สะดุดหัวใจนายจอมกวน ( Yoai )

ผมโครตอยากออกไปข้างนอกกับไอ้ชิดนี่ย์  ถึงมันมีไอ้โทระไปด้วยก็ตาม แต่ที่ผมรู้สึกหวงเพราะไอ้เอ็มไปด้วยนี้แหละ
" มึง....มึงเป็นอะไรว๊ะดูหน้าหงอยๆ " ไอ้ชินเดินมาตบไหล่ผม
" กูห่วงไอ้ชิดนี่ย์"
" ห่วงหรือหวง " ถามตรงดีว๊ะไอ้ชิน
" ก็ทั้งสอง "
" มึงไม่ต้องห่วงหรอก ไอ้เอ็มไปด้วย" ก็เพราะไอ้เอ็มไปด้วยแหละผมเลยห่วง
ผมขี้เกียจคุยกับไอ้ชินจนผมเดินไปกวาดที่อื่น  ผมอยากไปกับไอ้ชิดนี่ย์แต่กฏคือห้ามเปลี่ยนกับคนอื่น  ขนาดแค่จับฉลากวาสนาเรายังไม่ตรงกันเลย
 
ผมเห็นกลุ่มของไอ้ชิดนี่ย์เดิน  แต่ที่ผมไม่พอใจคือมีไอ้เอ็มเดินประกบท้ายไอ้ชิดนี่ย์เลยอ๊ะ
 
" ชิดนี่ย์เหนื่อยปะ "ผมรีบเดินไปหาไอ้ชิดนี่ย์ทันทีมันวางของเสร็จแล้ว
" มันไม่เหนื่อยหรอก  ไอ้เอ็มช่วยตลอด " ผมถ้าไม่เกรงใจผมเนี้ย อยากชกหน้าไอ้โทระสักหมัด
" ไอ้เอ็มมันช่วยมึง มึงอ่อยมันใช่ไหม "
" อ่อยอะไรละ  มันอยากช่วยกู  กูก็ไม่ขัด กูก็สบาย "
" มึงเป็นไรไอ้ภัทร  มึงพูดเหมือนมึงหึง "ไอ้โทระมันถามขึ้น
" เออ..กูหึง "
" ทำไมมึงต้องหึง"ย้ำอยู่นั้นแหละไอ้เนี้ย
" มึงจะพูดว่าห่วงใช่ไหมไอ้ภัทร" เหมือนไอ้ชิดนี่ย์มันจะเรียกสติผม เพราะมันยังไม่อยากบอกใคร
" ไม่  กูหึงมึงจริงๆ "
" ทำไมมึงต้องหึง หึงเขาใช้กับคนเป็นแฟนกัน " ไอ้โทระมันยังคง งง และสงสัย
" ก็พวกกูเป็นแฟนกัน "
ผมตั้งใจจะบอกทุกคนอยู่แล้ว ขืนปกปิดไปก็ไม่มันก็จี้ถามอยู่แล้ว และผมดูหน้าไอ้โทระมันเหวอไปเลยแหละ
"ไอ้ชินกูมีไรจะบอก " อยู่ๆไอ้ชินกับไอ้เลโอก็เดินมาหาพวกผม
" เรื่องไร "
" ไอ้ภัทรกับไอ้ชิดนี่ย์เป็นแฟนกัน" ผมสังเกตหน้าไอ้เลโอมันน่าจะซ๊อกๆ
" กูรู้แล้ว"ก็ผมบอกไอ้ชินไปแล้วนิว่าผมกับไอ้ชิดนี่ย์คบกัน
" กูรู้คนสุดท้ายอีกแล้วเหรอ  มึงเห็นกูเป็นเพื่อนไหมไอ้ภัทร"
" ไม่ใช่มึงหรอกที่รู้เป็นคนสุดท้าย"ไอ้เลโออยู่ในอาการซ๊อกอยู่  ถึงเอ่ยปากขึ้นมา
" ไอ้ชิดนี่ย์มึงปิดบังกู"ผมเห็นไอ้เลโอวิ่งเข้าไปบีบคอไอ้ชิดนี่ย์
" พอมึง พอ นี่มันวัดนะ "ไอ้ชินคอยห้ามไอ้เลโอ
" มึงก็อีกคน โกหกกู"มันหันมาค้อนไอ้ชิน
" มึงไม่ถาม "
" กูไม่ถามมึงก็ต้องบอก"
" พอกูบอกมึงก็บอกไม่อยากรู้  สรุปกูผิดว่างั้น "
