต่มันไม่ยอมออก
 
" ภรีม อย่าทิ้งภัทรไปน่ะ"   สรุปแล้วภรีมคือใครแล้วตอนที่อยู่โรงเรียนว่าไม่อยากกลับมาบ้าน เพราะไม่อยากเห็นคนใช้ห้องร่วมกับภรีมก็หมายถึงตัวผมสิน่ะ  มิน่าละนายนี่ถึงเกลียดผมขนาดนี้ 
 
ผมเห็นภัทรนอนเกาะแขนผมแน่นและนอนตัวงอเลยสงสัยจะหนาว ผมเอามือเอื้อมไปแตะหน้าผากตัวร้อนจี๋เลยทำไงดีว๊ะเนี้ย  เออ... ใช่ตอนป่วยพ่อเอาผ้าชุบน้ำเช็ดตัวนี่นา  
 
" อย่าไปน่ะ....หนาว"ผมกำลังลุกเพื่อไปเอาน้ำกับผ้ามาแต่ก็ไปไม่ได้เพราะภัทรไม่ยอมให้ไป
 
สรุปผมก็ต้องนอนกอดภัทรทั้งคืนเพราะห่มผ้าแล้วก็แล้ว  ผมเลยตัดสินใจกอดทั้งคืนจนผมหลับไปตอนไหนไม่รู้
 
 
 
 
..................
 
" เห้ย....นายกอดฉันได้ไง"ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมาแล้วเห็นว่าภัทรมันโมโห  ท่าทางน่าจะหายดีแล้ว แต่ผมก็ต้องลุ้นว่ามันจะทำอะไรผมเพราะมือมันผลักตัวผมออกอย่างแรง
 
"นี่นาย  นายมานอนห้องฉันได้ยังไง"คิดสิคิดนายต่างหากล่ะมาห้องฉันได้ยังไง
 
" นายลองคิดดูดีๆดิว่าที่นายต่างหากที่มาห้องฉัน  มาพร่ำเพ้อละเมออะไรนักหนาก็ไม่รู้ แหกตาโตๆนายดูซะบ้าง "
 
"ละเมออะไร  ไม่มีทาง"
 
" จะไม่มีทางได้ไง  ก็นายเพ้อ  อย่าทิ้งภัทรไปน่ะภรีม  " อยู่ๆมือทั้งสองข้างของภัทรก็มารวมกันอยู่ที่คอเสื้อผม  
 
" หุบปากไปเลยแล้วอย่ามาพูดชื่อภรีมอีก  แล้วสำนึกไว้ด้วยว่าที่นายอยู่คือห้องของภรีมแล้วห้ามแตะต้องของของภรีม  จำไว้ " หลังจากนั้นมันก็ผลักผมอีกรอบ
 
 
ผมลุกขึ้นไปอาบน้ำเพราะขี้เกียจจะทะเลาะกับไอ้ภัทรนี่
 
 
     ผมใช้เวลาในการอาบน้ำนานมากแล้วเดินออกมาโดนมีผ้าขนหนูพันปกปิดช่วงล่างไว้  พอเดินออกมาด้วยความอารมณ์ดีแต่ต้องตกใจเพราะยังเจอไอ้ภัทรอยู่ในห้องอีก
 
" นี่นาย  ทำไมนายไม่กลับห้องตัวเอง  มานั่งอะไรตรงนี้  "
 
  " นี่นายยังอาจมาไล่เจ้าของบ้าน อีกทั้งยังเป็นเจ้าของห้องนี้ด้วย"
 
" ฉันรู้ แต่ตอนนี้ห้องนี้เป็นของฉัน  นายมาทางไหนก็กลับทางนั้นเลย" พอผมพูดจบไอ้ภัทรมันก็กลับห้องมันแต่มันไม่ได้ออกทางประตู อยู่ๆไอ้ภัทรก็ไปออกอีกทางนึงซึ่งผมไม่เคยสังเกตุเลยว่ามันมีประตูทะลุหากันได้
 