ผมยืนฟังไอ้สองคนนี้เถียงกันไปเถียงกันมาอยู่นั้นแหละ
" โจทย์มึงมาภัทร" ไอ้โทระให้ผมหันไปดูทางไอ้เอ็ม ไม่รู้มันพาใครมา
" ชิดนี่ย์...มีคนมาหา "
" ใครอ๊ะ "
" หวัดดีพี่ชิดนี่ย์ "
" อ๋อ  น้องคนที่ใส่บาตรเมื่อเช้านิ " เสน่ห์แรงเหลือหลายเลยนะไอ้ชิดนี่ย์
" คะ หนูชื่อแพท นะคะ  พรุ่งนี้พี่ชิดนี่ย์ไปข้างนอกอีกไหมคะ "
" ไม่ครับ"
" งั้นพรุ่งนี้ขอมาเจอพี่อีกนะ"
" เสน่ห์แรงนะมึง" ผมพูดพลางเดินออกจากกลุ่มนั้น
ไอ้ชินกับไอ้โทระมันก็วิ่งตามผมมา " มึงไอ้ชิดนี่ย์เสน่ห์แรงว๊ะ"
" เลิกพูดเลยมึง"ผมผลักหัวไอ้ชิน
" มึงทำไมกูรู้คนสุดท้ายตลอดเลยละ"ผมเห็นไอ้โทระมันงอแงเหมือนเด็ก 
" มึงอยู่คนละห้องกับพวกกูไงมึงเลยรู้ช้า"ไอ้ชินพูดให้ไอ้โทระเข้าใจว่าทำไมมันถึงรู้อะไรช้ากว่าเพื่อน
" งั้นเทอมหน้ากูย้ายห้อง"
" ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้มั้งมึง" ผมก็ต้องเตือนสติไอ้โทระ
" ทุกคน หลวงพี่ให้มาตามไปกินข้าว" ไอ้มิ่งเพื่อนในชมรมของผมเดินมาตามพวกผมไปที่ศาลา
พอพวกผมเดินมาถึงก็ต้องเตรียมกับข้าว อาหารที่ประชาชนเอามาถวายและอาหารคาวหวานจากการที่ไปบิณฑบาตรมา
" โยมทุกท่าน เห็นอาหารที่วางอยู่ตรงหน้าไหม "
หลวงพี่ที่รับผิดชอบกลุ่มของพวกผมพูดชี้แจงว่าสิ่งที่พวกผม
" ตักพออิ่ม"
หลังจากที่พวกผมกินข้าวเสร็จแล้ว ช่วงบ่ายก็เริ่มกิจกรรม ฝึกสติ   สมาธิ เมื่อทุกคนมารวมกันที่ศาลา
" โยมเมื่อเราจะทำกิจกรรมแล้ว ก่อนอื่น หลวงพี่ขออย่างนึงได้ไหม " กิจกรรมปีนี้ต่างจากปีที่แล้ว แล้วปีนี้จะเป็นแบบไหน
" ได้ครับ"
" วันนี้และค่ายนี้ หลวงพี่ขอบิณฑบาตรมือถือ  "
ถึงทุกคนจะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ แต่ก็ต้องเอามือถือมาวางใส่บาตรที่หลวงพี่วางไว้ข้างหน้าเรา
" อ้าว เมื่อทุกคนพร้อมแล้ว เราจะกราบพระกัน "
โดยที่ประธานของชมรมวอลเลย์บอลเป็นคนกล่าวนำ
" ทั้งหมดพร้อมนั่งท่าเทพพนม "เสียงของประธานชมรมเป็นคนสั่ง
" ชิดนี่ย์..นั่งท่าเทพพนม ไม่ใช่เทพธิดา" ผมหันไปตามเสียงไอ้เอ็มที่นั่งข้างหลังไอ้ชิดนี่ย์ ผมเองอยากรู้เหมือนกันว่าไอ้เอ็มถ้ามันรู้ว่าผมกับไอ้ชิดนี่ย์คบกันมันจะเป็นยังไง