หลังจากนั้นเมื่อไอ้ภัทรกลับห้องมัน  ผมก็แต่งตัวเพื่อออกไปข้างนอกกับเลโอเพราะวันนี้นัดกันไปเที่ยว
 
ผมไม่สนใจที่จะกินข้าวก่อนออกข้างนอก  ผมไม่ตามนั้นที่นัดไว้กับเลโอ ผมนั่งแท็กซี่มาที่จุดนัดพบกันผมเห็นเลโอ
 
" หวัดดีเลโอ   รอนานไหม "
 
" ไม่นาน  เพิ่งมาเหมือนกัน "
 
ผมกับเลโอไปกินข้าวกันคุยเรื่องสัพเพเหระเพราะเลโอเป็นคนคุยเก่งมากแล้วที่สำคัญกินเก่งด้วย  เมื่อกินข้าวเสร็จก็ไปต่อไอศรีมอีก ผมนั่งกินได้สักพักนึงก็มีคนที่ผมไม่อยากรู้จักเดินมา
 
" ทางนี้ชิน "เลโอยกมือเรียกชินให้มานั่งที่นี่ ไอ้หน้าหล่อเดินมาทำให้ผมเกิดอาการเซ็ง
 
" ว่าไงเตี๊ย  ออกมาไม่บอกเลยน่ะมึง " ผมเห็นชินกับเลโอหันหน้ามองกัน เป็นการบ่งบอกว่าทำไมภัทรถึงพูดแบบนั้น
 
" นายสนิทกันเมื่อไหร่ว๊ะ ภัทร"
 
" ก็ไม่สนิทหรอก  แต่ไอ้เตี้ยเนี่ยมันอยู่บ้านฉัน"  ไอ้ภัทรมันเอามือชี้มาทางผม " อ๋อ...งั้นไอ้ที่แกมาอยู่ที่หอพักนักกีฬาเป็นอาทิตย์ เพราะชิดนี่ย์เนี้ยน่ะ
 
" หืม...รู้แล้วแหละว่านายไม่อยากให้ฉันอยู่บ้านนาย " โลกกลมชะมัด 
 
"เลโอพูดขึ้นมาทำให้ผมไม่อยากคิดเลยว่ามันจะเป็นยังไงต่อผมรอเพียงแค่ว่าเมื่อไหร่จะครบสามเดือนเร็วๆ
 
" เออ  ว่าแต่เราไปเล่นเกมส์กันเถอะ " หลังจากที่เราเงียบไปนาน ชินก็เริ่มชวนพวกเราไปเล่น
 
" เล่นชู้ตบาสแล้วกัน  วันนี้แก้มือน่ะ เพราะเล่นทีไรฉันแพ้เลโอตลอดเลย"
 
" ตลก  แข่งกันใครแพ้คนนั้นเป็นคนเลี้ยงข้าวเย็นน่ะ" เลโอยื่นข้อเสนอโดนไม่ปรึกษาผมเลย
 
" จัดไป"ภัทรดูท่าน่าจะมั่นใจว่าตัวเองไม่แพ้แน่นอน เราทั้งหมดเริ่มไปที่จุดเล่นเกมส์รอบแรกคือชู้ตบาส
 
" เริ่มที่เลโอก่อนเลย "  เลโอชู๊ตแบบนี้รับรองผมต้องเป็นคนเลี้ยงข้าวแน่เลยทำได้34คะแนน แล้วคนที่สองคือไอ้ภัทรแมร่งทำได้38คะแนน รอบที่สามคือผมเองจะทำได้เหรอ40วินาทีกับลูกบาส
 
" สู้เค้า....น่ะชิดนี่ย์ " เลโอคอยเชียร์ผมอยู่ข้างๆแต่ที่ทำให้เสียอารมณ์คือไอ้ภัทรนี้แหละ
 
"เตี้ย...กูว่าน่ะมึงน่าจะควักเงินมาจ่ายเลยน่ะไม่ต้องเล่นหรอกอายเขาเปล่าๆ"
ผมจะต้องลบคำสบประมาทนี้ให้ได้ ผมเริ่มชู๊ตจนทำแต้มได้ที่36คะแนน
 
      สรุปคนที่แพ้คือไอ้ชินทำได้30คะแนนมันเลยเป็นเจ้ามือเลี้ยงข้าวส่วนเลโอจ่ายค่าเกมส์  วันนี้งานสบายจริงสายแดกอย่างเดียวเรา เมื่อพวกเรากิน เล่น เที่ยวจนเสร็จแล้วก็แยกย้ายกลับบ้าน ผมกลับบ้านโดยนั่งรถเมย์เพราะบ้านไม่ได้ไกลจากถนนใหญ่มากนัก  แต่ต่างจากไอ้ภัทรที่มันขี่มอเตอร์ไซค์กลับแน่นอนว่ามันต้องไปถึงก่อนผม  วันนี้รถติดมากทำให้ผมกลับถึงบ้านทันเวลาอาหารเย็นพอดี
 
ผมเดินเข้าบ้านมาก็พบว่าครอบครัวภัทรกำลังรอผมเพื่อกินข้าว
 
" ชิดนี่ย์  มากินข้าวก่อนลูกผู้เป็นนายผู้ชายของบ้านเรียกผมมาร่วมโต๊ะ"ผมเดินไปล้างมือและเลื่อนเก้าอี้ออกนั่งแต่ป้าแม่บ้านให้ผมนั่งข้างไอ้ภัทร
 
" ชิดนี่ย์ นี่ลูกชายอาเองน่ะลูก น่าจะวัยเดียวกันกับหนู"
 
" ไม่ต้องแนะนำหรอกนายหญิง  ภัทรกับไอ้เตี้ย...." ภัทรต้องหยุดพูดเพราะทุกคนในบ้านหันมามองภัทร
 
" อ๋อ...เราอยู่ห้องเดียวกันครับ "ผมพูดแทรกขึ้นขณะที่ทุกคนมองหน้าภัทร
เมื่อทุกคนรู้แล้วว่าเรารู้จักกันแล้วบอกให้เราสนิทกันไว้  แต่ใครจะรู้ว่าเราไม่อยากสนิทกันดูหน้าไอ้ภัทรดิโครตเป็นมิตรเลย
 
หลังจากที่ผมทานข้าวเสร็จ  แต่ผมกับภัทรทานได้ไม่เยอะเพราะเพิ่งกินมาแต่ที่ต้องมานั่งคือตามมารยาท พวกเรานั่งสนทนากันได้สักพักก็แยกย้ายกันเข้าห้อง  แต่ผมเดินไปที่ครัวเพื่อช่วยป้าแหว๋วล้างจาน
 
" ป้าครับ  ผมช่วย " ผมไปหยิบฟองน้ำจากมือป้าแหว๋ว
 
" ไม่เป็นไรค่ะ  คุณหนู  ป้าทำเอง"ป้าแหว๋วดึงจานกับฟองน้ำกลับคืน  
 
" ป้าครับ  ให้ไอ้เตี๊ยมันทำเถอะครับครับป้าแหว๋ว  มันมีน้ำใจ  ใช่ป่ะว๊ะมึง"ไอ้ภัทรมันยืนกอดอกยักคิ้วใส่ผม ผมหันไปคุยกับป้าแหว๋วบอกป้าแหว๋วว่าผมจะล้างจานเอง
 
ไอ้ภัทรมันเลยลากป้าแหว๋วให้ออกไปโดยที่ไม่ต้องมาช่วยผม แล้วมันก็กลับเข้ามาอีกครั้งในห้องครัว
 
“ ไอ้ภัทรมึงหยุดเดี๋ยวนี้น่ะ!!”