" ชิดนี่ย์นั่งเหมือนกู "
" จุ๊  ภัทรครับ อยู่วัดให้พูดเพราะๆ " ไอ้ชิดนี่ย์มันเปลี่ยนท่านั่งและพร้อมเตือนผมเกี่ยวกับคำพูด
"ทั้งหมดกราบพระ อัญชลี  วันทา  อภิวาท "
เมื่อทุกคนกราบพระแล้วก็เริ่มต้นที่นั่งสมาธิก่อนเลย
" ดีจังได้นั่งสมาธิ"
" ชิดนี่ย์รู้เหรอการนั่งสมาธิเป็นไง" ผมเห็นเลโอที่นั่งข้างๆไอ้ชิดนี่ย์ถามน่าจะสงสัยแหละว่าสนุกยังไง
" รู้ เคยดูในเน็ตนะ"
" เคยทำไหม"
" ไม่ แต่น่าจะสนุกแหละเห็นเขานั่งกันได้นานมาก"ใสซื่อจริงๆแฟนผม
"คุณชิดนี่ย์ สมาธิสั้นอย่างคุณจะรู้เองแหละ"ผมอดไม่ไหวในความที่คิดว่าการนั่งสมาธิของชิดนี่ย์
หลวงพี่ให้เรานั่งสมาธิจนครบ 30 นาที ต่อไปก็เป็นเวลาพัก ก่อนที่จะมาเรียนบทต่อไป
" อาตมา จะให้โยมไปพักก่อนแล้วมาพบกันอีก20นาที"
" สาธุ"
" มึงช่วยกูด้วย  กูลุกไม่ไหว"
" ชิดนี่ย์ครับพูดเพราะๆครับ " ผมไปนั่งต่อหน้ามัน
" คุณชายภัทร ครับ ช่วยผมหน่อย"
มันอ้อนก็น่ารักดีนะ
" พูดใหม่สิครับ"
" ถ้าไม่ช่วยเดี๋ยวให้เอ็มช่วยก็ได้"
" โอเคร"
" ก็แค่นั้น"
ผมช่วยพยุงให้ชิดนี่ย์ลุก เห็นบ่นว่าขาชาๆ คาดว่าน่าจะไม่เคยนั่งแบบนี้
พอเราลุกเสร็จแล้ว 30 นาทีนอนได้ งั้นเราขอไปงีบซักนิดนึงแล้วกัน
ผมนี้หลับๆตื่นๆแต่ชิดนี่สิหลับจริงจัง ธรรมดามันก็เป็นคนขี้เซาอยู่แล้ว
" ชิดนี่ย์ ตื่นได้แล้ว "
" อืม...ไปก่อนเลย" ผมดูท่าไอ้ชิดนี่ย์แล้ว จะรอดไหมเนี้ย
" ตามกูไปนะ เดี๋ยวกูไปเข้าห้องน้ำก่อน"
ผมหวังว่าน่าจะหวังกับไอ้ชิดนี่ย์ได้ พอผมไปเข้าห้องน้ำมา ยังไม่เจอไอ้ชิดนี่ย์
" ภัทรชิดนี่ย์ละ"
" อ้าวมันยังไม่มาเหรอ   สงสัยยังอยู่บนห้อง" เพราะผมเองก็มองดูแล้วไม่เห็นชิดนี่ย์
" โยมเลิกคุยกันได้แล้ว"
พอหลวงพี่พูดแบบนั่นทุกคนต้องเงียบสิ เพราะจะเข้าคร์อดสอนแล้ว
" งั้นเราไปตามก่อน "
" ไปไหนโยม นั่งก่อนฟังอาตมาพูดจบก่อน " ผมกำลังลุกเพื่อไปตามไอ้ชิดนี่ย์แต่ต้องนั่งลงเหมือนเดิม
" ต่อไปจะเป็นการนอนสมาธิ  การทำสมาธิไม่ใช่มีแต่แบบนั่งอย่างเดียว "
" โยมทั้งหลาย ล้มตัวลงนอน หงายมือข้างลำตัว" พอผมล้มตัวลงนอนเท่านั้นแหละ ผมมองเห็นชิดนี่ย์กับไอ้เอ็มเดินเข้ามา และมานอนข้างๆผม
" ทำไมมึงมาด้วยกัน"
" ก็เอ็มไปตามกู ไม่ทิ้งกูเหมือนมึง"
" กูทิ้งมึงตอนไหน  ทีกูบอกมึงมามึงทำไมไม่มา"
ผมกับมันหันหน้าหากัน แต่คือคุยกับแบบเบาๆ
" โยม ไม่คุยกัน   หลับตา หายใจเข้าท้องพอง  หายใจออกท้องยุบ "ผมรู้เลยหลวงพี่ว่าให้ผมกับไอ้ชิดนี่ย์ที่คุยกัน
" ภัทร  กูชอบมากนอนสมาธิ " ชิดนี่ย์สะกิดแขนผม
" โยม สมาธิ  สติอย่างเตลิด สติจดจ่ออยู่ที่หน้าท้อง  "
และแล้วก็ผ่านไปในช่วงบ่ายและช่วงเย็นก็ผ่านพ้นไปด้วยดี
 
เช้าวันต่อมา
“ ชิดนี่ย์ตื่นได้แล้ว  ตีห้าแล้ว ”ผมรู้สึกว่ามีคนมาเขย่าแขนผม  แน่นอนน่าจะเป็นไอ้ภัทร
“ เดี๋ยวได้ไหมมึงกูหนาว ”  ก็ผมขี้เกียจตื่นนิ
“ มึงหนาวกูกอดนะ  ถ้ามึงไม่ตื่น ”
“ โอเครกูตื่น ” ผมรีบลุกจากที่นอนแล้ะพับผ้าห่มแบบเรียบร้อย
“ ทีอย่างงี้ละตื่นเร็ว   มึงกลัวกูกอดขนาดนั้นเลยเหรอ” ผมเห็นหน้ามันหงอยๆ
“ มันวัดไงมึง  ป๊ะไปล้างหน้าแปรงฟันกัน ”
ซึ่งแน่นอนว่าไอ้ภัทรมันเตรียมของไว้ให้ผมหมดแล้ว 
“  ตื่นเลโอ” ผมเรียกแบบเอาตีนปลุกมัน
เมื่อทุกคนตื่นกันหมดแล้วก็รีบไปที่ศาลาเพื่อไปนั่งสมาธิ เหน็บกินขามากมาย  การนั่งสมาธิมันก็ดีนะแต่อาจเป็นเพราะเพิ่งเริ่มหัดนั่ง   ทุกคนนั่งสมาธิกันจนครบแล้ว เสียที่ได้ยินมีหลากหลายมาก แต่ที่แน่ๆไอ้ชินนะสมาธิลึกเลยคือถึงขั้นกรน
“ โยม  ค่อยๆลืมตาได้ ”
“ จากการที่ครูสังเกตดูแต่ละคน   ซึ่งแต่ละคนมีสมาธิที่แตกต่าง  บางคนสมาธิเข้าลึก  บางคนเข้าใจการนั่งสมาธิแบบแฉ่มแจ้ง ผงกหัวเข้าใจตลอด บางคนสมาธิด้วยบริหารปากด้วย ”
ครูนิอารมณ์ขันแต่เช้าเลย
“  ต่อไปเราจะไปเดินจงกลม ” ทุกคนต้องถอดรองเท้า
“ ลูกๆทั้งหลาย  มาต่อแถว ต่อไปจะเป็นการเดินจงกลม ปิดวาจา   สติรู้อยู่แก่ใจ ”
เมื่อทุกคนต่อแถวกันเรียบร้อยแล้ว   พร้อมที่จะเดิน ”
“ การถอดรองเท้าเดิน เพื่อให้เราได้สัมผัส   รู้ ฝึกสติ หนาวก็ต้องทน ”
หลังจากที่เราเดินจงกลมเสร็จแล้วเราทุกคนก็ไปกราบลาพระอาจารย์ก่อนไปทำภารกิจให้ คือการไปที่ค่ายทหารฝึกความอดทน ความสามัคคีและความแข็งแรง  สุดๆ
ผมนั่งเบาะเดียวกันกับภัทรโดยที่ไอ้ภัทรให้ผมนั่งข้างใน  ตลอดเวลาที่นั่งรถมามันซบผมมาตลอดเลย  จนไอ้โทระแซวพวกผมจนมาถึงที่พัก เพราะพรุ่งนี้เราต้องเต็มที่กับกิจกรรม